Íslenskar landbúnaðarrannsóknir - 01.09.1971, Side 11

SÚGÞURRKUN HEYS MEÐ YLJUÐU LOFTI 9
TAFLA 5 - TABLE 5
Nýtanlegt fóðnr í hlöðum í lok tilrauna
Feeding value of the liay after drying and storage
1960 1961 1962
Kalt Unheated Heitt Preheatecl Kalt Unheated Hcitt Preheated Kalt Unheated Heitt Preheated
Innlagt þurrefni, kg Dry matter in, kg 100,00 100,00 100,00 100,00 100,00 100,00
Úttekið þurrefni, kg Dry matter out, kg 97,67 97,00 93,54 92,62 98,95 98,67
Útteknar fóðureiningar Feed units out 63,8 57,1 57,9 64,1 61,3 61,1
Útt. meltanl. hráprótein, kg Dig. crude protein out, kg 7,8 7,5 8,4 8,0 9,1 10,9
sem hirt voru. Árið 1961 fékkst hins vegar
11% meira nýtanlegt fóður úr ylþurrkun-
inni en úr þeirri hlöðu, sem í var blásið
köldu lofti. Skýringin á þessum mun er
vafalaust sú, að þetta sumar var heyið hirt
mjög blautt (rakastig um 60%). Þurrkunin
í kaldþurrkunarhlöðunni gekk seint, og liðu
26 sólarhringar frá hirðingu og þar til heyið
í yfirborði stæðu hafði náð 25% rakastigi
(2 m há stæða). Hitinn í heyinu í kaklþurrk-
uninni fór þetta sumar upp í 61 °C, en í yl-
þurrkuninni fór hitinn aldrei hærra en í
33° C, meðan á þurrkun heysins stóð. Er
heyið var skoðað í hlöðu að vetri, var það
ylþurrkaða vel verkað og myglulaust. Það
hey, sem þurrkað var með köldu lofti, var
hins vegar allmikið myglað og engan veg-
inn eins vel útlítandi og ylþurrkaða heyið.
Töflur 4 og 5 bera með sér, að meira fóð-
ur heimtist yfirleitt úr þeirri hlöðu, þar sem
heyið var þurrkað með köldu lofti en úr
ylþurrkunarhlöðunni. Gildir þetta bæði um
heildarmagn heys og magn nýtanlegra fóð-
urefna, ef meltanlegt hráprótein er undan-
skilið, en af því skilaði ylþurrkunin um
17% meira magni en kaldþurrkunin. Þessar
niðurstöður eru i nokkru ósamræmi við
eldri tilraunaniðurstöður, sem þegar hafa
verið raktar. Ekki liggur Ijóst fyrir, hvers
vegna ylþurrkuninni fylgir verri verkun en
kaldþurrkun heysins. Hér skal reynt að
renna stoðum undir líklega skýringu á þess-
um mismun.
Um leið og Jnirrkloftið streymir ujjp í
gegnum heystæðuna, kólnar Jrað jafnt og
þétt, unz það hefur náð rakajafnvægi við
heyið. Sé loftið yljað upp, verður hitastig
þess, er rakajafnvægi er náð, jafnan hærra
en hitastig heysins ofan rakajafnvægisbelt-
isins. Við þessar aðstæður kólnar því þurrk-
loftið enn, jafnframt því sem heyið hitnar.
Varmann, sem fer til upphitunar á heyinu,
má telja sem tap frá sjónarmiði þurrkun-
arinnar. Með því að stöðva upphitun Jrurrk-
loftsins með vissu millibili má lrins vegar
nýta Jretta varmamagn til þurrkunarinnar
(FIall 1957). Sé daggarmark loltsins, er Jrað
nær rakajafnvægi við heyið, hærra en hita-
stig heysins, er hætta á Jrví, að hluti rakans
í loftinu Jréttist í efstu lögum heysins. Þessi
hætta er því meiri sem upphitun þurrklofts-
ins er meiri. Við meðalveðurfarsaðstæður
og eðlilegt rakastig heys við hirðingu (40—
45%), má ætla, að hæfilegt sé að hita þurrk-