Hugrún - 01.08.1923, Blaðsíða 17

15
»t*ú komst eigi. Ég spyr eigi hversvegna. Eti heitrof þín
myrtu æsku mtna og sakleysi. Alt sem ég hafði álitið traust
og stutt mig við, hrundi saman í einkis verðar rústir. Ég misti
fótfestuna og hrapaði, er mér dimdi fyrir augum, — sökk dýpra
og dýpra. Nú er ég grafin lifandi undir rústum lífs míns.
— Ég er kotnin heim með barnið mitt, — barn svívirð-
ingarinnar.
Petta eru eigi ásökunarorð. En ég lofa guð fyrir, að þú
ert ekki faðir þess.«
Ekki ásökunarorð, geta ásökunarorð verið bitrari?
!§§ T V Ö KVÆÐI §g|

1.
Á6ÚSTKVÖLD.
V %•** * V v..........••**•*•,***""“"•“*
Vatnsblá þoka
á vesturheiðum.
Skýklakkar svartir
á suðurleiðum.
Loftið er eldfimt
af ástríðublossum,
þrungið af nautnum
og þöglum kossum