Morgunblaðið - 30.11.2018, Page 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. NÓVEMBER 2018
✝ Tricia SignýMcKay fæddist
7. janúar 1977 í
Selkirk í Manitoba-
fylki í Kanada.
Hún lést á heimili
sínu 28. nóvember
2018.
Foreldrar henn-
ar voru Carmen
Patricia Gail
(Johnson) McKay
og Hugh Cuthbert
McKay. Tricia Signý var yngst í
sínum systkinahópi. Hin eru
Darla, búsett í Toronto,
Sandra, búsett í York, Prince
Edward Island, og Donald, bú-
settur í Nanaimo í Bresku-
Kólumbíu.
Sambýlismaður Triciu Sig-
nýjar var Glen Einarson, f. 17.
júlí 1965. Foreldrar: Emil Kári
Einarson, f. 13. janúar 1932, og
Rubina Einarson, f. 11. desem-
ber 1933, d. 14. janúar 2018.
Tricia og Glen voru barnlaus
en eiga kött sem heitir Þakka.
af sínum íslenska uppruna sem
fjölskylda hennar, og þá
sérstaklega Rúna amma henn-
ar, hvatti hana til að rækta.
Sem barn sótti hún íslenskar
sumarbúðir í Gimli, Manitoba,
og sumarið 2001 tók hún þátt í
Snorraverkefninu í sex vikur.
Þar dvaldi hún hjá ættingjum í
Bolungarvík og vann á Hest-
eyri. Sama ár var hún kjörin
fyrsti formaður Nemendasam-
bands Snorraverkefnisins
(Snorri Alumni Association) og
gegndi hún því embætti í tvö
ár. Hún var félagi í Þjóðrækn-
isfélagi Íslendinga í Vestur-
heimi (INLNA) í 30 ár, fyrst í
Brúnni í sínum heimabæ en síð-
ar í Gimli. Auk þess sat hún í
stjórn INLNA í eitt kjörtímabil.
Tricia Signý lagði stund á ís-
lensku fyrir erlenda nemendur
við Háskóla Íslands veturinn
2002-2003 með styrk frá
menntamálaráðuneytinu. Hún
ræktaði íslenskan menningar-
arf sinn til dánardags og elsk-
aði allt íslenskt hvort sem um
var að ræða bókmenntir, menn-
ingu eða ættfræði.
Útför Triciu Signýjar fer
fram frá Selkirk Evangelican
Lutheran Church í dag, 30.
nóvember 2018, klukkan 13.
Tricia Signý var
af íslenskum ætt-
um í móðurætt en
skosk métis í
föðurætt. Lang-
amma og -afi henn-
ar fluttust vestur
um haf frá
Bolungarvík og
eignuðust 13 börn.
Amma Triciu Sig-
nýjar, Guðrún
Friðbjörg Magn-
ússon (1918-1999), var yngst
þeirra. Afi Triciu var Gustaf
Johnson (1905-1954), ættaður
úr Jökuldal og Hlíðarhreppi
N-Múlasýslu.
Tricia Signý ólst upp í Sel-
kirk þar sem hún fór í skóla.
Hún var sjóherskadett, eða for-
ingi í þjálfaraliði liðforingja-
efnis kanadíska hersins og
meðlimur í Royal Canadian Le-
gion, sambandi hermanna, í 25
ár. Til margra ára kenndi hún
siglingar hjá Manitoba Sail
Centre. Tricia Signý var stolt
„Fjöllin skyggja á útsýnið,“
sagði Tricia Signý, hnyttið
stelpuskott frá sléttum Mani-
toba, í fyrsta sinn sem hún steig
fæti á íslenska jörð. Hún sá
heiminn með mun kímnari aug-
um en við flest og ég var svo
heppin að vera hluti af honum.
Allir sem henni kynntust voru
ekki lengi að átta sig á að það
er hægt að snúa gjörsamlega
öllu upp í grín. En Tricia var
ekki einungis fyndin og hlátur-
mild heldur var hún eldklár,
gagnrýnin og djúpt hugsandi.
Við Tricia kynntumst sum-
arið 1998 en það var amma
hennar, Guðrún Magnússon,
sem leiddi okkur saman. Ég
hafði þá gerst sjálfboðaliði í
sumarbúðum fyrir börn í Gimli í
Kanada. Skömmu áður en ég
hélt þangað í fyrsta sinn frétti
ég að langömmusystir mín hefði
flust vestur um haf frá Bolung-
arvík. Þegar Rúna, eins og hún
var kölluð, fékk þessar fréttir
var hún staðráðin í að hitta
þessa frænku sína. Við mæltum
okkur mót í The Forks í Winni-
peg þar sem um 20 ættingjar
mættu, auk Triciu. Þessi kvöld-
stund breytti lífi mínu.
Því miður lést Rúna þann 17.
ágúst ári síðar. Ef hún bara
hefði vitað hversu mikil áhrif
ást hennar á uppruna sínum
hafði á mig og hefur enn. Þessi
tryggð við upprunann lifði í Tri-
ciu sem tók þátt í Snorraverk-
efninu árið 2001. Hún hélt til
m.a. í Bolungarvík og á Hest-
eyri. Þegar hún kom þaðan
sagði hún: „Ég er mjög þakklát
fyrir menningarsjokkið.“
Tricia bjó svo hjá mér í eitt
ár á meðan hún var í HÍ. Þetta
var skrautlegt ár fyllt af hlátri,
köldum ofnum, reykfylltu húsi,
brotnu klósetti, nokkrum rifr-
ildum og tali um gamla kær-
asta, í orðsins fyllstu merkingu.
Amma mín sagði alltaf að
dýrin hefðu þau forréttindi yfir
mennina að fá að deyja þegar
þau þjáðust óbærilega. Aldrei
hefði mér dottið í hug að ég
myndi minnast þessara orða
hennar með þeim hætti sem ég
nú geri. Tricia hringdi í mig 5.
nóvember og tilkynnti mér að
hún hefði valið sér dánardag,
28. nóvember. Meðan á símtal-
inu stóð sló hún engu að síður á
létta strengi og fékk mig til að
hlæja. Húmor, léttleiki og lífs-
gleði, í bland við mikla kald-
hæðni er nefnilega það sem lýs-
ir persónuleika Triciu best.
Tricia var auðvitað í engri
forréttindastöðu en hún hafði í
sex ár glímt við sjúkdóminn
ALS, blandaða hreyfitauga-
hrörnun, sem fljótlega hefði
leitt hana til dauða. Ég skil því
val hennar vel, að vilja kveðja á
virðingarverðan hátt og áður en
allt annað en andardrátturinn
væri farið.
Elsku Tricia. Ég mun sjá
minningu þína í litlu hlutunum;
bláa hnífnum sem þú sagðir að
væri bestur í heimi en ég tímdi
ekki að gefa þér, bolnum sem
þér fannst fara mér illa og
fjólubláu handklæðunum sem
þú gafst mér í brúðkaupsgjöf.
Með hverri annarri mun ég
pissa í mig af hlátri, hver önnur
getur látið mig hlæja þegar ég
er döpur og hver önnur ætlar
að tjalda í garðinum hjá mér?
Mundu að við ætlum að hitt-
ast í draumum mínum af og til
og ég mun fagna afmælisdegi
þínum 7. janúar ár hvert.
„Því miður mun húmorinn
deyja með mér“ voru ein af síð-
ustu orðum þínum til mín en ég
mun aldrei gleyma þér, hlátri
þínum né hlýju, elsku hjartans
Tricia. Þú verður alltaf hluti af
mér.
Ásta Sól Kristjánsdóttir.
Það er erfið reynsla og sorg-
legt að sjá ættingja og vini
kveðja þetta jarðlíf. Það er þó
sýnu erfiðara þegar dauðinn
ber að dyrum á unga aldri. Nú
er Tricia Signý McKay látin,
aðeins 41 árs að aldri, úr ill-
vígum Lou Gehrig’s-tauga-
hrörnunarsjúkdómi.
Ég kynntist Triciu Signýju
sumarið 2001 þegar hún var
þátttakandi í Snorraverkefninu.
Það var þá tiltölulega nýtt til-
boð til ungs fólks af íslenskum
ættum frá Bandaríkjunum og
Kanada um sex vikna dvöl á Ís-
landi til að finna rætur sínar og
kynnast ættingjum sínum og
landi og þjóð.
Á þessum árum kynntist ég
þessu unga fólki býsna vel
vegna aðildar minnar að und-
irbúningi og framkvæmd
Snorraverkefnisins. Sumum
þeirra kynntist ég nánar en
öðrum og úr urðu sterk og var-
anleg vinatengsl. Þar var ekk-
ert kynslóðabil þótt sumir þátt-
takendanna þ. á m. Tricia
ákvæðu í gamni að kalla mig afa
sinn.
Tricia Signý var ein þeirra
þátttakenda sem sýndu okkur
aðstandendum verkefnisins
strax fram á hversu bráðnauð-
synlegt og tímabært það hafði
verið að koma Snorraverkefn-
inu á fót til að efla tengsl ungs
fólks að vestan við land forfeðra
og -mæðra sinna. Enn fremur
kom fljótt í ljós að draumur
okkar, að ungu Snorrarnir
myndu láta til sín taka í fé-
lagsstarfi þjóðræknisdeildanna í
sínum heimabyggðum, rættist
fyllilega.
Þegar hópurinn 2001 útskrif-
aðist í lok júlí það ár hafði verið
rætt um að stofna þyrfti nem-
endasamband Snorraverkefnins
til að tryggja sem best varanleg
tengsl ungu Snorranna innbyrð-
is og við Ísland. Boðað var til
stofnfundar nemendasambands-
ins á Íslendingadeginum í byrj-
un ágúst 2001 og reyndist auð-
velt að finna fyrsta formann
þess. Tricia bauð fram krafta
sína og fögnuðu allir. Hún naut
sín vel í þessu hlutverki með
sinni miklu lífsgleði og einlæg-
um vilja til að láta gott af sér
leiða.
Tricia Signý McKay var
verðugur fulltrúi heimabyggðar
sinnar í Selkirk, Manitoba. Hún
greindist með hinn illvíga sjúk-
dóm fyrir sex árum og glímdi
við hann af miklu æðruleysi.
Tricia var sannkölluð hetja og
fyrirmynd um hvernig horfast
má í augu við óumflýjanlegan
dauðann. Hún hélt opnum öllum
samskiptaleiðum við ættingja
og vini nær og fjær til hins síð-
asta.
Með dauða Triciu Signýjar
McKay er fyrsta skarð höggvið
í hóp hinna 300 ungu þátttak-
enda sem hafa lokið Snorra-
verkefninu í 20 ára sögu þess.
Triciu verður sárt saknað en
minningin um hana mun lifa.
Almar Grímsson.
Sumt fólk kemur inn í líf
manns óvænt, eins og ferskur
andblær, og áður en maður nær
að blikka augunum er það horf-
ið aftur í rykmekki. Tricia
Signý McKay kom til Íslands
alla leið frá Kanada til að finna
ættingja sína og við vorum svo
heppin að vera hluti af hennar
ættboga hér á landi. Tricia var
stolt af íslenskum uppruna sín-
um og margir hér hugsa til
hennar með hlýju og söknuði nú
þegar komið er að leiðarlokum.
Hvíl í friði, kæra frænka.
Bryndís Jónsdóttir,
Friðgerður Sigríður
Benediktsdóttir,
Gyða Björk Jónsdóttir,
Ísak Jónsson.
Tricia Signý
McKay
✝ Sigbjörn Jóns-son fæddist 4.
febrúar 1957.
Hann lést 1.
nóvember 2018.
Foreldrar hans
voru Jón Sig-
björnsson deildar-
stjóri hjá RÚV og
Vigdís Sverris-
dóttir verslunar-
maður, bæði látin.
Systkini Sigbjörns
eru Anna Vigdís, Sigurlaug og
Sverrir. Eftir skólagöngu í
Mýrarhúsaskóla fór Sigbjörn í
Hagaskóla. Hann lauk stúdents-
prófi frá Fjölbrautaskóla Breið-
holts og byggingarverkfræði
frá Tækniháskólanum í Lundi.
Hann rak verkfræði- og
hugbúnaðarfyrir-
tækið Snertil um
árabil.
Fyrri kona Sig-
björns var Guð-
björg Gísladóttir.
Þau skildu. Börn
þeirra eru Arna og
Jón sem bæði eru
búsett í Svíþjóð.
Arna er í sambúð
með Jacob Magnell
og eiga þau einn
son, Kasper.
Seinni kona Sigbjörns er
Valgerður Hildibrandsdóttir.
Leiðir þeirra skildi fyrir ári
síðan.
Útför Sigbjörns fer fram frá
Neskirkju við Hagatorg í dag,
30. nóvember 2018, klukkan 15.
Fréttin um andlát bróður
okkar Sigbjörns kom ekki alveg
á óvart því hann var búinn að
eiga við veikindi að stríða. Þau
veikindi hófust fyrir tæpum
áratug þegar hann greindist
með parkinsons-sjúkdóminn.
Það var samt ekki fyrr en á síð-
asta árinu sem hann lifði sem
við systkinin og fjölskyldur
gerðum okkur ljóst hversu
langt sjúkdómurinn var geng-
inn.
Bjössi, eins og hann var yfir-
leitt kallaður, bjó öll sín upp-
vaxtarár á Seltjarnarnesi.
Hann var yngstur af fjórum
systkinum.
Óhætt er að segja að við
eldri börnin höfum verið stolt
af litla bróður enda var hann
bæði fallegur og skemmtilegur
strákur.
Það var gott að alast upp á
Nesinu. Þegar við vorum börn
var uppbygging að hefjast þar
og við höfðum óþrjótandi tæki-
færi til útileikja í ört stækkandi
hópi leikfélaga. Við áttum ynd-
islega foreldra og nutum þess í
ríkum mæli að búa við öryggi
og ástúð.
Móðuramma okkar Sigur-
laug bjó lengi hjá okkur. Þau
Bjössi nutu samvistanna. Það
kom sér vel fyrir lítinn stubb
að hafa okkar góðu ömmu á
heimilinu og var afar kært á
milli þeirra.
Bjössi lauk námi í bygg-
ingarverkfræði frá Tæknihá-
skólanum í Lundi. Á námsárun-
um í Svíþjóð kynntist hann
fyrri eiginkonu sinni, Guð-
björgu. Börn þeirra eru Arna
og Jón. Bjössi var einstaklega
ástríkur og góður faðir.
Hann elskaði börn. Þess
fengu dætur mínar að njóta
þegar hann dvaldi hjá mér og
eiginmanni mínum Hallgrími á
námsárum okkar í Gautaborg.
Þeir Bjössi og Hallgrímur
tengdust góðum vinaböndum
þegar Bjössi var rétt innan við
fermingu og kynni okkar Hall-
gríms hófust. Þótti okkur harla
gott að fá að hafa hann tíma-
bundið hjá okkur í Svíþjóð.
Vináttan var þeim báðum mik-
ilvæg og söknuður Bjössa aug-
ljós þegar Hallgrímur féll
skyndilega frá á vordögum
2015.
Hallgrímur sem var læknir
var vissulega ekki læknirinn
hans Bjössa þegar herra Park-
inson var annars vegar. En sem
læknir brann hann alla tíð fyrir
því að aðstoða fólk í veikindum
þess við að finna leiðir til að
auka lífsgæðin. Þar tel ég að
hann hafi getað veitt Bjössa
ómetanlegan stuðning. Ferðir
Bjössa og eiginkonu hans urðu
margar til okkar í Biskups-
tungurnar.
Við nutum þess að fá þau í
heimsókn og saman áttum við
góðar stundir á heimilum okkar
en einnig á ferðalögum innan
lands og utan.
Eftir skilnað við fyrri eig-
inkonu flutti Bjössi á höfuð-
borgarsvæðið en hafði áður bú-
ið á Hellu á Rangárvöllum. Þá
hafði hann stofnað Verkfræði-
og hugbúnaðarfyrirtækið Sner-
til.
Hann kynntist seinni eigin-
konu sinni Valgerði og tengdist
henni og þremur börnum henn-
ar fjölskylduböndum. Óhætt er
að segja að Bjössi hafi verið
mikill fjölskyldumaður eins fé-
lagslyndur og góðhjartaður og
hann var. Öll nutum við um-
hyggju hans og örlætis.
Það er erfitt að kveðja nána
ástvini.
Af einskærri eigingirni kýs
maður að hafa þá sem lengst
hjá sér.
Þegar ég frétti andlát Bjössa
sem bar fremur brátt að fann
ég samt mest fyrir friði og ró í
mínu hjarta.
Það er þungbært fyrir úr-
ræðagóðan og dugmikinn karl
að missa tökin.
Ég trúi því að Bjössi minn
hafi fengið lausn frá vanlíðan
og ömurlegum aðstæðum. Að
nú bíði hans betri vist á æðra
tilverustigi. Ég kveð kæran
bróður.
Sigurlaug Jónsdóttir
(Dista).
Það er þyngra en tárum taki
að sitja hér og skrifa minning-
arorð um vin minn og æsku-
félaga, Sigbjörn Jónsson,
Bjössa á Skólabrautinni, sem
hefur verið kallaður frá okkur
langt fyrir aldur fram.
Við Bjössi höfum fylgst að í
lífinu frá því að við vorum
þriggja eða fjörurra ára gamlir,
en við bjuggum hlið við hlið á
Skólabrautinni á Seltjarnarnes-
inu þar sem við ólumst upp.
Nesið var á þessum árum æv-
intýraland fyrir börn að alast
upp á, aðeins nokkrar götur
voru komnar og fáeinir
sveitabæir.
Á þessum árum var Valhúsa-
hæðin þakin trönum sem til-
heyrðu Ísbirninum. Þetta varð
leiksvæði fyrir okkur börnin á
Nesinu, en þarna lékum við
okkur í endalausum káboj- og
indíána-leikjum.
Ég og Bjössi byggðum okkur
á þessu tímabili nokkra kofa á
Valhúsahæðinni, sem voru not-
aðir í alls kyns brall, leiki og
prakkarastrik.
Einu sinni prófuðum við að
reykja njóla, það var ekki reynt
aftur.
Við byggðum okkur dúfna-
kofa og söfnuðum dúfum. Best
þótti ef maður eignaðist „topp-
ara“ en þær voru flottastar
með kamb á hausnum.
Ýmislegt var brallað á þess-
um árum en Skólabrautin og
Melabrautin voru fjölmennustu
göturnar á Nesinu og þaðan
kom skari af krökkum. Oft var
efnt til bardaga á milli Skóla-
púka og Melapúka. Þá var safn-
að liði og settir upp skylm-
ingabardagar við trönurnar á
Valhúsahæðinni.
Já, þetta voru sannarlega
áhyggjulausir dagar æskunnar.
Unglingsárin, ég gekk í Val-
húsaskóla á meðan Bjössi fór í
Melaskóla, en eftir gagnfræða-
skóla hófust djammárin og við
tókum vel á því félagarnir og
skemmtum okkur með öllu
Nes- og Vesturbæjarliðinu.
Margt sem brallað var á þess-
um tíma þolir illa dagsljósið og
þær sögur bíða bara betri tíma.
Bjössi var mikill gleðimaður
og kunni sannarlega að
skemmta sér, húmoristi og
hrókur alls fagnaðar í partíum.
Hann var fjallmyndarlegur og
vinsæll hjá kvenþjóðinni, svo
vinsæll að okkur hinum stóð
stundum ekki alveg á sama.
Eftir uppvaxtarárin skildi
leiðir, Bjössi fluttist til Svíþjóð-
ar og fór þar í nám, ég fór til
sjós um tíma og hélt síðan til
náms í Bretlandi.
Eftir heimkomu tókum við
upp þráðinn, spiluðum meðal
annars hnit í hverri viku yfir
vetrartímann.
Bjössi stofnaði fljótlega fyr-
irtækið Snertil en það fyrirtæki
stóð framarlega í hönnun
landsupplýsingakerfa. Það var
fróðlegt að hlusta á Bjössa þeg-
ar hann var að lýsa fyrir mér
vinnunni sinni, hann hafði
mikla ástríðu fyrir sínu starfi.
Fyrir nokkrum árum tók ég
eftir því að vinur minn gekk
ekki alveg heill til skógar, þau
veikindi reyndust vera parkin-
sons-sjúkdómurinn.
Þú átt góða að og ég veit að
hann Sverrir bróðir þinn er bú-
inn að reynast þér mikil stoð og
stytta í gegnum veikindin. Þú
sagðir mér að mágur þinn,
Hallgrímur heitinn læknir,
hefði reynst þér ómetanlegur í
að reyna að gera þér lífið með
þessum sjúkdómi léttara. Hann
var óþreytandi í að prófa eitt-
hvað nýtt þar sem læknavísindi
voru stopp.
Það var þér þungbært þegar
Hallgrímur féll óvænt frá fyrir
nokkrum árum.
Ég gæti haldið hér endalaust
áfram, en ætla að láta hér stað-
ar numið.
Hvíldu í friði, kæri vinur, og
guð blessi þig.
Sigurður I.
Sigurgeirsson.
Sigbjörn Jónsson
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn.
Minningargreinar