Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.1997, Side 43

Milli manns og hests og hunds hangir leyniþráður. (Sjá bls. 12).
legri starfsemi félagsins sýndi og
sannaði að félagið veitti þjónustu
langt umfram það sem stjórnvöld
vildu viðurkenna. Formaður er áfram
Hafliði Hjartarson, en úr stjóm gekk
Magnús Lárusson eftir mikið og gott
starf en Friðrik Alexandersson kom í
hans stað.
Foreldrar segja frá meðferð í
heimahúsi fyrir 11 ára gamlan son,
Stíg að nafni, sem er þroskaheftur og
einhverfur. Er af þessu merkileg saga
og árangur ótvíræður, en þetta er
tilraunaverkefni. Tómas Sturlaugsson
segir frá fundi félagsins þar sem
aðalumræðuefnið var framhalds-
menntun og fullorðinsfræðsla fyrir
fatlaða. Þar kom fram í máli skóla-
meistara Borgarholtsskóla að þar væri
fyrirhugað nám þroskaheftra (árs-
byrjun 97) og mun það hafa vel gefist
þennan vetrarpart. Kristín Guð-
mundsdóttir - fertugur Reykvíkingur,
segir frá reynslu sinni af sjálfstæðri
búsetu með ákveðinni aðstoð, sem
hún er afar ánægð með, en hún býr í
einni af mörgum íbúðum Hússjóðs
Öryrkjabandalagsins. Fleiri þurfa að
komast í vinnu, segja þau Arni Már
og Þórhildur í Bjarkarási, en raunar
er alltaf nóg að gera í Bjarkarási að
þeirra sögn. Þau vilja hins vegar að
Styrktarfélagið ráði til sín atvinnu-
leitarfulltrúa til að koma fólki meir út
á vinnumarkaðinn eftir hæfingu þar.
Erna Einarsdóttir og Sigríður
Pétursdóttir greina frá norrænu
samstarfi sem fjallar um eldri þroska-
hefta og Styrktarfélag vangefinna á
aðild að. Væri öllum hollt að kynnast
því hvað verið væri að gera á hinum
Norðurlöndunum. Formannsspjall
við Hafliða ber heitið: Svigrúm er lít-
ið en alltaf má gera betur. Hann víkur
þar eðlilega að hinum endalausa sam-
drætti, sem standi í vegi fyrir og hamli
svo mörgu sem gera þurfi. Hann telur
að eftir yfirtöku sveitarfélaga á mál-
efnum fatlaðra sé réttast að félagið
haldi áfram með alla sína starfsemi,
en geri þjónustusamning við borgina.
María Jónsdóttir félagsráðgjafi
segir frá könnun sinni á reynslu
fjölskyldna þeirra, 42ja að tölu sem
nýta sér skammtímavist að Víðihlíð
9 og var þetta liður í starfsþjálfun
hennar. Allir voru foreldramir er svör-
uðu á einu máli um að þjónusta þessi
skipti þá miklu máli og niðurstaðan
sú að þörf væri fyrir eitt til tvö rými í
skammtímavist til viðbótar.
Kristján Sigurmundsson segir frá
Iðjubergi- samvinnu ólíkra aðila og
straumum að utan. Annars vegar er
vinnustofa einhverfra þar sem 14
vinna og hins vegar er svo dagvist fyr-
ir fatlaða þar sem 22 einstaklingar eru
í hálfsdagsvist. Hugrún Jóhannes-
dóttir er forstöðumaður. Samstarf allt
er hið besta. Að lokum er svo spjallað
við Auði Einarsdóttur sem segir: Eg
verð að hafa liðsmann, en Auður hefur
haft liðsmann í mörg ár. “Hann á
stundum að hringja í mig og ég á líka
stundum að hringja í hann”, segir
Auður þegar hún segir til um hvernig
góður liðsmaður á að vera. Til gam-
ans má svo geta þess í lokin að þarna
íþessu myndarlegafréttablaði Styrkt-
Eygló Ebba Hreinsdóttir:
Ein lítil ferðasaga:
Stiklað á stóru
Það var gott veður hér þegar við lögðum af stað austur á Stöðvarfjörð. Þar
átti að halda ættarmót í minningu langömmu minnar og langafa,
Ragnheiðar Þorgrímsdóttur og Vilbergs Magnússonar, sem bjuggu á Hvalnesi
við Stöðvarfjörð.
Allir voru í besta skapi og nutu veðursins. Fyrst var stoppað í Vík, en
síðan var ekið sem leið lá að Kirkjubæjarklaustri, þaðan að jökullóninu á
Breiðamerkursandi, og svo á Höfn í Hornafirði. Þaðan var
svo ekið án viðkomu beint á Stöðvarfjörð. Þegar þangað
var komið biðu eftir okkur þessar fínu fiskibollur og margt
fleira góðgæti. Síðan var nú haldið í háttinn eftir langa
ferð. Daginn eftir var svo haldin mikil grillveisla og
skemmtu allir sér vel. Á laugardaginn var farið í sjóferð til
veiða og veiddum við alls 10 væna þorska.
Eftir hádegi var svo haldið í kirkjugarðinn og sett blóm
á leiði þar, en eftir þá athöfn fóru allir út að Hvalnesi.
Þar talaði pabbi minn, hann stiklaði á stóru og sagði frá því þegar amma
hans og afi bjuggu þar og lífinu í þá daga en síðar tók frænka mín við í
frásögninni af hinum gamla tíma.
Þegar þessu lauk var haldið til Stöðvarfjarðar á ný og allir hvíldu sig vel
fyrir kvöldið. En um kvöldið var svo farið á Hótel Bláfell og dansað þar fram
eftir nóttu.
Þið megið trúa því að það var ánægður hópur sem hélt svo af stað heimleiðis,
hver til sín, eftir vel heppnað ættarmót. Eygló Ebba Hreinsdóttir
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
43