Skessuhorn - 19.06.2019, Blaðsíða 18

MIÐVIKUDAGUR 19. jÚnÍ 201918
Á hákarlasafninu í Bjarnarhöfn í
Helgafellssveit geta gestir fengið
persónulega leiðsögn og fræðslu um
hákarla og hákarlaverkun, en fjöl-
skyldan í Bjarnarhöfn hefur stundað
hákarlaverkun í nokkrar kynslóðir.
Síðustu ár hafa margir gestir feng-
ið leiðsögn frá Mariu Stellu Faccin
sem flutti fyrst til Íslands árið 2016
til að vinna í Bjarnarhöfn. „Í byrj-
un var ég bara forvitin um Ísland,
helst var það samt kuldinn. Ég var
komin með nóg af hitanum á Ítalíu
og langaði að fara þangað sem væri
kaldara. Það er engin sérstök fal-
leg saga um af hverju ég kom hing-
að. Ég hafði áður búið í Rússlandi í
eitt ár en langaði eitthvert annað og
horfði þá helst til norðurlandanna
og fékk fyrst vinnu hér. Það er í
rauninni ástæðan fyrir að ég endaði
á Íslandi,“ segir Maria.
Líkar vel að
vera einangruð
Þegar Maria lenti fyrst á Íslandi í
apríl var gróðurinn enn að koma
undan vetri. „Það var allt appels-
ínugult, gult, rautt og brúnt ennþá,
mér fannst ég hafa lent á mars,“ seg-
ir hún og hlær. „En svo fór grasið
fljótlega að spretta og það var ótrú-
lega gaman að fá að sjá svona augljós
árstíðaskipti,“ bætir hún við. Maria
er 24 ára, fædd og uppalin í bænum
Savignano Sul Rubicone á Ítalíu.
„Ég gekk í skóla þar sem áherslan
var mest á kúltur eins og sögu, bók-
menntir og tungumál. Ég hef allt-
af átt auðvelt með tungumál svo ég
fór inn á þá braut. Ég fór í eitt ár
sem skiptinemi til Rússlands þegar
ég var 17-18 ára en ég hafði alltaf
heillast að Rússlandi, frá því ég var
barn. Þar lærði ég að tala tungumál-
ið og sá að við erum ekki öll eins,“
segir Maria.
En hvað var það við Ísland sem
fékk Mariu til að koma hingað fjög-
ur sumur í röð? „Það er svo margt
sem ég elska við Ísland. Ég varð
strax ástfangin af staðnum, vinnunni
minni og fólkinu sem ég vinn með.
Fólkið hér í Bjarnarhöfn er fjöl-
skyldan mín í dag og mér hefur allt-
af liðið vel hér hjá þeim. Á Íslandi
lærði ég svo enn betur að bera virð-
ingu fyrir því hversu ólík við erum
öll. Á Íslandi finnst mér ég geta ein-
beitt mér betur að sjálfri mér og ég
á auðveldara með að skilja við allar
neikvæðar tilfinningar. Hér í Bjarn-
arhöfn er ég frekar einangruð og
mér líkar það vel. Það skilja það ekki
allir, en Íslendingar skilja mig. Ég er
oft spurð hvernig ég geti búið svona
langt frá öllu, hvar ég kaupi í matinn
og hvort við lokumst ekki inni á vet-
urna út af snjó,“ segir Maria og hlær.
„Við höfum ekki lokast inni og það
tekur bara um 20 mínútur að keyra
í Stykkishólm til að fara í búð eða
sund. Ég fer oft í sund en ég man
fyrst þegar ég kom hugsaði ég bara:
Ó, Guð, sundlaugin, er úti og það er
kalt úti. En núna elska ég að fara og
slaka á í sundi,“ bætir hún við.
Ekki ætlað að tjá sig
með tungumáli
Aðspurð segist Maria hafa lært að-
eins íslensku þann tíma sem hún
hefur verið hér en að hún skilji fyrst
og fremst það sem tengist hákörlum
og harðfiski. „Ég tala ítölsku, rúss-
nesku, ensku og smá spænsku en svo
skil ég aðeins málfræðina í frönsku
og þýsku. Þegar ég fór að vinna hér
í Bjarnarhöfn ákváðum við að ég
myndi frekar einbeita mér að leið-
sögn á þeim tungumálum sem ég
kann, en að læra íslensku. En ég
elska tungumál og ég elska málfræði
og ég hef lært aðeins íslensku,“ seg-
ir hún. En á hvaða tungumáli hugs-
ar Maria? „Það er góð spurning. Ég
held að ég hugsi eiginlega aldrei á
tungumáli. Ég hugsa í myndum, lit-
um, formum og tilfinningum. Það
er kannski dálítið ítalskt, við Ítalir
erum svo tilfinningaríkir,“ segir hún
og hlær. „Mig hefur samt dreymt á
öðrum tungumálum en ítölsku, ætli
það fari ekki bara eftir því hvaða
tungumál er ríkjandi í mínu lífi á
hverjum tíma.“ Tungumálanám-
ið var þó aldrei draumur Mariu og
stefnir hún á að fara til Skotlands í
listnám næsta haust. „Á Ítalíu, eins
og örugglega í mörgum löndum, er
áherslan alltaf á að læra það sem gef-
ur pening. Þar sem ég átti auðvelt
með tungumál ýtti samfélagið mér
eiginlega út í þannig nám og ég átti
að vera túlkur. En ég held að mér sé
ekki ætlað að tjá mig á tungumáli.
Ég held að litir, form, myndir og list
sé það sem hentar mér best til að tjá
mig, svo ég ákvað að fara í háskóla
í Skotlandi að læra það,“ segir hún
og brosir. Aðspurð segir hún listina
alltaf hafa blundað í sér og að frí-
tíma sínum eyði hún helst alltaf með
bursta og málningu í hönd. „Ég held
að við fæðumst öll listamenn en svo
færumst við á aðrar brautir. Þegar
við erum börn höfum við flest áhuga
á að segja sögur, hvort sem er með
að skrifa, nota liti eða eitthvað ann-
að til að skapa. Ég hef allavega alltaf
elskað að segja sögur og mín leið til
þess er í gegnum list,“ segir Maria.
Lyktin angrar ekki
Aðspurð segist hún ekki hafa vitað
neitt um hákarla áður en hún kom
fyrst í Bjarnarhöfn. „En ég á mjög
auðvelt með að læra. Það er al-
veg nóg fyrir mig að heyra sögurn-
ar einu sinni og svo segi ég þær sjálf
bara oft og þá festast þær í minninu.
Og í vinnunni minni segi ég sög-
urnar aftur og aftur og þannig eru
þær bara fastar þar núna,“ segir hún
og hlær. Hún heillaðist strax af há-
körlum, sögu Íslendinga um há-
karlaveiðar og hákarlaát og hvern-
ig fjölskyldan í Bjarnarhöfn, sem
kemur af Ströndum, tengist þeirri
sögu sterkum böndum. „Mig langar
núna að læra meira um hvað gerð-
ist milli þess sem Íslendingar hættu
að veiða hákarl og þar til þeir fóru
að borða hákarl aftur, en ég held að
það sé mikið Hildibrandi að þakka.
Þetta er allt svo heillandi og ég elska
að sjá hvernig hákarlinn er verkaður
hér í Bjarnarhöfn. Ég elska líka sjálf
að fara út og skera hákarlinn,“ segir
Maria og brosir. En borðar hún há-
karlinn sjálf? „Ég hef elskað hákarl
frá því ég smakkaði hann fyrst. Það
trúa því ekki allir en þannig er það
samt og ég var ekki sú eina í fjöl-
skyldunni minni. Mamma er ekkert
svo hrifin en pabbi elskar þetta og
ég fer stundum með smávegis há-
karl fyrir hann þegar ég fer heim,“
segir hún. „Lyktin hefur heldur
aldrei angrað mig neitt og angr-
ar ekki heldur foreldra mína þegar
þau hafa komið í heimsókn. Ég veit
ekki af hverju það er, kannski því við
erum vön mjög sterkum ostum með
sterkri lykt,“ segir Maria.
Mikill menningarmunur
Maria segir menninguna á Íslandi
og Ítalíu mjög ólíka. Á Ítalíu lærir
fólk að það sé í lagi að líða ekki allt-
af vel og vera ekki alltaf hamingju-
samur með lífið og að það sé í lagi
að sýna allar tilfinningar. „Ítalir hafa
miklar tilfinningar og það þykir til
dæmis alveg í lagi að öskra á fólk,
það er ekki alltaf kurteisi en samt í
lagi og alveg samþykkt. Þegar fjöl-
skyldan mín hittist eru oft mikil læti
og fólk öskrar mikið, líka bara af
gleði. Ég elska að hafa þetta svona
en stundum getur þetta orðið mjög
mikið og maður orðið þreyttur. Ís-
lendingar hafa mikið meiri stjórn á
tilfinningum sínum og ég hef lært
að hafa það líka, sem mér þykir gott.
Það sem ég hef lært um lífið hér á
Íslandi er mjög jákvætt, eins og að
hér þykir það meira í lagi að vilja
bara vera einn. Það dæmir mig eng-
inn á Íslandi fyrir að vilja bara vera
heima með penslana mína frekar
en að hitta fólk. Ég er mikill ein-
fari og ég held að margir Íslening-
ar séu það líka,“ segir Maria. „Ítal-
ir eru líka mikið meira með reglur
á meðan Íslendingar eru frjálslegri
og eiga auðveldara með breyting-
ar, eru afslappaðri og mikið óskipu-
lagðari en Ítalir,“ segir hún og hlær.
Þá segir Maria matinn á Íslandi líka
ólíkan ítalska matnum en jafnframt
að henni líki vel við íslenska matinn.
„Ég er kjötæta og elska kjöt. Á Ítalíu
borðum við mikið grænmeti og ít-
alskur matur er almennt mjög holl-
ur. En á Íslandi fæ ég að borða eins
mikið kjöt og ég vil, sem ég elska.
Við borðum til dæmis mikið lamba-
kjöt hér en það er hefðbundinn há-
tíðarmatur um páskana á Ítalíu. Ég
elska ítalskan mat en ég elska líka
íslenskan mat svo það er bara bæði
gott,“ segir Maria.
Í ár er síðasta sumarið sem Maria
mun taka á móti gestum í Bjarnar-
höfn en næsta vetur verður hún í
Skotlandi við nám. „Ég fæ örugglega
bara svona mánuð í sumarfrí svo ég
held ég geti ekki komið til Íslands
þá, langar samt ekki að segja að ég
muni ekki koma. Ég elska Ísland og
ég mun pottþétt koma hingað aftur
einn daginn. Ísland hefur kennt mér
svo margt og ég elska fjölskylduna
mína hér á Íslandi.“ arg
Á Hákarlasafninu í Bjarnarhöfn kennir margra grasa. Mikið safn fugla og muna úr
eigu fjölskyldunnar frá Asparvík og síðar Bjarnarhöfn. Ljósm. mm.
Hefur elskað hákarl frá fyrsta smakki
Tungumálakonan Maria leiðbeinir gestum á hákarlasafninu í Bjarnarhöfn
Maria Stella Faccin, leiðsögumaður í Bjarnarhöfn, segir lyktina af hákarlinum aldrei hafa angrað sig. Hér er hún að sýna
blaðamanni hákarlinn sem hangir og bíður þess að verða verkaður. Ljósm. arg.
Hér má sjá hákarlinn hanga. Fyrst eru stykkin stór og hanga langt niður en á
meðan þau hanga lekur úr þeim vökvi og þau minnka hægt og rólega. Stykkin
næst í mynd eru búin að minnka um helming og eiga enn töluvert eftir. Ljósm. arg.
Maria að segja gestum frá öllu sem viðkemur hákarli í heimshöfum og til matar á
þorradiski.