Íþróttablaðið - 01.06.1986, Blaðsíða 37

Bjarni og Sævar
Knattspyrnuhjónin í Bergen. Bjarni og Gurrý til vinstri — Sævar og Ásta.
Auðvitað verður gamla þjóðarstoltið
af fá smá fyllingu á erlendri grund og
því spurði ég strákana hvað íslenskir
knattspyrnumenn hefðu fram yfir þá
norsku. Maður verður alltaf að reyna
að fiska eftir einhverju jákvæðu í okkar
garð.
„Hugarfarið og dugnaðurinn",
sögðu félagarnir eins og þeir hefðu æft
svarið lengi. „ Ef íslensk lið hefðu þá
aðstöðu sem flest lið hér hafa erum við
ekki í nokkrum vafa um að lið heima
gætu verið að gera sömu hluti í
Evrópukeppni og sænska liðið Gauta-
borg. Annars eru sumir í Noregi með
þann hugsunarhátt að sleppa sem auð-
veldast frá öllu — þeir vilja hafa það
svo gott“. Þeir félagar voru sammála
því að ef Skagaliðið 1983 og Valsliðið
1978 hefði búið við sömu aðstöðu og
fjármagn og Brann býr við í dag hefðu
þau lið getað byggt upp stórveldi.
— Hvers saknið þið mest að leika
ekki heimaá íslandi?
„Andstæðingarnir heima eru svo
skemmtilegir“, sagði Bjarni. „Þrátt fyr-
ir baráttu innan vallar eru allir vinir
eftir leik — og svo þekkjast allir. Hér
er þetta miklu ómanneskjulegra. Meira
að segja hér hjá Brann hittast leik-
menn nær aldrei utan æfingatíma og
leikja. Það getur kannski verið vegna
þess að við leikum ávallt á sunnudög-
um eða mánudögum og því er ekkert
farið út á lífið um helgar. Annars eig-
um við enga sérstaklega persónulega
vini í liðinu þó þetta séu allt ágætir
strákar".
Sævar sagði að ástæðan gæti verið
sú að vinnubrögðin úti eru alltaf mun
meira „professional“ en heima. „Hér
úti fá menn greitt fyrir að leika og er
því alltaf dálítill metingur á milli leik-
manna — sem eðlilegt er. Annars eru
margir plúsar við það að leika heima.
Mér þótti mjög gaman að leika með Val
síðastliðið sumar eftir að hafa verið í
Belgíu þetta lengi. Á íslandi eru yfir-
leitt fleiri karakterar í fótboltanum sem
eru ekkert að væla þó komið sé við þá í
leikjum. Annars getur verið pirrandi
heima eins og annars staðar að þegar
menn eru að reyna að leggja sig fram
til að ná árangri þá eru oft menn inn á
milli sem gefa sig ekki alla í íþróttina.
Það finnst mér slæmt fyrir lið sem hef-
ur metnað".
Bjarni sagði að lokum að hann lang-
aði til að enda knattspyrnuferilinn á
íslandi. „Þar er ekki eins mikil pressa á
manni og leikið er meira fýrir ánægj-
una. Þá er félagasskapurinn heima svo
stór þáttur í ánægjunni að maður læt-
ur hugann oft reika í söknuði".
Ekki var að sjá á félögunum að þeim
leiddist úti — því þeir hefðu þá altént
hvorn annan og sínar fjölskyldur til að
hugga sig við ef félagslega hliðin þjak-
aði þá.
íþróttablaðið þakkaði fyrir sig og
mig — og leiðir okkar skildu. „Nors-
ararnir" í íslenska knattspyrnulandslið-
inu láta sig ekki vanta í landsleikina í
sumar og verður tilhlökkun að sjá
Bjarna svífandi í teignum og Sævar
tæklandi sentera eins og honum einum
er lagið.
Sævar Jónsson í baráttu við enska landsliðsmanninn Peter Withe í landsleik
1982.
37