Morgunblaðið - 21.02.2019, Page 53

MINNINGAR 53
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 21. FEBRÚAR 2019
Nú þegar Magnús er fallinn frá
rifjum við systkinin upp fjölmarg-
ar hlýjar og fallegar minningar
sem við eigum um hann. Þegar á
reyndi var Magnús hjálpsamur
og ráðagóður, en til hans leituð-
um við Susie systir m.a. einhverju
sinni vegna vanda við að þrífa
sófa á heimilinu eftir kvöldheim-
sókn sem stóð lengur og hafði
fleiri gesti en til var ætlast.
Frá Magnúsi stafaði mikil
væntumþykja og allt að því
barnsleg gleði, enda minnumst
við ekki síst alls fíflaskaparins
með honum. Við rifjum upp leik-
ina og þrautirnar í Akraselinu,
sumarstundirnar í garðinum
þeirra þar, veiðiferðir og kart-
öfluuppskeru. Magnús gaf sér
góðan tíma til þess að sinna okkur
og alltaf var stutt í grínið. Blessuð
sé minning Magnúsar.
En komin eru leiðarlok og lífsins kerti
brunnið,
og þín er liðin æviönn, á enda skeiðið
runnið.
Í hugann kemur minning mörg og
myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram mörg
ljúf og falleg saga.
Þín vinartryggð var traust og föst og
tengd því sanna og góða,
og djúpa hjartahlýju og ást þú hafðir
fram að bjóða.
Og hjá þér oft var heillastund, við
hryggð varst aldrei kenndur.
Þú komst með gleðigull í mund og
gafst á báðar hendur.
Svo vinur kæri, vertu sæll, nú vegir
skilja að sinni.
Þín geta máttug verndarvöld á vegferð
nýrri þinni.
Með heitu, bljúgu þeli þér ég þakka
kynninguna,
um göfugan og góðan dreng ég geymi
minninguna.
(Höf. óþekktur)
Diljá Mist, Páll Fannar
og Sindri Snær.
Magnús Kristinsson var for-
maður Styrktarfélags vangef-
inna, nú Áss styrktarfélags, árin
1975-1993. Saga hans var samofin
sögu félagsins um áratuga skeið.
Hann var virkur eldhugi og hug-
sjónamaður sem afrekaði margt í
málefnum fatlaðs fólks og þar
með í starfi félagsins. Má nefna
að hann var formaður bygging-
arnefndar félagsins frá 1970 og
var áfram ötull í slíkum verkefn-
um á formannsárum sínum. Öll
hans ár í stjórn einkenndust af
mikill uppbyggingu og fram-
förum í innra starfi og breytingu
viðhorfa til fatlaðs fólks í sam-
félaginu. Má þar nefna að fyrstu
sambýli félagsins voru opnuð í
hans formannstíð, einnig stóð
hann að kaupum fyrstu íbúða fé-
lagsins sem gáfu fötluðu fólki
tækifæri til sjálfstæðrar búsetu.
Dagþjónusta og atvinnumál voru
honum einnig hugstæð og hófst
starfsemi í Bjarkarási, Lækjarási
og Ási vinnustofu á þessum árum.
Einnig var hann ötull talsmaður
þess að koma á skammtímavistun
og efla menntun, en á þessum ár-
um var gengið í að efla menntun
og fræðslu til starfsfólks og fatl-
aðs fólks.
Magnús stóð að stofnun og
skipulagi saumastofunnar Hlínar
1992. Það var sjálfstætt fyrirtæki
sem starfsmenn og leiðbeinendur
áttu til helminga á móti félaginu.
Hann átti húsnæði Hlínar sem
hann lánaði fyrirtækinu endur-
gjaldslaust. Þetta lýsir vel hug-
sjónastarfi hans í þróun atvinnu-
mála.
Magnús naut einnig trausts ut-
an félags og var kosinn einn full-
trúa Íslands í Nordisk Förbundet
om Psykisk Utvecklingshämning
1975. Vegleg dagskrá var á 16.
þingi NFPU, sem var haldið hér á
landi 1979 en hátt í 500 erlendra
gesta sóttu þingið.
Magnús var heiðursfélagi Áss
styrktarfélags. Félagið og allir
þeir sem fá þjónustu þar eiga
Magnúsi og eftirlifandi eiginkonu
hans Grétu Bachmann mikið að
þakka því starfsemi félagsins
væri ekki sú sem hún er í dag ef
þeirra hefði ekki notið við.
Vinir og fyrrverandi sam-
starfsfólk hans hjá Ási styrktar-
félagi minnast hans með kærleika
og þökk. Stjórn félagsins vill
þakka miklum hugsjónamanni og
frumkvöðli hans framlag til mál-
efna fatlaðra.
Guðrún Þórðardóttir,
formaður Áss styrktar-
félags.
Skátabróðir minn Magnús
Kristinsson er fallinn frá, lést á
hjúkrunarheimilinu Skógarbæ í
Reykjavík 11. febrúar á 96.
aldursári. Hann var fæddur í
Vestmannaeyjum 13. október
1923. Foreldrar hans bjuggu í
Hvíld við Faxastíg í Eyjum og
þar ólst hann upp ásamt bræðr-
um sínum Sigurjóni og Arnbirni.
Þeir gengu allir í skátahreyf-
inguna á unglingsaldri og voru
skátar ævina út.
Fyrst í Skátafélaginu Faxa í
Vestmannaeyjum og svo í Skáta-
flokknum Útlögum í Reykjavík.
Þeir völdust strax til forystu og
voru í stjórn Faxa fyrstu árin og
Magnús var kjörinn gjaldkeri í
fyrstu stjórn Útlaga á stofndeg-
inum 1942. Nú eru þeir bræður
allir „farnir heim“. Skátafélagið
Faxi, sem þeir tóku þátt í að
stofna lifir góðu lífi og endurnýj-
ast stöðugt með ungu fólki. Á síð-
astliðnu ári héldu Eyjaskátar upp
á 80 ára afmælið með glæsibrag
og árið áður héldu þeir alþjóðlegt
skátamót í Eyjum. Það gladdi
gamlan Útlaga að heyra að hús,
sem tekin voru í notkun og vígð á
Skátamótinu 2017 yrðu í heiðurs-
skyni við gamla félaga nefnd Út-
lagar. Undirrituðum var boðið til
Eyja til að afhjúpa skiltið við há-
tíðlega athöfn. En Útlögum
fækkar hins vegar stöðugt. Með
árunum hætti nýliðun í flokknum
og síðustu áratugina hafa 15 sam-
huga félagar skipað þar sæti. Á
60 ára afmælinu 2002 voru þeir 12
og á 75 ára afmælinu 2017 voru
þeir 5 og var Magnús þá enn með.
Alls komu 43 skátar úr Faxa við
sögu Útlaga og störfuðu í flokkn-
um um lengri eða skemmri tíma.
Nú eru aðeins tveir félagar eftir:
Eiríkur Haraldsson og undirrit-
aður. Á 60 ára afmæli flokksins
27. október 2002 kom bókin „Út-
lagar í 60 ár“ út á hátíðarfundi á
Hótel Sögu, þeim 700. frá upp-
hafi. Í bókinni er saga flokksins
rakin í 60 ár.
Þar kemur í ljós að þáttur
Magnúsar í starfsemi flokksins er
mikill. Hann var góður félagi,
gamansamur en varfærin og vildi
alltaf sjá til lands, flana ekki að
neinu. Útlagar hlustuðu vel á til-
lögur hans og treystu honum.
Þeir vildu alltaf láta gott af sér
leiða og tókst það á fjölmörgum
sviðum. Þetta má finna í bókinni.
Magnús var mikill náttúruunn-
andi og tók þátt, í mikilli útiveru í
skátastarfinu í Eyjum. T.d.
gönguferðum, róðrarferðum og
útilegum í næstu eyjar. Þetta
flutti hann og þeir félagarnir með
sér í starfsemi Útlaga. Göngu-
ferðir og sumarferðir urðu þar
fastir liðir og birtir í starfsáætlun
ársins. Í gögnum, sem varðveitt
eru í Skjalasafni Vestmannaeyja
má sjá að Magnús tók þátt í starf-
inu af heilum hug og sleppti ekki
einum fundi úr mörg ár í röð.
Síðustu 15 árin voru Útlaga-
fundir haldnir í Norræna húsinu
mánaðarlega yfir vetrar-
mánuðina og bættust þá 100
fundir við.
Fengu allir fundarmenn tíma
og tóm til að láta ljós sitt skína og
rifja upp gamlar minningar í
þætti sem nefndist frjálsar hend-
ur í 15 mínútur. Fundirnir voru
skráðir og verður síðustu gjörða-
bókinni bætt við í Útlagasafnið í
Skjalasafni Vestmannaeyja í fyll-
ingu tímans.
Við Eiríkur flytjum aðstand-
endum skátabróður okkar,
Magnúsar Kristinssonar, hug-
heila samúðarkveðju. Blessuð sé
minning hans.
Óskar Þór Sigurðsson.
✝ MálfríðurFinnsdóttir
fæddist að Hvilft
við Önundarfjörð
22. nóvember 1923.
Hún lést á hjúkrun-
arheimilinu Hrafn-
istu 13. febrúar
2019.
Málfríður var
dóttir hjónanna
Finns Finnssonar,
f. 29.12. 1876, d.
14.8. 1956, og Guðlaugar J.
Sveinsdóttur, f. 28.2. 1885, d.
20.2. 1981, frá Hvilft.
Systkini Málfríðar voru:
Sveinbjörn, Ragnheiður, Hjálm-
ar, Sigríður, Jakob, Sveinn, Jó-
hann, María, Kristín og Gunn-
laugur. Fósturbróðir var Leifur
K. Guðjónsson.
Þann 8.5. 1954 giftist Mál-
fríður Maríasi Þ. Guðmunds-
syni, f. 13.4. 1922, d. 17.3. 2010.
Börn þeirra eru: 1) Guðmundur
Stefán, f. 3.10. 1954, giftur
Kristínu Jónsdóttur, börn
þeirra eru: a) Íris María, f.
1969, giftur Guðrúnu Odds-
dóttur, börn þeirra eru: a)
Sunna, f. 1989, sambýlismaður
Andri Freyr Þorgeirsson, barn
þeirra er Hrafn Ben. b) Oddur
Mar, f. 1998. c) Katrín Lilja, f.
2005. Dóttir Maríasar er Hildur,
f. 25.9. 1944, gift Þórði Odds-
syni og barn þeirra er Linda
Bára, f. 1968.
Málfríður ólst upp í stórum
systkinahóp að Hvilft við Ön-
undarfjörð. Hún varð gagn-
fræðingur frá Menntaskólanum
á Akureyri og útskrifaðist síðan
sem hjúkrunarfræðingur. Hún
starfaði fyrst á Ísafirði og síðan
í tvö ár í Noregi. Málfríður
starfaði við hjúkrun á Ísafirði
fram undir 1980 á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu og á heimili fyrir
eldri borgara. Á Ísafirði var
hún fyrst kvenna kosin í bæj-
arstjórn Ísafjarðar og sat þar
1974-1978. Eftir flutning til
Reykjavíkur starfaði hún á
Hrafnistu í Reykjavík fram á
áttræðisaldur sem hjúkrunar-
forstjóri, deildarstjóri og hjúkr-
unarfræðingur. Málfríður var
heiðursfélagi í Vestfjarðadeild
Félags hjúkrunarfræðinga.
Útför Málfríðar fer fram frá
Grensáskirkju í dag, 21. febrúar
2019, og hefst athöfnin klukkan
13.
1979, maki Hrafn-
kell Markússon,
börn þeirra eru
Katla Kristín, Ari
og Eva Rún. b)
Sara Jóna, f. 1983,
maki Garðar Örn
Hinriksson, börn
þeirra eru Stefán
Ingi og Rakel
María. 2) Áslaug, f.
11.4. 1956, gift
Skúla Lýðssyni,
börn þeirra eru: a) Fríða Björk,
f. 1980, maki Jósef Ægir Stef-
ánsson, synir þeirra eru Davíð
Örn og óskírður drengur. b)
Brynhildur, f. 1982, maki Hall-
dór Örn Halldórsson, börn
þeirra eru Ásdís Inga, Viktor
Ívan, Tristan Ágúst og Skúli
Rafn. c) Marías Þór, f. 1989. 3)
Bryndís, f. 3.5. 1960, gift Krist-
jáni Einarssyni, börn þeirra
eru: a) Arndís, f. 1984, sonur
hennar er Kristján Baldursson.
b) Ármann, f. 1990, unnusta
hans er Raeanna Skinner. c)
Rut, f. 1993. 4) Árni, f. 1.12.
Tengdamóðir mín, Málfríður
Finnsdóttir, er kvödd í dag. Við
söknum öll þessarar merku konu,
konu sem taldi ekki eftir sér að
ganga í hlutina og framkvæma.
Konu sem var hjartahlý og hjálp-
söm. Dugleg var hún, vann við
hjúkrun vel fram á áttræðisaldur.
Það var djúpt á orðinu nei þegar
kallað var, hvort sem það var
vinna eða eitthvað sem tengdist
fjölskyldunni.
Ég kynntist Málfríði fyrir rúm-
um 40 árum þegar við Guðmund-
ur fórum að draga okkur saman.
Var ávallt velkomin á fallega
heimilið hennar og Maríasar,
fyrst á Ísafirði og seinna í Reykja-
vík. Málfríður var höfðingi heim
að sækja og öllum leið vel í návist
hennar. Hún var mjög dugleg í
höndunum og liggja eftir hana
margar fallegar flíkur og teppi.
Ekki var heldur maturinn sem
hún eldaði neitt slor og var hún
dugleg og óhrædd við að prófa
nýjar uppskriftir og var fjölskyld-
an oft notuð til þess að smakka.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að fara nokkrar utanlands-
ferðir með þeim hjónum og Mál-
fríði eftir að Marías féll frá, m.a.
til Mexíkó, Kúbu og Tenerife svo
eitthvað sé nefnt. Það voru
skemmtilegar ferðir og skilja
mikið eftir í minningunni.
Málfríður var hress alveg fram
eftir síðasta ári en þá fór heils-
unni að hraka og eftir hvíldarinn-
lögn á Akranesi var hún á Hrafn-
istu síðustu mánuðina þar sem
hún endaði sína ævi, 95 ára, til-
búin og sátt við lífið.
Ég þakka fyrir að eiga minn-
ingar um þessa góðu konu með
hlýju í hjarta og tár í augum.
Kristín Jónsdóttir.
Málfríður tengdamamma mín
var sérstök kona. Hún var af kyn-
slóð sem var kennt að vinna, vera
dugleg og hjálpsöm en ekki
væmni og tilfinningasemi. Mál-
fríður var stórgreind og harð-
ákveðin og stóð við sitt.
Málfríður sýndi umhyggju sína
fyrir fólki í verki og hennar leið
var að hjálpa öðrum án þess að á
því bæri. Málfríður var frábær í
öllu sem við kom heimilishaldi,
matargerð og handavinnu. Hún
sá miklar aumur á mér, sem var
ólagin við þetta allt saman. Án
þess að nokkur fengi að vita laum-
aðist hún til að baka marengstert-
urnar sem mér voru settar fyrir í
fjölskylduveislum og jól eftir jól
kom hún svo lítið bæri á Ris a la
mande-grautnum til mín. Málfríð-
ur tók líka við vonlausum klúðr-
um mínum í prjónaskap og lagaði
þannig að úr urðu fínustu peysur
og teppi í bænum. Umhyggju sína
og samkennd sýndi Málfríður
ekki bara sínum nánustu; eins og
þegar hún lagðist yfir Árna til að
verja hann fjögurra ára gamlan í
flugslysi þannig að hún sjálf stór-
slasaðist en barnið slapp án
skrámu. Hún tók einnig iðulega
að sér þá sem minna máttu sín
hvort sem hún tengdist þeim eða
ekki. Þannig hætti hún til að
mynda í vinnu tímabundið til að
annast um fatlaðan dreng þegar
móðir hans þurfti að dvelja um
lengri tíma á sjúkrahúsi. Eins
skaut Málfríður skjólshúsi yfir
bæði ferðalanga og þau börn og
unglinga sem af einhverjum
ástæðum gátu ekki búið heima
hjá sér. Allt gerði hún án þess að
hreykja sér eða ætlast til að fá
þakkir.
Málfríður var svipsterk og fal-
leg kona og yfir henni var mikil
reisn. Hún naut þess að klæða sig
í falleg og vönduð föt, fór í lagn-
ingu vikulega og var alltaf óað-
finnanlega til fara.
Ég er þakklát fyrir að hafa ver-
ið samferða Málfríði og fyrir að
hafa fengið að vera undir hennar
sterka verndarvæng.
Guðrún Oddsdóttir.
Kær föðursystir er kvödd í dag
eftir langa og viðburðaríka ævi.
Málfríður Finnsdóttir hjúkrunar-
fræðingur frá Hvilft í Önundar-
firði, ætíð kölluð Fríða frænka
meðal okkar systkinabarna. Fríða
var þriðja yngst af ellefu börnum í
stóra systkinahópnum frá Hvilft í
Önundarfirði, en einnig telst einn
fósturbróðir sem ólst upp á æsku-
heimilinu. Hvilftarsystkinin voru
einstök, alin upp á sveitaheimili á
Vesturlandi, efnin kröpp en kær-
leikur og menning í fyrirrúmi. Öll
systkinin börðust til mennta á
eigin forsendum og má það teljast
sérstakt á þeim tímum. Fríða var
ern til hinstu stundar og síðasti
hlekkurinn, sem nú kveður. Eitt
er víst að sá arfur sem þessi sam-
heldnu systkini skiluðu okkur
niðjum sínum er ómetanlegur.
Fríða frænka var trygg og föst
fyrir, gædd einstaklega vel gerð-
um persónuleika. Ung að árum
átti ég því láni að fagna að kynn-
ast frænku minni snemma og
margar eru minningarnar og
skemmtilegar. Fríða frænka kát
og glöð nýkomin frá störfum í
Noregi, Fríða frænka yfirhjúkr-
unarkona (sem þá hét) á sjúkra-
húsinu á Ísafirði og leyfði stelpu-
hnokka að gista hjá sér í herbergi
upp undir súð í sjúkrahúsinu.
Frænkan með skemmtilega kær-
astanum, Maríasi Þ. Guðmunds-
syni, sem bauð í siglingu á þvílíkt
flottum báti. Lengi má telja en
það sem er einkar eftirminnilegt
er fjölhæfni og vandvirkni Fríðu
bæði í orði og verki. Auk námsins
í hjúkrun lauk Fríða námi í hús-
stjórnafræðum. Öll verk voru fag-
mannlega og vel af hendi leyst,
einnig safn gullfallegrar handa-
vinnu. Að láta á sér bera var
frænku minni ekki að skapi og
sagði hún góðlátlega að það væru
margir aðrir til þess, en alltaf
naut hún virðingar og væntum-
þykju þeirra sem kynntust henni.
Nú er síðasti hlekkurinn brost-
inn og ógleymanlegur kafli í lífi
okkar stóru fjölskyldu að baki.
Við kveðjum með þakklæti og
trega. Einlægar samúðarkveðjur
til barna og nánustu ættingja.
Blessuð sé minning kærrar
föðursystur, Málfríðar Finns-
dóttur frá Hvilft.
Arndís Finnsson.
Það fækkar í hópi elstu kyn-
slóðar stórfjölskyldunnar, þeirra
sem mótuðu þá yngri, voru fyrir-
myndir æskuáranna og nú hefur
síðasti hlekkurinn kvatt þessa
jarðvist. Það er svo skrýtið með
okkur mannfólkið, sama hversu
gömul við verðum, þá finnst okk-
ur lífið óendanlegt og það þrátt
fyrir áminningar um að svo sé
ekki.
Kær vinkona hefur kvatt þessa
jarðvist, minningarnar eru marg-
ar og góðar eftir langa samfylgd.
Hún kom inn í líf fjölskyldunnar
með kærum föðurbróður þegar
við systur vorum smástelpur.
Malli frændi var eiginlega einn af
heimilisfólkinu ásamt Jónu
ömmu. Hann átti sinn stað í huga
okkar og fastan sess við eldhús-
borðið. Hann lék við okkur, leið-
beindi og hvatti og tók á vissan
hátt þátt í uppeldinu, þar sem fað-
ir okkar var „alltaf á sjónum“.
En hver var hún, konan sem nú
var komin inn í líf uppáhalds-
frændans? Það fannst okkur
skipta máli og hún kom, sá og
sigraði frá fyrsta degi. Málfríður
kom úr stórum systkinahópi, var
gagnfræðingur frá Menntaskól-
anum á Akureyri, sem ekki var
sjálfgefið fyrir ungar stúlkur á
þeim tíma, hafði forframast í út-
löndum og var starfandi hjúkrun-
arfræðingur. Hún var því fyrir-
mynd, sem við litum upp til,
sjálfstæð og um margt víðsýnni
en konur almennt á þessum árum.
Henni fylgdi ákveðinn hressileiki,
það var gaman þegar hún kom í
kaffisopa í Silfurgötu og þau innlit
ávallt kærkomin.
Það sem einkenndi Málfríði var
kraftur og áræði, það var drifið í
hlutunum og málin leyst hvort
sem um var að ræða matarboð,
prjónaskap eða að koma öðrum til
hjálpar sem á þurftu að halda.
Hún var virk, vann við hjúkrun
alla tíð og lengur en almennt ger-
ist, hún lét sig málin varða og
braut m.a. blað í stjórnmálasögu
Ísafjarðar þegar hún fyrst
kvenna var kjörin í bæjarstjórn.
Málfríður var alltaf jákvæð,
sterk og æðrulaus og mikið hvað
hún bar aldurinn vel. Hún á stór-
an sess í hugum okkar og hjört-
um, hún var eins og ferskur blær
og lífgaði sannarlega upp á stór-
fjölskylduna. Við erum ríkari af
því að hafa kynnst henni, minn-
ingarnar eru margar og við erum
þakklátar fyrir tryggðina og allt
sem hún kenndi okkur og gaf.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Bryndís, Jóna Margrét og
Ingibjörg Guðrúnar og
Guðmundardætur.
Háöldruð heiðurskona, Mál-
fríður Finnsdóttir, hefur lokið
farsælli vegferð sinni. Hún var
ein þessara merku kvenna frá síð-
ustu öld sem með ævistarfinu
lögðu drjúgan skerf að því jafn-
réttis- og velferðarsamfélagi, sem
við njótum í dag. Hún er og var
fyrirmynd á mörgum sviðum.
Málfríður menntaði sig og stýrði
hjúkrun á fjölmennum vinnustöð-
um.
Málfríður átti ekki langt að
sækja greind og dugnað. Hún ólst
upp á því gagnmerka heimili
Hvilft í Önundarfirði. Systkinin
voru ellefu og fædd frá 1911-1928
og er Málfríður síðust þeirra til að
kveðja jarðlífið. Heimilisandinn
hlýtur að hafa verið sérstakur á
þessu sveitaheimili, því að öll voru
börnin send til náms. Það var fá-
títt á þeim árum. Reyndar var
þetta svo sérstakt að í 60 ár hefur
mynd af þeim systkinum ásamt
reisulegu íbúðarhúsinu að Hvilft
hangið á vegg í húsi gamla
Menntaskólans á Akureyri. Þeg-
ar Gunnlaugur, yngsta systkinið,
útskrifaðist frá MA árið 1949 voru
foreldrar hans viðstaddir ásamt
níu börnum sínum. Skólameistari
vék í útskriftarræðunni orðum til
hjónanna, Guðlaugar Sveins-
dóttur og Finns Finnssonar, og
árnaði þeim heilla með hópinn
þeirra. Aldrei hafði fyrr ein fjöl-
skylda sent sex syni og fjórar
dætur til skólans og það um langa
leið. Við þetta tækifæri var stofn-
aður sjóður fyrir nemendur MA í
nafni Guðlaugar og Finns.
Málfríði kynnist ég ekki fyrr
seint á ævikvöldi hennar. Við hjón
urðum nágrannar þeirra Maríus-
ar í Efstaleitinu fyrir um áratug
síðan, en því miður naut Maríusar
ekki lengi við. Honum hafði ég
kynnst í starfi Reykjavíkurlistans
og það munaði sannarlega um
hann þar varðandi framgang
listans. Okkur hjónum varð strax
ljóst að betri nágranna var ekki
unnt að fá. Heimili þeirra var afar
glæsilegt og prýddu m.a. hann-
yrðir Málfríðar bæði stóla og
veggi. Ótrúlegt að hafa elju, eftir
langa og stranga starfsdaga við
hjúkrun, til að gera þessi fögru
handverk.
Hún sussaði á mig þegar ég
sagði henni að hún væri fyrir-
mynd mín varðandi elliárin, en
tuttugu ár skildu okkur að. Mál-
fríður vildi lifa lífinu og njóta þess
og ýtti því elli kellingu frá sér þó
að hún reyndi stundum að kroppa
í hana.
Hún hugsaði vel um sig og út-
litið varð að vera í lagi. Hún
stundaði lengst af sund og sólböð
bæði heima fyrir sem og á suð-
rænum slóðum.
Ég sé hana fyrir mér, reffilega,
sólbrúna og vel til hafða og á leið
að spilafund. Þannig man ég Mál-
fríði nágrannakonu mína.
Við hjónin sendum afkomend-
um Málfríðar og Maríusar inni-
legar samúðarkveðjur og megi
minningin um þessa vestfirsku
höfðingja lifa.
Sigrún Magnúsdóttir.
Málfríður
Finnsdóttir