Fréttablaðið - 16.05.2020, Síða 80

TAKTU AÐ ÞÉR VERKEFNI
OG MIKIÐ MÁTTU VERA
LÉLEG EF ÞÚ KLÚÐRAR
ÞESSU. SYNTU!
Það var mjög sérstakur aðdragandi að því að ég tek við starfi for-stjóra Kjöríss aðeins 23 ára gömul árið 1993. Ég hafði skráð mig í félags-
ráðgjöf við Háskóla Íslands haustið
1992 en undir lok ágúst kemur
pabbi að máli við mig og býður mér
starf sem hans hægri hönd við fjöl-
skyldufyrirtækið Kjörís.
Þetta var týpískt fjölskyldufyrir-
tæki þar sem pabbi var allt í öllu,
með tékkheftið í rassvasanum og
allar uppskriftir og sambönd við
birgja, hvort sem var heima eða
erlendis, í kollinum. Þegar þarna
er komið er hann farið að langa
að eignast meiri tíma til annarra
hugðarefna.“
Faðir Guðrúnar, Hafsteinn Krist-
insson einn stofnenda Kjöríss,
býður henni að taka við fjármálum,
innkaupum og markaðsmálum fyr-
irtækisins. „Þegar ég bendi honum
á að tímasetningin sé ekki góð því
ég sé á leið í háskólanám svarar
hann: „Háskólinn fer ekki neitt en
ég mun aldrei bjóða þér þetta aftur.“
Ég fékk að sofa á þessu og veit ekki
nákvæmlega af hverju en ég sagðist
ætla að kýla á þetta.“
Sat á móti pabba heilan vetur
Undir eins var skrifstofu forstjórans
breytt og dóttir hans fékk sinn stað.
„Hann var með stórt leðursófasett
fyrir framan skrif borð sitt sem
hann burðaðist með út og náði í
gamalt skrif borð sem hann stillti
upp beint á móti sínu.“
Þannig sátu feðginin á móti hvort
öðru allan veturinn. „Pabbi hafði
alltaf verið virkur í pólitík og skrif-
stofan hans var eins konar félags-
heimili fyrir karlana í Hveragerði
þar sem Bragi í Eden og f leiri hitt-
ust og ræddu hvernig ætti að stýra
landinu og svo framvegis. Þegar
þessir karlar fóru svo að mæta og
sáu mig sitja þarna inni spígspor-
uðu þeir, þeir voru líklega að bíða
eftir því að pabbi myndi vísa mér
út – sem hann gerði aldrei. Hann
henti í mig tékkheftinu fyrsta dag-
inn og sagði: „Jæja, nú sérð þú um
að borga reikninga.“ Svo þetta var
mikið meiri skóli þennan vetur en
ég hefði fengið í háskólanum.
Svo gerist það 18. apríl 1993 að
pabbi varð bráðkvaddur. Við höfð-
um unnið saman í um níu mánuði
þegar hann fær fyrirvaralaust heila-
blóðfall og deyr samstundis, aðeins
59 ára gamall.“
Þarna var Guðrún rétt nýorðin 23
ára gömul og lífsins skóli svo sann-
arlega búinn að kenna henni eitt og
annað. „Ég var gríðarlega þakklát
fyrir að hafa tekið þessu tækifæri og
ekki síst fyrir að hafa varið hverjum
degi með pabba síðustu mánuðina
hans á lífi.
Ákveðin í að synda og ná landi
Þegar maður lendir í svona áfalli
er mikilvægt að horfa líka til þess
hvað maður getur tekið jákvætt
út úr því. Ég ákvað frekar snemma
að líta á andlát pabba sem hans
síðustu gjöf til okkar systkinanna.
Það er of boðslega dýrmætt að læra
svona ungur hvað það er sem raun-
verulega skiptir máli. Að læra það
23 ára gömul að veraldlegir hlutir
skipta mann bara ekki máli.“
Guðrún kemur úr fjögurra systk-
ina hópi og segir þau öll þannig
innréttuð. „Bæði fengum við það í
vöggugjöf en ég held að verðmæta-
mat okkar hafi breyst þarna. Það
breytir lífinu að kveðja ástvini sína
of snemma.“
Guðrúnu gafst lítill tími til að
syrgja föður sinn enda þurfti hún
að stýra fyrirtækinu og næstu miss-
eri voru ákveðin eldskírn. „Ég lærði
líka að það getur falist of boðsleg
lækning í vinnu. Ég var inni á hans
skrifstofu, í hans umhverfi og í líf-
inu hans – en ég þurfti auðvitað að
vinna nánast allan sólarhringinn til
að krafla mig út úr þessu.
Ég hitti pabba síðast á föstudags-
eftirmiðdegi og á mánudeginum
Ég held ég hafi
ekki klúðrað neinu
Guðrún Hafsteinsdóttir lét á dögunum af formennsku Samtaka
iðnaðarins eftir sex ára setu. Guðrún var ekki nema 23 ára þegar
hún settist í forstjórastól Kjöríss við heldur dramatískar aðstæður.
Guðrún var
aðeins 23 ára
gömul þegar
hún tók við sem
forstjóri Kjöríss
við skyndilegt
fráfall föður
hennar. FRÉTTA-
BLAÐIÐ/ERNIR
stóð ég uppi á kaffistofu og til-
kynnti starfsmönnum að hann væri
fallinn frá, og ég tekin við.
Þarna voru starfsmenn sem
mundu daginn sem ég fæddist. Ég
held að þeir hafi innst inni ekkert
litið á mig sem forstjóra, ég var bara
Guðrún. En það sem bjargaði mér
var að starfsfólkið okkar var stór-
kostlegt og að ég held mjög með-
vitað um það í hvaða aðstöðu ég var.
Í minningunni finnst mér þau hafa
borið mig á höndum sér.“
En það var ekki aðeins hinn
innri rekstur sem var á Guðrúnar
höndum heldur auðvitað öll önnur
starfsemi. „Ég man vel eftir að hafa
farið á fund Jóhannesar í Bónus til
að ræða kaup og kjör. Þegar hann
leit upp og sá mig, varð hann hálf
undrandi og fannst örugglega sem
einhver krakki væri mættur.
Ég var ung og reynslulaus en
ákveðin í að standa mig vel. Ég
ætlaði bara að synda og synda og
komast að landi.“
Guðrún verður síðan barnshaf-
andi mitt í þessu öllu sem var ekki
á planinu. „Þegar maður er kominn
í þessar aðstæður klikkar maður á
einhverjum sviðum,“ segir hún og
skellir upp úr. „Þá tók bróðir minn
við og hefur verið forstjóri síðan og
ég hef séð um markaðsmálin ásamt
fleiri verkefnum.“
Mun aldrei kljúfa fjölskylduna
Fljótt fóru fyrirtækjasalar að falast
eftir fyrirtækinu. Þá þurfti að hugsa
hratt. „Ekki síst mamma sem var í
mestu sorginni. Hún ákvað fljótt að
við ætluðum að eiga þetta fyrirtæki
og reka það áfram – eins og hún
sagði: „Í minningu pabba ykkar.“
Þegar við tökum á móti gestum
tölum við mikið um hann því við
erum trú þessu loforði til hennar
og trúum því að andi hans svífi
yfir vötnum. Hún sagði jafnframt
við okkur systkinin: „Um leið og
þið farið að rífast, þá mun ég selja
– ég mun aldrei láta þetta fyrirtæki
kljúfa fjölskylduna. Svo við rífumst
ekki. Því þá verðum við atvinnu-
laus,“ segir Guðrún og hlær.
„Mamma tók við stjórnarfor-
mennsku við andlát pabba svo við
erum eitt af fáum fyrirtækjum hér á
landi með kvennastjórn. Er lög um
jöfn kynjahlutföll í stjórnum voru
Björk
Eiðsdóttir
bjork@frettabladid.is
Framhald á síðu 30 
1 6 . M A Í 2 0 2 0 L A U G A R D A G U R28 H E L G I N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð