Morgunblaðið - 12.09.2019, Blaðsíða 52

52 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. SEPTEMBER 2019
✝ Atli Eðvalds-son fæddist í
Reykjavík 3.
mars 1957. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans 2.
september 2019.
Atli var sonur
Eðvalds Hinriks-
sonar og Sigríðar
Bjarnadóttur.
Hann var næst-
yngstur fjögurra
systkina, þeirra Bjarna, Jó-
maki Ármann Viðar Sturlaugs-
son, börn Atli Steinn, f. 2013,
og Máni Steinn, f. 2017. Emil f.
1993, maki Hanna Sólbjört
Ólafsdóttir.
Atli og Steinunn útskrifuðust
úr ÍKÍ árið 1980 og héldu að
lokinni útskrift til Þýskalands
þar sem Atli hóf farsælan at-
vinnumannaferil sinn í knatt-
spyrnu. Að loknum þeim ferli
tók við þjálfaraferill sem náði
ákveðnum hápunkti þegar
hann tók við landsliði Íslands
árið 1999.
Útför Atla fer fram frá Hall-
grímskirkju í dag, 12. septem-
ber 2019, klukkan 11.
hannesar og Önnu.
Atli giftist Stein-
unni Guðnadóttur
27. júní árið 1981 og
eignaðist með henni
fjögur börn. Þau
eru: Egill, f. 1982,
maki Björk Gunn-
arsdóttir, börn Emil,
f. 2014, og Leó, f.
2017. Sif, f. 1985,
maki Björn Sig-
urbjörnsson, barn
Sólveig, f. 2015. Sara, f. 1991,
„Elsku pabbi ...
Hvar á ég að byrja?
Alþjóð virðist vita um áhrif þín
á knattspyrnuhreyfinguna innan
vallar sem utan. Hún mótaði okk-
ur börnin þín auðvitað einnig enda
fylgdum við öll í fótspor þín á einn
hátt eða annan. Að alast upp með
aðra eins fyrirmynd er einstakt að
mér skilst en gat á sama tíma ver-
ið yfirþyrmandi. Ég t.d. taldi mér
trú um að ég þyrfti að vera fremst-
ur í öllu sem ég tók að mér til að
geta átt möguleika á að feta í þín
fótspor. Þér tókst með einni setn-
ingu að fjarlægja alla þá óþarfa
byrði af mér eftir einhvern ósigur
inn á íþróttavellinum á 13. aldurs
ári þegar þú sagðir við mig: „Ég
elska þig sama hvort þú sigrar eða
tapar, ef þú elskar ekki það sem
þú ert að gera ertu á röngum
velli.“ Þessi orð voru ákveðin
þáttaskil í mínu lífi og 15 árum síð-
ar þegar ég rifjaði upp þessa sögu
með þér varst þú hissa, það sem
þér þótti sjálfsagður hlutur hafði
breytt svo miklu fyrir mig.
Síðustu daga hef ég lítið annað
fengið að heyra en sögur frá ótelj-
andi aðilum sem þú snertir á svip-
aðan máta.
Afrek þín inni á íþróttavellinum
eru ótvíræð í mínum huga en þinn
stærsti sigur kom frá manngæsku
þinni við að hvetja aðra. Leiðtogi
hefur þú ávallt verið því þú hörf-
aðir aldrei þegar á reyndi, en
ástæða fyrir því að fólk fylgdi þér
kom útfrá því að þú gafst þér tíma
til að hlusta og gefa af þér. Þín arf-
leifð verður því í mínum huga geta
þín til að draga fram það besta í
öðrum, á einn hátt eða annan ...
Egill Atlason.
Atli Eðvaldsson. Atli Eðvalds-
son! Stærri manneskja og per-
sónuleiki er vandfundinn. Ef mað-
ur ætti að setja upp skala þá væri
hann frá 0 upp í Atla Eðvaldsson.
Egill Skallagríms og Jón Sigurðs-
son væru einhvers staðar nálægt,
en enginn þeirra skoraði fimm
mörk í einum leik í Bundesligunni
eða skoraði mark fyrir landsliðið
strax daginn eftir.
Ég var 7-8 ára pjakkur sem
þvældist á landsliðsæfingu út á
Valbjarnarvöll til að fá eigin-
handaráritun frá þér, Geira Sigur-
vins og Sigga Grétars, uppáhöld-
unum mínum. Auðvitað gáfuð þið
ykkur tíma.
Tíminn líður, 18 árum seinna er
ég á leið út á Nes í mat. Þú getur
ekki ímyndað þér stressið. Fyrstu
alvöru kynnin af verðandi tengda-
pabba. Eins og þér einum var lag-
ið þá tókst þú broddinn af þessu
augnabliki, réttir fram kengbeygl-
aðan spaðann, bauðst mig velkom-
inn og spurðir hvort ég borðaði
Dijon. Furðuleg opnunarspurning
en ég er því feginn að hafa sagt já,
þó að ég hafi aldrei smakkað það
áður. Þetta kvöld opnaðist mér
nýr heimur. 1) Vissi ég ekki að það
væri hægt að tala svona mikið um
fótbolta. 2) Vissi ekki heldur að ein
manneskja gæti talað svona mikið,
og það um fótbolta. 3) Var mér
gert grein fyrir því hvernig ham-
borgarar eiga að vera, McMikson-
style.
Árin liðu, heimsóknir á Lauga-
veg voru tíðar hjá okkur Sif. Svo
fluttir þú til Þýskalands til að elta
draum þinn um hina æðstu
menntun, Fußball Lehrer. Sá tími
var enginn dans á rósum en þú
varst tilbúinn að ganga í gegnum
ýmislegt til að sitja við skipulagð-
ar umræður um Fußball, 8 klst. á
dag í 11 mánuði. Þú varst þegar í
paradís hvað það varðaði. Við Sif
áttum góða heimsókn þín til
Düsseldorf, þar sem við snæddum
saman Schweinshaxe und Kartoff-
elknödeln og skoluðum því niður
með Altbier. Þetta var þinn
heimavöllur. Kaupmaðurinn á
horninu var með veggspjald af þér
uppi á vegg. Þetta var þín borg og
það var yndislegt að fá að kynnast
henni með þér.
Fimm árum seinna varstu far-
inn að venja komur þínar til okkar
í Svíþjóð enda kominn með barna-
barn á staðinn. Svo komu fréttirn-
ar, ömurlegar fréttir sem þú tókst
á við af hinu mesta æðruleysi.
Þetta var verkefni sem þú ætlaðir
að klára, leikur sem þú ætlaðir að
sigra. Þú fluttir yfir til okkar og
hjálpaðir til með Sólveigu, sólar-
geislann þinn. Þú fórst í göngu-
túra, gerðir endalaust af
hnébeygjum, armbeygjum og
upphífingum. Við spiluðum golf og
orkan sem þú hafðir í að leika við
Sólveigu var ótrúleg. Eltingaleikir
milli „afa gamla“ og „bossanova
baby“ voru tíðir og svo sóttirðu
dömuna í leikskólann á hverjum
degi. Við erum svo þakklát fyrir
árið sem við áttum saman og
minningarnar sem við sköpuðum
saman. Sólveig gleymir því seint
þegar Kobbi og Haddi komu í
heimsókn og allt í einu voru þrír
afar á svæðinu sem allir vildu fá að
gefa henni ís. Þrír ísar á einu
bretti!
Nú er leikurinn búinn en ég veit
að þú horfir stoltur um öxl, yfir
eigin afrekum, börnunum og
barnabörnunum.
Elsku Atli minn, takk fyrir allt,
samverustundirnar og hjálpina
með Sólveigu. Við munum halda
merki þínu og gildum á lofti um
ókomna tíð.
Þinn tengdasonur,
Björn (Bjössi).
Elsku tengdapabbi. Söknuður-
inn og sorgin er mikil núna en á
sama tíma er þakklætið svo mikið
fyrir allt það sem þú skildir eftir
þig. Þú hafðir einstakt lag á að
sýna öðrum áhuga og láta þeim
sem í kringum þig voru finnast
þeir skipta máli. Þeir sem þig
þekktu eru líklega sammála mér
um það að þú hafðir stærsta og
hlýjasta faðminn. Þú kenndir mér
margt og er mér ofarlega í huga
jákvæða viðhorfið sem þú hafðir
til lífsins. Þú gast alltaf séð já-
kvæðu hliðarnar á hlutunum og
varst ekki að dvelja við það nei-
kvæða, sem er aðdáunarvert og
nokkuð sem ég vil tileinka mér.
Elsku Atli, þú verður mér og
strákunum okkar fyrirmynd um
ókomna tíð. Takk fyrir allt.
Þín tengdadóttir,
Björk.
Elsku bróðir.
Hetjan mín, vinur minn og
fyrirmynd í svo mörgu. Ég er svo
sorgmædd yfir því að vera búin að
missa þig. Missa þann sem er bú-
inn að vera svo stór hluti af mér
frá því ég fæddist. Við vorum svo
náin. Þegar Atli minn hringdi í
mig til að segja mér frá veikindum
sínum, þá kveið hann mest fyrir
því að segja heilbrigðisstarfs-
manninum mér, frá því að hann
ætlaði ekki hina hefðbundnu leið í
að takast á við meinið. Hann valdi
að fara óhefðbundna leið og sagði
mér frá hinum ýmsu leiðum sem
hann væri búinn að kynna sér og
ætlaði að nota gegn þessum vá-
gesti. Ég tók þá ákvörðun að
styðja hann í ákvörðuninni, enda
var enginn möguleiki á að breyta
neinu um það sem var svona vel
ígrundað að hans hálfu. Það
þekkja þeir sem vita, að ef Atli
minn var sannfærður um eitthvað,
þá fór hann alla leið og það gerði
hann svo sannarlega í sinni bar-
áttu. Oft stóðu læknarnir gapandi
yfir sannfæringarmættinum og
hversu vel hann var lesinn um allt,
sem mögulega gæti haft áhrif á að
vinna vágestinn. Hann var jú
keppnismaður fram í fingurgóma.
Þegar hann var kominn á líkn-
ardeildina, þá ákvað ég að skrifa
nokkurs konar dagbók um líðan
hans og hugmyndir. Hversu veik-
ur sem hann var, stóð hann alltaf
upp aftur. Ég sagði við hann fjór-
um dögum fyrir andlátið, að ég
skildi bara ekki í því, hvernig
hægt væri, að leggja það á nokk-
urn mann að vera kýldur svona
niður trekk í trekk. Þá þagnaði
hann smá stund og leit á mig og
sagði: Anna mín, það er ekki
spurning um hversu oft maður er
kýldur niður, heldur spurningin
um hversu oft maður stendur upp
aftur. Og hann stóð upp aftur og
aftur, þar til leiknum lauk umvaf-
inn ástvinum sínum 2. september.
Í þessu veikindastríði var hann
hvattur áfram af öllum sínum ást-
vinum að ógleymdum einstökum
vinum, þeim Lalla, Gumma og
Kobba sem hreinlega báru hann á
höndum sér.
Atli minn barðist eins og ljón
Hann yfirsteig hverja hindrunina
á fætur annarri. Ekki bara eftir að
hann greindist, heldur mörgum
árum áður. Hann var svo trúr
sjálfum sér og ég held ég megi
fullyrða að færari þjálfari var
vandfundinn. Það er samt svo
furðulegt, að þegar það var alveg
að koma sólskin í lífi hans, þá var
alltaf eitthvað sem olli því, að það
dró ský fyrir sólu, þannig að stóru
áformin um þjálfun og bjarta
framtíð, runnu út í sandinn. Ég er
líka sannfærð um það að ef þessi
áföll hefðu ekki verið svona mörg,
þá hefði sjúkdómurinn ekki endi-
lega birst í þessu líki sem hann
gerði.
Ég á eftir að minnast stóra
bróður míns daglega, enda höfum
við alla tíð spilað stóra rullu í hvort
annars lífi, ég var líka „uppáhalds
systir hans“ sem hann leitaði til í
lífsins ólgusjó og ég svo til hans
líka. Hann var uppáhaldsfrændi
barnanna minna og þeir mágarnir,
Gísli og Atli, áttu einstaklega kært
og fallegt samband alla tíð.
Elsku Atli við fjölskyldan,
strákarnir mínir fjórir og Gísli
minn, erum harmi slegin. Skarðið
verður ekki fyllt því það var eng-
inn eins og þú. Við höldum minn-
ingunni á lofti alla tíð enda er Mik-
soninn ódauðlegur.
Þín uppáhaldssystir að eilífu,
Anna Eðvaldsdóttir.
Atli vinur minn var svo sann-
arlega alþýðlegur maður og gaf
sér alltaf tíma til að spjalla við
hvern sem er og hvenær sem er.
Gott dæmi er þegar ég heimsótti
hann í Düsseldorf og sá hann
skora tvö mörk og leggja upp önn-
ur tvö í 4-1-sigri Fortuna Düssel-
dorf á móti Borussia Mönchen-
gladbach að viðstöddum 78.000
manns. Eftir leik var okkur boðið
á sigurhátíð á vegum klúbbsins og
er við mættum voru mörg hundr-
uð stuðningsmanna Düsseldorf
fyrir utan staðinn. Ég held að
hann hafi náð að spjalla við alla
nema einn. Hann var einstök per-
sóna, góðhjartaður, glaðlyndur,
mikill leiðtogi og goðsögn.
Atli háði stranga baráttu við
manninn með ljáinn í nokkur ár og
neitaði að leggja niður sverð sitt
.... keppnismaður dauðans. Enda
var það hrein martröð að mæta
honum á velli þegar hann kom á
blússandi siglingu á móti manni
með báða nasavængina þanda út á
miðja kinn og augnaráðið var ekk-
ert sérstaklega upplífgandi. Vá ...
hvað ég óskaði þess oft að vera
ekki á þessum stað á þessari
stundu.
Ég minnist þess alla tíð er við
skólafélagar hans fórum á lands-
leik í Laugardalnum og okkur
tókst að sannfæra Atla um að gera
vinum sínum smá greiða með nýju
fagni, ef honum tækist að skora í
leiknum, sem hann og gerði.
Fagnið var að slá létt á hausinn á
sér ótt og títt með annarri hendi
og hlaupa á spretti meðfram allri
stúkunni. Áhorfendur fögnuðu
mjög en frekar undrandi á fagninu
ásamt leikmönnum sem náðu ekki
í skottið á honum til að faðma
hann. En við sem vissum betur
hlógum mikið yfir þessu fagni
hans og það fyndna við þetta er að
hann skoraði ekki skallamark.
Atli var mér sem klettur í hafi
og traustari vin er ekki hægt að
hugsa sér í lífinu og heppinn ég að
vinskapur okkar var bundin órjúf-
anlegum böndum frá fyrstu kynn-
um.
Mig langar að birta hérna tvær
vísur eftir góðan vin minn, Árna
Grétar Finnsson, sem einnig er
látinn. Þeir Atli höfðu báðir mjög
gaman af því að segja frá; sú íþrótt
var þeim alveg fyrirhafnarlaus.
Einhverju sinni hittust þeir í sam-
kvæmi heima hjá mér í Frosta-
skjólinu að vetri til í skítakulda.
Þegar Árni Grétar vék sér út fyrir
til þess að reykja vindilinn sinn fór
Atli með honum og þarna stóðu
þeir í 45 mínútur og létu dæluna
ganga til skiptis. Þeir létu frostið
ekki hafa áhrif á sína uppáhalds-
iðju.
Árni Grétar átti gott með að
yrkja og vísurnar lýsa því sem við
okkur blasir.
Óvissa
Furðuspárnar fyrir ber.
Framtíðina enginn sér.
Margt, sem fullvíst ætlað er,
öðruvísi að lokum fer.
Hafðu ekki áhyggjur –
ævin hún er stutt.
Innan stundar er þín sál
í aðra heima flutt.
(ÁGF)
Fjölskyldu Atla og öðrum að-
standendum votta ég mína dýpstu
samúð.
Jakob Þór Pétursson.
Liðin eru rúm 40 ár síðan ég
fékk herbergi 1 á heimavist
Íþróttakennaraskólans á Laugar-
vatni. Ég var spenntur að hitta
herbergisfélagann, Atla Eðvalds-
son, sem nú er látinn langt um ald-
ur fram. Ég heyrði að Atli kæmi
eitthvað síðar vegna landsliðs-
verkefna en ekki leið á löngu þar
til hann mætti galvaskur til leiks.
Við náðum strax vel saman enda
áttum við margt sameiginlegt,
báðir miklir keppnismenn, fæddir
sama ár og í sama mánuði. Milli
okkar myndaðist fljótlega traust
vinasamband sem entist alla tíð.
Við gátum alltaf rætt málin í vin-
semd og á kvöldin rifjuðum við
upp margt skondið sem hent hafði
fyrr um daginn og gátum oft hleg-
ið hátt og innilega. Við gáfum hvor
öðrum góð ráð og vorum alltaf til-
búnir til að taka þátt í sprelli með
skólasystkinunum. Fljótlega eftir
að skólinn byrjaði hvatti ég Atla til
að kaupa fræðibók sem í boði var
um sund svo hann gæti tileinkað
sér þau fræði og hann sagði mér
að rakstur með rafmagnsrakvél
skilaði aldrei góðum árangri. Ég
gleymi seint hláturskasti Atla
þegar ég mundaði sköfuna fyrst
og andlitið varð blóðrisa. Ekki
man ég hvort sundbókin var mikið
lesin en gaman er að rifja upp að
Atli hefði getað náð langt í sundi
ef það hefði orðið fyrir valinu hjá
honum.
Löngu síðar þegar ég, gamli
sundkappinn, var hættur að
synda var Atli farinn að nota
sundið sem líkamsrækt og synti
þá 1.500 metra á dag. Við höfðum
að orði að sundbókin hefði komið
að gagni eftir allt.
Við félagarnir áttum það sam-
eiginlegt að vilja takast á við nýja
hluti en ekki verður farið út í það
hér. Þó ber að nefna að þrátt fyrir
fjörið á heimavistinni ákváðum
við að leigja húsið Bjarkarlund
seinna skólaárið með tveimur vin-
um, Jakobi Þór Péturssyni og
Sigurjóni Elíassyni. Við vorum
kallaðir Bjarkar-lundsbræður og
á neðri hæðinni bjuggu þrjár
skólasystur okkar. Ein þeirra,
Steinunn Guðnadóttir, átti heldur
betur eftir að koma við sögu hjá
Atla því þau voru lengi í hjóna-
bandi og eignuðust saman fjögur
börn. Þar fylgdumst við félagarn-
ir að og í mörg ár sendum við hvor
öðrum jólakort með myndum af
börnunum okkar. Stundum leið
langur tími án þess að við værum í
neinu sambandi en alltaf þegar
við hittumst var eins og það hefði
verið í gær. Á vordögum 2018
héldum við til Manchester ásamt
góðum hópi skólafélaga (T-félaga)
til að fara á stórleik Man. City og
Man. United og var ferðin hreint
út sagt stórkostleg. Sama ár héld-
um við svo upp á 40 ára afmæli T-
félagsins í Húsafelli þar sem stór
hópur skóla-systkina fagnaði
tímamótunum. Eftir það vorum
við gömlu herbergis-félagarnir í
reglulegu sambandi þar sem við
rifjuðum upp gamla daga og sögð-
um hvor öðrum sögur af börnum
okkar og barnabörnum. Það er
skemmtileg tilviljun að tveir synir
okkar skuli nú vera samferða í
sjúkraþjálfunarnámi við Háskóla
Íslands. Minningar mínar er
tengjast góðum vini, sem ég
kynntist svo vel á Laugarvatni
forðum, eru ljúfar og ég deildi
þeim með góðum vinum.
Hlýjar samúðarkveðjur til Eg-
ils, Sifjar, Emils og Söru og fjöl-
skyldunnar allrar. Blessuð sé
minning Atla Eðvaldssonar.
Þorsteinn Hjartarson.
Atli Eðvaldsson hefur lokið
baráttu sinni við vágest sem engu
og engum eirir. Barátta þessa
mikla keppnismanns fyrir lífinu
lét engan ósnortinn sem fylgdist
með Atla sl. þrjú ár. En það kom
okkur, vinum hans og félögum,
ekki á óvart. Atli var mikill bar-
áttumaður, innan sem utan knatt-
spyrnuvallarins. Honum fannst
ekkert ómögulegt, enda kunni
hann ekki að stafa orðið „upp-
gjöf“, hvað þá meir. Atli kom inn í
Valsliðið eins og stormsveipur
sumarið 1974, þá aðeins 17 ára og
á svipuðum tíma komu félagar
hans, Gummi Þorbjörns., Magnús
Bergs og Albert Guðmundsson
einnig inn í meistaraflokkslið Vals
sem á seinni hluta áttunda ára-
tugar 20. aldar varð eitt besta og
öflugasta lið íslenskrar knatt-
spyrnusögu. Ég naut þeirra for-
réttinda að leika með Atla 1974-79
og saman mynduðum við öflugt
par á miðju vallarins þar sem
hraði Atla, líkamsstyrkur, úthald
og aðrir hæfileikar nutu sín vel.
Atli var keyptur til Borussia
Dortmund árið 1980 og Þjóðverj-
arnir tóku miðvallarspilarann
sterka og breyttu honum í mið-
herja, enda var Atli afburða
skallamaður, eins og Búbbi bróðir
hans, Jóhannes „Big Shuggie“
Eðvaldsson sem gerði garðinn
frægan með Glasgow Celtic um
árabil. Þegar mögnuðum knatt-
spyrnuferli Atla lauk gerðist hann
þjálfari og stýrði m.a. HK, Fylki,
ÍBV, KR og íslenska landsliðinu,
auk fleiri liða. Hann gerði KR að
Íslandsmeisturum 1999 eftir langt
hlé og eignaðist sem leikmaður og
þjálfari marga góða vini í KR sem
eins og við Valsmenn syrgja nú
einstaka kempu, „champion and
warrior“.
Atli verður mér ógleymanlegur
sem einn besti leikmaður sem ég
lék með á ferlinum, en einnig sem
afar öflugur leikmaður og fyrirliði
íslenska landsliðsins. Ég hef sjald-
an kynnst öðru eins keppnisskapi,
sjálfstrausti og sigurvilja eins og
þessi kappi bjó yfir og sýndi alla
tíð, ekki síst í veikindum sl. ára.
Ég og fjölskylda mín sendum fjöl-
skyldu Atla og vinum innilegar
samúðarkveðjur. Hugur okkar er
hjá Búbba og Önnu, systkinum
Atla og börnunum, Agli, Emil, Sif
og Söru, tengdabörnum og barna-
börnum.
Guð blessi minningu Atla Eð-
valdssonar.
Hörður Hilmarsson.
Blaðað í minningum. Haustið
1971 standa stoltir liðsmenn 4.
flokks Vals á verðlaunapalli á
gamla Melavellinum. Við Atli
saman í fremstu röð. Bikarinn á
loft, Íslandsmeistarar í fyrsta
sinn. Atli stór og slánalegur,
sposkur með sinn glettna svip. Við
fórum í bíó þetta kvöld, rígmontn-
ir! Laugarásbíó ef ég man rétt.
Atli hefði munað það.
Tveimur árum síðar unnum við
allt sem hægt var að vinna í 3.
flokki undir handleiðslu Róberts,
og framtíðin björt.
Júní 1974, draumur rætist.
Fyrsti leikur okkar Atla með
meistaraflokki Vals, í Íslands-
mótinu gegn KR. Búbbi var fyrir-
liði og gaf bróður sínum enga sér-
meðferð! Að sjálfsögðu skoraði
Atli með þrumufleyg af 25 metra
færi og tryggði Val stig. Tónninn
var gefinn, Atli var maður stóru
stundanna. Um kvöldið var það
Stjörnubíó.
Haustið 1976, tvöfaldir meistar-
ar í einu mesta sóknarliði Íslands-
sögunnar, undir stjórn Youri. Þar
vorum við í háskóla leikskipulags-
ins. Einstök blanda eldri goðsagna
og yngri leikmanna, og Atli orðinn
lykilmaður 19 ára. Við gátum spil-
að saman blindandi, sögðum við
Atli nýverið. Og sigrarnir með Val
urðu fleiri.
Áfram fylgdumst við Atli að, í
unglingalandsliðinu og síðan
frumraun okkar með landsliðinu í
Færeyjum 1976. Að koma inn í
landsliðið á þessum árum var æv-
intýri, með hetjum Íslands og fyr-
irmyndum. Landsliðsferill Atla
varð langur og glæsilegur. Og
engum kom á óvart þegar Atli tók
við fyrirliðabandinu, enda mikill
leiðtogi.
Á þessum uppvaxtarárum varð
til þéttur vinahópur með Atla, þar
sem endalaust var brallað. Fót-
boltinn var miðpunkturinn, Vals-
svæðið annað heimili og bolti
sjaldnast langt undan. Utan fót-
boltans var Atli fremstur meðal
jafningja í félagsskapnum. Léttur
í lund, alltaf til, mikill spaugari og
sagnamaður, mundi alla brandara
og hélt lengst út inn í bjartar næt-
ur. Gat verið skoðanafastur og
þrjóskur, og auðvitað mikill
keppnismaður. Aðsetur okkar var
gjarnan kjallarinn á Laufásvegin-
um hjá Magga, rúnturinn í bæn-
um, tjaldútilegan eða hvar sem
var. Atli var frábær félagi á frá-
bærum tíma á lífsleiðinni.
Atli sló rækilega í gegn í Evr-
ópuleik haustið 1979 gegn Kevin
Keegan og félögum í Hamburger
SV, og atvinnumennskan fylgdi í
kjölfarið. Okkar maður var kom-
inn í hóp þeirra bestu. Þar átti
hann eftir að marka glæst spor,
sem og á þjálfaraferlinum að leik-
mannsferlinum loknum.
Þegar Atli greindist með
krabbamein ákvað hann strax að
fara óhefðbundnar leiðir í lækn-
ingum. Hann fór í vegferð sína af
yfirvegun og hugrekki, með gríð-
arlegan viljastyrk og óbilandi trú
á verkefninu. Og hann sigraðist á
spám. Þegar á móti blés setti hann
sér ný markmið. Og stóra mark-
Atli Eðvaldsson