Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1989, Blaðsíða 15

saman. Námskeiðshald yrði veigamik-
ill starfsþáttur.
2) T úlkaþjónusta. Sú þjónusta er í
algeru lágmarki í dag. Allt sem snertir
félagslega þjónustu - almenna þjón-
ustu í samfélaginu - strandar á túlka-
leysi. Fá þarf túlka til miðstöðvar
félagsins, sem ríkið greiðir fyrir, sem
aðra sjálfsagða þjónustu.
3) Textasímar: Fá nýja og full-
komnari textasíma í stað þeirra sem nú
eru. Fá milligöngumiðstöð - opna allan
sólarhringinn og um helgar. Samband
við alla almenna þjónustu s.s. lækna,
banka o.s.frv. þarf að vera fyrir hendi.
4) Sjónvarpsmál. Fá hálftíma
fréttaskýringarþátt inn í sjónvarpið.
Texta þarf íslenskt myndefni. Vinna
að öðrum úrbótum s.s. kleift er. Skylda
sjónvarpsins að sinna þessum stóra
hópi heymarlausra og heyrnardaufra
(aldraðir heymardaufir þ.m.t.).
5) Myndbönd. Sérstök mynd-
bandanefnd nýstofnuð. Helstu verk-
efni: Gerð kennsluefnis, barnaefni á
táknmáli, fréttaskýringaþættir, aldrað-
ir heyrnarlausir segi sína sögu o.s.frv.
6) Tryggingamál: Þau eru í meiri
ólestri almennt hjá heymarlausum en
öðrum öryrkjahópum. Lágt metnir til
bóta og styrkja og sitja hvergi nærri við
sama borð og aðrir. Knýja þarf á um
tafarlausar úrbætur.
7) Barnaheimili: Bamaheimili
verði reist fyrir heymarlaus börn. Þau
eru í dag dreifð og að mestu án tákn-
máls. Nauðsyn að þau fái táknmáls-
umhverfi.
Upplýsingamiðlun: Ná út til al-
mennings - gefa út bækling m.a. sem
dreift yrði til almennings og á vinnu-
staði.
Þessi atriði gefa nokkra innsýn í
það fjölbreytta starf, sem framundan er
hjá félaginu, en mörgum fleiri voru
gerð góð skil.
Þess var getið af formanni að þetta
væri í fyrsta sinn á Norðurlöndum að
öllum þessum margþættu málum væru
gerð skil í einu - á einum degi.
Af hálfu Öryrkjabandalags Islands
sat Amþór Helgason formaður þess
ráðstefnuna auk undirritaðs og fórum
við margs fróðari heim og flytjum
þakkir og árnaðaróskir um leið og við
væntum þess að mega gera afmæli
félagsins - og þá sögu þess góð og
glögg skil á næsta ári.
Helgi Seljan.
Kona ein eystra fékk sér kú. Grann-
kona hennar kom í heimsókn og frúin
margblessaði það og dásamaði að hafa
fengið kúna og klykkti út með þessu:
Heldurðu að það sé nú munur að hafa
svona mjólk frá eigin brjósti.
Sama kona þótti fín enda efni
óvenjugóð á þeirra tíma mælikvarða.
Hún hreykti sér líka mjög af eign sinni
og eitt sinn sagði hún: „Það er nú orðið
svo yfirful lt í bollaskápnum hjá mér að
það er ekki hægt að þverfóta þar fyrir
leirtaui“.
Tveir karlar eystra voru að baksa
við að reikna, en gekk illa að láta niður-
stöðuna koma heim og saman við það
sem þeir héldu rétt vera. Þeir voru að
draga frá og annar sagði þá: „Heyrðu,
breytist ekki núllið eitthvað, þegar
maður dregur sex frá því“? „Endemis
rugl í þér“, svaraði hinn, „núll er alltaf
núll“.
Og meira um tölur. Menn voru að
giska á baggafjöldann af túninu hjá sér
- einn giskaði á 700, annar á 800, en sá
þriðji kvaðupp úrmeðfjöldann: „Eng-
inn vafi lagsmaður - þriggja stafa tala
verður það - 1000 baggar“.
Frægasti talnaleikur eystra er þó
um konuna, sem spurð var hversu
mörg systkini hún ætti: „Annað hvort
átti h ún mamma 7 börn með 5 mönnum
eða 5 börn með 7 mönnum".
Svipað svar er frægt úr Vopnafirði,
þegar drengur svaraði systkinatölu
sinni svo: „Við erum sjö, mamma er
elst“.
Og yfir á virðulegri vettvang. Þing-
maður einn hafði mjög að orðtaki „að
mínu viti“ um hvaðeina. Einu sinni
þegar hann hafði þrástagast á þessu í
ræðustól var gripið fram í fyrir honum
af Birni Pálssyni fiá Löngumýri, sem
var orðheppinn með afbrigðum. „Að
mínu viti er þetta svo - ja að mínu viti“.
Og þá kom frá Birni: „Hvað er hátt-
virtur þingmaður alltaf að tala um það
sem ekki er til". Var nema von að
ræðumanni yrði orðfall.
Annar virðulegur þingmaður hóf
ræðu sína svo eftir langa umræðu:
„Hér hafa menn talað svo lengi af svo
litlu viti og enn minni þekkingu, að ég
hlýt að bæta þar við“.
Og til að geyma gullkorn þeirrar
ágætu þingkonu Sigurlaugar
Bjamadóttur, þá sagði hún eitt sinn, er
henni þótti þingmaður einn í salnum
vera fullvantrúaður á orð sín: „Mér
heyrist háttvirtur þingmaður hrista
höfuðið“.
Fráhöfðinu yfirtil fótanna. Lúðvík
Jósepsson flutti oft langar ræður á
þingi og eftir eina slíka var hann
spurður, hvort hann þreyttist ekki við
slíkar maraþonræður: Nei - ansaði
Lúðvík að bragði - ekki finn ég til þess,
ja, það væri þá helst að ég þreyttist í
fótunum.
Þingmenn voru í hópskoðun í
Hjartavernd. Flokksbróðir Björns
Pálssonar á Löngumýri en lítill vinur,
kom úthiminlifandi og sagði: „Það var
eins og ég vissi - þeir fundu ekkert að
mér“. Þá blimskakkaði Björn, sem sat
þarna og beið, á hann augunum og
læddi út úr sér: „Einmitt það, - fundu
þeir ekkert að já, ja þeir hafa þá ekki
skoðað höfuðið“.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
15