Tímarit hjúkrunarfræðinga - 2016, Page 18

Fólkið16/19
EingöngU Fimm karlmenn höfðu útskrifast úr hjúkrun hér á landi
þegar þeir félagarnir, Helgi Benediktsson og Rudolf R. Adolfsson,
útskrifuðust árið 1976. „Við erum meðal tíu fyrstu karlmannanna í
hjúkrun í hjúkrun,“ segja þeir þegar við setjumst niður á kaffihúsi í
miðbænum. Margt hefur á daga þeirra drifið undanfarin 40 ár í starfi,
og þeir eru hvergi hættir að hjúkra enda þykir þeim með eindæmum
gaman í vinnunni.
Þrátt fyrir að þeir hafi valið sér ólíkan vettvang innan fagsins –
Helgi í gjörgæsluhjúkrun og Rudolf í geðhjúkrun – þá hafa þeir haldið
sambandi alla tíð og þekktust meira að segja þegar þeir hófu námið
en Rudolf og elsti bróðir Helga voru vinir úr Hlíðunum. Þeir vissu þó
ekki af ákvörðun hvors annars að leggja fyrir sig hjúkrun. „Ég hef í
raun enga skýringu á af hverju ég fór í hjúkrun,“ segir Helgi, en hann
segist hafa haft áhuga á spítölum eftir að hafa legið sjálfur á spítölum.
„Það var enginn sem hvatti mig til að taka þessa ákvörðun,“ segir
hann jafnframt. Rudolf tekur í sama streng: „Ég hafði enga fyrirmynd
af karlmönnum í hjúkrun en ég hafði áhuga á sjúkraþjálfun.“ Alls
voru fjórir karlmenn sem hófu nám í Hjúkrunarskólanum 1973, og
það var sjaldgæft á þeim tíma, en tveir þeirra heltust úr lestinni á
námsárunum. Meðalaldur þeirra sem hófu nám í hjúkrun á þessum
tíma var 17 til 18 ár og útskrifuðust því margir um tvítugt. Helgi
segist hafa verið hálfgerður krakki þegar hann hóf námið en hann var
19 ára gamall. Ári áður en þeir útskrifuðust var starfsheitinu breytt í
hjúkrunarfræðing úr því að vera hjúkrunarkona og hjúkrunarmaður
en þessi heiti voru jafnframt lögvernduð fyrir félaga í Hjúkrunarfélagi
Íslands.
Ljón á veginum og ósýnilegar girðingar
Á þeim tíma, sem þeir hófu nám í hjúkrun, tíðkaðist það enn síður
en í dag að karlmenn ynnu við umönnunarstörf. Ýmis ljón reyndust
á veginum. Helgi rifjar upp þegar hann gerðist svo frakkur að fara á
fæðingarheimilið í Reykjavík í vettvangsheimsókn en það var hluti
námsins. Þegar nemendurnir voru mættir á vettvang brá forstöðu-
konunni heldur í brún þegar hún sá karlmann í hópnum og sagði að
það væri ekki gott fyrir fæðandi konur að hafa karlmann á staðnum
og lagði því til að hann biði í eldhúsinu. „Ég þakkaði pent fyrir og fór
þess í stað á Landspítalann í Fossvogi,“ sagði hann. „Það voru ýmis