Hugrún - 01.08.1923, Blaðsíða 32

30
anlegt, að nokkur maður gæti gert slíkí. — En Arsene Lupin
gat alt.
Við miðdegisborðið voru stólarnir sinn hvoru tnegin við stól
Rozainé auðir; enginn vildi sitja við hlið hans.
Næsta dag lét skipstjórinn handfaka hann, og var þá sem
þungri byrði hefði verið létt af okkur. Um kvöldið héldum
við dansleik á þilfarinu, Við Neliy dönsuðum nær því alla
dansana saman. Og auðséð var, að Rozaine var gleymdur.
Svo þegar dansinum var Iokið, játaði ég henni ást mína, með-
an gulbleikir bjarmar mánans dönsuðu á hafinu umhverfis okkur.
Og hún tók játningu minni vel.
Til mikillar undrunar fyrir okkur öll fréttum við næsta morg-
un, að Rozaine heíði verið slept úr varðhaldinu. Við nánari
rannsókn kom ekkert það í ljós, er gæti staðfest þann grun,
að hann væri þjófakonungurinn, eða gæti réttlætt það, að halda
honum sem fanga. Hann var eigi særður, og skjöl hans og
skilríki báru þess ótvíræðan vott, að hann væri sonur stóreigna-
manns nokkurs í Bordeaux.
Flestir farþeganna yptu öxlum yfir þessari skýringu.
»Arsene getur hæglega útvegað sér nægileg skjö! og skilríki
til að blekkja alla lögreglumenn heimsins,* sögðu menn. Einnig
upplýstist það, að Rozaine hefði verið uppi á þilfari einmitt á
því augnabliki, sem þjófnaðurinn var framinn. — »En hvað
sannar það?« svöruðu menn. »Arsene Lupin hefir gert annað
eins. Hann getur svo að segja rænt heilar hallir rétt á meðan
maður snýr við honum bakinu.« — Og alt í skeytinu virtist
benda á Rozaine að undanteknu sárinu.
En þegar Rozaine nálgaðist stóla þeirra Nelly og frú lerland,
stóðu þær óðara upp og gengu brott án þess að taka kveðju bans.
(Framhald).