Tímarit Máls og menningar - 01.03.2002, Side 6

Sjón
Háfurinn
Smásaga
Þegar ég var strákur var á allra vitorði að í
Fischersundinu væri hórukassi. Enginn okkar
vissi almennilega hvað hóra var, eða hvernig
hórur báru sig að í þessum kassa sínum - ef
þær voru þá ekki ofan á honum - en þetta orð
sem var sett saman úr voðalegum kvenmanni
(svo mikið grunaði okkur) og efni í dúfnakofa,
það var sveipað svo miklum leyndardómi að
hrein og klár bannhelgi hvíldi á stuttu sundinu
sem tengir miðbæ og vesturbæ; þangað inn
hætti maður sér ekki.
Allar konur sem sáust í grennd við Fischer-
sundið voru grandskoðaðar úr öruggri fjarlægð
i von um að þær færðu okkur nær sannleikan-
um um fyrirbrigðið hóru; þær reyndust hins
vegar svo líkar okkar eígin mæðrum, systrum,
frænkum og jafnvel ömmum að niðurstaðan
varð sú að hórur væru annaðhvort öðruvísi í
höfðinu en venjulegar konur eða þá líkamlega
vanskapaðar á einhvern þann hátt að ekki sást
þegar þær voru í fötum; um það síðarnefnda
þorði maður ekki einu sinni að hugsa - sérstak-
lega eftir að læknissonurinn í hópnum fullyrti að
þær væru tvítóla.
Gullfiskabúðin var eina skrautfiskaverslun
Reykjavíkur. Ég var tiu ára, að ganga ellefu, og
með algjöra fiskadellu eins og það var kallað í
fjölskyldunni; í herþerginu mínu voru þrjú stór
fiskabúr (5, 13 og 20 lítra) ásamt klak- og eldis-
stöðvum (fjöldanum öllum af sultukrukkum og
skálum sem stóðu þar sem því varð við komið.
Það setti mig því í nokkurn vanda þegar Gull-
fiskabúðin flutti af Skólavörðustíg niður í
Fischersund.
Ég var á skilorði með fiskana: Ef ég sæi ekki
alfarið um þá og fjármagnaðí ræktunina - sem
ég gerði með því að bera út bæði Tlmann og
Morgunblaðið - þá færu þeir þeínt í klósettið.
En með því að gera mér upp veikindi tókst mér
einu sinni að fá föður minn til þess að koma við
( búðinni á leið heim úr vinnu og kaupa fóður og
slý fyrir gúramana að hrygna í. Og stóra systir
mín fór og keypti fyrir mig skalahæng þegar ég
sagðist hafa orðið fyrir aðkasti götustrákanna
sem héldu til á Hallærisplaninu.
Mér fannst ég vondur bróðir að senda hana
inn í það lífshættulega rör sem Fischersundið
var, en réttlætti það fyrir sjálfum mér með því
að ef hún yrði hóra, og ætti ekki afturkvæmt, þá
myndi ég mæta á staðinn og frelsa hana - það
yrði þegar ég væri orðinn stór og báðir foreldr-
ar okkar dánir.
Þegar hún hins vegar sá sem var, að á plan-
inu þrifust engin hrekkjusvín, þá komst ég ekki
undan því að fara í Gullfiskabúðina sjálfur, enda
sporðáta farin að hrjá neonfiskana mína og ég
þurfti að velja meðalið í samráði við eigandann
- amatörum varekki treystandi fyrir því.
Ég fór úr strætisvagninum á Lækjartorgi og
var lengi á leiðinni vestur Austurstræti. Þar var
allt í einu svo margt að skoða; rúmenskt lakk-
rískonfekt í Kaupfélaginu, nýir sparibaukar í
Búnaðarbankanum, handprjónaðir vettlingar í
Thorvaldsensbasar. Eftir að ég hafði eytt þarna
. . . sérstaklega
eftir að læknisson
urinn í hópnum
fullyrti að þær
væru tvítóla.
. . . enda sporðáta far-
in að hrjá neonfiskana
mfna og ég þurfti að
velja meðalið í sam-
ráði við eigandann. . .