Hugrún - 01.08.1923, Blaðsíða 6

4
hófust á bergmálsins vængjum um sveitir og dali.
Sortnaði, hljóðnaði húmið og þagnaði blærinn,
sem Hadesar myrkrunum vefðist landið og særinn.
Þá brá fyrir elding, við sjónbaug leiftraði logi,
ljósbjarma sveipuð reis þar úr djúpinu alda, —
hærri en fjöllin þau hæstu, — í þrumandi sogi,
helþung og stynjandi opnaði faðminn sinn kalda,
Með hvítfextann kambinn, sem helreið dáinna manna
á hrynjandi skriðjöklum öskulitaðra fanna.
Sem þjóðsagnamærin úr álaga undrunum hrifin
sitt augnablik hinsta lifði forntímans Róma.
Marmaraborgin gulli og demöntum drifin
úr dökkvanum steig í helbjarmans fegurð og ljóma.
í skógklæddri fjallshlíð hófust pallar af pöllum,
prýddir með gnæfandi súlum og skínandi höllum.
Það leið aðeins svipstund — sokkin í freyðandi hafið
var sagnþjóðin forna. — Grafljóðin raulaði bára.
Atlantis menningaróðal í Nirvana grafið. —
Enn skyldi mannkynið berjast um þúsundir ára.
Brjóta úr steinunum sjóð þann, er feðurnir sóttu
í sólborna gullöld, en týndust þá örlaganóttu.