Fréttablaðið - 24.10.2020, Qupperneq 24

Elín og Ási, eins og hann er alltaf kallaður, eru svo sannarlega samstillt hjón en saman reka þau bæði veitingastaðinn Gráa köttinn á Hverfis­
götu og bókaútgáfuna Drápu. Það
hafði lengi verið á stefnuskrá þeirra
að breyta til og varð Spánn fyrir val­
inu eftir að nokkrir valkostir höfðu
verið skoðaðir.
„Við bjuggum í Bandaríkjunum
frá 1993 til 1995 og það hefur alltaf
verið á stefnuskránni að gera þetta
aftur, að búa annars staðar en á
Íslandi,“ útskýrir Elín. „Við eigum
fjögur börn, sem eru öll uppkomin
og f lutt að heiman. Og það að vera
bara tvö ein eftir í kotinu er lík­
lega prófsteinn á hvert hjónaband.
Okkar svar var að gera eitthvað fyrir
okkur, eitthvað skemmtilegt og
uppbyggjandi. Læra nýtt tungumál,
fara á nýjan stað, upplifa eitthvað
nýtt. Sem betur fer erum við búin að
komast að því að okkur finnst hvort
annað bara nokkuð skemmtilegt,“
segir Ási og hlær.
Beina flugið skipti svo engu
Þegar kom að því að velja landið
voru skilyrðin nokkur: Þau vildu
hlýrra land og helst vera nálægt
borg þaðan sem væri beint f lug til
Íslands til að auðvelda heimsóknir.
Spánn varð fyrir valinu og þau vildu
vera nálægt Alicante.
„Við vildum líka vera örlítið fyrir
utan ferðamannastaðina, en engu
að síður nálægt ströndinni. Reyndar
hefur þetta með beina f lugið svo
ekki skipt neinu, enda allt beint flug
legið niðri frá því við komum út, en
hvað vissum við?“ segir Ási.
Undirbúningur f lutninga tók
rúmlega hálft ár og segja þau hann
hafa verið fremur einfaldan. Aðal­
lega fólst hann í að koma rekstri
þeirra hér heima að hluta til í ann­
arra hendur og sjá til þess að þau
gætu sinnt vinnu af fullum krafti
erlendis frá. Í janúar f lugu þau til
Alicante til að finna út hvar þau
vildu vera, í nokkurs konar forskoð­
unarferð.
„Við tókum bílaleigubíl og keyrð­
um upp til Valencia. Þar vorum við í
tvær nætur og skoðuðum okkur um
og litum á íbúðir. Valencia er mjög
skemmtileg borg með einn stærsta
almenningsgarð innan borgar í Evr­
ópu og okkur leist mjög vel á okkur
þar.“
Stoppuðu í hverjum bæ
Þau keyrðu svo niður með strönd­
inni með stoppi í hverjum bæ.
„Næstu nætur gistum við í Dénia,
Cartagena og Alicante. Niður­
staðan var sú að þrátt fyrir að Val­
encia væri geggjuð þá líkaði okkur
svo óskaplega vel við Dénia. Það
var eitthvað við bæinn sem heillaði
okkur. Kannski var það kastalinn,
ljóðakvöldið sem við lentum óvænt
á eða mannlífið á föstudagskvöldi
þar sem heilu stórfjölskyldurnar
voru á rölti í miðbænum,“ segir Elín
Eftir ferðina fóru þau Elín og Ási
á fullt að ganga frá lausum endum
fyrir brottförina og vörðu öllum
kvöldum í að skoða íbúðir og hús
til leigu.
„Í lok febrúar keyrðum við svo
af stað með kajakana á toppnum
og hundinn í aftursætinu. Fyrsti
áfangastaður var Seyðisfjörður. Til
þess að komast í gegnum tvær gular
viðvaranir á leiðinni austur gistum
við á Djúpavogi á leiðinni. En þegar
við komum til Reyðarfjarðar var
Fagridalur lokaður og við komumst
ekki lengra,“ rifjar Ási upp, en þegar
þarna var komið voru aðeins fjórar
klukkustundir í brottför Norrænu.
Hétu á æðri máttarvöld
„Það var andað ofan í kviðinn en
stemningin í bílnum var rafmögnuð.
Við hétum á æðri máttarvöld, sem
svínvirkaði, því eftir tveggja tíma
bið kom tilkynning um að mokst­
urshefilsvörubíllinn myndi skella
sér yfir heiðina og þeir sem vildu
máttu fylgja. Við skelltum okkur í
röð 16 bíla sem allir komust yfir til
Egilsstaða. En þá var Fjarðarheiðin
lokuð og aðeins klukkutími í að Nor­
ræna myndi ýta úr vör.
En máttarvöldin hlustuðu aftur
og við rétt náðum bátnum – eftir að
hafa hangið aftan í gámaflutninga­
bíl, með gámi merktum Smyril Line,
yfir heiðina.“
Hjónin keyrðu um borð með
hundinn Gutta og töldu sig hafa
sloppið með skrekkinn – en ekki
tók betra við um borð.
„Hafi veðrið sem við lentum í á
landi verið slæmt, þá hefði veðrið
á sjó flokkast sem tvöföld rauð við­
vörun. Fyrstu nóttina hentumst við
ekki bara úr rúminu og fram á gólf
heldur alla leið fram á gang,“ lýsir
Ási með tilþrifum. „Biblían sem er í
hverri káetu flaug með, beint í haus­
inn á okkur,“ segir hann og bætir
við að mögulega hafi það verið við­
vörun vegna þess sem koma skyldi.
Lygn sjór tók þó við og þau kom­
ust heilu og höldnu til Danmerkur.
„Þaðan keyrðum við á nokkrum
dögum niður til Spánar – og til­
finningin var sú að við værum með
veiruna á hælunum.“
Útgöngubann á flutningadegi
Þau höfðu pantað tíu daga gistingu
í Dénia til að finna húsnæði fyrir
næsta árið. Leitin gekk ekki vel
í fyrstu en að lokum fundu þau
nýuppgert 18. aldar hús á kastala­
hæðinni, sem þau voru alsæl með.
„Daginn sem við skrifuðum undir
eins árs leigusamninginn og feng­
um lyklana afhenta lokaði Spánn.
Allsherjar útgöngubann var sett á,“
segir Elín.
Íbúðin var án húsgagna og allar
húsgagnaverslanir, rétt eins og allar
aðrar verslanir nema matvörubúðir,
voru lokaðar.
„Fasteignasalinn fékk þó vini sína
til að opna litla húsgagnaverslun í
þeirra eigu og okkur var hleypt
inn bakdyramegin. Þannig að við
vorum þó komin með rúm. Í Carr­
e four fundum við svo eldhúsáhöld,
sjónvarp og tvo sólstóla, sem voru
okkar helsta stofustáss næstu sex
vikurnar. Við pöntuðum húsgögn á
netinu en afhending dróst, enda allt
lokað meira og minna. En allt fór vel
að lokum og við náðum að mublera
húsið upp í lok apríl.“
„Ég var farinn að hata sólstólana,“
skýtur Ási inn í.
Allsherjar útgöngubann var
skollið á og Elín og Ási í nýju landi,
með rúm og tvo sólstóla.
„Þetta þýddi að enginn mátti fara
út fyrir hússins dyr, nema þeir sem
enn máttu sækja vinnu. Þó var und­
antekningin sú að hundaeigendur
máttu viðra hundinn í nálægð við
heimilið og fólk mátti fara út í búð,“
útskýrir Ási.
Aðeins einn mátti sinna hunda­
göngum og verslunarferðum í einu
svo þau voru föst inni utan þess að
mega fara annað í einu út í búð og að
viðra hundinn.
Hundurinn bjargaði sálinni
„Og sem betur fer höfðum við
hundinn! Við vitum hreinlega ekki
hvort sálartetrið hefði lifað það af
að fá aldrei að fara út. Hundurinn
var alveg steinhissa á öllum þessum
göngutúrum,“ segir Elín og hlær.
„Lögreglan fylgdist stíft með og
nappaði okkur hjón nokkrum sinn­
um þar sem við vorum á gangi með
hundinn – þrátt fyrir að við hefðum
smá bil á milli okkar á göngunni og
þættumst ekki þekkja hvort annað.“
Innilokunin var þó ekki alslæm
og gafst þeim hjónum góður tími
til að sinna starfi sínu, lesa hugsan­
legar bækur og undirbúa útgáfu
sumarsins.
„Þá var Netf lix hámað í sig og
Spánarmeistaramót í rommí fór
fram á svölunum,“ lýsir Ási og er
greinilega þakklátur fyrir svalirnar.
„Gallinn var sá að okkur tókst, eins
og svo mörgum öðrum, að borða á
okkur litlar COVID­bumbur og því
varð að taka á því. Vinkona okkar
Leslie Sansone, sem við kynntumst
með aðstoð Youtube, lét okkur
Vildu stíga af hamstrahjólinu
Þau Elín Ragnarsdóttir og Ásmundur Helgason fluttu inn í íbúð sína á Spáni sama dag og útgöngubann var sett á
þar í landi. Það reyndi á að vera í tómri íbúðinni í sex vikur en þau sjá ekki eftir ákvörðuninni um að breyta til.
Markmiðið var að stíga af hamstrahjólinu og það hefur sannarlega tekist.
Björk
Eiðsdóttir
bjork@frettabladid.is
HAFI VEÐRIÐ SEM VIÐ LENT-
UM Í Á LANDI VERIÐ SLÆMT,
ÞÁ HEFÐI VEÐRIÐ Á SJÓ
FLOKKAST SEM TVÖFÖLD
RAUÐ VIÐVÖRUN. FYRSTU
NÓTTINA HENTUMST VIÐ
EKKI BARA ÚR RÚMINU OG
FRAM Á GÓLF HELDUR ALLA
LEIÐ FRAM Á GANG.
Þegar fjögur börn þeirra Ása og Elínar voru öll flutt að heiman ákváðu þau að gera eitthvað skemmtilegt og uppbyggjandi fyrir sig sjálf. MYND/AÐSEND
2 4 . O K T Ó B E R 2 0 2 0 L A U G A R D A G U R24 H E L G I N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð