Breiðfirðingur - 01.04.1964, Síða 68

66
BREIÐFIRÐINGUR
hana,“ sagði mamma, hárið blikaði eins og gull, augun
blá og stór, ennið hátt og livelft, þessi fannhvíta húð og
skuggar fyrir neðan augun.“
Þessari kvenlýsingu gleymi ég aldrei. Eg heyrði hana oft
og alltaf með jafnmikilli aðdáun og lotningu. Þetta var lýs-
ing á Ingibjörgu Guðmundsdóttur konu Sæmundar bú-
fræðings, sögð af nemanda hans, sem þá var telpa um
fermingu og viðstödd í kirkjunni, þegar þau giftu sig
á Múla. Og einmitt þessi telpa, María Einarsdóttir var
ráðin til þeirra um vorið og hefði sennilega farið til
V'esturheims með þeim, ef hinni ungu brúði hefði orðið
lengri lífdaga auðið. En það fór allt á annan veg en ætlað
var, en minningin, sagan lifði í vitund hennar og á vör-
um hennar, og er þaðan komin til mín, sagan um kennar-
ann í Múlasveit, Sæmund búfræðing. Hann varð í vitund
okkar barnanna í næstu kynslóð líkt og þjóðsagnahetja og
ævintýraprins. Og þann ljóma hefur hann alltaf átt í
vitund minni. Og enginn, sem ég hef hvorki séð né heyrt,
hefur orðið mér minnisstæðari og áhrifa ríkari, nokkurs
konar fyrirmynd og hugsjón strax í bernsku og æsku. Ekki
get ég hugsað mér að nokkur gæti eignast betri nemanda
en fóstra mín var Sæmundi búfræðingi. Og:
„Allt það bezta, er átti í sálu sinni
sagði hún mér svo fórnarblíð og góð.“
Eina sögu, sem lýsir Sæmundi vel, hef ég samt heyrt
annan mann, sem líka var þá nemandi hans segja mér. En
það var Magnús Pétursson frá Selskerjum í Múlasveit,
sem hana sagði. „Ég var þá lítill drengur,“ sagði Magnús,
„líklega 10 eða 12 ára, og fékk að fara með föður mínum
til kirkju vestur að Múla.