Hvöt - 01.02.1950, Qupperneq 6

4
H V Ö T
ast, verður að teljast illuni álögum ofur-
«el(l. Barátta hennar fyrir brauði
og klæðum hefur þá breytzt í innri
baráttu ttm líf eða dauða, þar aem
mannshugsjónin er ekki lengur takmark,
lieldur er aðeins hugsað um það eitt
að lifa vel i augnablikinu og bíða dauða
síns sem einustu lausnar úr viðjum tóm-
leikans og tilgangsleysisins, og flýta för-
inni með kæruleysislegu en hægu sjálfs-
morði með sífelldri notkun eiturlyfja,
tóbaks og spilltra matvæla. Þess vegna
verður lítil þjóð, áður en hún breytir
hugsunarhætti þeirra tiltöhdega mörgu
einstaklinga, er fara með æðstu völd
hemiar, að vakna til meðvitundar um
tilgang sinn; almenningsálitið verður
að breytast í jákvæða baráttu, jákvætt
starf til útrýmingar þeirra þjóðfélags-
meinsemda, sem eru Þrándur í Götu
fyrir andlegum framförum og jákvæðu
vali veraldargæðanna.
Þessar höfuðmeinsemdir eru í fyrsta
lagi skeytingarleysi og sofandaháttur
fyrir heilbrigði og andlegum framför-
um, og í öðru lagi vanþekking og van-
mat á þeim heimsins gæðum, sem flest-
ir keppa að, oft án tilgangs eða nauð-
synjar, en láta stjórnast af blekkinga-
vaðli og gróðabralli þeirra, sem hagn-
ast á trúgirni fólksins og tízkufvrir-
brigðum í lifnaðarháttum þess.
Framtíðin er æskunnar, og öll æska
þessa lands hefur senn samnefnið skóla-
æska. Skólaæskan hlýtur á öllum tím-
um að vera bráutryðjandi nýrra hug-
sjóna, nýrra vona og nýrra verkefna.
En nýjasta verkefni liins vaxandi manns
er, að hann læri að bera virðingu fyr-
ir sjálfum sér, og leggi stund á alhliða
líkamsrækt sem fyrsta skilyrði fyrir and-
legum framförum.
Slíkur maður er ekki háður skiln-
ingsvana oftrú á boð eða bann, heldur
er hann þroskaður ávöxtur þess upp-
eklis, sem skóp hann í anda skynsemi
og sannleika. Sönn bindindisstarfsemi
er því greinilega aðeins liður í eflingu
þess sjálfsaga, sem er grundvöllur að
jákvæðu uppeldi, byggður á fordóma-
Iausum*en órækum sönnunum frá líf-
inu sjálfur.
Kröfur bindindismanna, rökstuddar
á þessum grundvelli, eru því ekki sér-
hagsmunamál fárra ofstækis- eða villu-
trúarmanna, lieldur eru þær vottur
þeirrar sjálfsvirðingar mannsins, sem
knýr til þekkingar á mannseðlinu og
leggur vísindalegan grundvöll til þró-
unar að því marki, sem menningin lief-
ur sett sér að ná og mennirnir híða.
Einn keniur öðrum meiri.
A: ,)á. hami er kaldur í dag, en hvað
er það þó hjá nepjunni, sem var á jól-
unum í hitteðfyrra. Þá fraus gufan
úr eimreiðunum og féll niður eins og
skæðadrífa.
B: 0, það var nú kaldara hérna fyrir
10 árutn. Þá fraus rafmagnið í talsíma-
þráðunum, og þegar svo fór að hlána,
þá töluðu símtólin sjálfkrafa í meira
en fjóra klukkutíma.
(*.: Kaldasta árið, sem ég man eftir,
var árið sem ég var fermdur. Þá urðu
jafnvel lögregluþjónarnir að ganga
hratt, til að halda á sér hita.
Þá var liinum tveimur nóg boðið;
þeir stóðu upp og gengu þegjandi og
með fvrirlitningarsvip hurt frá manni,
sem farið gat með aðrar eins ýkjur!