Morgunblaðið - Sunnudagur - 23.12.2018, Blaðsíða 34

34 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 23.12. 2018
LESBÓK
Það hefur verið mikill þvælingur á mér uppá síðkastið,“ segir Mireya Sampermyndlistarkona í einu samtala okkar
upp á síðkastið. Og það er vart ofsagt. Á milli
samtala um fyrri langferðir hennar á árinu
vegna sýningarhalds brá hún sér nú í byrjun
mánaðarins til Kína með
verk á enn eina sýn-
inguna. Það var samsýn-
ing fimmtán listamanna
í Guangzhou og hún setti
þar upp sex fermetra
innsetningu úr kín-
verskum pappír en
pappír er lykilefni í
myndsköpun Mireyu.
Á sama tíma og hún
var í Kína var vígt verk
eftir hana í skúlptúrgarði í Litháen. „Þau pönt-
uðu af mér verk sem ég hafði áður gert í „hverf-
ulli útgáfu“ í Frakklandi,“ segir Mireya og bæt-
ir við að það sé þróað út frá verki sem fyrst var
sýnt í Gerðarsafni fyrir fjórum árum en er í eigu
Landsvirkjunar.“ Í verkinu er dropaform sorfið
í íslenskt grjót og dropinn þakinn blaðsilfri,
droparnir standa á járngrind yfir stórum hring
sem er ofan í jörðinni.
„En það er ekkert nýtt að ég sé á flakki,“ seg-
ir Mireya. „Í sambandi við sýningarnar mínar
og fyrirlestrana í haust í Los Angeles, Japan, á
Taívan og Balí fór ég kringum hnöttinn á 83
dögum. Það tók mig aðeins lengri tíma en Fíleas
Fogg í sögunni, hann var áttatíu daga.“
Mireya er atorkusöm kona. Auk þess að
vinna að sinni eigin myndlist stofnaði hún og
stýrir listahátíðinni Ferskir vindar sem sett er
upp um miðjan vetur í Garði annað hvert ár,
ætíð með þátttöku margra erlendra listamanna.
Og sjálf sýnir hún reglulega og víða um lönd,
auk þess sem hún vinur iðulega að list sinni í
gestavinnustofum erlendis, ekki síst í Japan en
hún kveðst hafa sterk tengsl við japanska
menningu.
Mikil vinna en skemmtileg
Áður en Mireya hélt til Kína nú á dögunum setti
hún upp einkasýningar í Gulla Jonsdottir Atel-
ier í Los Angeles og í Tonyraka Gallery á Balí.
Og tók þátt í umfangsmiklum samsýningum í
Japan og Taílandi, auk þess sem hún flutti fyrir-
lestra á Taívan. Þegar ég spyr hvernig standi á
þessum miklu og góðu samböndum sem hún
hafi komið sér upp í Asíu svarar Mireya að það
sé erfitt að útskýra það. „Þetta hefur verið eins
og snjóbolti sem hleður utan á sig. Hefur bara
gerst – og er mjög skemmtilegt. Þetta hefur
líka verið mikil vinna, það er auðveldara að vera
bara hér heima á vinnustofunni en auðvitað er
gaman að hitta allt þetta fólk og sýna verkin á
ólíkum stöðum,“ segir hún og kveðst senda sum
verkin héðan á sýningastaðina en önnur vinnur
hún þar.
„Ef ég er þátttakandi á listahátíð einhvers
staðar eða er með gestavinnustofu þá vinn ég
verkin venjulega á staðnum. Ef um einkasýn-
ingu er að ræða sendi ég venjulega hluta verk-
anna á undan mér eða tek með mér í flugi, auk
þess sem ég vinn verk að hluta á staðnum, inn-
setningar og slíkt. En ef ég geri nýjar innsetn-
ingar verð ég að gera þær á sýningarstaðnum
enda verða þær að falla inn í rýmið. Þannig var
það á Balí, þar sýndi ég blöndu verka sem ég
kom með, verk sem ég hafði unnið í Japan á leið-
inni til Balí og verk sem ég vann beint í salinn.“
Og hún segir að á þessum sýningum sem hún
setti upp á árinu hafi nær engin verkanna flakk-
að milli sýninga, þetta var alltaf ný og ný sýn-
ing. „Ég held að sýningin mín í Los Angeles hafi
verið sú eina sem ég hef sett upp erlendis þar
sem ég hef sent öll verkin á undan mér. Þar
þurfti ég bara að mæta og setja upp.“
Þegar Mireya er spurð um viðbrögð sýn-
ingagesta í þessum ólíku löndum segist hún
ekkert hafa vitað við hverju ætti að búast í Los
Angeles. Þangað hafði hún aldrei komið áður og
þekkti lítið til myndlistarsenunnar. Eftir að
hafa sýnt oft í Asíu og dvalið þar langdvölum
hafi hún hins vegar vanist því hvað fólk er iðu-
lega hrifið af verkum hennar þar.
Leyfir innsæinu að ráða
„Í Los Angeles sýndi ég í mjög fallegu galleríi
sem Gulla Jónsdóttir arkitekt rekur í nýju hót-
eli sem hún hannaði og hefur hlotið mikið lof.
Þetta var bara önnur sýningin sem var sett upp
þar og ég vissi ekkert við hverju ég átti að búast
en svo var alveg troðfullt á opnuninni. Móttök-
urnar voru ótrúlega góðar, ég var hreinlega orð-
laus! Það er mikil uppsveifla í myndlistarlífinu í
Los Angeles. Og satt best að segja fann ég eng-
an mun á móttökunum þar og í Asíu. Viðbrögðin
voru svo sterk, einlæg og ánægjuleg. Það var
gott fyrir egóið.“
Mireya er auðheyrilega með afar gott tengsl-
anet. Þegar hún ferðast um og sýnir er hún
ávallt á veiðum, að leita að góðu listafólki fyrr
hátíðina sína, Ferska vinda, og þá er henni líka
oft boðið að sýna sjálfri. Það gerðist þegar hún
heimsótti þekktasta galleríið á Balí og kynnti
hugmynd að 30 manna samsýningu sem hún
hafði skipulagt. Galleristanum þótti það áhuga-
vert en vildi frekar fá einkasýningu með henni
sjálfri, sýninguna sem var opnuð þar í október.
„Ég held að það hafi verið ein fimmtíu verk á
þeirri sýningu, í glæsilegum sýningarsal. Það
var töluverð útgerð og mikil vinna!“ Og sýning-
argestir á Balí tóku verkunum afar vel og var
lofsamlega fjallað um þau.
„Maður verður bara að treysta sjálfri sér og
leyfa innsæinu að ráða,“ svarar Mireya þegar
hún er spurt um lyklana að árangri. „Listamenn
ná ekki árangri ef sjálfstraustið er í molum,
þetta er svo harður heimur.“
En Japan er hennar eftirlæti. „Ég hef náð
sérstaklega djúpri tengingu við Japan. Það er
eitthvað í mér … ætli það sé ekki úr fyrri lífum.
Eitthvað mjög djúpt. Þar fann ég til að mynda
rétta pappírinn að vinna með, pappír sem ég
hafði leitað víða um lönd og það án þess að vita
að hvernig efni ég væri nákvæmlega að leita.
En síðan ég fann hann hefur hann verið aðal-
efniviðurinn í svo mörgu sem ég geri. Og í Jap-
an líður mér alltaf ótrúlega vel.“
Pappírsverk eftir Mireyu á sam-
sýningu í Japan fyrr á árinu.
Hleðst utan á snjóboltann
Myndlistarkonan Mireya Samper hefur víða komið við og sýnt verk sín undanfarið. Einkasýningar hennar hafa verið í Los
Angeles og á Balí. Hún hefur líka verið með á samsýningum í Japan, Kína og Taílandi, og haldið fyrirlestra á Taívan.
Einar Falur Ingólfsson efi@mbl.is
Stór pappírsinnsetning Mireyu á samsýningu í Guangzhou í Kína nú fyrr í desember.
Mireya Samper
Frá einkasýningu Mireyu, Vida el Plein, í Gulla Jonsdottir Atelier í Los Angeles í haust.
Ljósmynd/Ómar Sverrisson