Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.1997, Side 47

komu heila þökk. Annað
baráttumál okkar þok-
aðist í áttina, en það
varðar heimild til frekari
uppbótar fyrir þá sem eru
með sérstaka heimilis-
uppbót. Sú heimild var í
40% en var færð nú í
50% og mun geta skilað
mörgum nokkrum kjara-
legum ávinningi.
Enn sannast það að
hin stöðuga, hljóðláta
barátta getur skilað
meiru en þó í bumbur sé
barið og hátt haft.
Þá tóku gildi nýjar
reglur um umönnunar-
greiðslur vegna fatlaðra
og langveikra barna, þar sem megin-
breyting, mjög til batnaðar, er sú að
greiðslur skerðast ekki af almennri
leikskóla- eða skólaþjónustu, sem
þýðir verulega hækkun vegna þeirra
barna sem mesta umönnun þurfa.
Hins vegar óttumst við að of margir
falli brott af þeim sem við teljum að
eigi rétt, þar sem greinilegt er af öllu
að úrbót á einum stað á að skuldfærast
annars staðar í sama málaflokknum.
Það sem miður var hins vegar í
þessum breytingum varðaði nýjar
reglur um greiðsluþátttöku í þjálfun -
sjúkraþjálfun.
Að vísu gilda nú sömu reglur um
tal- og iðjuþjálfun sem og
sjúkraþjálfun og er það til bóta. En
meginatriðið það að nú fær enginn
ókeypis sjúkraþjálfun lengur, hverjar
sem aðstæður kunna að vera.
Fyrir fyrstu 15 skiptin skulu börn
og unglingar, aldraðir og örorkulíf-
eyrisþegar greiða 25% eða sem svarar
um 7000 kr.
Aðrir þ.á m. örorkustyrkþegar
skulu greiða 50% fyrstu 24 þjálfun-
arskipti og svo 25%. Á móti á það að
koma að sjúkraþjálfun er felld inn í
endurgreiðslu vegna sjúkrakostnaðar
(eðlilega) og tekjumörkum þar nokk-
uð breytt svo og á hækkun frekari
uppbótar einnig að koma þarna inn í.
Reynslan af reglugerð um endur-
greiðslu vegna sjúkrakostnaðar hefur
ekki verið slík að við bindum of mikl-
ar vonir þar við, en vonandi að fólk
átti sig á rétti sínum til þessarar end-
urgreiðslu. Það er hins vegar býsna
broslegt þegar sagt er að þetta muni
draga úr skriffinnsku, því enn hefur
það ekki gerst að tvöföldun eða þre-
földun einhvers kerfis hafi skilað
minni skriffinnsku.
Hitt stendur eftir og er okkar
áhyggjuefni að einmitt það að nú skuli
allir verða að greiða eitthvað, hversu
illa sem þeir eru komnir, getur hrein-
lega orðið til þess að fólk veigri sér
við að fara í bráðnauðsynlega sjúkra-
þjálfun. Því þó menn segi blákalt að
7000 krónur séu enginn peningur þá
eru þetta verulegir fjármunir fyrir þá
til viðbótar öllu öðru sem hafa 60
þúsundir eða minna sér til allrar fram-
færslu á mánuði.
Tæpast held ég að á því leiki hinn
minnsti vafi að hin stöðuga og
vökula varnarbarátta Öryrkjabanda-
lagsins hefur að undanförnu skilað
allnokkrum árangri, segja má að
ávinningar séu nokkrir, því um allt
munar sem til betra horfs er fært. En
baráttan heldur vissulega áfram, því
gnótt góðra baráttumála bíður úr-
lausnar og nú verður því ekki haldið
fram með nokkrum rétti að þjóðarbúið
þoli ekki bráðbrýnar og réttlátar leið-
réttingar til handa þeim er lökust hafa
kjörin.
Meðal þess sem helst bíður nú er
að rétta hlut hjóna og sambúðarfólks,
sem geta hæst fengið í dag innan við
45 þús. kr. á mánuði og réttarstaða
þeirra í tryggingakerfinu sem sjálf-
stæðra einstaklinga er vægast sagt af
skornum skammti.
Enginn heldur því fram að ein-
staklingur sem býr einn sé alsæll af
sínum bótakjörum, enda ærið langt frá
lágmarkslaunum sam-
félagsins, en þá fyrst kast-
ar nú tólfunum þegar að
þeim kemur sem eru í
hjónabandi eða sambúð.
En þegar talað er um
réttarstöðu fólks sem
sjálfstæðra einstaklinga
þá er þar of víða pottur
brotinn. Réttur fólks til
hjálpartækja ýmiss konar
með ákveðinni og oft
ágætri þátttöku hins
opinbera í kostnaði er
ótvíræður lögum sam-
kvæmt, en sá réttur sem
slíkur er annar og oft lak-
ari þegar viðkomandi
vistast á heimili eða
stofnun. Þá fær sú eða sá ekki lengur
hjálpartæki gegnum Tryggingastofn-
un ríkisins sem aðrir heldur ber við-
komandi stofnun að sjá hér um.
Stofnanirnar telja sig svo oft enga
fjármuni fá til þessara kaupa og af
skapast vandi sem ekki fer fram hjá
þeim sem á þurfa að halda. Öryrkja-
bandalagið á einmitt nú í viðræðum
við stjórnvöld um einhverja þá breyt-
ingu til batnaðar, sem bætt fái réttar-
stöðu þessa fólks.
Þannig mætti utan enda telja mál
sem á þarf að taka og verið er að vinna
að. Við höfum hins vegar kosið það
að fara ekki fram með gný eða gassa,
en reyna með öllum tiltækum ráðum
að fá góðum málum framgengt. En
eitt er alveg ljóst: Verkefnaleysið
hrjáir Öryrkjabandalagið ekki.
Aðalfundur Öryrkjabandalagsins
verður haldinn 18. okt. nk. og
daginn áður, þann 17. okt. verður
haldin kjaramálaráðstefna á vegum
bandalagsins. Næg eru efni hennar
og eins aðalfundarins, en þar ber það
þó hæst tíðinda að kosinn verður nýr
formaður í stað Ólafar Ríkarðsdóttur
sem tilkynnt hefur að hún gefi ekki
lengur kost á sér. Þar með lýkur fjög-
urra ára fjarska farsælu formanns-
starfi og sannarlega eftirsjá að svo
hæfum og vel gerðum formanni, sem
jafnvíg hefur verið fremst í farar-
broddi baráttunnar sem og ekki síður
í öllum mannlegum samskiptum.
Gæfa bandalagsins hefur verið sú
að þar hafa valist til formennsku hæfir
og vel hugsandi einstaklingar og svo
mun ugglaust enn verða. H.S.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
47