Hugrún - 01.08.1923, Blaðsíða 27

25
svo vel, sem væru þær brot úr okkur sjálfum. Sam-
talið milli gamla prestsins og Bjargar er ef til vill
hið fegursta í bókinni. Þessi gamli prestur, sem kom-
inn er á grafarbakkann, er víðsýnn og göfuglyndur.
Hann getur gagnrýnt alla nýja strauma með skiln-
ingi og tortrygnislanst.. i því samtali eru þessi skín-
andi fögru orðaskifti:
PRESTUR. Skyldum við ekki þurfa alla eilífðina til að
læra, Björg mín, hvað þá þessa stuttu mannsæfi? Mér
finst ég hafa lært mikið þetta síðasta ár.
BJÖRG. Af nýja prestinum?
PRESTUR. Já, einmitt af nýja prestinum. Pað er svo
margt sem minnir mig á það, þegar ég var ungur og þurfti
að læra. Og eitt er víst, að ef við lendum í andstöðu
við æskuna, þá er einhver sök hjá okkur, — eitthvað að
verða að steingerfingi í okkar eigin sálum.«
BJÖRG. Kuldinn og harkan bræðir ekki steininn.
PRESTUR. Nei, en regntárin móta hann og eldurinn
bræðir hann.
BJÖRG. Guð stjórnar gróðurskúrunum og eldinutn, sem
veldur byltingum jarðarinnar og bræðir björgin, en ekki
mennirnir.
Og Guð gefur mönnunum gróðurregn sorgarinnar og
eld kærleikans, svo að þeir eignist þroska fyrir nýjan
gróður.
* *
Ast Astu og Bjargar til Ara er ef til vill sterk-
asti þáttur leiksins. Maður finnur að það er eigi
aðeins byltinga-tortrygni gamlaog nýja tímans, sem
gerir þessar tvær konur, sem báðar eru svo mikils-
virði, að óvinum. Pað er einnig ástin til Ara. Eink-
anlega er það Björg, sem eigi hefir getað þolað að
ást hans yrði tekin frá henni, en svo virðist henni.
En í síðasta þættinum mætast þessi hjörtu, þegar