Morgunblaðið - 06.04.2018, Side 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. APRÍL 2018
✝ GuðmundurHelgi Sigurðs-
son fæddist í
Reykjavík 15. maí
1932. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans 29. mars
2018. Foreldar hans
voru Kristjana
Helgadóttir frá
Ólafsvík og Sig-
urður Guðmunds-
son frá Tröð í Kol-
beinsstaðahreppi. Systkini hans
eru Sigurrós, f. 1926, Pálína
Matthildur, f. 1928, Árný, f. 1930,
Guðný, f. 1935, Svanhildur Guð-
björg, f. 1938, d. á gamlársdag
1995, og yngstur er Páll Valgeir,
f. 1940.
Guðmundur ólst upp á heimili
fjölskyldunnar á Freyjugötu 10a
en þar bjuggu einnig föðurafi
hans og -amma. Heimilið var
samkomu- og gististaður stórfjöl-
skyldunnar af Snæfellsnesi þeg-
ar einhver átti leið í bæinn.
Guðmundur gekk í Miðbæjar-
skólann og lauk gagnfræðanámi
frá Ingimarsskóla. Hugur hans
stóð til frekara náms en aðstæður
leyfðu það ekki og hóf hann að
vinna almenn verkamannastörf.
Guðmundur hóf störf í flug-
afgreiðslu Flugfélags Íslands árið
1951 og starfaði þar til ársins
1962 er hann hóf rekstur efna-
laugarinnar Hraðhreinsunar sem
hann rak svo ásamt konu sinni til
ársins 1997. Eftir það starfaði
hann við eigin innflutning og loks
við veitingarekstur. Guðmundur
hætti störfum árið 2014, þá orð-
inn 82 ára.
Útför hans fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 6. apríl 2018,
klukkan 15.
Guðmundur
kvæntist Bergdísi
R. Jónasdóttur 1.
október 1960. Þau
eignuðust fjögur
börn. Stúlkubarn
andvana fætt 6.
mars 1958, Jónas, f.
1961, Sigurð, f.
1963. Eiginkona
Sigurðar er Svana
Steinsdóttir og börn
þeirra eru Bergdís
Ýr, f. 1988, sambýlismaður henn-
ar er Martin Vogt, Arnar Númi,
f. 1995, og Breki, f. 2000. Yngst
er Jóhanna, f. 1966. Eiginmaður
Jóhönnu er Helgi Helgason.
Dóttir Helga er Tinna Helga-
dóttir, f. 1991.
Elsku afi okkar er fallinn frá
tæplega 86 ára að aldri. Við syst-
kinin minnumst afa sem hægláts
og ljúfs manns. Við höfðum yndi af
því að koma í heimsókn í Rauða-
gerðið og þá var afi oftar en ekki að
raka lauf eða moka snjó í garðinum
enda féll honum sjaldan verk úr
hendi. Ekki spillti heldur fyrir að
fá glóðvolgar pönnsur hjá ömmu
Dísu, en við vorum varla komin inn
úr dyrunum þegar hún var búin að
munda pönnukökupönnuna og oft
dugðu ekki færri en tvær slíkar til
að hafa við okkur mathákunum. Af
ýmsu er að taka þegar við hugsum
til baka. Á okkar heimili festist
nafnið afi Bumumur við afa þar
sem nafnið Guðmundur var heldur
óþjált fyrir lítinn gaur á öðru ári.
Afi Bumumur hafði alltaf mikinn
áhuga á fótbolta og reyndi ófáum
sinnum að fá okkur barnabörnin til
að hafa frekari áhuga á íþróttinni
en án mikils árangurs. KR var
hans lið og þegar við bjuggum í
Vesturbænum og fórum á völlinn
var alveg öruggt að þar var afi og
veitingarnar voru í hans boði á
vellinum, sem við nýttum okkur
óspart.
Afi var músíkalskur og hafði
mikið yndi af tónlist og dansi.
Mörg laugardagskvöldin þegar
við vorum í pössun hjá afa og
ömmu var James Last eða einhver
annar uppáhaldstónlistarmaður
settur á fóninn og við dönsuðum
við afa. Svo að við næðum réttu
danssporunum stóðum við ofan á
fótunum hans, sem var ekkert mál
þar sem hann var í skóstærð 48.
Ekkert hálfkák þar, vals yrðum
við að minnsta kosti að kunna. Afi
hafði líka mikið yndi af því að
hlusta á Núma og Breka spila og
hvatti þá til að læra hin ýmsu lög
sem hann hafði gaman af og hrós-
aði þeim fyrir þegar þeir voru
búnir að ná tökum á þeim. Afi var
alla tíð líkamlega hraustur og mik-
ill íþróttagarpur, sem sannaðist
þegar hann vílaði ekki fyrir sér að
fara með okkur sundgörpunum í
stungukeppni þegar hann var 75
ára í sumarfríinu okkar skemmti-
lega á Spáni.
Við kveðjum þig, elsku afi, með
þessum orðum:
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem)
Elsku amma, þú hefur misst
mikið en minningin mun lifa í
hjörtum okkar.
Bergdís Ýr, Arnar
Númi og Breki.
Árið 1932 fæddist rúmlega tutt-
ugu marka piltur á Freyjugötu
10a. Systur hans sögðu að hann
hefði alltaf verið prúður og stillt-
ur, það fylgdi nafninu Guðmundur
Helgi. Við vorum reyndar oft
minntir á það bræðurnir þegar
faðir okkar fór með okkur í messu
í Dómkirkjunni og við vorum í elt-
ingaleik um alla kirkju. En fljótt
tók Guðmundur Helgi (Mummi)
upp á að temja sér ýmsa ósiði.
Hann gekk í KR og lék með þessu
Vesturbæjarliði. Því var hann
sendur í Mýrdalinn til hans Gísla
til að láta hann fást við eitthvað
nytsamlegra.
Þegar hann í bæinn kom fékk
hann sér fyrsta Fordinn til að
heilla Bergdísi, Dísu, sem varð svo
eiginkona hans. Áttu þau langa og
ljúfa fundi á Þórsbarnum. Stutt
var á milli þeirra því að Mummi
var með herbergi í kjallaranum
Freyjugötu 10a, sem sneri út að
götunni.
Þegar bróðir minn og Dísa
fluttu saman fékk ég herbergið
hans. Litavalið á herberginu var
sérstakt: loftið var svart, grænir
og rauðir veggir og einn veggur-
inn var með hvítu og svörtu vegg-
fóðri þar sem litirnir liðust saman
í alls konar bylgjum og bugðum
sem höfðu undarleg áhrif á mann.
Mummi var eindreginn Flug-
félagsmaður og undi þar við vinnu
sína sæll og glaður. Honum þótti
landinn ganga óhreinn til fara og í
krumpuðum brókum. Þá tók hann
að sér að hreinsa, slétta og bæta
þessar krumpuðu brækur. Hann
keypti Efnalaug Austurbæjar og
stofnaði síðan Hraðhreinsum sem
hafði aðsetur inni í Súðarvogi. Þar
vann hann lengst af starfsævinnar
og reyndar fjölskyldan öll. Hann
seldi Fönn fyrirtækið og starfaði
þar um tíma en endaði starfs-
ævina sem barþjónn (82 ára) á
Blásteini.
Við bræður vorum miklir
áhugamenn um knattspyrnu og
fórum oft á leiki saman, hann KR-
ingur en ég Valsari. Reyndar
breyttist það með árunum og fékk
hann rauða slikju á sig þar sem
strákarnir hans fóru í Val. Síðustu
leikirnir sem við fórum saman á
voru leikir Vals og Víkings Ólafs-
vík síðastliðið sumar. Fyrst fórum
við til Ólafsvíkur í boði Jónasar,
sonar Mumma, lentum svo í grill-
veislu hjá Björgu frænku okkar og
fórum síðan á völlinn. Þegar Vík-
ingur lék svo við Val á heimavelli
sínum fórum við í síðasta skipti
saman á völlinn. Árið 2010 fóru
þau hjónin með okkur Ídu í
tveggja vikna ferð til Benidorm,
en þau höfðu ekki tekið sér sumar-
frí í 15 ár.
Kvaddur er bróðir, mágur,
góður vinur og félagi.
Kæru Dísa, Jónas, Sigurður
(Siggi) Jóhanna og fjölskyldur.
Allt virðist nú svart og enga ljós-
glætu að sjá í myrkrinu. En eftir
lifir minning um góðan dreng sem
alltaf kom með birtu inn í til-
veruna. Skáldið Tómas Guð-
mundsson segir:
Nú veit ég, að sumarið sefur
í sál hvers einasta manns.
Eitt einasta augnablik getur
brætt ísinn frá brjósti hans,
svo fjötrar af huganum hrökkva
sem hismi sé feykt á bál,
unz sérhver sorg öðlast vængi
og sérhver gleði fær mál.
Kær kveðja,
Páll V. og Ída, Jóna, Einar
Freyr og fjölskyldur.
Guðmundur Helgi
Sigurðsson
✝ BrynhildurEinarsdóttir
fæddist í Ólafsfirði
13. janúar 1923.
Hún lést á Horn-
brekku 27. mars
2018.
Foreldrar henn-
ar voru Guðrún
Dagbjört Sigvalda-
dóttir, f. 15. júlí
1900, d. 12. júlí
1997, og Einar Ein-
arsson, f. 15. ágúst 1901, d. 30.
október 1952. Brynhildur var
elst sjö systkina.
Árið 1942 giftist Brynhild-
ur Ásgrími Guðmundi Björns-
syni, f. 15. desember 1914, d.
3. febrúar 1950, og eignuðust
þau þrjú börn: 1) Önnu Lilju,
f. 18. nóvember 1942, d. 18.
nóvember 2000, eignaðist hún
fjögur börn, níu barnabörn og
átta barnabarnabörn; 2)
Björn, f. 21. janúar 1944, d.
31. ágúst 2010, eignaðist
hann fjögur börn, 12 barna-
börn og eitt barnabarnabarn,
og 3) Dagbjörtu Sólrúnu, f.
unni þegar hún var að leggja
neðsta lagið. Eftir fermingu
hélt hún til Akureyrar og vann
sem vinnukona og passaði
meðal annars börn.
Brynhildur og Guðmundur
giftust 31. desember 1942 og
bjuggu alla sína hjúskapartíð
á Siglufirði. Eftir að hann lést
flutti hún aftur með börnin á
Búðarhól. Þar kynntist hún
Konna og giftist honum 31.
desember 1954. Þau bjuggu
lengst af í Vesturgötunni á
Ólafsfirði.
Brynhildur vann lengi í
frystihúsinu. Einnig stundaði
hún sjóróðra með Konna. Hún
var í Kirkjukór Ólafsfjarðar
og tók mikinn þátt í félags-
starfi eldri borgara og varð
eitt sinn botsía-meistari
þeirra.
Hún var mjög virk í öllu
félagsstarfi og var í kvenfélag-
inu, kór eldri borgara og
slysavarnafélaginu svo eitt-
hvað sé nefnt.
Brynhildur gat búið á heim-
ili sínu nánast fram á síðasta
dag og dvaldi einungis síðustu
vikuna á Hornbrekku þar sem
hún lést.
Brynhildur verður jarð-
sungin frá Ólafsfjarðarkirkju í
dag, 6. apríl 2018, og hefst at-
höfnin klukkan 14.
27. desember
1948, eignaðist
hún fimm börn
og á sjö barna-
börn.
Árið 1954 gift-
ist Brynhildur
seinni manni sín-
um, Konráði Ant-
onssyni, f. 4. júlí
1929. Þau eign-
uðust synina: 4)
Ásgrím Guðmund,
f. 8. júní 1952, eignaðist hann
þrjá syni og á 10 barnabörn; 5)
Viðar, f. 24. ágúst 1955, eign-
aðist hann fimm börn og á sjö
barnabörn, og 6) Anton, f. 5
júní 1960, eignaðist hann fjór-
ar dætur og á sjö barnabörn.
Alls eru afkomendurnir orðnir
93.
Brynhildur ólst upp í Ólafs-
firði. Á níunda ári fluttist hún
á Búðarhól á Kleifunum til
Sólrúnar, móðursystur sinnar,
og manns hennar, Steingríms.
Ung að aldri fór hún að salta
síld og svo lítil var hún að
tærnar stóðu rétt upp úr tunn-
Gengin er nú guðs á fund mín góða
móðir
ættingjarnir eftir hljóðir,
ausnir minninganna sjóðir.
Gæðakona ljúf hún var og létt í lundu
elskuleg, það allir fundu
ávallt glöð á góðri stundu.
Föður traustan fann, og síðan fast á
trúði
af hjarta æ, að trúnni hlúði
þar hvílist nú í blómaskrúði.
Hugljúfi hún hvers manns var og
hlátur vakti
húmorinn í hröðum takti
hló á meðan öndin blakti.
Í uppvexti ég átti hana og aldrei
gleymi
minninguna í mér geymi
mamma, þú varst best í heimi.
Takk fyrir lífið, elsku
mamma.
Viðar.
Hlátur og gleði heyrast af
himnum ofan. Mikið er gaman
hjá ykkur ömmu Önnu og
Bjössa núna. Þið mæðgurnar er-
uð sennilega komnar í krumpu-
gallana ykkar og farnar að
brasa eitthvað saman, mögulega
að sletta í nokkrar perutertur
með rassafari.
Þegar við komum til ykkar á
Vesturgötu 11 töfraðir þú fram
þvílíkar kræsingar. Oft voru það
vöfflur með öllu tilheyrandi og
alltaf var það sparistellið. Þú
vildir að við hringdum á undan
okkur svo þú gætir verið búin
að galdra veisluborð fram úr
erminni áður en við kæmum.
Elsku amma okkar, fyrir-
mynd í einu og öllu.
Síðast þegar ég (Anna Lilja)
kom til ykkar afa Konna dróstu
mig inn í herbergi til að sýna
mér mynd á náttborðinu þínu af
ykkur afa Guðmundi þar sem
þið voruð hamingjusamt ungt
par, skælbrosandi, liggjandi í
grænni laut. Þú sagðir mér frá
honum, hversu erfitt var að
missa hann frá þremur ungum
börnum ykkar. Tárin streymdu
niður kinnar mínar, tveggja
barna móður í nútímanum að
reyna að skilja hvernig er hægt
að vera svona sterk í gegnum
lífið. Þú varst svo miklu meira
en langamma, þú varst tilfinn-
ingarík, sterk, glöð, dansandi
fyrirmynd.
Þú talaðir alltaf fallega um
mennina þína tvo, afa Guðmund
og afa Konna. Sagðir oftar en
ekki þegar þú bentir okkur á
myndir af þeim: „Þarna eru
þeir, kærastarnir mínir,“ brostir
svo þínu fallega og stríðnislega
brosi.
Þið þekkið fold með blíðri brá
og bláum tindi fjalla
og svanahljómi, silungsá
og sælu blómi valla
og bröttum fossi, björtum sjá
og breiðum jökulskalla –
drjúpi’ hana blessun drottins á
um daga heimsins alla.
(Jónas Hallgrímsson)
Elsku amma Binna, minning
þín lifir.
Anna Lilja og Bríet
Guðmundsdætur.
Brynhildur
Einarsdóttir ✝ Edda Emils-dóttir fæddist í
Reykjavík 13. mars
1940. Hún lést á
heimili sínu í Tibro í
Svíþjóð 12. mars
2018.
Foreldrar henn-
ar voru Emil Jón-
atan Jónsson, f. 10.
október 1906 á Vak-
ursstöðum í Vind-
hælishreppi, d. 8.
febrúar 1967, og Elín Sigríður
Pétursdóttir Blöndal, f. 13. júní
1895 í Tungu á Vatnsnesi, d. 10.
október 1969. Systkini Eddu,
börn Elínar og Snæbjarnar Guð-
mundssonar, f. 6. desember 1901,
d. 30. október 1936, sem byggðu
og bjuggu að Snælandi í Kópa-
vogi eru: Ester Snæbirna, f. 7.
september 1923, d. 31. júlí 2016,
Pétur, f. 16. febrúar 1925, d. 20.
desember 1995, Ingibjörg, f. 15.
janúar 1927, d. 24. september
2011, Dagbjört Sóley, f. 11. febr-
úar 1932. Hún lifir systkini sín,
Snæbjörn, f. 9. ágúst 1936, d. 18.
1963, maki Peter Wall, f. 10. júlí
1963. Börn þeirra: Frans Philip,
f. 22. júní 1994, og Anna Cecelia,
f. 27. maí 1996. 3) Emil Daði
Tómasson, f. 19. maí 1970. Sam-
býliskona Emils er Tina Carolina
Hedegaard, f. 6. október 1978.
Þeirra börn: Edda Elli, f. 14.
október 2008, og Edward Eero,
f. 21. september 2011. Edda og
Tómas bjuggu í Reykjavík 1960-
1970. Þar sem Tómas vann sem
vélamaður við þungavinnuvélar
og Edda við fóstrustörf. Fluttu
1970 til Svíþjóðar þar sem Tóm-
as fór í byggingatæknifræðinám
og Edda van sem fóstra. Þau
settust að í Tibro og bjuggu þar
síðan. Eftir nám tók Tómas að
sér stjórnunarstörf í þróunar-
málum í Afríku og var fyrst í
Túnis síðan í Alsír og Líbíu. Þar
sem Edda var stundum í Svíþjóð
og stundum með honum í Afríku,
en þar vann hún við kennslu-
störf. Eftir að þau komu aftur til
Svíþjóðar vann Tómas hjá bygg-
ingafyrirtæki og Edda sem
fóstra þar til að þau hættu störf-
um vegna aldurs.
Útför hennar verður gerð frá
jarðarfararkapellunni í Tibro 6.
apríl 2018 klukkan 14.
mars 1995.
Edda útskrifaðist
frá Fóstruskóla
Sumargjafar 15.
maí 1960. 10. júní
1961 giftist Edda
Tómasi B. Sigurðs-
syni, f. 26. október
1936, Barkar-
stöðum, Fljótshlíð.
Foreldrar hans
voru María Sig-
urðardóttir, f. 20.
september 1909, d. 20. apríl
1977, og Sigurður Tómasson, f.
19. desember 1897, d. 20. apríl
1977. Börn Eddu og Tómasar
eru: 1) Sigurður Tómasson, f.19.
nóvember 1961. Hann kvæntist
19. nóvember 1989 Rebecku
Stjarnas, f. 1. júlí 1970, skildu.
Þeirra börn eru Tómas Börkur,
f. 16. júlí 1989, og Margret Eme-
lie Maja, f. 27. maí 1991. Hennar
sambýlismaður Markus Carls-
son, f. 24. apríl 1991. Sambýlis-
kona Sigurðar er Helen Alex-
anderson, f. 29. mars 1965. 2)
Elín Tómasdóttir, f. 15. maí
Dáðrík gæðakona í dagsins stóru
önnum,
dýrust var þín gleði í fórn og móðurást.
Þú varst ein af ættjarðar óskadætrum
sönnum,
er aldrei köllun sinni í lífi og starfi
brást.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Mér er bæði ljúft og skylt að
minnast mágkonu minnar, Eddu
Emilsdóttur, sem lést á heimili
sínu í Svíþjóð daginn áður en hún
hefði orðið 78 ára. En þangað
fluttu hún og Tómas bróðir minn
árið 1970. Edda var sannur Ís-
lendingur og hafði sterkar taugar
hingað. Hún var hörkudugleg,
sterk, umhyggjusöm og fórnfús.
Hún þreifst ekki nema geta gefið
og fórnað sér fyrir þá sem henni
þótti vænt um og lét þá sjálfa sig
jafnvel mæta afgangi. Á heimili
þeirra naut ég oft gestrisni og
góðvildar. Þar var stjanað við
mann með öllu móti, farið í fínar
skoðunar- og skemmtiferðir.
Þegar þau voru hjá okkur voru
þau alltaf á bíl og gátu farið allra
sinna ferða, en hún var svo hrædd
um að vera okkur byrði að hún
naut sín ekki nema skaffa í mat-
inn, útbúa hann og þrífa. Ég er
sérstaklega þakklát fyrir að hafa
komið til þeirra núna milli jóla og
nýárs og átt með þeim góða
stund. Ekki var hún sátt við að ég
skyldi ekki vera hjá þeim. En tím-
inn var stuttur og Siggi sagði við
hana: „Mamma mín, er ekki kom-
inn tími til þess að þú sleppir einu
sinni billega?“ En hún varð að
gera eitthvað fyrir mig og leið
betur með að taka mig með sér í
hádegismat á hjúkrunarheimilið,
þar sem Tómas var aðra hverja
viku, en hina vikuna var hann
heima og hugsaði hún um hann af
framúrskarandi dugnaði og um-
hyggju. Með þessum fátæklegu
orðum vil ég þakka mágkonu
minni samfylgdina. Ég votta
Tómasi, börnum þeirra og fjöl-
skyldum innilega samúð og bið
þeim guðs blessunar.
Margrét Sigurðardóttir.
Fyrr var oft í koti kátt.
Nú er hún Edda frænka, barna-
gælan og fóstran „till the end“,
farin ennþá lengra frá okkur. Þótt
hún hafi búið hjá Svíum lungann
af sínu lífi þá grunar mig nú samt
að Íslendingurinn í henni hafi enst
henni út ævina. Hún var litla syst-
ir hennar mömmu og yngsta barn-
ið hennar ömmu minnar sem allt
gat. Ég man Eddu best frá því ég
var barn, til dæmis þegar ég heim-
sótti hana á ævintýralega staðinn
Steinahlíð með stóra garðinum
þar sem hún var í útileikjum um-
kringd hlaupandi börnum og hún
faðmaði mig að sér skellihlæjandi.
Einhvers staðar leynist líka af
henni mynd sem ég finn ekki leng-
ur, hún er þar svona 10 ára í kjól-
gopa og stuttum sokkum en með
kött undir hendinni eins og sam-
kvæmisveski. Ég horfði oft á þessa
mynd og hugsaði að ég hefði sko
verið til í að leika við þessa stelpu en
því miður var kynslóð milli okkar.
Ég heimsótti hana bara einu
sinni til Svíþjóðar og var þá tekið
með kostum og kynjum þótt ég
væri bara sautján ára peningalaus
á puttanum og með nokkra froska
í farteskinu, engir fordómar fyrir
því hjá henni. Og ég veit að ég
hefði alltaf getað leitað til hennar
og sonur hennar Sigurður hefur
seinna hjálpað mér og mínum
meir en lítið. Ég vil þakka það og
þakka samveruna, og vona nú
bara að Edda sé einhvers staðar
skellihlæjandi með henni ömmu
yfir allri vitleysunni í okkur.
Bestu samúðarkveðjur frá okk-
ur mömmu og öllum sem urðu eft-
ir á Íslandi.
Guðrún Snæfríður Gísladóttir.
Edda Emilsdóttir