Fjölrit RALA - 10.06.1985, Blaðsíða 51

47
landa villiminkastofnar. Sovétmenn slepptu viljandi 16.000
minkum á árunum eftir 1933, aðallega austan Öralfjalla, og
höfóu árió 1970 selst alls um 240 þúsund skinn af
villiminkum þaóan (20).
Villti, noróur-ameríski minkurinn ("standard" minkur)
er allbreytilegur að lit, frá ljósbrúnum í nærri svartan.
Þá er talsvert breytilegt, hve fínn og þéttur feldurinn er
(19). Fer þetta nokkuð eftir svæóum og því voru dýrin í
upphafi gjarna kennd vió heimkynni sín, t.d. Missisippi,
Yukon, Alaska o.s.frv.
Þau minkaafbrigói, sem nú eru ræktuó eru blöndur hinna
ýmsu upprunalegu stofna, en lítió var gert til aó halda
stofnum af mismunandi svæóum aðskildum, þegar menn voru aó
rækta upp afbrigói meó tiltekna feldeiginleika (4).
7.3.2 Erfðir.
Tafla 7.5 er skrá yfir erfóatáknastaðla stökkbreytinga
i lit minka. Eins og sjá má á töflunni, eru þekkt 14 sæti,
er stjórna lit. Fleiri sæti hljóta þó að hafa áhrif á lit,
því aó "standard" minkurinn er mjög breytilegur að lit, eins
og áóur var getið.
Svartur "standard" minkur (t.d. Skanblack, sem hér er
ræktaður nú) hefur verió hreinræktaður smám saman út frá
dökkbrúnum standard mink, en dýpt litarins breytist ekki í
stökkum, frekar en t.d. stæró og því er talað um, að hér séu
svokölluð breytigen (modifying genes) að verki.
Eins og nefnt var hér aó framan, er talið að íslenski
villiminkurinn sé fyrst og fremst kominn út af fyrsta
afbrigðinu, sem hingað var flutt, Missisippi, en hann hefur
ekki verió ræktaður hérlendis síðan 1937 (18).
Þetta virðist í fljótu bragði benda til þess, að annað
hvort sleppi minkar sjaldan af loðdýrabúum, eða þeir minkar
sem sleppi hafi litlar lífslíkur eóa litlar likur á að auka
kyn sitt. Ekki þarf þetta samt að vera rétt, því aó vikjandi
erfðavisar geta verið litt áberandi i náttúrunni og áhrif
sloppinna búrdýra á útlit seinni kynslóða þvi furðulitil.
Dæmi um þetta eru sýnd i Vióauka III.