Hugrún - 01.08.1923, Blaðsíða 12
10
eftir að læra betur. Reynslan varð sú, að sönn ást er aðeins
hugarburður, — nautnasýki vafin í hræsni og fiáttskap. Pegar
augu mín opnuðust fyrir því, byrjaði ég að fyrirlíta sjálfan mig
og mannkynið og í þeim skóla er ég nú!«
Hún þagði. — Svo greip hún hönd mína og þrýsti hana.—
Sælutilkenning augnabliksins greip mig.
Ég hélt ákafur áfram:
»En þrátt fyrir alt vaknar stundum hjá mér ósegjanleg þrá
eftir viðkvæmni og frið. — Ég rnundi glaður fórna mörgum
árum af æfi minni fyrir eitt einasta augnablik, sem gæfi hvíld, —
eitt augnablik, sem ég gæti trúað á ást og sannleika. Og með
glampann af þeirri minningu, vildi ég gjarnan ráfa það, sem
eftir væri æfinnar, í skuggum vonleysis og bölsýnismyrkri.
Hún hafði meðan ég talaði horft án afiáts út í myrkrið.
»Ef þér reynið að gera tilraun til þess, að létta af yður sorg-
inni, hljótið þér að geta það. — Og þá fáið þér þrá yðar uppfylta,
— efalaust hafið þér fengið hana uppfylta — en þér hafið
eigi getað né viljað sjá það. — Rér gangið með lokuð
augun og viljið ekki opna þau, sökum þess að þér álítið, að
þér getið það eigi, eða að þér séuð blindur svo það þýði eigi.
— — Látið eigi einn óveðursdag eyðileggja alt líf yðar. —
Varpið minningunum fyrir borð............Viljið þér gera það
fyrir mig?«
Eitt augnablik hikaði ég. — Svo greip ég hendinni niður í
brjóstvasa minn og tók upp myndina, er ég geymdi þar, og
grýtti henni út í náttmyrkrið, — út í hafið.
»Hvað gerðuð þér?« spurði hún.
»Ég varpaði minningunum fyrir borð,« svaraði ég hálfbiturt
— — »Hvað gefið þér mér í staðinn?*
Ég greip hönd hennar og bar hana að vörum inér og kysti
hana ákaft.
»Eitt augnablik hreifði hún sig eigi, svo kipti hún að sér hend-