Morgunblaðið - 30.08.2018, Síða 61

nýttist henni án efa vel í
kennslunni og sérkennslunni
sem var hennar ævistarf. Hún
hafði gaman af starfi sínu með
einhverfum nemendum. Hún
hafði einstakt innsæi til að
skilja hugsunarhátt nemenda
sinna og notaði oft húmorinn
til að takast á við erfiðar að-
stæður.
Hún Auja var góður vinur.
Hún var skemmtilegur og góð-
ur félagsskapur. Ég er rík að
hafa átt vináttu hennar. Ég
minnist ótal stunda þar sem
við ræddum allt milli himins
og jarðar og öllu var hægt að
treysta henni fyrir. Það var
alltaf stutt á milli alvöru og
hláturs, alltaf hægt að sjá
skondnu hliðarnar á málunum.
Hún Auja var góð frænka.
Ég var svo heppin að þegar
hún hafði lokið sérkennsl-
unámi í Noregi og námi í
kennslu einhverfra
(TEEACH) í Norður-Karolínu
æxluðust hlutirnir þannig að
hún flutti á heimili mitt í
Norður-Karolínu. Ég fékk
ekki bara sérmenntaða barna-
píu, heldur þá allra bestu í
heimi til að sinna börnunum
mínum og fékk þá sjálf ómet-
anlegt tækifæri til að spreyta
mig á vinnumarkaðnum. Sá
tími reyndist börnunum mín-
um dýrmætur, enda hefur æ
síðan verið sterkur strengur á
milli þeirra og Auju frænku.
Hún Auja var svo flink. Allt
lék í höndunum á henni. Hún
var alin upp á menningarheim-
ili þar sem alla daga var verið
að skapa eitthvað fallegt.
Sköpunargáfu foreldranna
erfði hún og var svo sannar-
lega mikil listakona. Hún
saumaði, prjónaði, málaði á
postulín og málaði á tré. Allt
sem hún gerði var einstaklega
smekklegt og handverkið full-
komið ef hægt er að segja svo.
Hún Auja var svo rík. Hún
átti stoltið sitt hana Katrínu
Brynju, strákana þrjá Mána
Frey, Nóa Baldur og Hrafnar
Þór og öðlinginn hann
Krumma sem fylgdi henni
hvert fótspor. Þau voru henn-
ar líf og yndi og það sem máli
skipti.
Ég þakka kærri vinkonu
fyrir góða samfylgd í lífinu.
Innilegar samúðarkveðjur
til elsku Katrínar Brynju og
strákanna og fjölskyldunnar
allrar.
Anna María.
Sem barn hlakkaði ég alltaf
til að fara í afmæli vinkvenna
minna en það var alltaf aðeins
skemmtilegra að fara í afmæli
til Katrínar Brynju frænku því
terturnar sem í boði voru,
voru ekkert venjulegar tertur.
Þær voru listaverk. Ævintýra-
prinsessur og allskonar dýr og
hver annarri betri á bragðið.
Hún Auður kunni sko að halda
upp á afmæli einkadótturinnar
og gerði það með stæl. Heim-
ilið þeirra var glæsilegt og
veggirnir skreyttir með lista-
verkum húsmóðurinnar. Auður
var mér alltaf einstaklega góð
og þótt fjarlægðin hafi gert
það eilítið flóknara að sjá hana
eins oft og áður, þá man ég
enn eftir hlýleika hennar og
hlátrinum.
Auður var einstaklega vönd-
uð manneskja, falleg að innan
sem utan og brosið hennar var
eitt það stærsta sem ég hef
séð. Þótt hún sé ekki lengur
hér á jörðu þá er handverk
hennar ennþá hér með öllum
fallegu listaverkunum sem hún
skapaði í gegnum tíðina. En
það besta sem hún skilur eftir
er elskuleg dóttir hennar,
æskuvinkona mín og „frænka“
og strákarnir hennar þrír sem
voru líf hennar og yndi.
Það var erfitt að heyra að
hún væri farin, en hún fór eins
og við gerum öll þegar okkar
tími kemur. Á eftir sitjum við
syrgjendur með minningar til
huggunar og von um að hittast
aftur.
Elsku Katrín mín, allar okk-
ar samúðarkveðjur og faðmlög
sendum við ykkur yfir hafið til
þín og strákanna.
Þín
Þóra.
Elsku Auja mín, litla besta
vinkona mín.
Á einum fegursta degi sum-
arsins slokknaði litla, fallega
ljósið hennar Auju. Allt var
fallegt í kringum hana. Heim-
ilið þakið litlum og stórum
listaverkum. Handmálað
postulín eftir mömmu hennar
og pabba og hana sjálfa,
myndir og málverk, litlar og
stórar dúkkur, skraut og list-
munir. Það varð að fara eina
góða skoðunarferð um húsið
áður en sest var með kaffibolla
og handavinnu, aðallega
prjónaskap, og þar var hún al-
gjörlega á heimavelli.
Allt lék í höndum hennar.
Gullfallegar peysur og prjóna-
sett litu dagsins ljós. Svo
komu uppskriftirnar til mín.
Ég á margar peysur sem ég
prjónaði undir hennar hand-
leiðslu. Nú eru þær dýrmætar.
Við kynntumst í Laugarnes-
skóla. Auja litla sæta, með
ljósa hárið, hvers manns hug-
ljúfi, áræðin og óhrædd, m.a. á
róluvellinum. Að stökkva úr
rólu á fullri ferð eða kasta sér
út í loftið og vonast til að ná
taki á kaðli í Tarzanleik.
Þegar ég fór að venja kom-
ur mínar í Miðtúnið, fékk ég
að kynnast foreldrum Auju og
systkinum. Þar opnaðist nýr
ævintýraheimur fyrir mér.
Mamma hennar sat við prjóna-
vélina í litla eldhúsinu, sem
rúmaði ekki mikið meira, og
peysurnar runnu úr vélinni
hver af annarri. Pabbi hennar
í málaraherberginu að mála
postulín og þau gjarnan bæði.
Ilmur af málningu. Flygillinn í
stofunni. Málverk og listmunir
hvert sem augað leit. Yndis-
legt heimili. Við fengum
sítrónute í stofunni. Hjarta-
hlýjan, glensið og gamanið
fyllti heimilið. Ég fékk að mála
á postulín undir handleiðslu
Sæmundar.
Auja var listamálari á
postulín og rithönd hennar var
eins og fínasti laufa-
brauðsskurður. Halldór, gamli
kennarinn okkar, lét stundum
bekkinn bíða eftir Auju í
skriftartímum: „Auður er að
vanda sig.“
Fyrir mörgum árum endur-
nýjuðum við gömlu vinkonurn-
ar úr Laugarnesskóla, Helga,
Solla F., Guðrún og við Auja,
saumaklúbbinn síðan í 12 ára
bekk. Hjartafimmið. Við fórum
að hittast reglulega. Oft á
veitingahúsi á laugardegi.
Nutum þess alveg í botn, sögð-
um sögur, rifjuðum upp og
mikið hlegið. Okkur munaði
ekki um að hlæja í fimm tíma.
Auja var einstaklega létt og
hláturmild, hló þar til tárin
runnu. Nú eru þetta dýrmætar
minningar. Við Hjartafimm-
urnar verðum samt alltaf
fimm. Auja verður alltaf eitt
hjartað okkar.
Nú er höggvið risastórt
skarð í litlu fjölskylduna henn-
ar Auju. Katrín Brynja og
drengirnir þrír, augasteinar
ömmu sinnar, sitja hnípin eft-
ir. Fallega heimilið hennar
Auju er fullt af fallegum mun-
um og minningum, þar verður
ekki hægt að ganga um ógrát-
andi.
Hér heima hjá mér verður
ekki þverfótað fyrir minning-
um, handprjónaðir borðklútar,
dúkkurnar Auja og Solla með
fínu fötin sín í lítilli ferða-
tösku. Allar litlu gjafirnar frá
Auju í gegnum árin, handmál-
að postulín með áletruðum
hamingjuóskum, fagurlega
skrifuð kort og fallega orðuð.
Við töluðum saman næstum
daglega og ég er enn að fara
að hringja í hana
Guð gefi Katrínu Brynju og
drengjunum hennar styrk og
kjark til að ganga mjúkum
skrefum í gegnum þessa raun.
Guð blessi minningu elsku
Auju okkar.
Sólveig Ólöf Jónsdóttir.
Móðurmissir er þungt orð
með sára merkingu. Elsku vin-
kona mín, einkabarnið Katrín
Brynja, kveður í dag móður
sína, Auði Stefaníu. Það er
erfitt að setja sig í spor einka-
barns sem þarf að kveðja móð-
ur sína á besta aldri, 15 árum
eftir að hafa fylgt föður sínum,
í blóma lífsins, síðasta spölinn.
Samband mæðgnanna var ein-
stakt, fallegt og djúpt. Þótt ég
hafi bara komið inn í líf þeirra
fyrir nokkrum árum var svo
greinilegt að þær áttu hvor
aðra að. Í blíðu og stríðu.
Smámunasemi er oft van-
metinn, fallegur eiginleiki og
hann eiga þær mæðgur sam-
eiginlegan. Íbúð Auðar er þak-
in fallegum smámunum sem
hún safnaði og allir skiptu þeir
hana miklu máli. Hún tók eftir
því fallega og mikilvæga í hinu
smáa og það er ekki öllum gef-
ið. Hún var mikill mannþekkj-
ari sem hafði einstakt lag á að
taka eftir ýmsu í fari annarra
sem fór fram hjá öðrum. Það
gera bestu kennararnir. Hún
var lausnamiðuð, hlý og ein-
læg og innileg ást á ömmu-
drengjunum þremur sást lang-
ar leiðir.
Það fór ekki mikið fyrir
elsku Auði. Hún var smágerð
og lágvaxin. En styrkur henn-
ar og stolt voru mikil, allt
fram á síðasta dag. Hún var
líka afar stolt af dóttur sinni,
þótt hún kæmi því ekki alltaf í
orð. Hún var nefnilega mann-
eskja verka og eftir hana ligg-
ur fjöldi gullfallegra hand-
verka sem hún skapaði af
mikilli natni og ást og gaf fólk-
inu sínu. Það mun ylja þeim og
veita styrk um ókomna tíð.
Elsku Katrín Brynja mín,
þú hefur styrkinn frá yndis-
legu móður þinni. Þú varst
henni einstök dóttir og mik-
ilvæg stoð í erfiðum veikind-
um. Þú mátt vera stolt af þér
og þínum. Mamma þín er það
og vakir yfir þér, Mána Frey,
Nóa Baldri, Hrafnari Þór,
Krumma og Tindru.
Olga Björt Þórðardóttir.
Þegar ég rifja upp bernsku-
minningar mínar erum við
Auja vinkona oftast saman.
Við kynntumst átta ára gaml-
ar í Laugarnesskólanum, átt-
um samt báðar heim í Miðtúni
en Nóatún skildi okkur að. Við
vorum óaðskiljanlegar langt
fram á fullorðinsár, eins ólíkar
og við vorum, hún róleg, vand-
virk og listræn en aðeins meiri
hraði á öllu hjá mér.
Árin liðu við áhyggjuleysi
æskunnar en við vorum líka
duglegar og skipulagðar. Tíu
ára gamlar bárum við út blöð
og vorum í vist. Svo höfum við
áreiðanlega verið alveg drep-
leiðinlegar á tímabili þegar við
töluðum saman á svokölluðu
P-máli. Þessa kunnáttu not-
færðum við okkur í botn bæði
heima og heiman. Við stofn-
uðum saumaklúbb ásamt
þremur öðrum góðum vinkon-
um sem starfar enn en á svo-
lítið öðrum forsendum.
Fjölskyldan í Miðtúni 24 var
töluverður áhrifavaldur í lífi
mínu og þar opnaðist fyrir
mér nýr heimur. Þau hjón,
Sigríður og Sæmundur, voru
listamenn alveg fram í fing-
urgóma. Á heimilinu var her-
bergi undirlagt af postulíni,
rekaviði, málningu, penslum
og bara alls konar. Báðar syst-
urnar voru í píanónámi og
fannst mér viss ævintýraljómi
stafa af þessu listamannsheim-
ili. Þau hjón voru dugleg að
taka mig með í t.d. fjöruferðir
og berjamó. Það var einmitt í
framhaldi af veiðiferð sem við
Auja fórum í með þeim til
Vopnafjarðar, sem við fórum
til Neskaupstaðar með Þórði
afa hennar og þar byrjaði
fyrsta síldarævintýrið okkar
af þremur. Við fengum vinnu
hjá Sæsilfri og vorum snöggar
að komast upp á lagið með að
salta og fannst þetta gaman.
Að ári mættum við aftur, tvær
nýfermdar skvísur af mölinni
og fram undan var eftirminni-
legt sumar. Hörkuvinna, nótt
sem nýtan dag og köllin: Taka
tunnu – tóma tunnu – salt,
hljómaði út um allt plan.
Þarna kynntumst við Hemma
og ástin kviknaði hjá þeim
turtildúfum. Við urðum ung-
lingar þetta sumar, kynntumst
fullt af krökkum, fórum á
bræluböll og höfðum það
skemmtilegt. Síðasta sumarið
var síldin svo gott sem farin
en alltaf fannst okkur jafn
gaman. Við vorum saman allan
sólarhringinn og ég man ekki
til þess að okkur hafi orðið
sundurorða. Auja var svo ljúf.
Við eyddum líka tveimur
sumrum erlendis, öðru í Dan-
mörku þar sem Help-platan
var spiluð í ræmur og hinu í
Englandi þar sem við kynnt-
umst diskótekum. Æska okkar
var samtvinnuð.
Á fullorðinsárunum fækkaði
samverustundum okkar en
aldrei slitnaði þráðurinn.
Við áttum mörg gefandi
símtöl í vetur en þessi elska
var ekki mikið fyrir það að fá
heimsóknir í veikindunum. Ég
er óendanlega þakklát fyrir
síðustu samverustundirnar
okkar ásamt Sollu okkar. Við
náðum að hlæja, grínast og
rifja upp löngu gleymda at-
burði. Þá kom berlega í ljós
hversu vel gefin, góð og hlý
manneskja hún var. Auga-
steinninn hennar, hún Katrín
Brynja, og ömmugullin þrjú
véku ekki úr huga hennar. Í
Lerkiásnum ríkir djúp sorg.
Ég votta þeim, systkinum
Auðar og fjölskyldum þeirra
mína dýpstu samúð.
Mér þótti svo undurvænt
um hana Auju vinkonu mína.
Guðrún.
Elsku Auja mín besta.
Mikið þykir mér sárt að hún
hafi kvatt svo snemma, svo
ung. Ég er þakklát fyrir vin-
áttuna okkar. Þakklát fyrir
það hve gott samband við átt-
um, sérstaklega síðasta árið.
Þegar ég fór að prjóna af full-
um eldmóði fyrir ári síðan
hvatti Auja mig áfram og
hjálpaði mér þegar ég þurfti á
að halda. Mér þykir vænt um
að við höfum deilt áhugamáli
síðustu mánuðina okkar sam-
an því það var alltaf gaman að
leita til Auju og hvað þá að
sýna henni afraksturinn.
Ég man lítið eftir árunum í
Ameríku en þar hófst vináttan
okkar. Þegar ég var komin til
Íslands, á undan henni, óskaði
ég þess við hvert tækifæri að
„Auja kæmi heim á morgun“.
Ég leit upp til hennar, enda
var hún vinkona mín.
Mér þykir vænt um að litli
strákurinn minn hafi hitt
Auju. Auja ætlaði að prjóna
peysu á hann og vorum við
búnar að velja garn og upp-
skrift saman á meðan ég var
ólétt og eyða dágóðum tíma í
það enda mikilvægt að vanda
valið.
Auja vandaði sig við allt
sem hún gerði. Henni gafst
ekki tími til að prjóna peysuna
svo ég ætla að gera það henni
til heiðurs. Peysan verður frá
þér, Auja mín, frá Auju
frænku til Kára Fannars.
Takk fyrir að vera sú ynd-
islega kona sem þú varst. Við
munum þig.
Tinna.
MINNINGAR 61
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. ÁGÚST 2018
Minn besti vinur, kærleiksríki eiginmaður,
faðir okkar, tengdafaðir og afi,
JÓNAS FRIÐRIKSSON,
lést mánudaginn 20. ágúst á heimili okkar í
Gig Harbor, WA, umvafinn ást og umhyggju
ættmenna. Bálför hefur farið fram.
Minningarathöfn verður á heimili okkar laugardaginn 6. október.
Útför hans verður gerð í kyrrþey á Íslandi.
Valgerður Þorbjörg Gunnarsdóttir Fridriksson
Gunnar Fridriksson
Fridrik Fridriksson
Jónas Fridriksson
tengdadætur og barnabörn
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna fráfalls elskulegrar móður,
tengdamóður og ömmu,
ÖLDU JÓHANNESDÓTTUR
frá Auðnum, Akranesi.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki
Höfða, Akranesi, fyrir hlýja og góða umönnun.
Guðmunda Ólafsdóttir
Þröstur Stefánsson
Alda Þrastardóttir
Sigurbjörg Þrastardóttir
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
GUÐRÚN SIGRÍÐUR PÉTURSDÓTTIR
frá Byrgi, Vopnafirði,
lést á hjúkrunardeild Sundabúðar
fimmtudaginn 23. ágúst.
Útförin fer fram frá Vopnafjarðarkirkju laugardaginn
1. september klukkan 14. Jarðsett verður á Hofi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Sundabúðar fyrir alúð og
umhyggju.
Jón Pétur Einarsson Aðalbjörg Kjerúlf
Elísabet Þ. Einarsdóttir Aðalsteinn Aðalsteinsson
Una Björk Kjerúlf
Lilja Rós Aðalsteinsdóttir Óskar Stefánsson
Auður Ísold og Jökull Þór
Aðalsteinn Ómar og Anna Margrét
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
ÞRÚÐUR FINNBOGADÓTTIR,
Dúa,
Kleppsvegi 38,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli mánudaginn
20. ágúst. Útför hennar fer fram frá
Laugarneskirkju mánudaginn 3. september klukkan 13.
Finnbogi Þór Baldvinsson Bóthildur Friðþjófsdóttir
Jóhanna Hrefna Baldvinsd. Sölvi Jónasson
Þórunn Baldvinsdóttir Arnar Hólm Sigmundsson
Hrönn Baldvinsdóttir Bjarni Þ. Halldórsson
Þrúður Finnbogadóttir Gunnar Ó. Kristleifsson
Bergdís Finnbogadóttir Árni Guðmundsson
barnabarnabörn og barnabarnabarnabörn
Elskulegur sonur minn og bróðir,
ÞORSTEINN KRISTINN STEFÁNSSON,
Lokastíg 4, Dalvík,
lést þriðjudaginn 21. ágúst.
Jarðarförin fer fram frá Dalvíkurkirkju
þriðjudaginn 4. september klukkan 13.30.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeir sem vilja minnast hans er
bent á Neistann styrktarfélag hjartveikra barna.
Fyrir hönd aðstandenda,
Rannveig Anna Guðmundsdóttir
Elskuleg vinkona okkar,
EDITH JÓNSSON
hjúkrunarfræðingur,
lést á Droplaugarstöðum miðvikudaginn
22. ágúst.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Gunna Magga og Steinunn Helgu