Morgunblaðið - 09.03.2018, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. MARS 2018
✝ SigurveigGeorgsdóttir
fæddist í Reykjavík
31. júlí 1930. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Eir 4.
mars 2018.
Foreldrar Sigur-
veigar voru Georg
Júlíus Guðmunds-
son skipstjóri, f.
11.1. 1898, d. 28.2.
1977, og Jónína
Ingibjörg Magnúsdóttir hús-
móðir, f. 8.11. 1907, d. 28.6.
1955. Bræður Sigurveigar voru
dr. Guðmundur, læknir, for-
stöðumaður, kennari og
háskólaprófessor, f. 11.1. 1932,
d. 13.6. 2010, og Magnús Jóns-
son, rennismiður, forstöðu-
maður og framkvæmdastjóri, f.
24.12. 1930, d. 18.1. 2000.
Sigurveig gekk í hjónaband
8.11. 1957. Maður hennar er sr.
Lárus Þorvaldur Guðmundsson,
prestur og prófastur, f. 16.5.
1933. Foreldrar hans voru Guð-
mundur Guðni Kristjánsson,
verkstjóri og skrifstofumaður, f.
23.1. 1893, d. 4.11. 1975, og Lára
Ingibjörg Magnúsdóttir hús-
móðir, f. 19.7. 1894, d. 15.7.
1990. Börn Sigurveigar og Lár-
usar eru: 1) Georg Kristinn, for-
30.9. 1994, og b) Ragnheiður, f.
24.3. 1998.
Sigurveig ólst upp á Sólvalla-
götunni í Vesturbæ Reykjavík-
ur. Hún gekk í Landakotsskóla
og Kvennaskólann í Reykjavík
þaðan sem hún útskrifaðist með
gagnfræðapróf 1948. Hún stund-
aði hjúkrunarnám við Hjúkr-
unarskóla Íslands og útskrif-
aðist þaðan 1954. Eftir útskrift
vann hún sem hjúkrunarfræð-
ingur á skurðstofum Landspít-
alans þar til hún fluttist að Holti
í Önundarfirði ásamt eiginmanni
sínum og fjölskyldu. Árið 1969
hóf hún störf á Heilsugæslustöð-
inni á Flateyri og starfaði þar til
ársins 1987. Árið 1976 var henni
veitt sérleyfi í skurðhjúkrun og
árið 1981 lauk hún framhalds-
námi í heilsugæsluhjúkrun við
Háskóla Íslands. Það sama ár
var hún skipuð hjúkrunar-
forstjóri Heilsugæslustöðv-
arinnar á Flateyri.
Sigurveig var virk í félags-
málum Hjúkrunarfélags Íslands,
hún var formaður Vestfjarða-
deildar félagsins og sat í samn-
inganefnd þess um árabil. Árið
1987 fluttist hún ásamt eigin-
manni sínum til Kaupmanna-
hafnar þar sem hún var honum
til aðstoðar í starfi hans sem
sendiráðsprestur. Árið 1998
fluttust Sigurveig og sr. Lárus
aftur til Íslands og settust að í
Grafarvogi.
Útför Sigurveigar fer fram
frá Guðríðarkirkju í dag, 9.
mars 2018, klukkan 11.
stjóri Landhelg-
isgæslu Íslands, f.
21.3. 1959. Börn
Georgs eru: a) Hild-
ur, f. 28.7. 1984,
maki Ólafur Már
Ægisson, f. 27.3.
1981. Börn þeirra
eru Ragnhildur
Katla, f. 29.12.
2012, og Edda Guð-
rún, f. 6.8. 2016. b)
Lárus Gauti, f. 7.9.
1986. Móðir Hildar og Lárusar
er Guðrún Hrund Sigurð-
ardóttir, kennari og fatahönn-
uður, f. 31.5. 1960. c) Vala Krist-
ín, f. 16.7. 2009. Sambýliskona
Georgs er Vala Agnes Odds-
dóttir flugfreyja, f. 24.4. 1965. 2)
Ragnheiður, kennari við
Menntaskólann í Kópavogi, f.
29.5. 1961. Börn Ragnheiðar
eru: a) Þorvaldur Sigurbjörn, f.
6.11. 1991, b) Rögnvaldur Kon-
ráð, f. 4.1. 1995, og c) Sigurveig
Steinunn, f. 8.1. 1997. Faðir
þeirra er Helgi Smári Gunn-
arsson, forstjóri Regins, f. 7.9.
1960. 3) Özur, framkvæmda-
stjóri Bílgreinasambandsins, f.
1.6. 1965, eiginkona Margrét
Ása Sigfúsdóttir fram-
kvæmdastjóri, f. 1.11. 1971.
Börn þeirra eru: a) Guðrún, f.
Ég hélt að hún mamma yrði
eilíf. Hún var alla tíð svo sterk
og örugg, skynsöm og klár.
Hún var harðgerð, góð blanda
úr Önundarfirðinum og Reykja-
vík. Hún var eins og klettur.
Hún ólst upp í Vesturbænum.
Afi var togarasjómaður og
amma og langamma voru heima
með krakkana. Uppeldið var í
nánum tengslum við lífið, til-
veruna, sjóinn og fiskinn og
frændfólkið að vestan, uppi á
Skaga og í Reykjavík. Mamma
var eins og aðrir krakkar send í
sveit, m.a. til frændfólksins og
Maju Jóhanns vestur á Flat-
eyri. Það var því kannski ekki
svo skrítið að mamma og pabbi,
sem er fæddur og uppalinn á
Ísafirði, skyldu flytjast vestur í
Önundarfjörð árið 1963. Þetta
var langt ferðalag með Esjunni
um vetur, komið til Flateyrar í
snjó og myrkri. Ninna frænka
og Greipur tóku vel á móti okk-
ur. Með leiðbeiningu tókst að
finna leiðina heim í Holt. Það
hlýtur að hafa verið allnokkuð
fyrir rétt rúmlega þrítuga
Reykjavíkurstúlku að flytjast
að Holti þar sem ekki var einu
sinni rafmagn en reyndar mjög
góð gljákolavél og símanúmerið
var tvær langar og tvær stutt-
ar. Þetta eins og annað leysti
hún mamma vel. Það var þó
ekki þannig að henni líkaði allt
sem fylgdi þessum nýja raun-
veruleika og er þá fyrst fyrir
ferðalögin í ófærð og hættur
bæði á sjó og landi í snjó og ís.
Mamma var hjúkrunarkona,
sérmenntuð í skurðstofuhjúkr-
un og sú reynsla var ekki látin
liggja ónotuð í þessari sveit.
Fljótlega var hún farin að gera
að sárum og leggja lið dýrum
og mönnum og komin í fasta
vinnu á Sjúkraskýlinu á Flat-
eyri. Við systkinin þrjú vorum
þá bráðung. Á þessum árum var
oft læknislaust og samgöngur
verulega frábrugðnar því sem
nú er. Til að komast til vinnu
þurfti að fara fyrir fjörð en það
var um 25 km leið. Á þeim ár-
um lokaði Vegagerðin aldrei
þessum vegi og opnaði hann
reyndar heldur ekki. Þegar
skoðuð eru orðin „að sinna sínu
starfi, rækja sínar skyldur“
kemur þessi aðstaða oft upp í
hugann. Mamma fór nánast í
öllum veðrum til að sinna sínum
skyldum. Hún vissi að hennar
var þörf og oft á tíðum engum
öðrum til að dreifa. Hún var
ekki alltaf hrifin af ferðunum,
sérstaklega á bátnum þar sem
þurfti að miða á bryggjuljósið,
ef það sást, og taka mið af fall-
inu þegar lagt var inn í ís-
hrönglið til að ná að hitta á Eyr-
ina. Svo komu vélsleðarnir en
annars var það Landroverinn,
snjóflóðin, snjómoksturinn og
kófið. Henni þótti huggulegast
að ferðast með varðskipunum
sem oft voru hjálpleg á milli
fjarða. Hún mamma var sum-
arkona sem naut vestfirska
vorsins og þá var hún í æð-
arvarpinu, hún þekkti kollurnar
með nafni og reyndar alla fugla
og plöntur. Mamma var eins og
náttúran fyrir vestan; stundum
svolítið hrjúf, alltaf í raunveru-
leikanum og með báða fæturna
á jörðinni en líka svo ljúf og
mild. Hún var rífandi klár, hún
las sagnfræði, amerísk leikrit og
ljóð í frístundum. Hún var okk-
ar internet, sem var flett upp í
við öll tækifæri, og það nýttist í
námi og starfi. Hún mamma gaf
sig ekki fyrr en í fulla hnefana,
hún var baráttukona og það
staðfesti hún nú í vikunni.
Georg Kristinn Lárusson.
Elskuleg tengdamóðir mín,
Sigurveig Georgsdóttir, hefur
fengið hvíldina eilífu.
Systa og Lárus bjuggu megn-
ið af sínum búskaparárum í
Holti í Önundarfirði. Systa
starfaði þar sem hjúkrunarfræð-
ingur og síðar hjúkrunarfor-
stjóri á heilsugæslustöðinni á
Flateyri, eftir að hún lauk mast-
ersprófi sínu í hjúkrun. Starf
hennar fyrir vestan var ansi
fjölbreytt enda þurfti hún oft að
fylla í skarðið þar sem læknir
var ekki alltaf til staðar. Þannig
var hún oft einnig í hlutverki
ljósmóður þar sem hún þurfti
oft að ferðast í vondu veðri í
sveitinni til að sinna sjúklingum
og taka á móti börnum.
Eftir tæplega 30 ára farsælt
starf fyrir vestan fluttu Systa
og Lárus til Danmerkur þar
sem þau bjuggu sér fallegt
heimili í Jónshúsi í Kaupmanna-
höfn. Það fór ekki á milli mála
að hún naut þess að búa í Kaup-
mannahöfn. Hún talaði stundum
um að sér hefði nú þótt snjórinn
fullmikill þarna fyrir vestan
enda sjálf uppalin í Reykjavík
og fyrir vestan voru oft allar
leiðir lokaðar, jafnvel í allt að
þrjár vikur sem gerði vinnuna
oft erfiða.
Þegar þau voru flutt út til
Kaupmannahafnar kynntist ég
syni þeirra Özuri, það hefur
verið lán mitt að eignast þau
sem tengdaforeldra. Við Özur
bjuggum við nám í Danmörku
og áttum við tvö mjög skemmti-
leg ár úti með Systu og Lárusi.
Þótt söknuður fylli hjarta mitt
þá er ég fyrst og fremst þakklát
fyrir þann tíma sem við áttum
saman. Systa var sérstaklega
orðheppin, gáfuð og með ynd-
islegan húmor. Hún var fyrir-
mynd mín í lífinu. Þau hjónin
áttu góðan tíma í Kaupmanna-
höfn þar sem Lárus starfaði
sem sendiráðsprestur og hún
aðstoðaði hann. Systa var
meistarakokkur og hún hafði
unun af að elda góðan mat fyrir
vini sína og fjölskyldu. Í Kaup-
mannahöfn hún gat hún valið úr
úrvalshráefni og eldað alls kyns
lystisemdir. Ég ylja mér við
minningar úr eldhúsinu þar sem
ég lærði af henni að búa til góð-
an mat og við skáluðum saman í
sérríglasi yfir pottunum. Hún
naut sín best ef hún hafði allt
fólkið sitt hjá sér. Í Jónshúsi
var alltaf gestkvæmt og man ég
að hún hélt veislur fyrir kirkju-
kórinn eftir hverja kóræfingu.
Við matarborðið skapaðist iðu-
lega skemmtileg stemning yfir
höfðinglegum kræsingum þar
sem spjallað var um allt milli
himins og jarðar.
Eftir 10 ára starf í Dan-
mörku fluttu þau heim í faðm
fjölskyldunnar. Þegar þau komu
heim fengum við að njóta þess
að ferðast um allt landið með
þeim.
Síðustu árin hafa Systa og
Lárus búið á Eir þar sem Systa
sofnaði sínum hinsta svefni sátt
við alla hér á jörð. Við varð-
veitum dýrmætar minningar og
þökkum samfylgdina.
Guð geymi Systu.
Margrét Ása (Mása).
Ég sakna hennar ömmu
minnar sem dó á sunnudaginn.
Hún var góð og skemmtileg.
Mér fannst gaman að koma til
hennar. Henni fannst ís mjög
góður og líka mér. Það var
gaman að fara í útilegur með
henni og afa og stundum hittum
við fullt af frændfólkinu okkar
og ég fékk að leika með stóru
krökkunum.
Ég er langyngst af barna-
börnunum hennar ömmu. Ég
man alltaf eftir henni þegar ég
fæ mér ís.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Við amma ólumst báðar upp í
Vesturbænum, hún á Sólvalla-
götunni en ég á Framnesveg-
inum. Það var gaman að koma á
Eir. Afi kenndi mér margföld-
unartöfluna og við amma feng-
um nammi.
Bless elsku amma og Guð
geymi þig.
Vala Kristín Georgsdóttir.
Ég var svo heppin að eiga
ömmu Systu sem ömmu, alvöru
ömmulega ömmu, sem tók alltaf
á móti mér með ólýsanlegri
hlýju þegar við hittumst. Ég
minnist einna helst tímans sem
við áttum í Dofraskóla, þegar
við barnabörnin vorum svo
heppin að fá að vera hjá ömmu
og afa meðan verkfall var í
grunnskólum landsins. Afi sá
um stærðfræðitímana og amma
um íslenskutímana og þegar
verkfallinu lauk vorum við
frændsystkinin búin að læra allt
sem læra átti þann veturinn –
enda var Dofraskóli enginn
barnaskóli. Amma sá ekki bara
um íslenskutímana, heldur auð-
vitað hádegismatinn líka – enda
varla til betri kokkur en hún.
Síðar, þegar ég byrjaði í
menntaskóla, tók ég það upp að
heimsækja ömmu og afa einu
sinni í viku eftir skóla og það
var alltaf notalegt hjá okkur,
amma eldaði eitthvað gott og
við spjölluðum öll þrjú saman
fram eftir kvöldi. Amma hafði
líka gaman af því að fara í bíl-
túr og við gerðum svolítið af því
síðustu árin, fórum á ísrúnt, en
við amma áttum það sameig-
inlegt að vera nammigrísir. Ég
er þakklát fyrir þann tíma sem
ég átti með ömmu minni, sem
alltaf var glöð að sjá mig, sýndi
mér mikla væntumþykju og
hlýju og passaði upp á að öllum
í kringum sig liði vel.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Guðrún Özurardóttir.
Hún amma mín var kjarna-
kona. Hún var hámenntuð úti-
vinnandi kona sem mér fannst
allt kunna. Mínar helstu minn-
ingar um ömmu eru um allt það
sem hún gat og kunni. Hún gat
lagað allt og vissi allt. Ef ein-
hvern vantaði klippingu gat hún
bjargað því. Veiktist einhver
eða slasaðist gat hún bjargað
því og vissi allt um alla mögu-
lega sjúkdóma. Hún saumaði
skírnarkjóla og brúðarföt, hekl-
aði teppi og sjöl sem við barna-
börnin og barnabarnabörnin
fáum enn í dag að njóta.
Amma að öðrum ólöstuðum
eldaði heimsins besta mat. Hún
hefði hæglega geta unnið sem
matreiðslumaður á fínustu veit-
ingahúsum heimsins. Amma
eldaði heldur engan hefðbund-
inn „ömmumat“ heldur bauð
hún upp á framúrstefnulega
rétti og notaði óhefðbundin
krydd og fræ til matargerðar.
Þegar við Lalli vorum hjá
ömmu og afa í Jónshúsi fengum
við mjög oft að ráða hvað yrði í
matinn. Þá sló amma reglulega
upp dýrindis veislu af engu til-
efni, bauð upp á þriggja rétta
máltíð og við fengum að aðstoða
hana. Mér fannst mjög gaman
að rölta með henni yfir í Irma
þegar amma og afi bjuggu í
Kaupmannahöfn. Þar völdum
við saman hvað ætti að kaupa
inn og hafa í matinn og settum
það síðan í innkaupakerruna
hennar sem afi hafði gefið
henni.
Amma var mikill sælkeri sem
hafði unun af góðum mat og
smá rauðvíni með. Það var því
Sigurveig
Georgsdóttir✝ Björn Þorkels-son fæddist í
Ármótaseli á
Jökuldal 16. júlí
1933. Hann lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Hlíð á Akur-
eyri 28. febrúar
2018.
Foreldrar: Þor-
kell Björnsson, f. 3.
febrúar 1905 á
Skeggjastöðum á
Jökuldal, og Anna Eiríksdóttir,
f. 8. mars 1907 á Skjöldólfs-
stöðum á Jökuldal.
Systkini: Anna Þrúður Eidís,
f. 1936, Eiríkur Skjöldur, f.
1938, og Ingvi Þór, f. 1939.
Eiginkona Björns er Oddný
Óskarsdóttir, f. 22. mars 1936.
Þau kynntust á Akureyri og
gengu í hjónaband 24. maí
1958. Oddný er dóttir Óskars
Tryggvasonar og Sigrúnar
Kristjánsdóttur sem bjuggu í
Kristnesi í Glerárþorpi á Akur-
eyri.
Börn Björns og Oddnýjar: 1)
Þorkell, f. 4.2. 1958. Maki El-
ísabet Sveinsdóttir. Börn
þeirra: Björn, f. 1979, maki
Guðfinna Berg Stefánsdóttir.
Sveinn, f. 1988. Karen Nanna,
f. 1992, maki Konráð Þór Þór-
hallsson og þeirra barn er Aron
Þorkell, f. 2015. 2) Sigrún Ósk,
f. 12.10. 1959. Maki Pétur Ægir
Hreiðarsson. Synir þeirra:
Hreiðar, f. 1984, maki Erna
Þórdís Kristinsdóttir og þeirra
barn er Elfa Rut, f. 2011. Elfar,
f. 1988, maki Tobias Bieder-
mann. Oddur Birnir, f. 1993. 3)
Björn Óskar, f. 28.4. 1964. Maki
Ásta Einarsdóttir. Börn þeirra:
Birkir Einar, f. 1993, maki Ás-
dís Björk Gunnarsdóttir. Guð-
rún Björg, f. 1996. Matthías
Óskar Páll, f. 2008.
4) Ingvi Þór, f.
25.1. 1968. Maki
Jónína Freydís
Jóhannesdóttir.
Börn þeirra:
Hrafnhildur Gréta
Björnsdóttir, f.
1986, maki Dami-
an Ksepko og dæt-
ur þeirra eru Nat-
alia Emma, f.
2012, og Adríana
Stella, f. 2017. Baldvin, f. 1998.
Þorkell Björn, f. 2001. 5) Eidís
Anna, f. 18.5. 1976. Maki Jó-
hann Elvar Tryggvason. Synir
þeirra: Stefán Björn Svav-
arsson, f. 2007, og Þorkell
Hugi Svavarsson, f. 2010.
Björn lauk skyldunámi í
Hveragerði og starfaði þar um
hríð við garðyrkju en fékk síð-
an starf hjá varnarliðinu á
Keflavíkurflugvelli. Þaðan lá
leiðin norður til Akureyrar þar
sem hann vann hjá ullarverk-
smiðjunni Gefjun uns hann
komst fljótlega á samning í raf-
virkjun hjá Viktori Kristjáns-
syni rafvirkjameistara. Fljót-
lega að námi loknu stofnaði
hann með félögum sínum verk-
takafyrirtækið Ljósgjafann hf.
Björn vann mikið við raflagna-
teikningar og rafvæðingu
dreifbýlis norðanlands og aust-
an, kenndi við Vélskólann og
var um skeið prófdómari í sínu
fagi við Iðnskólann á Akureyri.
Að áliðinni starfsævinni seldi
Björn sinn hlut í Ljósgjafanum
og vann til starfsloka hjá
Kaupfélagi Eyfirðinga, lengst
sem umsjónarmaður rafmagns-
mála hjá fyrirtækinu.
Útför Björns fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 9. mars
2018, klukkan 10.30.
Hann Bubbi bróðir er látinn.
Hann skilur eftir sig sorg og
söknuð en einnig þakklæti okk-
ar sem stóðum næst honum fyr-
ir að hafa átt þennan glaðsinna
gjöfula mann að.
Bubbi var hann kallaður í
fjölskyldunni þó að á Akureyri
væri hann kallaður Bjössi.
Hann var elstur okkar fjögurra
systkina sem erum öll fædd á
Jökuldal. Foreldrar okkar
bjuggu þar fyrstu búskaparárin
en fluttu í Eyjafjörð vorið 1941.
Bernskuár okkar þar voru þau
björtustu í minningunum á
Syðri-Varðgjá, sólrík sumur,
ilmandi hey í hlöðunni, fallegur
garður, sendiferð með mjólk til
Kristjáns sem átti bústað í fjör-
unni. Bubbi stjórnaði en ég
fékk að fara með og skoða fjör-
una og finna þar dýrgripi.
Stundum sóttum við mjólkur-
brúsa út á Eyrarlandsfit; Bubbi
stjórnaði hestinum og kerrunni,
ég aðstoðarekill, oft mættum
við herbílalestum sem köstuðu
sælgæti til okkar, þvílík sæla.
Við fluttum vegna staðsetn-
ingar skóla fyrir Björn og
seinna urðum við hin yngri að
feta þessa leið, en skólinn var á
Þverá, langt frá Varðgjá. Þá
voru engir skólabílar. Norð-
lensk stórhríð gerði ekki að
gamni sínu við átta ára dreng
sem gekk einn þessa löngu leið,
oft í myrkri og ófærð. Við flutt-
um til Akureyrar og keypt var
hús við Ægisgötu en pabbi fékk
enga vinnu, austfirskur bóndi,
örugglega kommi, engin tengsl
við KEA-veldið. Hann fór þá að
vinna við smíðar í Reykjavík og
seinna í Hveragerði. Þá fluttum
við öll til Hveragerðis, þar sem
við gengum í skóla og áttum
góð ár. Bubbi vann þá um tíma
í gróðurhúsi og hélt alltaf upp á
blóm eftir það, einkum ilmskúf
og rósir.
Bubbi hefði örugglega verið
greindur sem ofvirkur og með
athyglisbrest nú á dögum en
hann spjaraði sig, erfði stærð-
fræðigen afa síns og alnafna og
lærði rafvirkjun sem hann vann
við alla tíð. Hann var uppá-
tækjasamur, glaður og síkvikur
krakki sem umbar systur sína
sem kom í heiminn og tók alla
athyglina.
1949 fluttum við aftur norður
og vann pabbi við byggingu á
nýju fjósi fyrir mág sinn í
Kræklingahlíð, keypti smá kot-
býli í sömu sveit og hóf búskap.
Veikindi pabba og ýmsir erf-
iðleikar urðu á vegi fjölskyld-
unnar, oft var þröngt í búi en
aldrei kvartað eða gefist upp.
Bubbi vann þá á Ullarverk-
smiðjunni Gefjuni og kom oft
færandi hendi, meðal annars
gaf hann mér fallega skó af sín-
um litlu efnum. Skólaganga var
fjarlægur draumur en Björn
varð rafvirki með dugnaði sín-
um og við hin systkinin gengum
menntaveginn eitt af öðru.
Bubbi kynnti unnustu sína
Oddnýju Óskarsdóttur frá
Kristnesi í Glerárhverfi fyrir
foreldrum sínum um jólin 1957.
Þau gengu í hjónaband og eign-
uðust fimm börn sem erft hafa
mannkosti foreldranna, eiga öll
góða maka og börn og buru.
Björn byggði reisulegt hús í
túnfæti æskuheimilis Obbu.
Þangað var gott að koma, gest-
risni og glaðværð húsbóndans
og veitingar Obbu sem bakaði
fallegustu smákökur í heimi
fyrir jólin og enginn gekk jafn
fallega frá þvottinum. Þannig
týnist tíminn, árin flugu. Bubbi
varð fyrir líkamsárás og vinnu-
slysi sem settu mark á hann þó
að hann héldi sínu striki í að
leysa hvers manns vanda og
Obba var kletturinn á heim-
ilinu. Obba missti heilsuna eftir
erfið veikindi og heilsu Bubba
hrakaði þó að jákvæðnin hyrfi
aldrei. Þau voru saman á hjúkr-
unarheimilinu Hlíð þar sem
Obba hafði dvalið um tíma og
Björn kom þangað seinna þar
sem hann lést.
Innilegar samúðarkveðjur,
Obba mín, og þið öll sem elsk-
uðuð hann Bubba.
Anna Þrúður Eidís
Þorkelsdóttir.
Björn Þorkelsson