Hugrún - 01.08.1923, Blaðsíða 5

....Illll'
-'llllll.
-'HIIIII
-“lllllll
....Illll'
■'"llllll'
..............
-'llllll.......III....
............................................................................"Illli...........

■"'llllll" "'llllll
Illll" "'llllll Illlll'"
•'"llilll" "'llllll Illlll."
Illll" ■"llllll
"'llllll" "'llllll ■""Illlll'"
-“1*1" "'llllll iil
Nóttin var suðræn,— dularfult rósilmað rökkur
reifaði náttvoðum landið og hvíslandi sæinn.
Biækvik frá heiðunum, himininn skýjaður, dökkur.
Alt hvíldi í svefnþungri ró eftir starfið og daginn.
Svefnörmum faðmaðar, hljóðnuðu bygðir og borgir,
í blund hnigu ástríður mannanna, gleði og sorgir.
Hljótt var í Atlantis. — Heimsborgin volduga dreymdi
við húmkvöldsins ró um frægð í óunnum verkum.
Pjóðin, sem lykla að menningu mannkynsins geymdi,
máttinn að sigrast á heimskunnar afguði sterkum.—
Gnæfðu úr myrkrinu haliir á rökkvuðum hæðum.
Hvískur í lundunum, bjarmi frá kulnandi glæðum.
Skamt undan landi var bátur, er barst fyrir straumi,
bylgjurnar vögguðu hljóðar, — og súðina kystu,—
mannsbörnum tveimur, sem nutu í dýrlegum draumi
dáleiðslu-vímu, bernskuástanna fyrstu;
iíðandi stund var þeiin lífið í helgustu fylling,
það líf, sem þau skynjuðu áður í blámandi hylling.
Þá kiptist við landið, langar, geigvænar dunur
liðu frá djúpinu, nætur um rökkvaða sali,
hafið varð órótt, — sem helsærðra skógdýra stunur