Morgunblaðið - 29.04.2019, Page 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 29. APRÍL 2019
✝ Gylfi Lárussonfæddist í
Stykkishólmi 23.
október 1946.
Hann lést á Land-
spítalanum 10.
apríl 2019.
Foreldrar hans
voru Lárus Rögn-
valdsson rafvirki,
f. á Straumi á
Skógarströnd 27.
júní 1904, d. 13.
apríl 1956, og Ásta Halldóra
Gestsdóttir húsfreyja, f. í
Hvammi í Dýrafirði 23. des-
ember 1910, d. 9. júlí 1991.
Þau eignuðust fjóra syni og
var Gylfi næstyngstur. Elstur
var Grétar, vélstjóri, f.
31.ágúst 1935, d. 12. nóv-
ember 2001, hann var kvænt-
ur Önnu Birnu Ragnars-
dóttur, f. 19.júlí 1944, þau
eignuðust þrjú börn. Næst-
elstur var Rögnvaldur, vél-
smíðameistari, f. 8. mars
1938, d. 7. febrúar 2003.
Hann var kvæntur Sveinlaugu
eru Margrét Rósa Magnús-
dóttir, f. 1998, og Ásta Hall-
dóra Magnúsdóttir, f. 2002. 2)
Inga Lára, f. 1975, gift Hilm-
ari Baldri Baldurssyni, börn
Ólöf Ásta Arnþórsdóttir, f.
1999, og Þorgeir Örn Hilm-
arsson, f. 2015. 3) Eiður Örn,
f. 1982, sambýliskona hans er
Margrét Róbertsdóttir, barn
Annabella Eiðsdóttir, f. 2016.
Einnig eignaðist Gylfi dóttur í
Svíþjóð, Malin Karlsson, f.
1970, börn hennar eru Sandra
Emretsson, f. 1989, og Ham-
pus Emretsson, f. 1991,
barnabörn Malin eru Teddy,
Emma og Signe.
Gylfi vann sem trésmiður
frá unglingsárum og lauk
sveinsprófi í húsasmíði 1967
og síðar meistaraprófi 1975.
Hann stofnaði ásamt bróður
sínum Haraldi og frænda
þeirra, Skúla Gíslasyni, bygg-
ingafyrirtækið Sökkul sf. árið
1975, bræðurnir ráku félagið
allt til ársins 2010. Hann var
félagi í Frímúrarareglunni á
Íslandi frá 1991.
Útför Gylfa fer fram frá
Lindakirkju í dag, 29. apríl
2019, klukkan 13.
Salóme Valtýs-
dóttur, f. 27.
ágúst 1947, og
eignuðust þau
þrjár dætur.
Yngstur og eini
eftirlifandi bróð-
irinn er tvíbura-
bróðir Gylfa,
Haraldur, húsa-
smíðameistari,
hann er kvæntur
Auði Jóhann-
esdóttur, f. 9. júní 1947, þau
eiga þrjú börn.
Gylfi kvæntist 27. desem-
ber 1969 Ólöfu Jónsdóttur, f.
9. apríl 1950. Foreldrar henn-
ar voru Jón Einarsson, vél-
stjóri frá Siglufirði, f. 6. jan-
úar 1917, d. 6. ágúst 2010, og
Anna Halldórsdóttir, sauma-
kona og húsfreyja frá Ísa-
firði, f. 18. ágúst 1913, d. 24.
nóvember 1978.
Börn Gylfa og Ólafar eru
þrjú: 1) Helena, f. 1969, var
gift Magnúsi R. Sigtryggs-
syni, þau skildu. Börn þeirra
Það er margt sem bærist um
í manni þegar pabbi manns
kveður. Minningar um hlátur og
bros, dugnað og vinnusemi,
sigra og ósigra. Í raun minn-
ingar um lífið í öllum sínum
skrúða.
Pabbi var karl sinnar kyn-
slóðar, fyrirvinna heimilisins og
móðir mín sá um heimilisstörfin.
Pitsa og pasta var þannig ekki
matur og dósaupptakari var
flóknari en vélsög. Hann vann
mikið og byggði að mestu leyti
sjálfur hús fyrir fjölskylduna
samhliða rekstri fyrirtækis sem
takmarkaði oft tíma hans með
fjölskyldunni. Þungi uppeldisins
var því á herðum mömmu og
stundirnar með pabba voru oft
af skornum skammti. Tíminn
með pabba í æsku er mér þó af-
ar minnisstæður og sérstaklega
hláturinn og frekjuskarðið sem
blasti við þegar brosið náði
augna á milli. Hann hafði mikið
langlundargeð gagnvart mér,
sama hversu uppátækjasöm og
ófyrirsjáanleg ég gat verið en
ég minnist þess sjaldan að hann
hafi reiðst okkur systkinunum
eða skammað. Vinir okkar syst-
kinanna voru einnig ávallt vel-
komnir og minnast þeir þess
með hlýju að koma heim í
Trönuhóla, horfa á myndbönd
og fara í pottinn.
Mikið verksvit einkenndi
pabba alla tíð en við systkinin
eigum margar minningar úr
byggingargrunninum þar sem
við fylgdum foreldrum okkar og
lærðum að sveifla hamri eins og
fagmenn. Þá vorum við iðulega
með í för þegar hann fór á
byggingarsvæði að líta eftir
verkum Sökkuls. Í seinni tíð
nutum við hjónin svo oft góðs af
útsjónarsemi hans og fag-
mennsku við byggingu sumar-
húss okkar sem og í öðrum
verkefnum.
Undanfarna daga höfum við
rennt í gegnum marga kassa af
myndum af árunum með pabba.
Myndirnar vekja minningar um
líflega æsku okkar, uppfulla af
gleði og dásamlegu fólki, og
ljúfsárar tilfinningar og söknuð
eftir pabba. Það vakna einnig
minningar um lífsins erfiðleika
en undirliggjandi þunglyndi
hafði oft áhrif á líðan hans. Að
sumu leyti má rekja það til erf-
iðrar æsku en það hafði mikil
áhrif þegar hann missti föður
sinn ungur, einungis tíu ára, en
faðir hans var fyrirmynd hans
og fyrirvinna heimilisins. Elsti
bróðir hans, Grétar, tók við sem
fyrirvinna heimilisins og hinir
yngri lögðu hönd á plóginn eins
og við varð komið, m.a. með
sendlastörfum og vinnu á verk-
stæðum í Stykkishólmi. Pabbi
ræddi þetta stundum við okkur,
hvað hann var mikill pabbast-
rákur og það voru einu skiptin
sem maður sá þennan mann
sinnar kynslóðar, sem átti að
kyngja tilfinningum sínum og
standa keikur sama hvað gekk
á, fella tár.
Þegar leið á þyngdust sporin
og heilsan versnaði og var hon-
um ekki hugað líf þegar hann
veiktist alvarlega 2009. Við
heilsubrestinn og fall fyrir-
tækisins þar sem hann missti
svo mikið af sjálfsmynd sinni,
átti hann erfitt með að fóta sig á
ný. Pabbi kvaddi þennan heim í
faðmi fjölskyldunnar, reiðubú-
inn til að hitta á ný föður sinn
og móður og aðra ástvini sem
gengnir eru. Nú kveð ég klára,
brosmilda, afskaplega þrjóska
en umfram allt góða pabba
minn. Í hjarta mínu er sorg en
nú veit ég að hann hefur fundið
frið og brosið nær aftur augna á
milli. Svo verður líka þegar við
hittumst aftur.
Ég elska þig, pabbi minn.
Inga Lára Gylfadóttir.
Öðlingurinn Gylfi Lárusson
hefur lokið þessari jarðvist sinni
nú. Rétt þykir að þakka fyrir
góð kynni með því að rita örfáar
línur í tilefni þess. Fyrir um 27
eða 28 árum höguðu atvikin því
þannig að við tókum að okkur
tímabundin þrif í fyrirtæki
þeirra bræðra í Sökkli hf. í
Dugguvoginum.
Það var og er bara eitt orð
yfir þá bræður: Aldrei hefi ég
unnið með fólki sem fór eins vel
með starfsfólk sitt. Aldrei. Ekki
síst hið góða geð Gylfa sem var
engu líkt, að öllum öðrum ólöst-
uðum. Ef mikið var að gera á
verkstæðinu gripu þeir bræður í
sögina eða báru hluti fram og til
baka og hjálpuðu starfsfólki
sínu í hvívetna. Alltaf þar sem
ég sá til voru leiðbeiningar, góð-
vild og hjálpsemi til staðar.
Þetta var hálfundarlegur
vinnustaður, trésmíðaverkstæð-
ið Sökkull hf. Nánast ekkert
nema Hólmarar unnu þar, ætt-
aðir eða burtfluttir Stykkis-
hólmarar, eins og þeir bræður.
Nú, eða vel ættaðir þaðan eða
úr nærstöddum hreppum eða
sýslum. Ég skil eiginlega ekki
enn hvers vegna við vorum
ráðnir þar á sínum tíma. Akk-
úrat bara ekkert úr Hólminum.
Það voru örfáir eymingjar eins
og við sem fengu að vera í hópn-
um sem ekki voru að vestan. Jú,
þegar árin liðu og fyrirtækið
stækkaði fjölgaði ekki-Hólmur-
um á staðnum, en alltaf voru 1.
flokks Íslendingar í meirihluta
þar, og/eða í lykilstörfum stað-
arins. Þetta var alveg furðulegt
fyrirtæki. Við höfðum aldrei
kynnst nokkru þessu líku. Og
þetta fyrirkomulag gekk vel.
Bara mjög vel. Enda þeir tví-
burabræðurnir Haraldur og
Gylfi hörkuduglegir og ákaflega
vel liðnir báðir tveir á staðnum.
Að þessum leiðarlokum er
rétt að þakka vel fyrir þessi ár
þar, sem urðu á endanum nærri
14 eða 15. Allt þar til fyrirtækið
var lagt niður, því miður. En
ákaflega góð ár, vægast sagt.
Eftir þetta hef ég alltaf litið
upp til átthagafyrirtækja hér á
mölinni. Ekki síst þar sem bara
Breiðdælingar, Hólmarar eða
Ólsarar, eða bara hvaða annar
átthagi sem er, er einráður. Það
gafst vel þarna.
Við ættingja og vini Gylfa vil
ég bara segja þetta: Örvæntið
ekki þótt um tímabundinn að-
skilnað sé að ræða við ljúfmenn-
ið sem nú hefur kvatt okkur.
Líkurnar á lífi eftir dauðann eru
yfirgnæfandi fyrir alla sem
kynnt hafa sér það. Yfirgnæf-
andi. Það sofa allir fyrstu vik-
urnar í Sumarlandinu, þótt þeir
smávakni og hitti sína nánustu
þar smám saman. Samhliða því
að fá hægt og rólega að fylgjast
með sínu fólki sem enn er eftir
hér á jörðinni.
Og eitt er víst. Þar sem Gylfi
Lárusson er kominn verður
mikið hlegið og gantast. Það er
nefnilega mikill húmor þarna á
grænu grundunum, að því er
áreiðanlegar heimildir herma.
Eiginlega mun meiri en oftast
er hér í efnisheiminum góða.
Góða ferð, Gylfi minn. Við
sjáumst, eða réttara sagt skynj-
umst, síðar.
Magnús H. Skarphéðinsson.
Gylfi Lárusson
Hjartkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
PETRÍNA HELGA STEINADÓTTIR,
Sólvangi, Hafnarfirði,
lést 25. apríl á LSH Fossvogi.
Útför verður frá Grensáskirkju föstudaginn
3. maí klukkan 13.
Þeim er vildu minnast hennar er bent á KFUM og K og
Kristniboðssambandið.
Elín Einarsdóttir Guðmundur Ingi Leifsson
Guðmundur Th. Einarsson Þórstína Aðalsteinsdóttir
Rósa Einarsdóttir Ragnar Baldursson
Steinunn E. Egeland Torstein Egeland
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginkona, móðir, amma og
langamma okkar,
ANGELA BALDVINS,
áður til heimilis að Hvassaleiti 12,
lést á Hrafnistu í Reykjavík þann 25. apríl.
Jarðarför auglýst síðar.
Stefán Valur Pálsson
Erna Stefánsdóttir
Inga Stefánsdóttir
Hulda Stefánsdóttir Sverrir Ólafsson
barnabörn og barnabarnabörn
Okkar yndislega eiginkona, móðir,
tengdamóðir og amma,
ÓLÖF ELFA LEIFSDÓTTIR,
iðjuþjálfi,
Akureyri,
lést á Akureyri 23. apríl. Kveðjuathöfn fer
fram að Laugarborg í Eyjafjarðarsveit
föstudaginn 3. maí klukkan 13.
Kransar og blómaskreytingar vinsamlegast afþökkuð, en þeim
sem vilja minnast hennar er bent á minningarsjóð
Heimahlynningar á Akureyri.
Alfreð Schiöth
Kristín Helga Schiöth Axel Aage Schiöth
Ottó Elíasson Sigrún Skaftadóttir
Ólafur Elías Snæfríður Björt
Unnsteinn Ægir
✝ Stefanía RósaSigurjóns-
dóttir fæddist í
Reykjavík 28. jan-
úar 1940. Hún lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Hlíð 15. febr-
úar 2019.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Lára Antonsdóttir
og Sigurjón Guð-
mundsson, bæði úr
Reykjavík. Þegar Rósa var á
fjórða ári skildu foreldrar
hennar en föðuramman, Þór-
anna Rósa Sigurðardóttir
(Skáld-Rósuætt), tók barnið að
sér og annaðist það fram á
fullorðinsár ásamt manni sín-
um, Símoni Guðmundssyni.
Var Rósu, en það nafn notaði
hún mest daglega, jafnan of-
arlega í þakklátum huga það
atlæti sem hún naut í uppvext-
inum, þótt heimilið væri að-
eins í einu herbergi og eldhúsi
á Bergþórugötu 45.
Hálfsystkin Rósu, sam-
mæðra, eru Sigrún, Björk og
Erna Valsdætur, en samfeðra
Þuríður Edda, sem er látin, og
Guðmundur.
Rósa hóf sambúð með Heimi
Ingimarssyni frá Bíldudal árið
1956 en það sama ár eign-
uðust þau sitt fyrsta barn,
1986, og Einar, f. 1988, sem á
soninn Atla. Sigþór og Hrönn
skildu en hann er nú í sambúð
með Hildi Óladóttur, þau búa
á Akureyri.
Lára Ósk giftist Birni Kr.
Björnssyni, búsett í Kópavogi.
Þau eiga börnin Heimi, f.
1984, sem á börnin Stefaníu,
Iðunni Birnu og Atla Hrafn,
og tvíburadæturnar Björk og
Laufeyju, f. 1989.
Hafþór er kvæntur Jenný
Valdimarsdóttur og eru börn
þeirra Össur og María. Öll bú-
sett á Akureyri.
Alls urðu afkomendur Rósu
22 talsins.
Rósa réðst strax árið 1976
til starfa hjá Skattstjóranum í
Norðurlandsumdæmi eystra
og starfaði þar meðan heilsa
hennar leyfði, eða til 2002.
Hún greindist með parkinsons-
veiki um 1989 og lifði með
þann sjúkdóm síðustu 30 ár
ævinnar. Hún dvaldi síðustu
þrjú árin á hjúkrunarheim-
ilinu Hlíð en fram að því héldu
þau hjónin heimili saman.
Við fyrstu endurhæfing-
ardvöl hennar á Reykjalundi
fyrir rúmum 20 árum kom í
ljós að hún hafði hæfileika til
myndlistar sem hún sinnti til
dauðadags.
Rósa starfaði mikið að
félagsmálum og mest á Ak-
ureyri. Þar var hún m.a. í
stjórn Parkinsonssamtakanna
um árabil.
Rósa var jarðsett í kyrrþey
í Höfðakirkjugarði á Akureyri
1. mars 2019.
Guðgeir Hall. Son-
urinn Sigþór
fæddist 1960 en
árið eftir fluttist
fjölskyldan til
Bíldudals þar sem
Heimir hugðist
stunda iðn sína,
húsasmíði, sem
hann hafði þá ný-
lokið námi í. Á
Bíldudal bjuggu
þau í níu ár og
þar fæddust yngri börnin tvö;
Lára Ósk, f. 1963, og Hafþór
Ingi, f. 1966.
Haustið 1970 flutti fjöl-
skyldan aftur á höfuðborg-
arsvæðið og þaðan til Rauf-
arhafnar 1973 og síðan til
Akureyrar 1976 þar sem Rósa
bjó fram að andláti.
Hallur átti soninn Þröst, f.
1981, með Kristbjörgu Hilm-
arsdóttur, búsett á Vopna-
firði. Hann kvæntist Sigríði
Benjamínsdóttur, búsett á Ak-
ureyri, og eru börn þeirra
Rósa Dröfn, f. 1985, hún á
Sigríði Karen og Guðgeir
Inga, og Benjamín Ingi, f.
1989, sem á soninn Fenri
Inga.
Hallur andaðist 2014.
Sigþór kvæntist Hrönn
Einarsdóttur og eiga þau
börnin Atla, f. 1983, Olgu, f.
Ung heyrði ég um hana. Hún
var persóna í sögu um lífið á
Bíldudal. Pétur, kærastinn
minn, rifjaði upp æsku sína og
unglingsár, hvað þeir Gági og
hinir strákaguttarnir brölluðu;
Snæbjörn, Öddi og Ági og svo
kom Heimir heim að sunnan
með stúlkuna sína. Ekki minnist
ég annars um Heimi en frásagn-
arinnar um fallegu Rósu, strák-
arnir dáðust að henni úr fjar-
lægð og Pétur var skotinn í
henni en Rósa var stúlkan hans
Heimis. Svo giftust þau Rósa og
Heimir og áttu börn og buru og
Heimir varð áberandi í verk-
lýðsmálum og pólitík. Leiðir
þeirra og okkar Péturs lágu
ekki saman. Mér var þó alltaf
ljóst að bak við manninn Heimi
væri kona, hún Rósa sem Pétur
talaði um af hlýju og það gerði
einnig mitt fólk sem af henni
hafði kynni.
Haustið 2009 fórum við Pétur
í Hveragerði til dvalar. Þar voru
einnig Rósa og Heimir, og Rósa
var með Parkinson sem þá hafði
þá náð tökum á henni og yfirgaf
hana ekki upp frá því. Þarna,
hitti ég hana fyrst, 48 árum eftir
að mér var sagt frá henni. Með
okkur tókust kynni. Við bjugg-
um þá öll á Akureyri og héldum
sambandi er heim var komið.
Pétur lést árið 2012. Eftir útför
hans sýndi Rósa mér ræktar-
semi og hlýju, hún hefur þó
sjálfsagt átt nóg með sig og
Parkinson.
Vorið 2013 ákvað ég að fara
akandi til Bíldudals, áform mín
tengdust siglingu Húna II um-
hverfis landið vegna strand-
menningarverkefnis. Húnamenn
hugðust í leiðinni minnast Pét-
urs Brynjólfssonar á æskuslóð-
um hans. Mig langaði til að vera
á Bíldudal þegar Húni legðist að
bryggju og fagna skipinu en
vissi ekki hvernig. Í ráðleysi
mínu fór ég til Rósu. Frá henni
fór ég vestur með hugmyndir,
trjágreinar og borða í fartesk-
inu. Rósa var hugmyndarík og
úrræðagóð. Það er gott að minn-
ast þessa og einnig þess að Hall-
ur sonur Rósu og Heimis var
skipverji á Húna.
Þótt Rósa væri engin sveita-
kona langaði hana á vorin að líta
á lambær og hesta. Ég tók hana
með í hesthúsið en hún var þá
tilbúin með nestiskörfu, smurt
brauð og drykki, nokkuð sem ég
hugsaði ekki út í en Rósa vildi
alltaf veita öðrum. Lyfin voru
tekin með því Parkinson var þá
miskunnarlaust farinn að
stjórna hreyfingum hennar, lyf-
in þurfti hún að taka inn með
vissu millibili. Við Rósa gleymd-
um okkur aðeins í spjalli yfir
veitingunum, lyfin voru tekin of
seint og Parkinson meinaði
Rósu að ganga út úr hesthúsinu.
Hún tók því af æðruleysi, taldi
upp að tíu og tókst að færa ann-
an fótinn aðeins fram. Áfram
taldi hún og færði hinn fótinn og
þannig koll af kolli uns við að
lokum komumst út úr hesthús-
inu en það tók langan tíma.
Þessi samverustund okkar var
þó ánægjuleg og ég dáðist að
Rósu, kjarkinum og því hve ein-
beitt hún var í því að láta ekki
sjúkdóminn knésetja sig fyrr en
í fulla hnefana.
Samfundir okkar Rósu urðu
strjálli, ég flutti úr bænum, hún
á Hlíð. Þegar ég heimsótti hana
þangað tók hún fram veitingar
þótt sjúkdómurinn færi verr og
verr með hana. Hún var alltaf
að gefa. Ég er þakklát fyrir að
hafa kynnst þessari góðu konu
og sendi Heimi og börnum
þeirra samúðarkveðjur.
Sigfríður L. Angantýsdóttir.
Stefanía Rósa
Sigurjónsdóttir