Breiðfirðingur - 01.04.2009, Blaðsíða 112

110
BREIÐFIRÐINGUR
Ævin þokast áfram slétt,
ekkert rok né kvíði.
Frí við okið farðu létt
fram að lokastríði.
Skömmu áður en Geir andaðist komu út minningar hans, er
nefnast „Minningar frá morgni aldar“. Það er allvæn bók.
173 síður, en prentuð á mjög óvandaðan pappír. Þættirnir eru
fimmtán að tölu. Best ritaður finnst mér þátturinn „Máttur
mannúðarinnar“, sem fjallar um flutning á berklaveikri konu
til læknis um erfiðan veg að vetrarlagi. Eg fór fram á að flytja
þennan þátt í útvarpið, en var ekki svarað.
Geir var maður í hærra lagi, fremur þrekinn, dökkhærður,
en tekinn mjög að grána á hár, er kynni okkar hófust. Hann var
þá slitinn orðinn nokkuð líkamlega, enda ekki slegið slöku við í
búskapnum. Honum brá við að þurfa ekki að vinna erfiðisvinnu
lengur. Hefði Geir ekki misst konu sína haustið 1962, eru líkur
til, að hann hefði ekki hafið barnakennslu.
Ekki var Geir ellin neitt fagnaðarefni, sem varla var von.
Hann var vinur æskunnar og naut sín vel í návist hennar. Hefði
sómt sér vel sem virðulegur skólastjóri. Rætt var um að senda
hann á Alþingi um skeið. Hann var í ótal nefndum, og meira að
segja í Landsdómi. Hann kvað:
Vertu hjá mér, æska, meðan árin koma og fara,
svo ellin gisti mig ekki fyrri en hún þarf.
Þá skal ég mína veiku krafta aldrei, aldrei spara,
en alltaf vera glaður og rækja vel mitt starf.