Morgunblaðið - 21.02.2019, Blaðsíða 52

52 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 21. FEBRÚAR 2019
✝ Magnús Krist-insson fæddist
13. október 1923 í
Vestmannaeyjum.
Hann andaðist á
hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ 11. febr-
úar 2019.
Foreldrar hans
voru Ágústa Arn-
björnsdóttir hús-
freyja, f. 1899, d.
1989, og Kristinn
Jónsson verslunarmaður, f.
1898, d. 1946. Bræður Magnúsar
voru Sigurjón, f. 1922, d. 2007,
og Arnbjörn, f. 1925, d. 2017,
allir þrír kenndir við Hvíld.
Magnús kvæntist Ragnheiði
Guðmundsdóttur, f. 1924, d.
1977, árið 1946. Foreldrar henn-
ar voru Jónína Soffía Davíðs-
dóttir, f. 1888, d. 1956, og Guð-
mundur Gíslason, f. 1889, d.
1978. Börn Magnúsar og Ragn-
heiðar eru: 1) Ágústa Kristín, f.
1949, gift Sigurði Jónssyni, f.
1947. Börn þeirra: a) Ragnheið-
ur, f. 1967. Börn hennar eru
Ragnar Már, f. 1995, og Sig-
urður Arnar, f. 2002. b) Guðrún
Erla, f. 1969, gift Þuríði Valgerði
Eiríksdóttur, f. 1966, og eru
Magnús ólst upp í Vestmanna-
eyjum og flutti til Reykjavíkur á
tuttugasta aldursári. Ásamt
bræðrum sínum og fleiri ungum
mönnum kom hann á laggirnar
skátafélaginu Faxa í Vestmanna-
eyjum og síðar skátafélaginu Út-
lögum, þegar komið var til
Reykjavíkur, sem þeir héldu
tryggð við alla ævi.
Í Reykjavík starfaði Magnús
við fatahreinsun og árið 1953
stofnaði hann Efnalaugina
Björg, sem var fyrst starfrækt á
Sólvallagötu og flutti síðar á
Háaleitisbraut með útibú í
Barmahlíð. Árið 1987 var Efna-
laugin Björg opnuð í Álfabakka í
Mjódd.
Magnús og Ragnheiður
bjuggu með dætrum sínum í
vesturbæ Reykjavíkur, lengst af
á Ægisíðu. Eftir andlát Ragn-
heiðar kvæntist Magnús Gretu
Bachmann og bjuggu þau sér
heimili í Akraseli í Breiðholti og
síðar í Árskógum. Magnús var
formaður Styrktarfélags van-
gefinna, nú Áss styrktarfélags,
árin 1975-1993 og var síðar
gerður að heiðursfélaga félags-
ins. Auk þess var hann meðlimur
í Oddfellow þar sem hann
gegndi mörgum trúnaðarstörf-
um í sinni stúku og var hann
einnig gerður að heiðursfélaga
stúku sinnar.
Útför Magnúsar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 21. febr-
úar 2019, klukkan 13.
börn þeirra Sigríð-
ur Eyrún, f. 2008,
Jódís Hanna, f.
2009, og Rebekka,
f. 2015. c) Magnús,
f. 1974, kvæntur
Sigrúnu Herdísi
Sigurðardóttur, f.
1974, og eru börn
þeirra Ágústa
Kristín, f. 1995,
Sigurbjörg Herdís,
f. 1999, og Kristófer
Róbert, f. 2003. d) Einar, f. 1985,
og er sambýliskona hans Zoe Ro-
yen, f. 1992. 2) Soffía, f. 1952, d.
2018, eftirlifandi maki hennar er
Kristinn Guðjónsson, f. 1952, og
eru börn þeirra: a) Ragnheiður,
f. 1977, gift Þóri Jónssyni
Hraundal, f. 1974, og eru börn
þeirra Alexander, f. 2004, Óðinn,
f. 2007, og Lilja, f. 2011. b) Krist-
inn, f. 1980, og er sambýliskona
hans Kolbrún Vala Jónsdóttir, f.
1974, og barn þeirra Helena
Soffía, f. 2013. 3) Jónína, f. 1958,
d. 1968. Magnús kvæntist Gretu
Bachmann, f. 1930. Foreldrar
hennar voru Stefán Bachmann
skrifstofustjóri, f. 1896, d. 1980,
og Johanne Hammarbeck Bach-
mann húsfreyja, f. 1898, d. 1981.
Elsku pabbi minn og tengda-
faðir, nú er komið að kveðju-
stund.
Vil ég fá að þakka þér fyrir öll
árin sem við höfum fengið að vera
saman. Það eru ekki allir sem fá
að ganga lífsins braut með föður
sínum í 70 ár. Minningarnar hlað-
ast upp. Ég man eftir að vera lítil
áhyggjulaus stúlka með frábæra
foreldra sem umvöfðu okkur
systur og styrktu í einu og öllu.
Sérstaklega man ég eftir köldum
vetrarkvöldum þegar við fórum í
rúmið, þá tókstu þú sængurnar
okkar og settir á ofninn til að fá yl
í þær þannig að við færum ekki í
kalt rúmið. Síðan var okkur pakk-
að inn í heita sæng. Þannig hefur
þú ávallt verið, elsku pabbi minn,
við alla fjölskylduna. Passa-
samur, rólegur, viljasterkur, al-
gjört prúðmenni en samt svo
stutt í gleðina og prakkarann.
Ég minnist þess þegar þú
komst í afmæli barnanna okkar,
með fullan poka af leikföngum
fyrir öll börnin í veislunni eins og
hatta, lúðra og flautur sem gerðu
mikinn hávaða. Enda biðu börnin
spennt eftir afa sínum og ekki síð-
ur vinir barnanna.
Ræktarsemi þín og trygglyndi
situr í minningunni. Alltaf fylgd-
ist þú vel með hvað hver og einn
var að aðhafast og tilbúinn að
gefa góð ráð og styðja okkur enda
mikill hugsjónamaður.
Það hefur verið gleði og sorg í
lífi okkar. Jónína systir dó ein-
ungis níu ára, síðan veikindi
mömmu þegar hún greinist með
krabbamein og andaðist aðeins 53
ára og svo elsku Soffía systir sem
lést í júní á síðasta ári sem var
okkur öllum svo mikið áfall.
En þegar einar dyr lokast opn-
ast aðrar. Fyrir rúmum 40 árum
kom Greta inn í líf þitt. Þið áttuð
góð ár saman, sömu áhugamál og
þið unnuð ötult starf fyrir i
Styrktarfélag vangefinna, sem nú
heitir Ás styrktarfélag en þú
varst formaður þess félags í 18 ár.
Þetta var ykkar hjartans mál og
fyrir ykkar störf í þeirra þágu
voruð þið sæmd hinni íslensku
fálkaorðu.
Einnig varst þú, pabbi minn,
starfandi í Oddfellow-reglunni í
rúm 60 ár og gegndir ýmsum
trúnaðarstörfum. Þau störf
vannst þú af mikilli alúð og varst í
kjölfarið kjörinn heiðursfélagi
stúku þinnar.
Síðustu mánuði dvaldir þú á
Skógarbæ sem er innangengt við
Árskóga, heimilið ykkar Gretu.
Greta kom til þín á hverjum degi
og nutuð þið samverunnar. Einn-
ig var starfsfólkið einstaklega
elskulegt við ykkur og þökkum
við þeim innilega fyrir góða
umönnun.
Mikið er sárt að kveðja þig,
pabbi minn og kæri tengdafaðir.
Öll þessi yndislegu ár sem við átt-
um saman, eru okkur svo dýr-
mæt. Ótal minningar sem verður
aldrei hægt að setja á blað, geym-
um við í hjörtum okkar og þökk-
um þér fyrir lífið sem við fengum
með þér.
Þín dóttir,
Ágústa Kristín og Sigurður.
Elsku afi minn. Mikið er nú
sárt að kveðja þig, svona yndis-
legan og ljúfan mann sem vildi
allt fyrir okkur fjölskylduna gera.
Það eru bara nokkrir dagar síðan
við sátum og spjölluðum um
heima og geima eins og okkur var
lagið. Ég er svo ánægð í hjarta
mínu að við drengirnir mínir höf-
um fengið að njóta allra þeirra
dýrmætu stunda er við áttum
með þér. Sá tími gaf okkur óend-
anlega mikið og hjálpaði um leið
þegar á reyndi á erfiðum tímum.
Minningarnar streyma fram og
munu alltaf laða fram bros við til-
hugsunina þegar við fórum í bíl-
túra saman og þú ókst alltaf
nokkra hringi í hringtorgum
flautandi með hattinn á höfði og
ég grúfði mig niður í gólfið á bíln-
um, mættir í afmæli með hatta og
flautur fyrir okkur börnin og
fórst í leiki með okkur. Eins
komstu á yndislegri hefð á gaml-
árskvöld. Það kvöld er ætlað
börnunum, sagðir þú alltaf. Allir
fengu hatta, flautur og farið var í
leiki. Mikið þótti mér alltaf gam-
an að fá að koma til ykkar ömmu
Heiðu að Ægisíðu. Sjá fallega og
hlýja brosið hennar ömmu taka á
móti okkur og eins að fá að leika
með þér því þér þótti svo gaman
að leika með okkur barnabörnun-
um. Fyrir tæpum þremur árum
veiktist þú mikið og varst fluttur
á spítala. Þar voru læknar frekar
svartsýnir á að þú myndir ná aft-
ur bata. Ég lofaði þér því að þú
skyldir fara aftur heim og okkur
tókst það saman. Það var mér
dýrmætt að vera þarna með þér á
hverjum degi, raka þig, mata ef
þurfti, búa til heilsudrykki, lesa
blöðin og umfram allt spjalla eins
og okkur var einum lagið. Þegar
ég kvaddi sagði ég alltaf: ég elska
þig, afi minn. Þú svaraðir alltaf: já
ég veit, Heiða mín, og klappaðir
mér á höndina. Það var okkur
mikil gleði að þú kæmist heim aft-
ur. Við héldum okkar striki dag-
lega að vinna að því að þú fengir
aukinn styrk. Í spjalli okkar fór-
um við oft aftur í tímann. Þú
sagðir mér frá mörgu þegar þú
varst ungur drengur, fullur hug-
mynda og hvernig þú fram-
kvæmdir þær. Ungur fórstu í
skátana og var skátahreyfingin
þér alla tíð kær. Eins varstu mik-
ill hugsjónamaður hvað viðskipta-
líf varðar. Fórst að flytja inn
vörur og stofnaðir þitt eigið fyr-
irtæki. Eins spjallaðir þú mikið
um stelpurnar þínar þær ömmu
Heiðu, mömmu, Soffíu og Jónínu.
Mikið var gaman að heyra þig
tala um hversu góðar þær hefðu
allar verið og hversu vænt þér
þótti um þær allar. Þú varst for-
maður Styrktarfélags vangefinna
í 18 ár sem nú kallast Ás. Þegar
þú varst formaður var mikið upp-
byggingartímabil hjá félaginu. Þú
vildir reisa heimili fyrir vistmenn
enda þín hugsjón sú að þeir sem
væru þroskaheftir væru ekki
sjúkir og þyrftu að vera einangr-
aðir heldur ættu þeir að vera
meira úti í samfélaginu. Elsku
hjartans afi minn, þetta er sár
tími. Það er gott að vita til þess að
nú ertu kominn til ömmu og stelp-
anna þinna tveggja, Soffíu og
Jónínu. Við pössum mömmu og
Grétu. Minning þín mun lifa í
hjörtum okkar allra. Minning um
yndislega góðan mann sem vildi
allri fjölskyldu sinni svo mikið
vel. Hvíl í friði, elsku afi minn, og
mundu að við elskum þig.
Ragnheiður, Ragnar Már
og Sigurður Arnar.
Í dag kveðjum við þig, elsku afi
okkar.
Við viljum þakka þér svo
margt, ekki bara það að hafa ver-
ið besti afi í heimi og okkar vinur
heldur svo miklu meira. Þú varst
mikill grallari og við minnumst
áramóta og afmæla með bros á
vör því þú komst ávallt með hatta,
flautur og allt það sem gaf há-
vaða, okkur börnunum til mikillar
gleði.
Þú gafst þér alltaf mikinn tíma
fyrir okkur og kenndir okkur
margt sem við tökum og höfum
tekið með okkur inn í lífið, Setn-
ingar þínar lifa, eins og þegar
barnabörnin þín komu í heiminn
þá sagðir þú „Munið að njóta
þeirra og gefið þeim allan ykkar
tíma því dagurinn í dag kemur
aldrei aftur“ sem lýsir þér svo
mikið, hversu einstaklega barn-
góður þú varst. Einnig þegar við
vorum lasin komst þú ávallt með
fullan poka af ávöxtum, bók frá
bróðir þínum í Setbergi og að
sjálfsögðu Malt og Prins Póló.
Þegar við litum við hjá þér í
vinnuna, í Efnalaugina Björg sem
þú stofnaðir, þá áttir þú alltaf inni
í ísskáp Malt og Prins Póló.
Hringtorgin verða ávallt í minn-
ingu um þig, því þegar þú fórst
með okkur í bíltúr ókst þú alltaf
nokkra hringi og flautaðir, þá
vorum við reyndar komin langt
undir sæti. Fótbolta spiluðum við
heima hjá þér á Ægisíðunni í
garðinum og það er mikið í minni
hversu skotfastur þú varst í ein-
um leik, þegar þú sparkaðir bolt-
anum í gegnum rúðuna, þú hlóst
og sagðir okkur að þetta væri
bara ein rúða. Ekkert verður eins
núna eftir að hafa kvatt þig, elsku
afi, en við reynum að halda í hefð-
irnar og mikill söknuður í að geta
ekki tekið eitt spjall um daginn og
veginn. Síðastliðin 30 ár tókst þú
okkur öll alltaf í jólahádegisverð á
aðventunni, við kölluðum okkur
Leynifélagið og sátum lengi og
spjölluðum um það sem má ekki
segja frá, enda leynifélag, sá tími
var okkur einstaklega kær.
Elsku afi, við elskum þig, við
kveðjum með söknuði og með
kærri þökk fyrir að hafa fengið
þig sem afa. Biðjum að heilsa
ömmu, Sossu og Jónínu.
Saknaðarkveðja,
Guðrún E. Sigurðardóttir,
Magnús Sigurðsson.
Minningar um afa: Vinnu-
sloppur, gufa, hiti, hamagangur,
ys og þys, malt og Prins Póló í
kaffistofunni – ætli ég hafi ekki
verið um fjögurra ára gömul þeg-
ar ég byrjaði að „vinna“ hjá afa.
Það var svo spennandi að fá að
spóka sig innan um allar vélarn-
ar, tauið, fólkið, prófa, fikta. Mest
spennandi var þó peningaskápur-
inn. Ég var sannfærð um að afi
væri eins og Jóakim Aðalönd og
beið spennt þess færis að hann
myndi einhvern tíma opna hann
svo ég sæi alla peningana. En,
hvílík vonbrigði þegar svo ég náði
að gægjast inn: í stað þess að sjá
gullpeninga koma veltandi út
voru þar aðeins möppur og skjöl!
Og svo voru það bíltúrarnir, það
var sér kapítuli út af fyrir sig.
Hann átti yfirleitt Volvo eða Saab
og var með fluggír. Bíltúrarnir
gengu samt aðallega út á það að
grínast og gantast, flauta á gang-
andi vegfarendur og svo spurði
hann: „Þekkirðu ekki þennan?“,
flautaði aftur og veifaði.
Skemmtilegast fannst honum þó
að fara á hringtorg, setja í flug-
gír, aka marga hringi og toppur-
inn var ef einhver grunlaus veg-
farandi var nálægt að endurtaka
þá flautuleikinn. Á gamlárskvöld
var afi líka yfirleitt í essinu sínu;
mætti með grímur og hatta fyrir
alla og naut þess að bregða á leik,
skipuleggja uppákomur og leiki.
Afi skemmti sér manna mest.
Þegar við barnabörnin eltumst
höfðum við þann sið að hitta afa á
aðventunni og við fengum nafnið
Leynifélagið. Það var orðinn fast-
ur liður í tilverunni og mikið til-
hlökkunarefni fyrir okkur öll og
þar fékk afi útrás fyrir það að fífl-
ast með okkur (ég held að hann
hafi að mestu verið hættur að
flauta á fólk undir lokin) og það
var mikið hlegið og gantast. Á
hinum árlegu Leynifélagsfundum
áttum við dýrmætar samveru-
stundir. Við þökkum fyrir þær þó
svo við hefðum þegið fleiri. Takk
fyrir allt, elsku afi!
Ragnheiður Kristinsdóttir.
Magnús Kristinsson kvaddi
þennan heim á sama hógværa
hátt og einkenndi allt hans dagfar
meðan hann lifði. Hann kom inn í
líf okkar fyrir nær fjórum áratug-
um þegar þau Greta Bachmann,
eða Greta frænka eins og hún er
alltaf kölluð, ákváðu að eiga hvort
annað. Við eignuðumst dætur
okkar nokkrum árum síðar.
Magnús og Greta hafa því fylgt
þeim alla þeirra ævi og það hefur
verið óendanlega dýrmætt.
Þegar horft er yfir sviðið koma
margar myndir upp í hugann.
Magnús að leika helgileik með
börnunum í jólaboðunum í Akra-
seli eða stjórna spurningakeppni
og veita litlum sigurvegurum og
öllum hinum verðlaun í lokin.
Magnús að dansa skottís við dótt-
ur okkar í stofunni heima á
Bjargartanga. Árvissar heim-
sóknir þeirra Gretu til okkar á
nýársdag og jólaböllin í Oddfel-
low sem voru í boði Magnúsar og
margt er ónefnt enn. Aldrei
þreyttist hann á að gleðja börnin
og sýndi ósvikinn áhuga á því sem
þau voru að gera. Sama gilti um
okkur fullorðna fólkið. Hann
fylgdist ávallt vel með því sem var
um að vera hjá hverju okkar en
leiddi aldrei athygli að sjálfum
sér.
Á langri ævi verður vart hjá
því komist að mæta erfiðleikum
af einhverju tagi. Sannarlega hef-
ur lífið ekki alltaf farið mjúkum
höndum um Magnús. Það er til
marks um hógværð þessa heið-
ursmanns og æðruleysi þegar
hann á einu slíku augnabliki var
spurður af yngri dóttur okkar
hvernig honum liði og hann svar-
aði: „Ég hef átt betri daga.“
Við erum honum þakklát. Ekki
einungis vegna þess hvernig hann
var við börnin okkar heldur fyrir
samfylgdina sem hefur auðgað líf
okkar á svo margan hátt. Það
væri ekki í hans anda að telja það
allt upp. En Magnúsar verður
sannarlega saknað og hans
minnst.
Stærð manns
verður ekki metin
af metrum og
pundi
miklu fremur þokka og
hæversku, jafnvel eirðinni
einni saman
einmitt þessum faðmi
og álnum elskunnar
sem hverjum manni
er gróin.
(Sigmundur Ernir Rúnarsson)
Við biðjum góðan guð að varð-
veita Magnús og minningu hans
og vottum Gretu, dóttur Magn-
úsar, tengdasonum ásamt barna-
börnum og barnabarnabörnum
okkar dýpstu samúð.
Stefán Pálsson
Kristín Lilliendahl.
Ég man eftir Magnúsi frá unga
aldri, eða frá því að ég hóf vinnu á
Skálatúni tólf ára gömul. Dóttir
hans var vistmaður þar, en lést
ung að árum. Magnús lét sig hag
vistmanna miklu varða og raunar
allra vangefinna og bar hagsmuni
þeirra sér mjög fyrir brjósti.
Hann var ötull félagi í Styrktar-
félagi vangefinna eins og félagið
nefndist þá og varð formaður
þess árið 1975 og gegndi þeirri
stöðu um langt árabil. Svo mjög
lét hann að sér kveða að ætla
mátti að hann væri starfsmaður
félagsins.
Magnúsi kynntist ég svo betur
er við bundumst fjölskyldubönd-
um. Hann hafði misst konu sína
sem var þá á besta aldri.
Nokkrum árum síðar kvæntist
hann aftur og nú móðursystur
minni sem hafði fram að því eigin-
lega verið gift starfi sínu því að
hún var vakin og sofin að sinna
starfi sínu sem forstöðukona á
Skálatúni og síðar í Bjarkarási.
Magnúsi er best lýst í einu
orði. Hann var heiðursmaður.
Magnús var alla tíð dugnaðar-
forkur og hélst afskaplega vel á
starfsfólki í fyrirtæki sínu, Efna-
lauginni Björgu, sem hann stofn-
aði ungur að árum. Ekki þarf að
koma á óvart að hann var traust-
ur sjálfstæðismaður. Skoðun
hans var sú að hver væri sinnar
gæfu smiður, en okkur bæri
skylda til að hjálpa þeim sem
minna mættu sín.
Hann var grannvaxinn og bar
sig vel fram á það síðasta. Greið-
vikinn var hann og lét gott af sér
leiða hvar sem hvar fékk því við
komið. Og hjálpsemina bar hann
ekki á torg. Þegar við hjónin
fluttum í hús okkar nýbyggt
mætti hann óbeðinn að aðstoða
við flutninginn. Ekki lét hann þar
við sitja. Hann sagði sem svo að á
þessum tímapunkti væri ungt
fólk gjarna blankt eftir húsbygg-
inguna. Hann bauðst því til að
lána okkur fyrir nauðsynlegum
heimilistækjum meðan við vær-
um að koma undir okkur fótun-
um. Fyrir þessa aðstoð og góð
kynni alla tíð er ég honum þakk-
lát.
Magnús var barn með börnum.
Á jólum stóðu þau hjónin alltaf
fyrir fjölskylduboði fram á efri ár.
Þar var dansað í kringum jólatré,
sungið og farið í leiki með börnin.
Þar fór Magnús fremstur í flokki,
var undirbúinn sem spyrill í
spurningaleik og fór með gátur.
Af þessu hafði hann einlægt
gaman. Hann var höfðingi heim
að sækja og einu sinni á ári buðu
þau Gréta unga fólkinu í fjöl-
skyldunni út að borða svo fátt eitt
sé nefnt af höfðingsskap þeirra.
Guð blessi minningu Magnús-
ar Kristinssonar.
Regína Greta Pálsdóttir.
Oft er sagt, að hvergi kynnist
maður fólki betur en á ferðalög-
um. Kynni okkar af Magnúsi og
Grétu konu hans hófust árið 1996,
þegar Hjálparstarf kirkjunnar
skipulagði ferð fyrir fólk sem
styrkti börn á Indlandi. Þetta var
10 manna hópur á ýmsum aldri.
Allt þetta fólk reyndist afburða
ferðafélagar og Jónas Þórisson
þáverandi framkvæmdastjóri var
frábær fararstjóri, alltaf glaðleg-
ur og hress í bragði og fræddi
okkur um margt af sinni miklu
reynslu.
Þessi ferð var okkur öllum
ógleymanleg – við kynntumst
starfi Hjálparstarfsins á tveimur
stöðum. Fórum til þorpa stétt-
leysingja og sáum fólk vinna við
að mylja steina með stein í hendi
sem verkfæri, fólkið færði upp
leiksýningu fyrir okkur, auk þess
kynntumst við leikskóla og skóla-
starfi. Hvarvetna var okkur tekið
með kostum og kynjum og jafnvel
þótti okkur nóg um þegar við
sáum nöfnin okkar á borðum sem
strengdir voru á svalir skóla-
bygginganna, þar sem við vorum
boðin velkomin. Magnús var ein-
stakur ferðafélagi, skipti aldrei
skapi, var hjálplegur við alla og
gamansamur á sinn hógværa
hátt. Eftir heimkomuna héldum
við hópinn og ákveðið var að efna
til „kompusölu“ í Kolaportinu til
að styðja við bakið á smáverkefn-
um hjá þessum tveim samstarfs-
aðilum Hjálparstarfsins. Þetta
gerðum við líklega í ein 10 ár og
gátum styrkt kaup á skólahús-
gögnum (börnin og unglingar í
skólunum sátu á gólfinu þegar við
vorum þar), skólatöskum og
fleiru. Magnús og Gréta létu sér
mjög annt um þessa vinnu og sáu
ævinlega um að panta básinn.
Magnús klifraði endalaust upp í í
tröppu með ljósaseríur til að
skreyta okkar „bás“ og keyrði og
sótti hluti til að selja. Hann var
mjög duglegur sölumaður og
tókst m.a. að selja þarna jólatré í
maímánuði. Við minnumst líka
Ólafar sem nú er látin, sem átti
ekki gott með að standa við sölu-
borðin lengi, en kom með rjóma-
pönnukökur í stöflum og bauð
gestum og gangandi í Kolaport-
inu til að kynna söluna okkar.
Gréta og Magnús voru höfð-
ingjar heim að sækja og höfðu
fyrir sið í fjöldamörg ár eftir ferð-
ina að bjóða hópnum heim í dýr-
indis veitingar á þrettándanum.
Þetta voru góðar stundir og
styrkti vináttu hópsins. Nú síð-
ustu ár hefur fækkað í hópnum,
Magnús er sá þriðji sem kveður.
Eins og gengur í lífinu hafa sam-
verustundir orðið strjálli með
tímanum. Renuka frá Srí Lanka,
sem gekk til liðs við hópinn eftir
að við komum frá Indlandi, dreif í
því í apríl 2017 að elda ljúffengan
mat eins og henni einni er lagið
og kalla hópinn saman. Þar áttum
við góða stund saman og var það í
síðasta skipti sem við hittum
Magnús.
Elsku Gréta, hugur okkar er
hjá þér. Við minnumst Magnúsar
með mikilli hlýju og gleði.
Þorgerður og Svavar.
Magnús
Kristinsson