Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1989, Blaðsíða 23

augljósri skyldu sinni. En vissulega
reynum við að leysa vanda sem allra
flestra.
Nú við ruddum brautina í fleiru.
1969 var hafinn rekstur skóla fyrir
fötluð böm, sem hvergi áttu þá aðgang
að skólakerfinu - fyrst fyrir eiginn
reikning og svo með framlagi á fjár-
lögum, sem ótrúlega illa gekk að fá
fram. En með harðfylgi brautryðjenda
hafðist þetta. Þennan skóla rákum við
í Reykjadal í fimm vetur. Auðvitað
voru menn á því þá að aðskilnaður
þessara einstaklinga frá hinu almenna
kerfi væri ekki góður - öðru nær - en
nauðsyn braut lög, því skólakerfið
bauð ekki upp á annað.
Nú en er þá ekki rétt að víkja nokk-
uð að endurhæfingastöðinni á Háaleit-
isbraut eins og hún er í dag. Starfsemin
þar skiptist í fjóra meginþætti:
Sjúkraþjálfun, iðjuþjálfun, sund-
kennslu (samtengt þessu tvennu) og
talkennslu.
Á milli 3000 og 4000 manns - nær
4000 fara þama í gegn árlega og mig
minnir meðferðarfjöldi á síðasta ári
vera nær 29000. Þama vinna nú 34
starfsmenn að staðaldri.
Nýja hjarta- og lungnastöðin - end-
urhæfingardeildin nýja - fær þama að-
stöðu eftir vinnutíma hjá okkur þ.e.
eftir kl. 17. Það gladdi okkur að geta
lagt þessu lið, því þama er um betri
nýtingu húsnæðis og tækja að ræða og
gott málefni fær greiðari framgang um
leið.
Nú okkar vandi eins og fleiri sem
við svipaða starfsemi fást er fjárhags-
vandinn. Með samningum við Trygg-
ingastofnun ríkisins á síðasta ári varð
veruleg breyting til batnaðar þar sem
þátttaka T.r. jókst talsvert. Á ýmsu
hefur gengið, en símahappdrættið okk-
ar hefur í áranna rás dregið okkur að
landi.
Hitt er rétt að taka fram að veru-
legur samdráttur varð í happdrættinu á
síðasta ári og er það vandamál flestra
félaga nú að ég hygg og fyrir okkur
verulegt áhyggjuefni.
Ég held að setja verði skýrari og
betri reglur um útgáfu happdrættis-
leyfa - láta ákveðin forgangsverkefni
og virkileg líknarfélög sitja í fyrirrúmi,
en ekki úthluta þessu svo rúmt, sem
mér finnst stundum gert.
Nú ætli ég ætti ekki að segja eitt-
hvað í lokin, spá í framtíðina og alltaf
kallar nóg að. Ég spyr mig stundum
hvort blessuð læknavísindin séu í öllu
á réttri braut, þegar ég sé það sem ég
kalla hina lifandi dánu. En hvar yrðu
svo mörkin - siðfræði - trúfræði og allt
mögulegt gera okkur sennilega ókleift
að rata réttan, gullinn veg.
Mannsæmandi, eðlilegar aðstæð-
ur, eðlilegur lífsmáti í sem flestu hljóta
að þurfa að vera efst og æðst í þessari
umræðu allri.
Við erum að reyna að róa áfram á
okkarlitlu kænu. Reykjadalsverkefnið
er nú stærst og viðamest. Þörfin eykst
og á okkur er kallað. Við reynum af
veikum mætti, en góðum vilja að sinna
því kalli, rækja þá félagslegu kvöð sem
Ef til vill hugleiðir sá sem þarf á
liðsmanni að halda til aðstoðar í
daglegu lífi: Get ég fengið hjálp - hef
ég efni á að greiða fyrir hana - get ég
búið áfram á mínu eigin heimili, eða
hef ég tök á að eignast heimili og dvelja
þar - er e.t.v. nauðsyn að ég fari á
stofnun og eyði lífdögunum innan
hennar. Á svipaðan máta hugsa að-
standendur fatlaðra og aldraðra. Það er
að segja. Er til lausn?
Á þingi Sjálfsbjargar, Landssam-
bands fatlaðra 1988 var vakin athygli á
því ófremdarástandi sem ríkir í
heimilishjálpar- og heimahjúkrunar-
málum fatlaðra víða um land.
Nefnd tók til starfa um þetta mál-
efni og fljótlega gerðust Landssam-
tökin Þroskahjálp aðili að þessu
verkefni.
Nú er afráðið að halda ráðstefnu á
vegum beggja samtakanna þann 2. júní
n.k.
Takmark ráðstefnunnar er að ná til
stjómvalda og almennings með það að
markmiði að leitast við að breyta sjón-
armiðum fólks og að fá því framgengt
að þjónusta verði efld við þá sem þurfa
á henni að halda.
Að þjónustan sé veitt þar sem not-
andinn dvelur dags daglega - miðar að
því að létta undir með honum í daglegu
lífi hans - nær bæði til fullorðinna og
bama, aldraðra sem fatlaðra - spannar
reglulega þjónustu og bráðaþjónustu -
við þykjumst hafa. Eitt er víst, áfram
verður róið.
Frekar um viðræðuaðilann.
Páll Svavarsson er Reykvíkingur.
Hann fékk lömunarveiki ungur dreng-
ur og fatlaðist þá. Hann er nú fram-
kvæmdastjóri Styrktarfélags lamaðra
og fatlaðra og stjómarmaður í Öryrkja-
bandalagi Islands.
Þess má geta að faðir hans Svavar
Pálsson var aðalhvatamaður, fyrsti
formaður og framkvæmdastjóri
Styrktarfélags lamaðra og fatlaðra.
H.S.
Guðríður Ólafsdóttir.
er persónuleg og miðast við þarfir not-
andans eins og þær eru á hverjum tíma
- er veitt jafnt að nóttu sem degi - er
viðbót við almenna þjónustu, en kem-
ur ekki í stað hennar, nema sérstakar
ástæður mæli með því.
Æviskeið mannsins er þó nokkuð
langt og flestir þurfa á þjónustu að
halda einhvem tíma um dagana, því er
nauðsyn að hafa öfluga liðveislu sem
getur oft komið í stað stofnana-
þjónustu, en hún sviftir einstaklinginn
efnahagslegu sjálfstæði og persónu-
legu frelsi og er þess utan rándýr lausn
á vandanum.
Guðríður Ólafsdóttir.
LIÐVEISLA -
HEIMAÞJÓNUSTA
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
23