Breiðfirðingur - 01.04.2016, Side 206

BREIÐFIRÐINGUR206
Minkur (1. mynd) telst hér á landi vera framandi, ágeng tegund, þ.e. tegund sem flutt hefur verið af mönnum út fyrir sitt náttúrulega
upprunasvæði og veldur þar einhvers konar tjóni. Á upprunasvæði sínu
í Norður­Ameríku veldur hann hins vegar ekki skaða á lífríki, en þar
lifir hann í mjög fjölbreyttu umhverfi allt frá túndrum Alaska í norðri til
votlendis Flórída og þurrs loftslags Nýju Mexíkó í suðri.1
Flutningur minka frá Ameríku til Evrópu til ræktunar vegna skinna
hófst á öðrum áratug 20. aldar.2 Minkurinn var fyrst fluttur til Íslands
árið 1931. Náttúrufræðingar vöruðu við því að hefja hér minkarækt,
vegna þeirra afleiðinga sem það gæti haft fyrir lífríki landsins ef minkar
slyppu og fjölguðu sér.3 Slíkar aðvaranir mættu litlum skilningi á þeim
tíma, en stuðningsmenn innflutningsins töldu bæði ólíklegt að dýrin
slyppu úr rammgerðum búrum og að þeir gætu lifað og fjölgað sér við
íslenskar aðstæður. Einnig sögðu þeir að ef það gerðist yrði í versta
falli til ný og arðbær grein veiða.4 Í ljós kom að minkar sluppu mjög
fljótlega úr haldi og gátu auðveldlega lifað af, auk þess sem skinngæði
þessara villtu minka voru svo lítil að ekki svaraði kostnaði að koma
þeim í verð.5
Fyrsta minkabælið í íslenskri náttúru fannst við Elliðaár í Reykjavík
árið 1937. Mink fjölgaði hratt á suðvesturhorninu og breiddist í austur
yfir Suðurland og norður eftir Vesturlandi. Minkaveiðar hófust fljótlega
og er saga veiðanna ágætlega skráð.6 Vitað er að minkur var orðinn
Róbert A. Stefánsson og Menja von Schmalensee
Vöxtur og hrun
minkastofnsins
Uppruni og útbreiðsla minks