Hugrún - 01.08.1923, Blaðsíða 7

5
Liðin var nóttin er menningu mannkynsins tafði
mörg hundruð aldir, og skugga á forntímann þandi.
Bátinn frá voginum flóðaldan háreista hafði
frá háskanum borið, að skrúðgrænu ónumdu landi.
Mannsbörnin ungu héldust kvíðin í hendur,
horfðu á mannkynsins óruddu framtíðarlendur,
Hverju er að kvíða, þó hverfi álfur og þjóðir
og Helja og Tími starfi að eyðingarverki?
Lífið er eilíft, vér eigum í sál vorri glóðir
frá arni þess máttar, er sífelt verður hinn sterki,
sem hnettina Ieiðir, skapar úr auðnuin og eldi
hið eilífa líf þann dag, sem ei líður að kveldi.
Kristmann Guðmundsson.
Atlantis (skýring).
í mörgum ritum forngríska heimspekingsins Platons, kemur fyrir
sögnin um eyríkið »Atlantis«. Lýsir hann því sem afarstórri eyju
í Atlantshafi og áttu íbiiarnir að hafa verið á mjög háu menningar-
stigi og vald þeirra að ná út yfir Evrópu og Norður-Afríku.
En dag einn sekkur svo ött eyjan í hafið.
Eigi vita menn, hvort Platon hefir ætlast til að þessi frásögn yrði
tekin sem söguleg sannindi eða senr munnmæli, — en alt fram á
vora daga hafa menn reynt að færa sannanir fyrir því, að Atlantis
hafi verið til. Nokkrir hafa álitið það hafi verið Miðgarður, er kemur
fram í trú forn-norrænu þjóðanna. — Aðrir hafa viljað heimfæra
frásöguna á Ameríku. —■ En að flestra áliti er sögnin um Atlantis
aðeins æfintýri og flestar jarðfræðirannsóknir benda í þá átt.
Ritstj.