Jökull - 01.01.2009, Síða 123

Ferðir í Fjöll Suðursveitar
bólsstað, annar svartur hinn hvítur. Af hornahlaupum
hrútanna sem þarna voru orðnir veturgamlir mátti sjá
slíkan vöxt að annað eins var ekki að finna heima í
fjárhúsum bænda þessi árin. Jafn og samfelldur vöxt-
ur virtist hafa verið í fénu. Því drógum við þá ályktun
að atlæti þeirra hefði verið gott um veturinn, aðeins
hríðin ein skildi hér milli lífs og dauða.
En nú var langt liðið á dag, alskýjað var orðið
og þokutoddar farnir að þeytast meðfram Prestfellinu,
nú var ekki lengur til setunnar boðið. Áfram varð
að halda þó flestir væru svolítið farnir að lýjast og
einhverjir farnir að finna til eymsla og sárinda á fót-
um. Hundurinn var farinn að hlífa fótunum til skiptis,
þoldi illa skriðugrjótið eftir allar smalamennskurnar
þetta haust. Við vissum að leiðin lá upp allar Sveina-
tungur til þess að komast upp fyrir hamraflugið sem
lokaði leið okkar til austurs. Þegar við vorum komnir
ofarlega í Tungurnar fór að slíta úr eitt og eitt snjó-
korn og dimmdi hratt í lofti. Þegar við töldum okkur
vera komna upp fyrir flugið stefndumvið til austurs og
sáum brátt niður á skriðjökulinn sem teygði sig niður
að jökullóninu austan við okkur. Nokkuð vantaði á
að jökullinn næði út í vatnið og sáum við greiða leið
framundan, hlupum niður skriðuna í átt að jöklinum
og vorum ákveðnir í að finna rétta leið upp í Hvítings-
dalseggjar áður en þyngdi meira að.
Bylur í Hvítingsdalseggjum
Við fórum yfir jökulsporðinn rétt neðst þar sem bratti
hans var ekki mikill. Þegar við vorum að komast af
jöklinum byrjaði að sjóa allþétt og þokumistur lagðist
yfir allt. Við sáumminna en 10 metra frá okkur og eft-
ir því sem snjórinn náði að festa varð skyggnið sífellt
minna og minna. Við fikruðum okkur ofar í skriðurn-
ar þegar við komum af jöklinum og ákváðum að finna
klettabeltið sem átti að vera þarna einhverns staðar.
Allar fjarlægðir verða afstæðar í skyggni sem þessu
og afar erfitt aðmeta vegalegndir þegar paufast er upp
snarbratta og lausa skriðu í skyggni sem nú var að
verða nánast ekki neitt. Við fundum klettabeltið eftir
nokkurn tíma og ákveðið var að halda fyrirfram áætl-
aðri leið samkvæmt víðsjánni og loftmyndunum. Við
áttum að fara upp þriðja gil frá skriðjöklinum. Mynd-
irnar höfðu sýnt að upp úr því eina gili væri fært úr
Innri Veðurárdal upp í Hvítingsdalseggjar, en þangað
þurftum við að fara til að komast fram í Veðurárdal.
Leiðin upp skriðjökulinn og fram í Miðfell í Hólma-
fjalli eða austur úr Reynivallafjalli var óðs manns æði
að reyna við aðstæður sem þessar, mokandi snjókoma
og hálka á jöklinum, sprungur við jökuljaðarinn og ill-
mögulegt að greina hvað var jökull eða fast land. Við
fikruðum okkur meðfram klettabeltinu og töldum gil-
in sem við fórum framhjá, þegar við komum að þriðja
gili fórum við þar áleiðis upp klettana, vitandi að við
þurftum að hækka okkur um meira en fjögur hundruð
metra til að komast upp í Hvítingsdalseggjarnar.
Reynt var að telja klettabeltin sem gnæfðu á báða
vegu, stundum þurfti að klifra upp stöku klett sem lok-
aði leiðinni. Engir stórir farartálmar urðu þó á leið
okkar upp snarbratt gilið og þegar við töldum okkur
vera komna í þá hæð sem fært yrði í átt að framfjöll-
unum tókum við stefnuna í átt heim á leið.
Aðeins nokkrum mínútum eftir að við vorum
lagðir af stað fram í fjöllin fór að rofa til og skömmu
síðar var að mestu orðið bjart yfir. Við vorum ná-
kvæmlega á þeirri leið sem fyrir fram hafði verið
ákveðin; ekki hafði skeikað einu klettabelti í hækkun
ummeira en fjögur hundruðmetra, þökk sé loftmynd-
unum og víðsjánni. Fram undan voru sléttir stall-
ar hvilftarjöklar fyrri tíma, nokkur snjór var komin í
fjöllin, en olli okkur litlum vandræðum. Þegar við
komum fram á eggina ofan við Miðfell í Veðurárdal
voru síðustu geislar sólarinnar að hverfa. Við sett-
umst þarna niður framan í egginni og nutum þess að
tylla okkur smástund, borðuðumvel af nestinu og ein-
hverjir höfðu sokkaskipti.
Þó komið væri fram í Miðfellsegg var löng leið
fyrir höndum þar til komið væri að bílnum. Við hlup-
um við fót niður brattar og lausar skriður niður í Mið-
fellið sjálft. Þaðan héldum við fram á Hellrafjall og
stefndum á Hellrafjallsnöf. Markmið okkar var að
komast í björtu niður Einstigið við Hellrafjallsnöf.
Þessi leið var sú eina færa út á Breiðamerkurjökul á
þessum slóðum.
Fyrir þann sem þekkir til í þessum fjöllum er engin
fær leið í átt að byggð nema þetta Einstigi, allir aðrir
kostir eru slæmir og nær útilokaðir í náttmyrkri. Einn
kostur þeirra sem þekkja aðstæður er að fara aftur upp
í nærri þúsund metra hæð, yfir eggina í Fellstúnabotni
og finna stóra gilið austanvert í botninum, fara nokk-
uð niður með því að austanverðu og klifra að síðustu
JÖKULL No. 59, 2009 123