Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.1997, Page 33

þúsund konur og karlar komin saman
til að skiptast á hugmyndum og upp-
lýsingum um jafnréttismál.
Þama tókst að koma fötluðum kon-
um á dagskrá, með eigið málþing þar
sem fjallað var um jafnrétti fatlaðra
almennt.
Það var sérkennileg og ný reynsla
að sitja þar með konum og körlum
frá Eystrasaltsríkjunum og hlusta á
túlk flytja allt á rússnesku sem flutt
var á ensku og öfugt.
Opinber mál þingsins voru þrjú,
það er enska, lettneska og rússneska.
Við fjórar, norsk, dönsk, sænsk og
íslensk vorum þarna með efni til
kynningar á starfi kvennahópanna á
Norðurlöndum, ég hafði með lesefni
um Öryrkjabandalagið. Sú sænska
Anneli Joneken, sem er frumkvöðull
og óformlegur framkvæmdastjóri
okkar í þessu samstarfi, flutti kynn-
ingu á þeim samningum og sam-
þykktum sem konur Eystrasalts-
ríkjanna og fatlað fólk almennt getur
nýtt sér til framdráttar sínum málstað.
Auk CEDAW samningsins kynnti
hún meginreglur Sameinuðu þjóð-
anna frá 1993.
Umræður urðu líflegar, en eins og
svo oft gerist þá hljóp tíminn frá
okkur, þó við hefðurn fjóra klukku-
tíma til umráða.
En heimilisföng og nöfn gengu
milli manna og lesefni var dreift
þannig að tengslin komust á eða
styrktust..
Aukagjald fyrir hjólastólinn
Ung litháisk stúlka, Margit Ros-
ental flutti erindi um jafnrétti fyrir
fatlað fólk. Hún fjallaði einkum um
réttinn til sjálfstæðs lífs, vinnu og
menntunar. Jafnrétti var í hennar
huga jafn réttur til að stjórna lífi sínu.
Hún trúir því að hver einstök mann-
eskja eigi að geta mótað líf sitt eftir
sínum huginyndum/óskum svo fremi
að það skerði ekki rétt annarra til sama
frelsis. Fatlað fólk á ekki að fá for-
réttindi heldur þarf að laga aðstæður
svo þeir standi jafnfætis öðrum !
“Ef fötlun veldur takmörkunum
eða aukakostnaði, er það mismunun.
Til dæmis var mér mismunað nú í
júlí af lettneskum rútubílstjórum sem
kröfðu mig um 20 DEM ( um 140
dollara) aukagjald fyrir að flytja hjóla-
stólinn minn. Mér fannst það alvarleg
mismunun því ég fer hvergi án hjóla-
stóls.” Sjónvarpsfréttaritari og blaða-
menn flykktust um hana að erindinu
loknu svo þessi boðskapur komst til
skila.
Margit vildi gjarnan að ég vitnaði
til hennar í pistli mínum hér á íslandi.
Lykilorðin þátttaka og jafnrétti
voru meginstofninn í okkar framlagi
og ég held það hafi ekki farið fram
hjá mörgum að við vorum þarna, sýni-
legar með hækjur og hjólastóla.
Lettar sáu okkur fyrir afskaplega
góðri aðstoð, heilar fjórar aðstoðar-
manneskjur gáfu sig fram og sögðust
vinna með okkur þessa daga. Inara
hét sú sem stjórnaði og með henni
voru tvær menntaskólastúlkur og ung
kona sem einnig ók bíl. Raunar ók
maður Inara okkur líka og smátt og
smátt vorum við búnar að heilsa upp
á fjöldann allan af vinum og
fjölskyldu hennar.
Opnunarhátíðin var afar glæsileg,
með dansi fjölmargra barna og ung-
menna þannig að þessi stóra ráðstefna
hefur vafalaust snert að einhverju leyti
tilveru flestra bæjarbúa, en þeir munu
vera um 24 þúsund. Hátíðin varð löng
með allt of mörgum ræðum, því
þrengdi verulega að næsta dagskrár-
lið. Eftir þessa hátíð hélt séra Auður
Eir guðsþjónustu utandyra, en ég sat
því ntiður föst frammi við svið á
stórum íþróttavelli og gat ekki komist
frá nema vekja athygli og uppistand
með brottför minni og aðstoðarfólks.
Það er hin hliðin á því að vilja vekja
athygli á fjölbreytileika mannlífsflór-
unnar með hjólastólnum sínum, það
verður erfiðara að laumast hljóðlega
frá ef maður stillir sér í sviðsljósið !
Eg hafði mætt á tvær æfingar
“kirkjukórsins” heima á Islandi, en
missti svo af messunni!
Lokahátíðin var jafnvel enn glæsi-
legri, en þar dönsuðu smábörn og
unglingar klædd glæsilegum þjóðbún-
ingum. Allir blönduðust svo í rokk-
hátíð sem ungar lettneskar rokk-
stjörnur leiddu, með söng og dansi á
sviði.
Aðstoðarmenn, sem voru lítt eða
ekki launaðir gengu um í bláum bol-
um svo allir gætu þekkt þá úr. Við
kvöddum með söknuði hjálparliðið
okkar, en fórum heim ríkari af kynn-
um við hjálpsamt og elskulegt fólk.
Það var gaman að halda svo heim
með hátt í 50 Islendingum sem fengu
að taka þátt í þessari ráðstefnu, því
hún var mikil og góð lífsreynsla.
Vonandi skilar hún bræðrum
okkar og systrum í Eystrasaltsríkj-
unum góðum hugmyndum um jafnari
stöðu kynjanna.
Umræðan er í gangi og orð eru til
alls fyrst.
Hafdís Hannesdóttir,
félagsráðgjafi og fulltrúi
Öryrkjabandalagsins í
jafnréttisumræðu.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
33