Bændablaðið - 06.07.2017, Blaðsíða 7

7Bændablaðið | Fimmtudagur 6. júlí 2017
Öflug útikennsla hefur verið í Hrafnagils-
skóla undanfarin ár en skólinn býr svo vel
að hafa afnot af trjáreit í brekku skammt
ofan Hrafnagilshverfis.
„Foreldrar standa þétt við bakið á okkur, þeir
hafa byggt upp eldstæði og skógarskýli til að
sitja inni en þar hafa börnin lært að tálga, gera
flautur og margt fleira,“ segir Hulda Magnea
Jónsdóttir, kennari við Hrafnagilsskóla, en hún
lét af störfum nú í vor eftir 30 ára starf við
skólann og 44 ára kennsluferil í allt.
Farið í skóginn vikulega í allan vetur
Hún segir að smíðakennarinn, Guðrún Hadda
Bjarnadóttir, sé mjög hugmyndarík og vinni
með bekkjarkennurum í skógarverkefnum. Nú
á liðnum vetri hefur verið farið nánast viku-
lega í skóginn og unnið þar að fjölbreyttum
verkefnum.
„Við höfum þemadaga á vorin og erum þá
í skóginum með alla nemendur yfir daginn.
Verkefnin sem við unnum að voru t.d. að
læra að tálga flautur, rannsaka ánamaðka í
víðsjám, læra að þekkja íslenskar plöntur, eins
og þjóðarblómið holtasóley, maríustakk, smjör-
gras, týsfjólu og fleiri plöntur, sem komnar
voru í blóma. Einnig hafa nemendur lært að
kveikja eld, leggja göngustíga og poppa yfir
opnum eldi,“ segir Hulda.
Safna birkisafa og birkifræjum
Þá hafa nemendur snemma vors safnað
birkisafa úr birkitrjám og á haustin safna þeir
birkifræjum sem send eru
til Landgræðslunnar sem
síðan sáir þeim.
„Það lítur mjög vel
út með birkifræ núna,
allt útlit fyrir mjög gott
fræár og skólafólk hefur
verið hvatt til að leggja
Landgræðslunni lið með
því að tína fræ næsta
haust.“
Hulda segir nemendur
una sér mjög vel í skóginum.
Þegar bakað er greinabrauð
eða poppkorn poppað er
það undantekningarlaust
það besta sem þau hafa
smakkað.
Hrafnagilsskóli hefur
um árabil verið einn stærsti
dreifbýlisskóli landsins,
en nú hin síðari misseri
hefur nemendum fækkað
nokkuð. /MÞÞ
Öflug útikennsla í Hrafnagilsskóla undanfarin ár:
Læra að tálga, gera flautur og safna birkifræjum
MÆLT AF
MUNNI FRAM
Enn og aftur biðla ég til hagyrðinga vítt um land að víkja að þættinum efni. Það var í upphafi ásetningur að
birta í þættinum sem mest af nýlega ortum
vísum sem víðast frá. Þótt talsvert gamalt
efni sé til í safni mínu, þá auðgar það efn-
istökin ef „nýmeti“ slæðist með.
Þó fyrningarnar flestir eigi,
fyrirhyggjan slíku réð,
er nokkurt magn af nýju heyi
nauðsynlegt að hafa með.
Í fyrningum er að finna þessar tvær vísur
eftir Ólaf Bergsson barnakennara. Höfundi
þótti illa horfa fyrir íslenskri vísnagerð
eftir daga þeirra miklu skálda, Páls
Ólafssonar, Gríms Thomsen og Þorsteins
Erlingssonar:
Þegar Páls er brostin brá,
búið Grím að heygja,
og Þorsteinn líka fallinn frá,
ferhendurnar deyja.
En hin munnlega geymd varðveitir
sannarlega marga gersemi genginna
kynslóða. Ólafur breytti því vísunni:
Þó að Páli bresti brá,
bili Grím að skrifa,
Þorsteinn líka falli frá,
ferhendurnar lifa.
Þau sannindi að vel gerð vísa geti létt fólki
leiðann, er algild. Þormóður Pálsson frá
Njálsstöðum orti:
Býsna tómur andinn er
ei mun skarta að kvarta.
Vísnahljómur veitir mér
von í hjarta, bjarta.
Sigurður Snorrason bætir við:
Þá á tungan engan yl,
enga fagra sögu,
þegar ekkert efni er til
í ferskeytta bögu.
Og Guðfinna Þorsteinsdóttir frá Hömrum
yrkir áþekkt:
Er hún þjóðleg, alltaf ný,
áþekk skrýddri brúði,
stakan rétta reyfuð í
ríms og stuðla skrúði.
Þó að skáld falli frá, tekur ný kynslóð við
þjóðaríþróttinni. Ragnar Gröndal (Ranki)
orti:
Bræðir ísinn ylríkt vor,
eyðast veðrin ströngu.
Þar sem einhvers enda spor
annar byrjar göngu.
Sr. Sigurður Norland í Hindisvík orti svo
fagurlega til sléttubandaháttarins:
Sléttubanda háttur hýr,
hróður andans fagur,
léttu vanda, djarfur, dýr
drauma landa bragur.
Meðan áttir þekkir þjóð
-þagni sláttur nýrri-.
Héðan láttu óma óð
öllum háttum dýrri.
Títtnefndur Einar Kolbeinsson, bóndi í
Bólstaðarhlíð, reyndi nokkuð ákaft fyrir
sér við sléttubandagerð. Mörgum af hans
samferðamönnum þótti kveðskaparformið
þreytandi, sér í lagi á hagyrðingasamkom-
um. Pétur læknir Pétursson hugðist venja
Einar endanlega af þessu sléttubandabulli
á samkomu hagyrðinga á Akureyri 2004.
Einar er sífellt að ergja mig
og ætti að kynnast vöndunum.
Hann ætti bara að hengja sig
í helvítis sléttuböndunum.
Drykkjusvoli drjúgur er,
dýrt sinn fola metur.
Einar Kol, sem yrkir hér
enginn þolað getur.
181
Umsjón:
Árni Geirhjörtur Jónsson
kotabyggð1@gmail.com
Myndir / Hulda Magnea Jónsdóttir
LÍF&STARF
-
-