Breiðfirðingur - 01.04.2016, Qupperneq 144

BREIÐFIRÐINGUR144
vissi að við systkinin værum orðin þreytt á kjötsúpunni. Í minningum
frá Laugum er það þannig að pabbi var að frá því snemma morguns til
seint að kvöldi með stuttri kríu í sófanum eftir hádegið. En hann var
aldrei að flýta sér og farsældin helgaðist kannski af því.
Foreldrar mínir fluttu til Reykjavíkur 1974 og störfuðu síðar lengst af
í Fellaskóla. Við þetta jókst frítími þeirra. Mamma hafði átt hug myndina
að því að pabbi tæki undan landspildu þegar hann seldi Leysingjastaði.
Svo mót að ist sú hugmynd hans að byggja sér íveruhús á þeim stað þar
sem hann hafði ungur stundað korn rækt. Ég heimsótti hann sum ar ið
1975. Þá bjó hann í hvítu vegavinnutjaldi und ir stórum steini, huldu­
fólksbústað, hann hafði dreymt konuna sem þar hafði forstöðu. Það
sumar reisti hann skúr og setti nið ur kartöflur og grænmeti. Svo fluttu
mamma og hann í skúrinn og bjuggu þar næstu sumur uns íbúðarhúsið
reis 1980.
Níunda áratuginn var hann ritstjóri Breiðfirðings og hóf einnig söfn­
un skjala og vísna fyrir Héraðsskjalasafn Dalamanna og það varð á
endanum samvinnuverkefni pabba og mömmu. Þannig var þeirra líf.
Pabbi sinnti sínum hugðarefnum en það þurfti praktískan skilning
mömmu og atfylgi til að fullur árangur næðist. Það var ekki létt að
vera gift pabba, hann fylgdi sínu og fannst að aðrir hlytu að fylgja því,
hann sá sjaldnast tvær hliðar þegar um hugsjónir hans var að ræða. En
hann gat líka verið fallega hreinskilinn og hlýr. Hann orti langt kvæði
til mömmu þegar hún varð fimmtug og lokalínurnar voru: „Fel ég bæði
bros og tár, best í návist þinni.“
Þegar pabbi fékk heilablæðingu um áramótin 1993­94 þurfti hann að
dvelja lengi á Grensásdeild og við tóku erfið ár. Hann gat ekki sætt sig
við að hætta að vinna líkamlega vinnu 77 ára og það tók hann tíma að
ná jafnvægi hugans að nýju og fara að gera að gamni sínu.

Föðurhlutverk og hugsjónir
Amma mín á Blönduósi var hissa á því að pabbi sinnti okkur syst kin­
unum ekki þegar við vorum lítil. Mamma sá um það. Pabbi náði sam­
bandi þegar við vorum farin að tala. Hann var afar tillitssamur við bók­
hneigðan strák og rak mig aldrei til verka en þáði aðstoð í heyskap og