Íslenskar landbúnaðarrannsóknir - 01.09.1971, Síða 18

ÍSL. LANDBÚN.
J. AGR. RES. ICEL.
1971 3,2: 16-26
Athugun á átmagni tvílembna að sumarlagi
Tryggvi Eiríksson, Sigurjón J. Bláfeld,
Stefán Aðalsteinsson og Sturla Fribriksson,
Rannsóknastofnun landbúnaðarins
Yfirlit. Gerð var athugun á fóðurþörf tvílembna að sumarlagi með því, að ala þrjár tví-
lembur á grasi við innigjöf og mæla daglegt átmagn þeirra.
Mælt var þurrefnismagn grassins, og fóðurgiidi þess fundið með meltanleikarannsókn.
Ær með tveimur lömbum át 3.91 kg af þurrefni í grasi á dag eða 2.65 F. E.
Fylgzt var með þrifum áa og vaxtarhraða lamba og samband milli fóðurgæða og át-
magns kannað.
INNGANGUR
Aðaltilgangur þeirrar athugunar, sem liér
er skýrt frá, var að fá nákvæma mælingu
á fóðurþörf tvílembna að sumarlagi. En
til þess er nauðsynlegt að fylgjast með
fóðurmagni, sem ær og lömb éta. Einnig
er mikilvægt að vita þurrefnismagn og fóð-
urgildi grassins. Þá þótti eðlilegt að mæla
vaxtarhraða lamba, miðað við það fóður,
sem þau fengu. Reyna átti jafnframt að fá
frarn, hvort mælingar á þessum þáttum
vörpuðu einhverju Ijósi á það atriði, hvers
vegna lambær, sem eingöngu ganga á rækt-
uðu landi, þrífast illa yfir sumartímann, og
lömb þeirra ná ekki verulegum þroska fram
yfir þau lömb, er ganga á úthaga.
Gerðar hafa verið tilraunir hérlendis
með beit á tún og fóðurkál. Flestar þessara
tilrauna hafa miðazt við mælingu á fall-
þunga og ýmsum eiginleikum fallsins við
mismunandi beitaraðferðir (Halldór Páls-
son og Runólfur Sveinsson, 1952; Halldór
Pálsson og Pétur Gunnarsson, 1961). Virt-
ist nokkur ávinningur við að beita á rækt-
að land, tún eða fóðurkál. Miðuðust til-
raunirnar einungis við haustbeit. Ekki hafa
gæði uppskerunnar verið metin í þessum
tilraunum né heildarneyzla fóðurs.
I athugun, sem gerð var hjá Rannsókna-
stofnun landbúnaðarins (Sturla Friðriks-
son, 1963) með beit tvílembna á ræktað
land að sumarlagi, var reynt að ákvarða
fóðurneyzlu fjárins í heild. Sú aðferð, sem
notuð var við það mat, var að klippa reiti
í beitarhólfunum fyrir og eftir, að beitt
var á hlutaðeigandi hólf. Gallinn við þessa
aðferð var sá, að ekki var hægt að mæla,
hve mikið grasið spratt, á meðan féð var
í hólfunum. í heild má segja, að þær að-
stæður, sem oftast skapast við beit með
sauðfé, vakli því, að fremur erfitt er að
mæla nákvæmlega neyzlu fjárins af upp-
skerunni. Sé landið t. d. mjög misbitið,
er erfitt að nteta eftirstöðvar uppskerunn-
ar. Endurteknar mælingar þurfa að vera
margar við þær aðstæður og með þeim að-
ferðum, sem notaðar hafa verið, þ. e. að
klippa reiti í beitarhólfunum. Með inni-
gjöf rná fylgjast nákvæmlega með fóður-
neyzlu.