Morgunblaðið - 29.04.2019, Síða 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 29. APRÍL 2019
✝ Sigríður BirnaSigurðardóttir
fæddist á Siglu-
firði 2. október
1938. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans 19. apríl
2019.
Foreldrar Sig-
ríðar voru Krist-
jana Sigurð-
ardóttir frá
Hnífsdal, f. 6.3.
1915, d. 26.9. 2007, og Sig-
urður Björnsson frá Gufudal,
f. 25.11. 1910, d. 3.12. 1965.
Sigríður var næstelst sex
systkina. Elst var Elísabet
Kristinsdóttir, f. 26.10. 1933,
d. 19.5. 2015. Reynir Sigurðs-
son, f. 21.11. 1940, Hlín Sig-
urðardóttir, f. 26.12. 1946, Júl-
íana Sigurðardóttir, f. 25.12.
1948, og Hanna Kristín Sig-
urðardóttir, f. 25.9. 1953, d.
18.6. 1954.
Sigríður giftist Jóhanni Vil-
bergssyni frá Siglufirði 12.11.
maki Sæbjörn Guðmundsson,
f. 5.4. 1961, börn þeirra Andri
Búi, f. 16.11. 1997, Eiður
Gauti, f. 7.7. 1999, og Elín
Rósa, f. 21.11. 2002.
Eftir útskrift frá Gagn-
fræðaskólanum á Siglufirði
hélt Sigríður til Noregs í
lýðháskóla í Sogn í Sogndal
veturinn 1957-1958 og vann
þar eitt sumar. Eftir að heim
kom vann hún á símstöðinni á
Siglufirði þangað til að þau
hjón fluttu saman suður. Hún
vann við bókhald hjá Runtal
ofnum og seinna hjá G. Ólafs-
syni í 17 ár og lauk síðan
starfsferli sínum hjá Eimskip
67 ára.
Hún var virk í kvenfélagi
Bæjarleiða og sat í stjórn
kvenfélagsins í tvö ár. Sigríð-
ur og Jóhann fluttu suður til
Reykjavíkur árið 1964 með tvö
börn og bjuggu fyrst í vest-
urbænum, síðan á Kleppsvegi
þar til þau fluttu í framtíð-
arhúsnæði að Vesturbergi 66
þá komin með fjögur börn ár-
ið 1972. Þau bjuggu þar til
ársins 2017 er þau fluttu að
Fróðengi í Grafarvogi.
Útförin fer fram frá Graf-
arvogskirkju í dag, 29. apríl
2019, klukkan 13.
1960 í Hóladóm-
kirkju. Börn
þeirra: 1) Anna
Kristín, f. 22.8.
1960, dóttir henn-
ar og Eiríks
Hjálmarssonar, f.
6.11. 1964, er
Birna Kristín Ei-
ríksdóttir, f. 11.8.
1984, maki Bene-
dikt Friðriksson, f.
23.5. 1987, dætur
þeirra Ingibjörg Anna, f. 29.8.
2013, og Bergrós Þyrí, f. 25.6.
2015. 2) Kristján Sigurður, f.
15.10. 1963, maki Bryndís J.
Jóhannesdóttir, f. 23.4. 1968,
synir hans og Hildar Ólafs-
dóttur, f. 30.4. 1968, eru Jó-
hann Andri, f. 28.7. 1992, og
Baldvin Orri, f. 17.6. 1994. 3)
Rósa Vilborg, f. 20.9. 1965,
maki Pétur Arnþórsson, f. 8.5.
1965, synir þeirra Atli Steinn
Sougato, f. 1.3. 2004, og Pétur
Máni Arko, f. 3.7. 2009. 4)
Auður Elísabet, f. 6.8. 1968,
Mamma var fædd og uppalin á
síldarárunum á Sigló, næstelst af
stórum samrýmdum systkina-
hópi. Þau bjuggu fyrst á Eyrinni
við hlið barnaskólans, en fluttu
svo í tvílyft einbýlishús sem afi
byggði á Hólavegi, en þar er ég
fædd.
Á þessum árum var mann-
margt í bænum, þrjú þúsund
bjuggu þar yfir veturinn og fjölg-
aði í 12 þúsund á sumrin. Meðal
annars var mikið tónlistarlíf.
Mamma hafði alla tíð gaman af
tónlist og var ætíð dugleg að
syngja alls konar barnagælur,
fyrst fyrir börnin, svo barna-
börnin, loks langömmubörnin.
Einnig að fara á tónleika, í bíó og
leikhús.
Hún vann á símstöðinni á
Sigló þar til þau fluttu suður, en
fyrir sunnan gat hún ekki unnið
utan heimilis fyrr en þau fengu
loks leikskólapláss fyrir tvö
yngstu. Giftar konur áttu bara að
vera heima og sjá um börnin sín
og það sveið henni ætíð að hafa
fengið skellt framan í sig. Enda
var það fyrst þegar hún fór að
vinna hálfan daginn að þau gátu
með sparsemi, dugnaði og þraut-
seigju komið sér upp eigin
húsnæði, byggt af Reyni frænda,
með pabba sem handlangara.
Flutt var inn 7́2 í hálfkarað hús-
næði, það vantaði hurðir, gólfefni
og fleira en það kom með tím-
anum og áttu þau 45 góð ár á
ættaróðalinu okkar í Vestur-
bergi.
Mamma lagði sig alltaf fram
um að sjá vel um sína. Hún
saumaði á sig og okkur fyrir
daga Hagkaups. Hún prjónaði á
alla afkomendur og eftir hana
liggja útsaumslistaverk, ofnir
dúkar og stálbakkar, gerðir í
Sogndal í Noregi. Hún fylgdist
vel með öllum, hvað allir voru að
gera, hvar allir voru og hvert
þeir ætluðu. Fyrir daga internets
gegndi hún hlutverki google. Ef
vantaði upplýsingar um nánast
hvað sem var þurfti bara hringja
í mömmu, ef hún vissi það ekki
fann hún út úr því og lét vita.
Enginn var lunknari en hún að
finna út og muna hvað hvern
vantaði í jóla- og afmælisgjafir.
Allt var á harða disknum.
Hún umvafði barnabörnin ást
og umhyggju, Birna mín naut
þess fyrst. Ég hefði ekki lokið
námi og sinnt krefjandi vakta-
vinnu án hennar. Það var alltaf
sjálfsagt að sækja hana og sinna
henni.
Umhyggjan náði til Svíþjóðar,
þau komu reglulega í heimsókn.
Langömmudæturnar slógu svo
endanlega í gegn, en erfitt var að
mega ekki dekra þær í ræmur
með kökum og kræsingum. Sá
dagur vikunnar var heilagur þeg-
ar ég sótti þær fyrr úr daggæslu
og kom í heimsókn. Mamma
hringdi og spurði hvenær við
kæmum, hvaða góðgæti mætti
kaupa handa þeim, þó við upp-
talningu væri yfrið nóg til. Tekið
var svo á móti þeim opnum örm-
um, dregnar fram bækur, púslog
allt sem til var í kotinu.
Síðustu mánuðina og vikurnar
sem hún lifði, sama hve veik hún
var orðin, var alltaf fyrst spurt
hvort eitthvað væri að frétta,
brosað að öllu sem haft var eftir
þeim. Að sjá myndir af þeim á
samfélagsmiðlum, tala við þær í
myndsamtali var best, þá brosti
mamma brosi sem á þeim tíma
var orðið sjaldgæft og okkur því
enn dýrmætara.
Hennar er sárt saknað af okk-
ur öllum.
Hvíl í friði.
Anna Kristín Jóhannsdóttir.
Elsku mamma.
Nú er þitt æviskeið á enda
runnið. Alltof fljótt þurftir þú að
kveðja og þó þú hafir náð 80 ára
aldri þá áttir þú enn nóg að gefa
og hafðir sterka lífslöngun. Þeg-
ar ég hugsa til baka þá á ég bara
góðar minningar frá mínum upp-
vexti.
Þær eru óteljandi samlokurn-
ar sem þú smurðir fyrir mig í
nesti hvort sem ég var að fara í
skólann eða á skíði, sem var nán-
ast hverja einustu helgi frá jan-
úar fram í lok apríl. Svo ekki sé
talað um alla morgnana sem þú
vaknaðir til að gefa mér flóaða
mjólk áður en ég fór í skólann,
árum saman. Þú varst óþreyt-
andi í að hugsa vel um mig og
okkur öll systkinin. Fjölskyldan
var þér allt og þú varst alltaf til
staðar.
Þú saumaðir föt, prjónaðir
peysur, húfur og vettlinga og
sinntir ýmsum öðrum hannyrð-
um. Þú bakaðir líka mikið og
mjög oft var steik í hádeginu á
sunnudögum þegar við vorum
ekki á skíðum. Heimilið var alltaf
hreint og fallegt. Á hverju ein-
asta fimmtudagskvöldi var skúr-
að og hlustað á útvarpssögu á
meðan.
Barnabörnin veittu þér mikla
gleði og áttu hug þinn allan, enda
elskuðu þau þig mjög mikið. Þú
fylgdist vel með þeim, vissir hvað
þau voru að gera, hvernig þeim
gekk í skólanum, íþróttum og yf-
irleitt öllu sem þau tóku sér fyrir
hendur í lífinu. Meira að segja
undir það síðasta þegar þú varst
orðin mjög veik þá var hugsunin
samt skýr. Þú spurðir áfram
frétta af öllum, ekki síst barna-
börnunum.
Þú barðist hraustlega í veik-
indum þínum en þurftir að lokum
að láta í minni pokann og það á
sjálfan föstudaginn langa. Ég
veit að þú munt halda áfram að
fylgjast með okkur af himnum
ofan og passa okkur öll.
Hvíl í friði.
Þinn sonur,
Kristján.
Elsku mamma, nú eru þín lífs-
ins verkefni á enda komin og þú
getur með stolti haldið áfram inn
í ljósið þar sem vel verður tekið á
móti þér. Flotti hópurinn þinn
sem þú lætur eftir þig og þú
varst alltaf svo óendanlega stolt
af minnist þín með kærleika og
þakklæti. Mömmu og ömmu sem
lagði sig alla fram í húsmæðra-
hlutverkinu, það var þitt stolt
ásamt hannyrðum en mikið af
prjónaflíkum, púðum, lampas-
kermum og ótrúlega fallegur
skírnakjóll liggur eftir þig svo
fátt eitt sé nefnt. Fyrir öll mat-
arboðin þar sem allt var upp á tíu
eða kannski frekar ellefu og jóla-
kökubaksturinn, svona ca. 10-12
tegundir.
Tölur, debet og kredit, voru
þitt líf, nákvæmari og samvisku-
samari einstaklingur finnst varla
hér á norðurhveli jarðar nema þá
dóttir þín, hún Rósa. Heimilis-
bókhaldið var í góðum höndum í
þinni umsjón.
Skíðin vildir þú ekki stunda
með öðrum í fjölskyldunni en
tókst yfirleitt á móti okkur með
eitthvað nýbakað þegar við kom-
um úr fjallinu, alltaf umhugað
um að nóg væri til. Fjölskyldan
var þér allt og þú vildir fylgjast
með öllum þeim verkefnum sem
við börnin eða barnabörnin vor-
um að takast á við og vorum við
því öll dugleg að hringja og láta
þig vita hvað stæði til.
Þegar fésbókin kom til sög-
unnar þá áttir þú auðveldara með
að fylgjast með öllum í máli og
myndum, það veitti þér ómælda
gleði allt undir það síðasta.
Allar æskuferðirnar á Sigló
hafa orðið til þess að við fjöl-
skyldan höfum tekið ástfóstri við
þennan fallega fjörð og það veitti
ykkur pabba mikla gleði að fara
með öllum hópnum ár eftir ár á
æskuslóðirnar á Siglufirði.
Þið systkinin voruð mjög náin
og var passað upp á að halda
ættarboð reglulega svo við
þekktum stórfjölskyldu okkar.
Það hefur tekist mjög vel, þökk
sé ykkur systrunum sem voruð
svo öflugar en nú hefur komið í
ljós að börnin ykkar eru ekki síð-
ur öflug og hafa tekið við að sjá
um ættarjólaboðin með glæsi-
brag.
Erfitt var að horfa upp á þig í
þínum erfiðu veikindum og var
því hvíldin þér kærkomin, elsku
mamma mín, nú líður þér betur.
Skiljast nú leiðir
og farin ert þú.
Við hittast munum aftur,
það er mín trú.
Hvíl þú í friði
í ljósinu bjarta.
Ég kveð þig að sinni
af öllu mínu hjarta.
(Maren Jakobsdóttir)
Þín dóttir
Auður.
Elsku mamma. Þú varst stoð
mín og stytta í lífinu.
Þú varst alltaf til staðar fyrir
okkur og umhyggja þín fyrir
okkur afkomendunum var engri
lík.
Erfitt var að horfa upp á
orkuna þína fara frá þér í veik-
indum þínum en að vita hvort
ekki væri í lagi hjá öllum og um-
hyggjan hvarf aldrei – þú sagðir
ekki margt undir það síðasta en
alltaf spurðir þú hvort ekki væri í
lagi með alla þótt þú opnaðir ekki
einu sinni augun þín. Þannig
varst þú. Best og alltaf að hugsa
um allt þitt fólk.
Elsku mamma, ég veit að Beta
systir þín, amma Jana og allir
aðrir fráfallnir ættingjar hafa
tekið á móti þér opnum örmum
og efast ekki um að þar séu fagn-
aðarfundir.
Minningin um þig lifir í hjarta
mínu, elska þig endalaust.
Þín dóttir,
Rósa.
Hún elsku amma kvaddi þessa
tilvist á sjálfan föstudaginn langa
eftir erfið veikindi. Það er virki-
lega sárt að kveðja, sérstaklega
þar sem mér finnst ég hafa misst
af verðmætum tíma síðustu tvö
árin, eftir að við fjölskyldan flutt-
um út.
Samtímis þá er ég verulega
þakklát fyrir stundirnar sem við
áttum saman þegar við komum í
heimsókn til Íslands, þá sérstak-
lega um síðustu jól þegar við
komumst á flug að ræða lífið á
Sigló á uppvaxtarárum hennar
og afa. Ég fékk alveg nýja mynd
af lífsviðurværinu á þessum tíma
eftir það samtal og fannst ég fá
skýrari innsýn í lífshlaup þeirra
beggja.
Amma hefur leikið stórt hlut-
verk í mínu lífi. Heimili ömmu og
afa að Vesturbergi var lengi vel
fasti punkturinn í tilverunni og
þar var alltaf gott að vera. Það
var alveg sama hvernig á stóð, ég
upplifði mig alltaf velkomna og
móttökurnar voru hlýjar. Það
var annað heimili mitt í gegnum
alla barnæskuna, þar bjó ég þeg-
ar mamma var á vakt, þegar við
komum í helgarheimsóknir frá
Sigló, í vikulangar heimsóknir
frá Svíþjóð og síðan bjó ég alfarið
hjá þeim í fjóra mánuði þegar ég
var 10 ára, á meðan mamma klár-
aði sérnámið sitt.
Að búa hjá ömmu og afa var
alveg einstaklega skemmtilegt
tímabil í mínu lífi. Það var nú svo
sem passað upp á að ég lærði
heima og væri með gott nesti í
skólann, en á sama tíma mátti ég
samt líka stundum fá kókópöffs
og súkkulaðismjör – og það mátti
alltaf skríða upp í nóttunni. Þol-
inmæðin var ótakmörkuð gagn-
vart því að fá vinkonurnar úr
hverfinu heim, oft nokkrar sam-
an og með allskonar uppátæki,
svo sem að setja upp söngleiki,
leikrit og alls konar gjörninga.
Amma hafði nefnilega alveg
einstaklega gott lag að sjá til
þess að öllum liði vel, að allir
væru saddir, að það færi vel um
alla og var með á tæru hvað allir í
fjölskyldunni voru að fást við
hverju sinni. Þó að ég hitti hana
ekki í einhverjar vikur þá mundi
hún hvað við höfðum rætt síðast
og hvað maður hafði verið að fást
við. Hún fylgdist vel með frétt-
um, tískunni og öðrum nýjung-
um. Til dæmis þá var í nokkur
skipti sem ég, bleika blúndan í
sænsku sumarfötunum úr H&M,
kom heim aftur í tískufatnaði
samtímans, stundum sérsaumuð-
um af ömmu, sem vakti iðulega
athygli þegar ég mætti aftur í
skóla og frístund eftir Íslands-
heimsókn. Hún var með stál-
minni – miklu betra minni en
sveimhuginn ég – alveg fram á
síðasta dag.
Hún var með hlýjan faðm sem
við fengum virkilega að njóta.
Það er með sorg og miklu þakk-
læti sem ég kveð þig, amma.
Stærsta huggunin í sorginni er
að sjá þig lifa áfram í börnum
þínum, barnabörnum og
barnabarnabörnunum, í hverju
tilviki á sinn einstaka hátt.
Birna Kristín.
Það eru forréttindi að eiga
góðar frænkur og frændur, og ég
vann stóra vinninginn í frænku-
happdrættinu, hana Siggu
frænku, móðursystur mína. Það
er margs að minnast eftir ára-
tuga sameiginlega vegferð sem
hófst á Siglufirði fyrir allmörgum
árum.
Ég man eftir frænku minni,
fimmtán árum eldri, sem alltaf
var tilbúin að taka á móti mér,
alltaf jafn hlý, glaðleg og notaleg,
bauð í mat og töfraði fram alls
konar góðgæti ef ég leit inn. Það
er líka minnisstætt þegar hún
kom til Sigló eftir árs skólavist í
Noregi, með fullar töskur af alls
konar fallegum hlutum sem hún
hafði gert, enda einstaklega
vandvirk og flink hannyrðakona.
Ekki má gleyma alls konar
skrautmunum sem hún kom með,
tvennt af öllu, fyrir sig og
mömmu. Þannig var Sigga, höfð-
ingi alla tíð, alltaf tilbúin með
gjafir við öll tækifæri.
Svo fluttist stórfjölskyldan til
Reykjavíkur, Sigga og Jonni
komin með tvö börn, Önnu Krist-
ínu og Kristján Sigurð, og svo
fæddist Rósa Vilborg. Ég var tíð-
ur gestur á Amtmannsstíg, Vest-
urgötu, Kleppsvegi, þar sem
Auður Elísabet bættist við, og í
Vesturbergi þar sem fjölskyldan
átti heimili lengst af. Oft var ég
að sendast fyrir systurnar, El-
ísabetu móður mína og Siggu,
með dönsku og norsku blöðin
sem þær skiptust á árum saman
eða bækur sem þær lánuðu hvor
annarri.
Þær systur voru einstaklega
samrýndar alla tíð. Þær hittust
eða töluðu saman í síma daglega,
enda báðar þaulvanar talsíma-
konur frá síldarárunum á Siglu-
firði. Þá var lífsgátan leyst og
skipst á skoðunum um allt mögu-
legt: Bækur, fréttir, bíó, sjón-
varp, mataruppskriftir, hann-
yrðaverkefni, barnauppeldi; allt
varð systrunum að umræðuefni.
Þær fylgdust að með vor- og jóla-
hreingerningar, jólabakstur,
veislur, útsaum og prjónaskap
áratugum saman, alltaf í takt.
Frænka mín var gestrisin og
góð heim að sækja, einstaklega
snyrtileg og nákvæm með allt í
daglegu lífi. Allir hlutir áttu stað
og stund hjá henni, stórt heimili
krafðist skipulags, en það var
sjaldgæft að sjá hana skipta
skapi. Hún vann sín verk heima
og heiman af trúmennsku, fór út
á vinnumarkaðinn þegar börnin
fjögur voru komin nokkuð á legg,
en aldrei sló hún af kröfum sem
hún gerði til sjálfrar sín. Hún
hlífði sér aldrei og kvartaði aldrei
þótt mikið væri að gera og jafnan
mannmargt á stóru heimili.
Sigga frænka var tryggðatröll,
og tryggð hennar við mömmu í
veikindum hennar var einstök.
Hún heimsótti hana reglulega,
hringdi daglega og var alltaf
tilbúin til aðstoðar. Síðan þegar
heilsa hennar sjálfrar fór að gefa
sig var gott að geta fylgst með
henni. Æðruleysi hennar var
ótrúlegt, þrátt fyrir marga erfiða
mánuði, og alltaf brosti hún hlý-
lega og fagnaði heimsóknum. Við
rifjuðum upp gamlar minningar,
hún spurði frétta af stórfjöl-
skyldunni, og svo skoðuðum við
stundum fésbókina. Ég kvaddi
hana tveimur dögum fyrir andlát
hennar og er óendanlega þakklát
fyrir að hafa átt hana.
Jonna og fjölskyldunni sendi
ég innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning kærrar
frænku.
Sjöfn.
Sigríður Sigurðardóttir æsku-
vinkona mín er fallin frá, það er
sárt að kveðja hana.
Minningarnar streyma fram,
hvernig á annað að vera? Búnar
að vera vinkonur síðan ég man
eftir mér. Við ólumst upp á
síldarárum Siglufjarðar og átt-
um sem leiksvæði skólabalann
og eyrina þar sem farið var í
allskonar boltaleiki, ræningja-
leik, parís, yfir og fleira. Æsku-
árin fóru líka í dúkkulísuleik,
söfnun leikaramynda sem við
límdum inn í gamlar skóla-
bækur.
Við vorum ekki skólasystur,
þar sem ég er einu ári eldri, en
allir frídagar voru notaðir í leiki
og spássitúra á plönunum og
öldubrjótnum áður en síldarver-
tíðin byrjaði. Auðvitað var farið í
síld en við urðum aldrei ekta síld-
arkellur.
Þegar gagnfræðaskóla lauk
urðum við algjörar samlokur,
gáfum hvor annarri eins jólagjaf-
ir, klæddum okkur stundum eins,
keyptum krosssaumsstóla
(rennibrautir) og fórum í kapp
hver væri á undan að klára, auð-
vitað var hún á undan. Við keypt-
um okkur eins saumavélar í
Lallabúð með tilheyrandi nám-
skeiði.
Tíminn leið og á ég margar
ljúfar minningar frá sokkabands-
árunum okkar. Leið mín lá suð-
ur, hún varð eftir á Sigló, giftist
Jonna sínum, einum flottasta
skíðagæja á landinu og stofnaði
heimili, nokkrum árum síðar
fluttu þau suður.
Hjá okkur eins og fleirum fór
tíminn í barneignir og bygginga-
basl svo oft var langt á milli hitt-
inga en aldrei slitnaði þráðurinn.
Þegar börnin voru flogin úr
hreiðrinu fórum við að fara í
göngutúra um náttúruperlur
Reykjavíkur og nágrenni sem
enduðu gjarnan á kaffihúsi og
spjalli.
Sigga, eins og hún var alltaf
kölluð, vann við skrifstofustörf
seinustu árin hjá Eimskip. Henni
féll sjaldan verk úr hendi, enda
stórt heimili að sjá um, fjögur
fjörug börn sem öll voru í íþrótt-
um og á skíðum. Einhvern veg-
inn fórst henni allt svo vel úr
hendi, sama hvað hún gerði - allt
lék í höndum hennar. Hún var
ekta mamma og amma, það var
bara ekki um annað að ræða en
að vera til staðar þegar þau
þurftu á henni að halda, enda var
hún kjölfestan í fjölskyldunni,
stoð og stytta.
Tilfinningar sínar bar hún
ekki á torg, var orðvör og talaði
aldrei illa um náungann, gat haft
sterkar skoðanir og stundum
nokkuð föst fyrir. Hún var ekki
dugleg að gera vel við sjálfa sig,
lét sig stundum sitja á hakanum.
Fjölskyldan átti athvarf á Siglu-
firði og nutu þau sín vel í heima-
högum.
Einn daginn dró ský fyrir sólu,
óboðinn gestur kom og settist að,
síðan lagði krabbameinið hana að
velli.
Takk fyrir tryggðina og sam-
fylgdina og góða ferð inn í sum-
arlandið, Sigga mín.
Elsku Jonni og stórfjölskylda,
mínar samúðarkveðjur.
Anna.
Sigríður Birna
Sigurðardóttir
Sálm. 16.1-2
biblian.is
Varðveit mig, Guð,
því að hjá þér leita
ég hælis. Ég segi
við Drottin: „Þú ert
Drottinn minn, ég
á engin gæði nema
þig.”