Morgunblaðið - 18.09.2020, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. SEPTEMBER 2020
✝ Kolbrún Sæv-arsdóttir
fæddist á Selfossi
7. ágúst 1964.
Hún lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi
9. september
2020.
Foreldrar henn-
ar voru Jónína
Auðunsdóttir,
fædd í Nikulás-
arhúsum í Fljótshlíð 14. ágúst
1945, d. 9. mars 1997, og Sæv-
ar Norbert Larsen, f. 17. jan-
úar 1946, d. 16. ágúst 2000.
Jónína giftist Gunnbirni Guð-
mundssyni, f. 23. febrúar
1944, þann 27. desember 1975.
Foreldrar Jónínu voru Auð-
unn Pálsson, f. 10. maí 1908,
d. 18. janúar 1966, og Soffía
Gísladóttir, f. 25. september
1907, d. 20. október 2000.
Foreldrar Sævars voru Fre-
derik Larsen, f. 12. júní 1915,
d. 29. júlí 1995, og Margrét
Guðnadóttir, f. 25. júní 1916,
d. 11. október 2008.
Systkini Kolbrúnar móð-
urmegin eru Stefán Kristján
Gunnbjörnsson, f. 1976, og
Eva Guðrún Gunnbjörnsdóttir,
f. 1979. Börn Evu Guðrúnar
eru Freyja Guðrún, Eld-
grímur Kalman og Gunnbjörn
Ernir Atlas. Systkini Kol-
aðs Héraðsdóms Reykjavíkur
sem fulltrúi en árið 1993 opn-
aði hún lögmannsstofu. Haust-
ið 1995 skráði Kolbrún sig í
nám við Háskóla Íslands og
hélt í skiptinám til Kaup-
mannahafnar. Þar stundaði
hún nám í Evrópurétti. Kol-
brún flutti heim frá Kaup-
mannahöfn vorið 1997 og hóf
þá störf hjá fíkniefnadeild
lögreglunnar í Reykjavík og
var þar fram í ársbyrjun árið
2000 er hún hóf störf hjá rík-
issaksóknara. Kolbrún fór í
meistaranám í alþjóðlegum
mannréttindum við Háskólann
í Lundi og lauk því námi vorið
2001. Eftir heimkomu hélt
hún áfram að vinna hjá rík-
issaksóknara og vann þar sem
fulltrúi þar til hún var skipuð
saksóknari árið 2005.
Árið 2010 var Kolbrún sett-
ur héraðsdómari við Héraðs-
dóm Reykjavíkur og þann 1.
mars 2012 var hún skipuð í
embættið.
Á starfsferli sínum sinnti
Kolbrún ýmsum trúnaðar-
störfum en hún var ritari
áfrýjunarnefndar samkeppn-
ismála um árabil, kenndi ýmis
námskeið hjá Endurmenntun
HÍ og við Háskólann á Bifröst.
Hún tók sæti sem varadómari
í Hæstarétti árið 2017.
Útför Kolbrúnar fer fram
frá Hallgrímskirkju í dag, 18.
september 2020, klukkan 14.
Steymt verður frá útförinni:
www.livestream.com/luxor/
kolbrun/. Virkan hlekk á
streymið má nálgast á https://
www.mbl.is/andlat/.
brúnar föð-
urmegin eru
Steinunn Margrét
Larsen, f. 1967,
Jóhannes Arnar
Larsen, f. 1968,
Friðrik Rafn Lar-
sen, f. 1969, og
Linda Rut Larsen,
f. 1971.
Kolbrún ólst
upp á Selfossi
fyrstu átta árin í
faðmi stórfjölskyldu sinnar
móðurmegin en móðir hennar
bjó enn í foreldrahúsum þeg-
ar hún eignaðist hana. Hún
gekk í barnaskóla á Selfossi
fyrstu tvö árin en árið 1972
flutti fjölskyldan til Reykja-
víkur þar sem hún lauk
grunnskólanámi.
Kolbrún lauk stúdentsprófi
frá Fjölbrautaskólanum í
Breiðholti 1984. Á mennta-
skólaárunum hóf hún að æfa
frjálsar íþróttir með ÍR. Eftir
stúdentspróf fór Kolbrún í árs
skiptinám til Bandaríkjanna í
gegnum AUS sem eru kristi-
leg samtök.
Haustið 1985 hóf Kolbrún
nám við lagadeild Háskóla Ís-
lands og lauk cand. jur.-prófi
vorið 1990.
Eftir lagadeildina vann Kol-
brún hjá borgarfógeta í tvö
ár. Þá réð hún sig til nýstofn-
Ég sit hérna heima hjá þér í
hvíta stólnum inni í stofu. Perla
kisan þín er á vappi í kringum
mig. Hún á það til að stökkva
upp, taka sér stöðu á stólarm-
inum og nudda sér af og til upp
við tölvuskjáinn, svona eins og
hún sé að reyna að koma
kveðju áleiðis. Það er pínu
skrýtið að vera hérna án þín, en
samt eitthvað svo friðsælt. Ég
sé þig svo fyrir mér í stólnum,
gjóandi augunum yfir gráu
gleraugun þín, með brýrnar
herptar saman, horfandi til
skiptis á sjónvarpið ásamt þess
að vera að bardúsa eitthvað í
tölvunni, og spjalla við mig,
flatmagandi í sófanum. En
þannig varstu líka. Alltaf að
græja og gera. Allra mesti
dugnaðarforkur sem ég hef á
ævinni minni kynnst og ekki
bara í vinnu, heldur varstu
stanslaust að rækta vini og fjöl-
skyldu. Jafnvel eftir langa og
erfiða vinnudaga, langt fram á
kvöld, hvort sem það var hjá
lögreglunni, ríkissaksóknara
eða héraðsdómi, þá varst þú
fyrst manna mætt í heimsóknir,
leikhús, á sýningar, eða út að
borða með vinkonum. Það var
eins og þú værir á einhverju
öðru orkusviði en við hin. Ég
hef að minnsta kosti ekki enn
kynnst þeirri manneskju sem
hefur drattast fimm sinnum
upp Esjuna í einni og sömu vik-
unni í miðri krabbameinsmeð-
ferð. Algjör nagli. Og aldrei
kvartaðir þú. Sama hversu veik
þú varst, aldrei var að finna
neina uppgjöf hjá þér, nema
síður væri. Þetta voru þín ein-
kennismerki; dugnaður og ósér-
hlífni. Og ég er viss um að
þetta er ástæðan fyrir því
hversu vel þér gekk og starfs-
frami þinn var glæsilegur. Fyr-
ir utan að vera auðvitað ljón-
greind. Þú gekkst hreint og
beint til verks í einu og öllu,
gast á köflum verið óþægilega
hreinskiptin, en aldrei óheiðar-
leg og aldrei meðvirk.
Það koma upp svo margar
minningar þegar ég hugsa til
þín. Margar úr æskunni.
Kannski af því að þú varst svo
dugleg að passa mig þegar ég
var lítill og mamma vann á
pósthúsinu. En líka margar ný-
legar og allt þar á milli. Til
dæmis þegar ég bjó hjá þér um
tíma á Lindargötunni. Hvað
það var dýrmætur og góður
tími fyrir mig. Okkur kom nú
oftast vel saman, en stundum
fékkstu líka alveg nóg af mér.
Sjálfsagt af því að við vorum
bæði inn við beinið svolitlir ein-
farar, þú þó öllu félagslyndari.
Samt áttum við alltaf svo gott
samband, höfðum sama kald-
hæðna húmorinn, svipaðar líf-
skoðanir og gátum spjallað um
svo margt. Þegar ég hugsa til
þín er ég líka svo ofboðslega
þakklátur fyrir hvað þú reynd-
ist mér og Evu systur alltaf vel.
Fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir okkur. Það er ekki sjálf-
gefið að eiga svona góða að eins
og þig, Kolbrún mín. Ég mun
elska þig alltaf.
Stefán bróðir.
Það er alltaf átakanlegt þeg-
ar maður þarf að kveðja fólk á
miðjum aldri sem er búið að
berjast við sjúkdóm eins og
krabbamein, sem síðan tekur
sig upp aftur og í lokin er ekki
hægt að beita neinum aðferðum
til lækninga og endalokin ljós.
Við slíkar aðstæður þarf við-
komandi að sýna kjark og
æðruleysi. Það sýndi Kolbrún
alla tíð, hún var sterkur ein-
staklingur og það kom henni
vel í veikindum sínum og einnig
í starfi hennar sem lögfræð-
ingur.
Ég kynntist Kolbrúnu þegar
ég fór að vera með Jónínu móð-
ur hennar, en þá var Kolbrún
11 ára gömul, indæl stúlka og
hress. Við móðir hennar gift-
umst og vorum gift þangað til
Jónína dó langt fyrir aldur
fram 21 ári seinna. Við Jónína
eignuðumst saman tvö börn,
Stefán Kristján og Evu Guð-
rúnu. Kolbrúnu þótti gaman að
eignast systkini og var dugleg
að passa þau og kenna þeim
eitt og annað gagnlegt. Kolbrún
lauk lögfræðiprófi 26 ára göm-
ul, með góðar einkunnir, og við
hjónin vorum mjög stolt af
henni alla tíð. Fyrstu árin vann
hún alls konar lögfræðistörf en
fljótlega var hún ráðin sem sak-
sóknari og gegndi því starfi um
töluverðan tíma. Síðustu árin
var hún héraðsdómari. Kolbrún
var ákaflega myndarleg ung
kona sem átti marga góða vini.
Þegar Kolbrúnu leið sem
verst í veikindum sínum og var
lögð inn á líknardeild, þar sem
hún var samfellt í tæpan mán-
uð, þá skiptust börnin mín Eva
og Stefán á að vera hjá henni
og passa upp á stóru systur þar
til yfir lauk. Það var mikill og
sterkur systkinakærleikur á
milli þeirra, sérstaklega eftir að
móðir þeirra dó fyrir aldur
fram.
Gunnbjörn Guðmunds-
son stjúppabbi.
Kolbrún var ein mikilvæg-
asta manneskjan í mínu lífi.
Þvílík gæfa að eiga stóra systur
til þess að líta upp til! Þegar ég
var 5 ára var útskýrt fyrir mér
að Kolbrún væri hálfsystir mín.
Ég brást ókvæða við og sagði:
„Nei, Kolbrún er systir mín,
hún er ekki hálfsystir mín.“
Þannig var það.
Eftir stúdentspróf fór Kol-
brún til Bandaríkjanna í skipti-
nám. Þegar hún kom heim að
ári liðnu fannst mér hún svo
frjálsleg og falleg. Við fluttum í
Grafarvoginn þegar ég var sjö
ára, þá var Kolbrún mikið í
herberginu sínu að lesa þykk-
ustu bækur sem ég hafði séð,
með jafn þunnum blaðsíðum og
símaskráin. Hún var þá byrjuð
að lesa lögfræði við lagadeild
Háskóla Íslands. Þá var ég oft
að læðupokast í kringum hana.
Eftir að Kolbrún flutti að
heiman var alltaf gaman að
koma í heimsókn. Hún var svo
flink að elda og skemmtileg.
Allt var fallegt í kringum Kol-
brúnu.
Móðir okkar var aðeins 52
ára þegar hún dó og það var
mikið reiðarslag. Mamma var
stoðin okkar. Ég var tæplega
17 ára en þá tók Kolbrún að sér
að vera stoð okkar systkinanna
eftir því sem henni var unnt.
Hún var hreinskilin sem gat
verið erfitt en hún dró mig allt-
af niður á jörðina. Mikið sem ég
er þakklát fyrir það. Hún hafði
líka góða eiginleika frá
mömmu, var ákveðin og strang-
heiðarleg.
Kolbrún var alltaf ótrúlega
rausnarleg. Þegar hún varð fer-
tug bauð hún okkur Freyju,
dóttur minni þá lítilli, með sér
til Ítalíu. Svo stuttu eftir að ég
varð fertug bauð hún mér til
Brussel en þá var hún orðin
það veik að flestir hefðu ekki
treyst sér út fyrir hússins dyr.
Ég mun geyma þessar minn-
ingar eins og dýrgripi í hjarta
mínu.
Kolbrún var umkringd
mörgum góðum og traustum
vinkonum og langar mig að
þakka þeim fyrir ómetanlegan
stuðning við hana í gegnum
veikindin.
Það var magnað að sjá hvað
Kolbrún var sterk í veikind-
unum. Hún kveinkaði sér aldr-
ei, lét engan vorkenna sér, hélt
ótrauð áfram og brosti framan í
heiminn, bókstaflega.
Kolbrún var drengjunum
mínum tveimur sem besta
amma. Ef bent er á mynd af
Kolbrúnu segir Gunnbjörn:
„Þetta er amma.“ Okkur finnst
það svo skondið því þetta kem-
ur beint frá hjartanu. Eldgrím-
ur og Kolbrún áttu líka fallegt
samband sem einkenndist af
húmor og gleði. Kolbrún var
húmoristi og mér fannst alltaf
svo gaman að sjá hana leika við
strákana. Missirinn er samt
mestur fyrir Freyju dóttur
mína en hún var mikið með
Kollu frænku sinni sem tók
virkan þátt í uppeldinu og ég
veit að hún elskaði Freyju eins
og dóttur. Þegar Freyja var
ellefu ára átti hún að skrifa um
hver væri hennar mesta fyr-
irmynd og þá valdi hún Kollu.
Þær eru margar minningarnar
um Kolbrúnu sem munu ylja
mér og ég er henni ævinlega
þakklát fyrir allt sem hún
kenndi mér og börnunum mín-
um. Síðustu stundirnar með
henni á líknardeildinni eru mér
ómetanlegar því mér leið alltaf
betur í návist hennar.
Elsku Kolbrún mín. Ég veit
að ég mun sakna þín alla tíð og
oft velta því fyrir mér hvað þú
hefðir ráðlagt mér. Ég hug-
hreysti mig og börnin við það
að nú ertu frjáls frá veikindum
og komin til mömmu, pabba
þíns, afa og ömmu. Ég elska
þig.
Eva .
Hvað er langlífi?
Lífsnautnin frjóa,
alefling andans
og athöfn þörf.
Margoft tvítugur
meir hefur lifað
svefnugum segg,
er sjötugur hjarði.
(Jónas Hallgrímsson.)
Þá hefur kvatt þennan heim
systurdóttir mín, Kolbrún Sæv-
arsdóttir, aðeins 56 ára. Það er
erfitt að sætta sig við þessi ör-
lög, hún svona full af lífsþrótti,
ferðaðist vítt og breitt um
heiminn þrátt fyrir veikindin.
Eina sólarlandaferðin sem ég
hef farið var með henni ásamt
systrum mínum, árið 2018 til
Tenerife þar sem við áttum
skemmtilega viku saman.
Ekki löngu áður fór hún
ásamt ásamt Birnu frænku
sinni og vinkonu til Ítalíu í
hjólreiðaferð, leigði sér raf-
magnshjól og hjólaði um hæðir
og hóla, hún gafst aldrei upp.
En sterkustu minningar mínar
um Kolbrúnu eru frá fyrstu ár-
um hennar, þegar það kom í
minn hlut að passa hana þegar
mamma hennar fór að vinna,
þá var hún 3ja mánaða og mik-
ið var auðvelt að elska þetta
fallega barn, hún varð bara
eins og systir minna barna.
Þannig var þetta næstu árin,
við amma Soffía, sem henni var
mjög kær, pössuðum þegar
þurfti. Þegar Kolbrún var 8 ára
fluttu þær mæðgur til Reykja-
víkur og þá fækkaði samveru-
stundunum en fram yfir ferm-
ingu kom hún alltaf austur um
áramótin, hún sagði að heima-
tilbúni ísinn minn væri svo góð-
ur.
Kolbrún hafði mikinn vilja-
styrk og komst alltaf áfram á
eigin verðleikum og átti stóran
og traustan vinahóp sem stóð
þétt við bakið á henni. Síðasta
samveran með henni var á af-
mælisdaginn hennar 7. ágúst
síðastliðinn þegar við systur
fórum út að borða með henni,
tveim dögum síðar var hún
komin á líknardeildina og mikið
er ég þakklát fyrir að fá að
sitja þar hjá henni síðustu dag-
ana og sjá hvað hún á yndisleg
og góð systkini sem umvöfðu
hana ást og umhyggju. Inni-
legar samúðarkveðjur til ykkar
allra, kæra fjölskylda. Blessuð
sé minning Kolbrúnar Sævars-
dóttur.
Guðmunda Auður
Auðunsdóttir.
Yndislega frænka mín, mikið
á ég eftir að sakna þín.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að fá að fylgjast með Kol-
brúnu frá fæðingu. Í huga minn
kemur skemmtileg minning frá
barnæsku hennar. Ég var í
heimsókn og Kolbrún átti að
vera sofnuð, hún hafði læðst út
úr rúminu sínu og fundið sér
stað þar sem hún sá á sjón-
varpið. Myndin var svo fyndin
að þessi elska gleymdi sér og
fór að skellihlæja. Það yljar að
hugsa til áranna þegar við Jón-
ína systir og mamma bjuggum
saman með dætur okkar í
Hvassaleiti. Kolbrún var alltaf
svo dugleg að leika við litlu
frænkur sínar. Eftir að hafa
búið saman var tenging okkar
sterk og styrktist meira eftir
fráfall Jónínu. Ég dáðist að
dugnaði hennar í námi, starfi
og öllu sem hún tók sér fyrir
hendur. Alltaf tilbúin að bæta
við sig þekkingu og lét ekkert
stoppa sig. Við áttum margar
góðar stundir saman á heimili
mínu, kíktum á kaffihús, fórum
í leikhús og fyrir tveimur árum
vorum við saman á Tenerife.
Það var alltaf svo gaman í
kringum Kolbrúnu, stutt í bros
og hlátur. Það var ótrúlegt að
fylgjast með æðruleysi hennar í
erfiðum veikindum. Hún var
svo mikil hetja, sá alltaf björtu
hliðarnar og reyndi að halda
sínu striki og njóta skemmti-
legu stundanna með dásamleg-
um vinkonum og systkinum.
Við systurnar áttum yndislega
stund með henni á veitingahús-
inu Sjálandi, aðeins tveimur
dögum áður en hún lagðist inn
á líknardeildina. Tilefnið var að
halda upp á afmælið hennar.
Elsku Stefán, Eva og börnin
þín, Margrét, Jóhannes, Frið-
rik, Linda og fjölskyldur, miss-
ir ykkar er mikill. Megi góður
guð styrkja ykkur í sorginni.
Hvíl í friði, elsku frænka
mín.
Kristín (Stína).
„Heyrðu, ég kem bara með
ykkur!“ Ég var nú ekki alveg
að búast við þessu þegar ég,
vorið 2018, sagði frænku minni
frá ævintýraferð sem ég var að
fara í ásamt vinkonu minni.
Nokkrum vikum síðar vorum
við lagðar í́ann, þrjár vinkonur
í algjörlega ógleymanlegri
hjóla- og gönguferð um Norð-
ur-Ítalíu. Fyrirvari var eitthvað
sem þvældist ekki fyrir Kol-
brúnu og fjórða stigs krabba-
mein ekki heldur. Þvílík hetja
og fyrirmynd.
Við Kolbrún erum systra-
dætur og næstum jafnöldrur.
Eftir að hafa alist upp á Sel-
fossi til átta ára aldurs flutti
Kolla í höfuðborgina og kom
það því í hennar hlut að sýna
okkur frænkum sínum frá Sel-
fossi menninguna í borginni.
Ófáar voru þær bíóferðirnar
sem við frænkur skelltum okk-
ur í. Með hugmyndaflugi sínu
og röggsemi kom Kolbrún okk-
ur oftar en ekki inn á bannaðar
myndir í bíóhúsum bæjarins.
Þar voru ýmis áður óþekkt trix
notuð. Ekki þótti okkur systr-
um heldur neitt leiðinlegt að fá
þessa veraldavönu frænku til
okkar austur fyrir fjall og eru
ógleymanlegar jólaheimsókn-
irnar til föðurafa og –ömmu
Kolbrúnar þar sem risastórar
macintosh-dósir voru bornar á
borð ásamt öðru gúmmelaði.
Kolbrún frænka mín var
glæsileg kona og mikill fagur-
keri. Hún naut þess fram á síð-
asta dag að gera fínt í kringum
sig og kaupa sér falleg föt og
skó. Fyrir fimmtugsafmælið
sitt hafði hún fengið sér afar
fallega skó en ekki alveg eins
þægilega, „ætli það sé ekki
hægt að láta staðdeyfa á sér
ökklana?“ spurði hún mig,
lausnarmiðuð sem fyrr. Hvað
við höfum hlegið oft og mikið
að þessari hugmynd hennar.
Í lífinu erum við samferða
allskonar fólki, ég tel mig hafa
verið mjög heppna að eiga
frænku og vinkonu í Kolbrúnu
sem var svo sannarlega litríkur
karakter sem hafði skoðanir á
flestu. Hún talaði um átakafæl-
ið fólk, þ.e. fólk sem þorði ekki
að halda skoðunum sínum á
lofti og taka samtalið. Nokkrum
sinnum varð ég vitni að því
þegar Kolbrún átti í rökræðum
við fólk um hin ýmsu málefni. Á
sama tíma og ég hálfvorkenndi
viðmælendum hennar dáðist ég
að frænku minni sem var afar
rökföst og hnikaði aldrei með
skoðanir sínar. Hún var engum
lík og ég er afar þakklát fyrir
hressandi samtölin og samveru-
stundirnar með henni.
Systkinum og öðrum ástvin-
um sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur.
Birna Gerður
Hermannsdóttir.
Kolbrún er ástvinum sínum
og vinum harmdauði. Hún varð
bara 56 ára. Kolbrún kom inn í
okkar fjölskyldu með mömmu
sinni um átta ára aldur þegar
Jónína og Gunnbjörn bróðir
tóku saman. Það varð mikill
samgangur milli fjölskyldnanna
enda við með börn á sama aldri.
Við Jónína urðum góðar vin-
konur og milli okkar ríkti mikill
trúnaður gegnum veikindi
hennar en hún var bara liðlega
fimmtug þegar hún lést af völd-
um krabbameins eftir áratugar
baráttu. Það var því sárt að
horfa á Kolbrúnu takast á við
það sama. Á uppvaxtarárum
barnanna minna voru nítján
ungmeyjar að vaxa úr grasi hjá
okkur systkinunum en stelp-
urnar urðu mun fleiri en strák-
arnir og urðu líka hinir mestu
kvenskörungar. Kolbrún varð
snemma dugnaðarforkur. Þegar
hún fór að æfa frjálsar íþróttir
gaf hún sig alla í það verkefni
eins og í allt annað sem hún
átti eftir að setja sér markmið
um í lífinu. Umsagnir vinkvenn-
anna úr íþróttunum bera henni
fagurt vitni. Kolbrún ákvað að
ganga menntaveginn. Hún
byrjaði á að fara í skiptinám til
Bandaríkjanna, lærði síðan lög-
fræði, bætti við nám sitt í
Kaupmannahöfn tveimur árum
seinna og um aldamótin nam
hún alþjóðleg mannréttindi í
Lundi. Kolbrún átti glæsilegan
starfsferil sem er vitnisburður
um hæfileika hennar og kosti.
Hún varð saksóknari og hér-
aðsdómari og það sýnir traustið
sem hún naut að hún var valin
setudómari við Hæstarétt fyrir
þremur árum. Sama ár og hún
var skipuð héraðsdómari árið
2012 greindist hún með krabba-
mein. Kolbrún lét baráttuna við
meinið í engu aftra sér frá að
starfa, upplifa og njóta enda
mjög félagslynd og vinmörg.
Hún ferðaðist eins og hún gat á
þessum árum, líka á framandi
slóðir, og tók yngri systkini sín
með í minnisverð ferðalög er-
lendis og eins hana Freyju
systurdóttur sína, sem var
henni mjög kær. Kolbrún var
yngri systkinum sínum afskap-
lega góð og mikilvæg stóra
systir og börnin hennar Evu
nutu hennar á einstakan hátt.
Sumar fer hallandi og á síð-
ustu vikum hafa þrjár merk-
Kolbrún
Sævarsdóttir