Morgunblaðið - Sunnudagur - 16.09.2018, Síða 16

talaði hann mjög hátt, þar sem ég
heyri frekar illa. Ég hafði nokkrum
sinnum áður verið við það að detta
út á sviðinu en sloppið fyrir horn.
Stressið var líka alltaf að aukast og
ég reglulega farinn að rifja upp texta
rétt áður en ég fór á svið, blaða í of-
boði í handritinu. Þetta þekkti ég
ekki áður. Auðvitað var alltaf smá
stress í manni fyrir sýningar en það
var bara eðlilegt, meira eins og fiðr-
ingur, en aldrei neitt í líkingu við
þetta.“
Lengi vel ræddi hann vandamálið
ekki við nokkurn mann. „Nei, nei, ég
var ekkert að ræða þetta; hafði það
bara fyrir mig. Ég held þó að margir
hafi áttað sig á því að ekki var allt
með felldu; að ég væri ekki sami
maður og áður.“
Það var risastór ákvörðun að
segja upp föstum samningi við Þjóð-
leikhúsið en Þröstur segir það ein-
faldlega hafa verið óhjákvæmilegt.
Spurður hvort honum líði betur
núna þegar hann er laus undan
pressunni sem fylgir því að koma
fram svarar Þröstur: „Mér líður
skár, skulum við segja. Kvíðinn
eykst við mikið álag og pressan á
mér er ekki lengur eins svakaleg og
hún var. Það þarf að vera rólegra í
kringum mig; ég hugsa til dæmis að
ég gæti alveg mokað skurð. Get þó
ekki verið alveg viss; það er ótrúlegt
hvernig kvíðinn getur komið aftan
að manni.“
Vitum að þetta er tilraun
Enda þótt hann starfi ekki lengur
fast við húsið hefur Þröstur ekki al-
veg sagt skilið við Þjóðleikhúsið.
Ari Matthíasson leikhússtjóri
hringdi í hann í sumar og bauð hon-
um lítið hlutverk í einni sýningu í
vetur; Einræðisherranum eftir
Charlie Chaplin, sem frumsýndur
verður um jólin. „Eftir umhugsun
ákvað ég að segja já. Verkefnið er
spennandi og þetta er lítið hlutverk;
ég verð ekki með allt á herðunum.
Við Ari vitum báðir að þetta er til-
raun og það verður bara að koma í
ljós hvernig gengur.“
Þröstur vill heldur ekki útiloka
hlutverk í sjónvarpi og bíómyndum,
komi slík tækifæri upp í framtíðinni.
Það sé allt öðruvísi vinna en í leik-
húsinu og álagið hvergi nærri eins
mikið þegar leikið er fyrir framan
myndavélar en ekki áhorfendur.
Fyrst eftir slysið var Þröstur
merkilega brattur og ekkert benti til
þess að það myndi hafa varanleg
áhrif á heilsu hans. „Eftir á að
hyggja var ég í tómu rugli fyrstu tvo
mánuðina; mjög hátt uppi og ýtti
þessu bara ómeðvitað frá mér. Síðan
kom skellurinn. Kvíðinn er svo
skrýtin skepna að ég vissi til að
byrja með ekki hvað þetta var. Hafði
aldrei upplifað neitt þessu líkt áður.
Skyndilega fór mér að líða mjög
undarlega; vakna um miðjar nætur
og fann ekki ró nema ég færi út að
keyra eða ganga.“
Illa við að taka lyf
Þegar bera fór á kvíðanum fékk
Þröstur áfallahjálp og kom hún að
gagni. Ekki er auðvelt að vinna úr
lífsreynslu sem þessari – allra síst
einn síns liðs. „Ég hef leitað til sér-
fræðinga á þessu sviði, auk þess sem
fjölskylda mín hefur verið betri en
enginn. Mér er alla jafna illa við að
taka lyf en hef þó gert það stöku
sinnum, til að slá á kvíðann þegar
hann er mestur.“
Þremur var bjargað af kili fiski-
bátsins Jóns Hákonar frá Bíldudal
eftir að honum hvolfdi út af Aðalvík
7. júlí 2015. Einn fórst. Þröstur
komst upp á kjölinn eftir að bátnum
hvolfdi og tókst að draga tvo félaga
sína upp úr sjónum.
„Þetta stóð mjög tæpt,“ rifjar
hann upp. „Var bara spurning um
einhverjar mínútur. Fljótlega eftir
að við vorum komnir um borð í bát-
inn sem bjargaði okkur horfðum við
á Jón Hákon sökkva.“
Þröstur var raunar búinn að sætta
sig við orðinn hlut – að hann myndi
deyja. „Við vorum búnir að bíða svo
lengi á kilinum að ég fann að enda-
lokin voru að nálgast. Ég var búinn
að öskra eins og óður maður eftir
hjálp – inn í tómið. Enginn virtist
koma auga á okkur. Fyrirfram hefði
ég búist við því að maður myndi fara
á taugum við þessar aðstæður en
mér til mikillar undrunar hef ég
aldrei verið eins rólegur á ævinni.
Það var þó þungbært að hugsa til
eiginkonu minnar og barna og að ég
fengi ekki að kveðja þau. Yngsta
dóttir mín var ekki nema níu ára á
þessum tíma.“
Var ekki feigur
Að sama skapi segir Þröstur engin
orð fá því lýst hvernig þeim varð við
þegar þeir sáu bjargvættinn, fiski-
bátinn Mardísi, nálgast. Lífinu var
þá ekki lokið eftir allt saman.
„Það voru svo margar tilviljanir í
þessu; að báturinn var kyrr þegar
honum hvolfdi. Hefði hann verið á
ferð hefðum við allir drukknað. Að
ég skyldi komast upp á kjölinn, að
við skyldum finnast rétt áður en bát-
urinn sökk og svo framvegis. Maður
var greinilega ekki feigur.“
Þröstur veit að þessi erfiða
reynsla mun fylgja honum lífið á
enda; það verði einfaldlega ekki
umflúið. „Slysið er aldrei langt und-
an. Ég endurupplifi það reglulega og
stundum er þetta eins og bíómynd
sem rúllar í höfðinu á mér. Með tím-
anum verður myndin þó þéttari – og
styttri.“
Núna, þremur árum síðar, segir
Þröstur ýmsu ósvarað varðandi slys-
ið; þar á meðal stærstu spurning-
unni: Hvers vegna sökk báturinn?
„Skýrslan sem gerð var um slysið er
bull. Svo við tölum bara mannamál.
Um það er ég sannfærður. Þar var
því haldið fram að lekið hefði inn um
lestarlúgukarm, þar sem var
sprunga. Það getur ekki staðist.
Skyndilega var báturinn fullur af sjó
og fór á hvolf á sjö sekúndum. Á því
hlýtur að vera önnur skýring. Bát-
urinn var heldur ekki of þungur. Við
vorum með átta tonn en ég hafði oft
verið um borð með fjórtán tonn án
þess að lenda í vandræðum. Það
hjálpar manni ekki að vinna úr þess-
ari reynslu að skýring á slysinu fáist
ekki en við það verðum við að búa.
Alla vega eins og málum er komið í
dag.“
Finnst hann ennþá vera
tvítugur
Þröstur veit ekki hvað tekur við hjá
honum þegar kokkaverkefninu lýk-
ur á hótelinu. Eitt er þó alveg á
hreinu: Hann fer ekki aftur á sjó.
„Það er alveg búið. Ég gerði mér
grein fyrir því strax á leiðinni í land
eftir að okkur hafði verið bjargað.
Sama máli gegnir að ég held um
hina tvo sem lifðu slysið af. Við
ræddum þetta okkar á milli. Sjórinn
er þó aldrei langt undan, eins og þú
sérð hérna. Fiskur verður alltaf stór
partur af lífi mínu. Vonandi get ég
haft eitthvað upp úr því að reykja og
grafa lax, eins og við höfum talað
um. Ef ekki, þá finn ég mér örugg-
lega eitthvað annað að gera. Ég hef
ekki stórar áhyggjur af framtíð-
inni.“
Þröstur er 57 ára gamall og stund-
um er sagt að erfiðara sé að söðla
um í lífinu eftir fimmtugt. Hann
blæs á þær vangaveltur, sposkur á
svip. „Blessaður vertu, aldurinn er
engin fyrirstaða; mér finnst ég
ennþá vera tvítugur!“
Morgunblaðið/Helgi Bjarnason
„Við vitum ekki hvað það hefur verið. Stundum er þetta
þannig og ekki hægt að útskýra hvað gerðist. Ég veit ekki
hvernig ég komst á kjöl, vissi ekki fyrr en ég stóð þar. Ég átti
að komast upp til að hjálpa þeim. Það er bara svoleiðis,“
sagði Þröstur Leó í samtali við Helga Bjarnason, blaðamann
Morgunblaðsins, daginn eftir að Jón Hákon sökk.
’Kvíðinn er svo skrýtin skepna að ég vissi til að byrjameð ekki hvað þetta var. Hafði aldrei upplifað neittþessu líkt áður. Skyndilega fór mér að líða mjög und-arlega; vakna um miðjar nætur og fann ekki ró nema ég
færi út að keyra eða ganga.
VIÐTAL
16 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 16.9. 2018