Ný Dögun - 01.11.1991, Blaðsíða 48

Dögun
stefnunni gerði ég mér ljóst hvað krufningin
hafði gefið mér. Ég væri sleginn yfir því ef
Helga hefði ekki verið krufin, og að ég vissi
ekki dánarorsökina.
Lagaleg staða ekkna og ekkla
Óþægilegt var að vera bendlaður við lög-
regluna eins og maður hefði gert eitthvað af
sér. Viðmót rannsóknarlögreglumannsins
var milt og á ég einungis góðar minningar
um hann, og hann var einungis að vinna
starf sitt.
Síðan héldu áfram samskipti mín við
pappírsfarganið hjá hinu opinbera þar sem
syrgjandinn er leiddur áfram frá einum til
annars og veit ekkert hvað bíður hans, og
engar skriflegar leiðbeiningar að hafa um til
hvað aðila þarf að fara, og í hvaða röð.
Ekki hefur maður af miklu þreki að státa,
en reiðin „út í kerfið" er vissulega drifkraf tur,
en hræðilega slítandi drifkraftur. Málin
leystust hægt og sígandi með aðstoð em-
bættismannanna sem urðu á leið minni og
vísuðu aðeins á næsta embætti sem ég þurfti
að heimsækja. Þegar ég hafði náð í rétta
aðilann á h verjum stað var þetta ekkert mál,
en þetta tók tímann sinn. Á þessum tíma
starfaði Hlöðver sem skiptaráðandi, þar fyrst
fékk ég loks heildarmynd af ferlinu og góða
og mannlega skýringu á öllu þessu sem ég
þurfti að ganga í gegnum.
Áfallahjálp, og stuðningur við hjálparaðila
Áfallahjálp er í mínum huga tvískipt, fyrri
hlutinn er um stuðning við þann sem er
hjálpað, en síðari hlutinn er um þann stuðn-
ing sem hjálparaðilinn fær.
A) Stuðningur við þann sem hefur misst
(„syrgjandann"). Ástæðan fyrir því að ég
get flutt ykkur sögu mína fyrst úr pontu
námstefnunnar og nú í þessu blaði er að ég
hef unnið með tilfinningar mínar og tjáð mig
um þær.
Fyrir um þremur árum fór ég á námskeið
um sorgina, og einn af þeim sem stóð að
48
þessu námskeiði var séra Sigfinnur. Það sem
hjálpaði mér einna mest var að fá leyfi til að
vera reiður við Guð og Helgu. Séra Sigfinnur
segir „ við verðum að finna sorginni farveg",
og „við verðum að lifa okkur í gegnum
sorgina". Mér tókst að játast undir reiðina
við Guð „að láta Helgu deyja"og Helgu fyrir
„að deyja", og skilja mig eftir, ekki síst með
börnin, og ætla mér að sinna tilfinn-
ingaþörfum þeirra. Það að játast undir svo
ósæmilega tilfinningu eins og að vera reiður
við þann látna gaf mér kost á að opna, og
síðan að lifa að nýju. Þegar ég lít til baka
hugsa ég alltaf um fjögurra mánaða múrinn
þar sem maður finnur ekki neitt.
Síðan gerist það að allt í einu losnar um
tilfinningarnar og sársaukinn hellist yfir af
fullum þunga, og maður bugast undan
þunganum, aftur og aftur.
Þá er það fyrsta árið, að lifa án Helgu og
fyrirvaralaust að falla öðru hverju niður í
depurðarþanka þegar eitthvað minnti á
hana.
Annað árið fór í að vinna með missinn í
dauða, og smám saman verður auðveldara
að ná sér upp úr depurðar- og saknaðar-
köstum. Og það er ekki fyrr en tveimur
árum eftir að Helga deyr að ég horfist í augu
við að við vorum að skilja. Helga dó án þess
að við gerðum upp okkar mál, og ég sópaði
þeim undir gleymskuteppi og lét eins og
það væri ekki til. Þessi óuppgerðu mál milli
okkar Helgu hef ég borið með mér, þau
koma upp í hugann af og til, og ég er að læra
að lifa með þeim.
B) Stuðningur við hjálparaðilann
(„hjálpandann").
Eg vil brýna fyrir öllum sem að koma
nálægt hjálparstarfi, að eiga vísan stuðn-
ingsaðila fyrir sjálfan sig. Við verðum að
vinna með okkur sjálf og verðum að leita
okkur að stuðningsaðilum til að forðast
kulnun og að brenna ekki út. Full ástæða er
til að gefa þessu gaum, við gerum það í
samtökunum hér í Reykjavík.
Áfallahjálp er í mínum huga efni allrar
námstefnunnar, Rúdólf og Svanlaug takk
fyrir nýyrðin áfallahjálp og kulnun.