Hugrún - 01.08.1923, Blaðsíða 16

14
Mér varð ósjálfrátt að ranla fyrir munni mér kætasta danslag-
ið hennar:
Far nu vel min egen ven
til vi ses igen.«
»f5angað til við niætumst aftur!« Ég brosti biturt. Bæri
fundum okkar oftar saman í lífinu, mundi það stafa af ólánlegri
tilviljun. Ég strauk hendinni yfir ennið. Pað var svitaþrungið
en veður var kalt. Mér fanst eitthvað blýþungt og ógnandi
hvíla á sál minni. Ég held, að á þessu augnabliki hafi ég skiiið
hugsanir morðingjans að verkinu loknu.
En hvað hafði ég gert? — Hafði ég nokkurn rétt á að (engja
sakleysi við svívirðingu og eyðilagða æfi, að leiða hana út í ó-
vissuna undir ógæfustjörnu mína; var eigi nægilegt að bölvun
tilverunnar og sjálfskaparvítanna hryni á mér einum. — þannig
hugsaði ég þá.
Ég hitti hana ári síðar í Færeyjum. — Hún var komin heim.
Tilviljunin lét okkur hiítast á förnum vegi. — Augnatillitið, er
hún sendi mér, hefir fylgt mér dag og nótt, árum saman. það
var ásökunar- og örvæntingar óp sakleysisins, — dauðastuna
guðseðlisins.
Skömmu síðar fékk ég nafnlaust bréf þangað, sem ég bjó í
þórshöfn, meðan ég dvaldi í bænum. Ég vissi þegar, hver
sendandinn var. Bréf þetta geymi ég enn. Hversvegna veit ég
ekki.
En nú er það farið að óhreinkast og gulna, þar sem það
liggur í vasa mínum meðal óborgaðra reikninga og aunara því
líkra skjala. — — En stundum virðist mér ég sjá bletti á því
eins og eftir þornuð tár. Einu sinni enn, í síðasta sinni, ætla
ég að líta yfir línurnar. Svo gef ég eldinum það.
/