Morgunblaðið - 18.09.2020, Side 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. SEPTEMBER 2020
✝ Guðbjörg Jóns-dóttir, oftast
kölluð Didda,
fæddist 15. maí
1924 á Eskifirði.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Boðaþingi 6. sept-
ember 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Valdi-
marsson kennari
og hreppstjóri, f.
4.5. 1891, d. 11.9. 1946, og Her-
dís Kristín Pétursdóttir hús-
freyja, f. 18.12. 1892, d. 4.2.
1946. Jón og Herdís giftust 17.5.
1919 og fluttu það ár til Eski-
fjarðar. Guðbjörg á fjóra bræð-
ur: Garðar Pétur, f. 19.2. 1920,
d. 10.3. 2002, Valdimar Ragnar,
f. 28.2. 1922, d. 9.1. 2008, Hann-
es Guðna, f. 4.9. 1927, og Sig-
mar Grétar, f. 20.2. 1929, d.
21.8. 2010.
Guðbjörg giftist 2. júní 1948
Steinari Steinssyni, véltækni-
fræðingi og skólameistara Iðn-
skólans í Hafnarfirði, f. 14.10.
1926, d. 16.5. 2015. Börn þeirra
eru: 1) Þór, f. 27.10. 1948, maki
Aníta Knútsdóttir, f. 2.1. 1949.
Börn: a) Sonja, f. 7.6. 1976, maki
Martin Afzelius, f. 22.11. 1973.
Börn: Teitur Þór, f. 2013, og
Guðberg, f. 25.5. 1984, maki
Hlín Árnadóttir, f. 1.8. 1984.
Börn: Una Lovísa, f. 2012,
Heiða, f. 2013, og Bergur Árni,
f. 2015.
Fjölskylda Guðbjargar flutti
til Reykjavíkur 1937 og lauk
hún skólagöngu sinni í Ingi-
marsskóla. Jafnframt æfði hún
fimleika í ÍR og elskaði að
dansa. Guðbjörg starfaði um
hríð á skrifstofu Sláturfélags
Suðurlands. Hún stundaði nám
við Als husholdningsskole í
Danmörku árið 1946. Árið 1949
flutti hún til Odense í Dan-
mörku þar sem Steinar stundaði
nám. 1953 flutti fjölskyldan til
Íslands. Bjuggu þau fyrst í
Reykjavík en frá 1954 í Kópa-
vogi þar sem þau reistu sér hús í
Holtagerði. Á árunum 1957-
1964 bjó fjölskyldan öll sumur á
Raufarhöfn þar sem Steinar var
framkvæmdastjóri Síldarverk-
smiðju ríkisins. Guðbjörg starf-
aði þá m.a. við launaútreikninga
á skrifstofu verksmiðjunnar.
Guðbjörg var síðan heimavinn-
andi húsmóðir. Tók þátt í starfi
Rauða krossins við bókasafn
sjúklinga á Landakotsspítala.
Útför Guðbjargar fer fram
frá Kópavogskirkju að við-
stöddum nánustu ættingjum og
vinum í dag, 18. september
2020, klukkan 13. Streymt verð-
ur frá vef Kópavogskirkju,
https://youtu.be/-
iKICgN4Cbk/.
Virkan hlekk má nálgast á
https://www.mbl.is/andlat/.
Þórunn Sara, f.
2015. b) Stefán Þór,
f. 22.10. 1980, maki
Ólöf Birna Magn-
úsdóttir, f. 16.2.
1977. Börn: Snædís
Elín, f. 2012, Snæv-
ar Þór, f. 2015, og
Jökull Kári, f. 2018.
2) Margrét, f. 23.7.
1950, maki Kristján
Sigurður Kristjáns-
son, f. 24.3. 1950.
Börn: a) Gréta Björk, f. 5.2.
1973, maki Jón Haukur Arn-
arson, f. 5.10. 1971. Börn: Krist-
ín Sara, f. 2005, Katrín María, f.
2008, og Elín Lára, f. 2010. b)
Þórdís Heiða, f. 22.10. 1974,
maki Bragi Valdimar Skúlason,
f. 26.8. 1976. Börn: Inga Mar-
grét, f. 2005, Þórdís, f. 2010, og
Brynja, f. 2013. 3) Erla Björk, f.
2.11. 1955, maki Björn Jakob
Tryggvason, f. 7.9. 1955. Börn:
a) Steinar, f. 31.3. 1979, maki
Elín Elísabet Jörgensen, f.
20.10. 1978. Börn: Guðbjörg
Erla, f. 2006, Björn Ísak, f. 2008,
Hilmir Steinn, f. 2011, og Katrín
Sara, f. 2014. b) Halldór, f. 30.3.
1981, maki Berglind Guðmunds-
dóttir, f. 5.6. 1979. Börn: Hekla
Sóley, f. 2009, Egill Snær, f.
2012, og Saga Björt, f. 2016. c)
Ég kveð með söknuði elsku
tengdamóður mína eftir 52 ára
kynni.
Man enn daginn sem ég sá hana
fyrst. Við Þór kynntumst sumarið
1968, hann nýstúdent og á leið til
Kaupmannahafnar í nám um
haustið. Hann bauð mér heim til
mömmu og pabba þá um sumarið.
Ég stóð á tröppunum í Holtagerði
og Didda kom til dyra. Hún horfði
rannsakandi á mig og eftir smá-
stund færðist bros yfir andlitið og
hún bauð mér inn.
Hún samþykkti stúlkuna og
ávallt síðan höfum við verið góðar
vinkonur. Mér er líka sérstaklega
minnisstæður kærleikurinn á milli
Diddu og Steinars, hann var allt-
umlykjandi og svo fallegur. Didda
stjórnaði sínu heimili með miklum
myndarskap og eru veislurnar
minnisstæðar, sérstaklega jólin
þegar hún var búin að búa til
margar tegundir af síld, búa til le-
verpostej eftir danskri konung-
legri uppskrift frá hússtjórnunar-
skólanum á Als og svo gómsætar
terturnar.
Allt tilbúið fyrir jólaballið í
Holtagerði með allri fjölskyldunni
og alltaf var dansað í kringum
stóra jólatréð sem náði upp í loft
og alltaf kom jólasveinninn í heim-
sókn. Þau elskuðu líka að bjóða
vinum heim í veislur og þá vorum
við börn og tengdabörn fengin til
að koma og búa til matinn og upp-
varta gestina, því þá gátu þau
sinnt sínum gestum og þurftu
ekkert að stússa í eldhúsinu.
Mér eru líka minnisstæðar bæj-
arferðirnar okkar tengdamömmu,
við kíktum í fatabúðir og fundum
oft eitthvað fallegt á hana. Feng-
um lánaða heim kjóla og svo hélt
hún tískusýningu heima í stofunni
og Steinar sagði sína skoðun,
hvaða kjóll honum fannst falleg-
astur og hann varð þá auðvitað
fyrir valinu. Við fórum líka stund-
um á kaffihús og þá bragðaði hún í
fyrsta skipti swissmocca og eftir
það var það alltaf uppáhaldskaffi-
drykkurinn.
Hún var listakona í höndunum,
hún prjónaði og heklaði m.a.
dásamlega fallega kjóla handa
litlu stúlkunum, barnabörnunum
sínum, og teppi á hjónarúm okkar
Þórs. Listaverkin sem hún bjó til
úr grænlenskum glerperlum eru
okkar mestu gersemar í dag, jóla-
og páskaskraut. Hún slípaði og
skar til íslenska steina svo úr urðu
dásemdar listaverk. Undi sér vel í
bílskúrnum hjá Steinari við slíp-
irokkinn sinn.
Endalaust væri hægt að rifja
upp fleiri minningar en fyrst og
fremst er ég þakklát fyrir hversu
góð og ástrík tengdamóðir hún var
og hversu góð og kærleiksrík
amma hún var og gaf börnum okk-
ar hafsjó af góðum minningum og
var þeim góð fyrirmynd. Kveð þig
með söknuði og þakklæti. Þín
tengdadóttir,
Aníta.
Oft er talað, í gríni, um að
tengdamæður séu það versta í
tengslaneti hvers eiginmanns. Það
kann að vera að tengdamæður
geti verið til vandræða, en það átti
allavega ekki við um mína tengda-
móður, Guðbjörgu Jónsdóttur,
sem ætíð var kölluð Didda.
Diddu kynntist ég 1976 þegar
ég fór að ná nokkrum árangri við
að heilla dóttur hennar, Erlu
Björk. Mér til mikillar furðu
þekkti Didda til mín og fræddi
mig á því að hún og móðir mín
höfðu verið saman í Als husholdn-
ings skole í Danmörku, veturinn
1946, en augljóslega ekki verið
mikill samgangur milli okkar,
enda nokkurt basl við að láta enda
ná saman í barnmörgum fjöl-
skyldum.
Didda hafði greinilega tileinkað
sér ýmislegt frá Als. Henni tókst
gjarnan að búa til veislumat úr
hversdagslegu hráefni, en þá
skipti sósan ekki minnstu máli,
mér fannst hún stundum aðalat-
riðið. Heimsfrægir, meðal allra
sem þekktu Diddu vel, voru síld-
arréttirnir, sem hún lagaði af list.
Að ekki sé talað um leynilegu kon-
unglegu lifrarkæfuuppskriftina,
sem aldrei er kölluð annað en le-
verpostej. Þá eru mér minnisstæð
sunnudagslærin og -hryggirnir
með ómótstæðilegri sósu. Já, það
var gott að koma í mat til Diddu.
Didda var dugleg handavinnu-
kona og þrautseig. Á tímabili varði
hún miklum tíma við sauma, þ.e.
að sauma saman litlar, mjög litlar,
perlur og bjó þannig til mikið af
jóla og páskaskrauti auk háls-
kraga, eins og notaðir eru á Græn-
landi. Þetta gaf hún oft þakklátum
börnum sínum og barnabörnum.
Ekki var minna lagt í steinaslípun.
Þegar búið var að ferðast um land-
ið, aðallega Austfirði, og hálffylla
bílinn af grjóti var tekið til við
vinnsluna heima í Holtagerði.
Steinar sá um að saga steinana og
Didda pússaði og slípaði eins og
enginn væri morgundagurinn –
verkið tók líka marga daga, og ár-
angurinn góður. Rennisléttir og
glansandi steinar, sem manni
fannst mjúkir viðkomu.
Ég er líka þakklátur fyrir góðar
ferðir okkar Erlu Bjarkar með
Diddu og Steinari til Bandaríkj-
anna í þjóðgarðaheimsóknir og til
Danmerkur í víkingaleit, þar sem
allir nutu náttúru, sögu og góðs fé-
lagsskapar.
Nú hefur Didda loks fengið
hvíldina, sem hún hefur beðið eftir
í nokkurn tíma. Hún enda hætt að
geta gert nokkurn hlut, orðin nær
blind og átti erfitt með að fylgjast
með lífinu. Það var ekki hennar
stíll. Hún var orðin hissa á að fá
ekki að fara til Steinars í sumar-
landið.
Að leiðarlokum er ég þakklátur
fyrir að hafa fengið að tilheyra
Diddu. Ættmóður sem er umhug-
að um velferð allra meðlima fjöl-
skyldunnar, styrkir þá, styður og
hvetur til allra góðra verka.
Vertu sæl mín kæra tengda-
móðir – og góða ferð á næsta stig.
Björn Jakob Tryggvason.
Elsku amma Didda. Nú eruð
þið afi loks saman á ný.
Síðustu árin hafa verið þér erfið
og við vitum að þú ert frelsinu feg-
in, en þetta er samt alveg jafn sárt
fyrir okkur sem höfum verið
þeirrar gæfu aðnjótandi að hafa
þig hjá okkur ögn lengur þó við
höfum ekki fengið að hitta þig jafn
mikið þetta árið eins og síðustu.
Barnabarnabörnin bera mis-
mikið skynbragð á missinn en við
barnabörnin ásamt mökum vitum
hvílíkur gleðigjafi hér var á ferð.
Það var alltaf gaman að sitja í sóf-
anum í Holtagerði og hlusta á sög-
urnar þínar af uppvaxtarárunum
á Eskifirði, hvernig hjólið hans
pabba þíns var alltof stórt fyrir
litla stelpu en þú lést þér það samt
duga. Ekki má gleyma húsmæðra-
skólanum í Danmörku sem hélt að
Öxar við ána væri þjóðsöngur okk-
ar og viðbrögðum þínum við þeirri
hneisu.
Í Holtagerði bjóst þú til ynd-
islegt heimili þar sem ykkar börn,
barnabörn og barnabarnabörn
komu saman við hvert tækifæri.
Umhyggja þín fyrir fjölskyldunni
hefur verið okkur næring í gegn-
um áratugina og límt saman kyn-
slóðirnar í óteljandi skötuveislum,
þorrablótum og jólahátíðum þar
sem ávallt voru skemmtanir við
hæfi og kræsingar á boðstólum.
Við munum lengi minnast þess að
syngja og dansa kringum jólatréð
og bíða spennt eftir jólasveininum
sem alltaf mætti með látum. Á
Þorláksmessu fylltist húsið af ætt-
ingjum og vinum hvort sem fólk
borðaði skötu eða saltfisk og á
bóndadag var krýndur Holtó-
þorrakappi eftir æsispennandi
þrautakeppni þar sem afi var
dómari og þú einhvern veginn allt-
af í toppbaráttunni.
En þó maturinn hafi verið góð-
ur þá eru varanlegu minningarnar
tengdar listaverkunum sem þú
bjóst til úr perlum og steinum,
eitthvað sem við sem börn og ung-
lingar kunnum kannski ekki að
meta en er okkur sem fullorðnu
fólki ómetanlegt. Á hverju heimili
Holtófjölskyldunnar eru jólatrén
skreytt með þínu handverki og að
sjálfsögðu haft hátt uppi svo
barnabarnabörnin séu nú ekki að
toga í sundur englana og bjöllurn-
ar.
Jóladagur er ekki lengur í
Holtó, Þorláksmessa og bónda-
dagur ekki heldur. Tímarnir
breytast og við með en það sem þú
byggðir er grunnurinn að því hver
við erum í dag, þú kenndir okkur
að rækta fjölskyldutengslin og þó
þú sért nú horfin á braut stöndum
við eftir svo miklu ríkari fyrir vik-
ið.
Elsku amma. Takk fyrir minn-
ingarnar, við elskum þig.
Stefán, Ólöf og börn
Steinar, Ella og börn,
Guðberg, Hlín og börn.
Elsku amma kvaddi okkur í
friðsæld 6. september. Hún er
okkur svo mikil fyrirmynd – val-
kyrjan í broddi fylkingar og mun
ávallt lifa með okkur.
Amma fimleikakona og amma
dansari þreyttist aldrei á að segja
okkur sögur af æfingum og sýn-
ingum sem hún tók þátt í.
Amma handavinnusnillingur
prjónaði og heklaði sparikjólana á
okkur frænkuskottin svo við vor-
um allar þrjár í stíl um jólin. Síðan
hafa dætur okkar notið þess að
klæðast þessum tímalausu flíkum
á stórhátíðum og á dansmótum.
Amma saumaði líka forláta teppi
með nöfnum og fæðingardögum
allra afkomenda sem haft var und-
ir jólatrénu ásamt útprjónuðu
jólasveinafjölskyldunni. Amma
keypti og sá um skírnarkjólinn
sem mörg barnabarnanna voru
skírð í. Í kjólinn saumaði hún nöfn
og skírnardagsetningar þeirra. Sá
kjóll er enn til í dag og safnar á sig
nöfnum barnabarnabarna. Í
seinni tíð tók amma upp perlu-
saum og hnýtti saman perlur í alls
kyns gersemar sem nú prýða
heimili okkar um jól og páska. Við
frænkurnar fengum oftar en ekki
líka gersemar í stíl, perlukraga til
að skreyta kjólana okkar, háls-
men, hárskraut og nælur.
Amma listaverkakona og amma
steinasafnari elskaði íslenska
steina og ferðaðist um landið í leit
að fallegum steinum. Hún bjó til
úr þeim dýrgripi sem marka stór-
afmæli og stóráfanga allra í fjöl-
skyldunni. Hún skráði sig í Iðn-
skólann og lærði þar steinaslípun
og hönnun. Tók meðal annars þátt
í nemendasýningum og hafði gam-
an af.
Amma bakari sem bakaði fyrir
okkur vöfflur með ljónasírópi,
frosnu tertuna og dönsku að-
ventueplakökuna. Eplakakan var
borin fram með heitu súkkulaði,
sem mátti alls ekki kalla kakó!
Amma var líka alltaf með fullkom-
ið nesti sem slegið var upp á ull-
arteppi í ófáum ferðalögum sem
við frænkurnar fengum að upplifa
á hverju sumri. Ferðir í Hvalfjörð-
inn, í berjamó eða sigla með Akra-
borginni.
Amma sultugerðarkona, já
garðurinn í Holtó skartaði rifs-
berja- og sólberjarunnum. Við
fylltum hverja skálina á fætur
annarri sem borin var inn í eldhús
og umbreytt í dásemdarhlaup
(kallað sillí í Holtó), sultur og saft í
stórum stíl.
Amma veisluhaldari sá um jóla-
böll, þorrablót, skötuveislur, rót-
arýveislur og afmælisveislur þar
sem vinir og vandamenn komu
saman og áttu góða stund í Holta-
gerðinu. Stundum fengum við
menntaskólapíurnar að upparta í
veislunum. Þá var nú gaman.
Amma stílisti átti kjóla, hatta,
uppháa hanska eða skartgripi til
að lána okkur fyrir menntaskóla-
böllin. Og amma sem gaf okkur
„eitthvað gamalt“ til að hafa í
brúðkaupum okkar.
Amma langamma sem átti allt-
af eitthvað gotterí og nóg af sög-
um fyrir barnabarnabörnin sem
kíktu í heimsókn. Hún var líka
alltaf til í að mæta á tónleika og
viðburði hjá þeim og taka þátt í
þeirra lífi.
Elsku amma Didda, við erum
svo þakklátar fyrir að fá að hafa
þig svona lengi hjá okkur og læra
svona mikið af þér. Við erum
þakklátar fyrir að börn okkar hafa
fengið að kynnast þér og kalla þig
langömmu. Við munum sakna þín
sárt en gleðjumst jafnframt yfir
því að þú fáir nú að vera með afa.
Þínar ömmustelpur,
Gréta Björk, Þórdís
Heiða og Sonja.
Það er liðin vika.
Þegar ég heyrði að þú hefðir
fengið að fara komst bara að hjá
mér gleði fyrir þína hönd, léttir
eftir langa bið sem loks var á enda
hjá þér. Það komst engin sorg að
og mér fannst það svo eðlilegt og
svo undarlegt á sama tíma. Af
hverju saknaði ég þín ekki? Við
höfum órjúfanlega tengingu sem
byggðist upp á áratugum af vænt-
umþykju, kærleika og samvinnu.
Þið afi höfðuð alltaf mikið að-
dráttarafl og öllum barnabörnum
þótti gott að fá að vera hjá ykkur.
Þegar hin fóru út í bílskúr með afa
að vinna var eitthvað við þig sem
hélt í mig. Eitthvað sem fékk mig
til að vera frekar með þér, aðstoða
þig í eldhúsinu, tína upp perlur af
gólfinu, njóta samveru okkar
tveggja. Ætli það sé tengi sem
myndaðist þegar ég var á leik-
skólaaldri og við fórum hringinn
okkar – lékum á leikvellinum,
keyptum snúð í Þórsbakaríi og
röltum svo heim og gúffuðum í
okkur. Það var svo geipilega gam-
an.
Þú hefur alltaf átt svo stóran
hlut af hjarta mínu sem er kannski
ástæðan fyrir því að ég valdi að
fara í Menntaskólann í Kópavogi.
Til að vera nær þér og ykkur afa.
Til að hafa afsökun til að fara
reglulega í heimsókn, borða með
ykkur, ryksuga húsið og stundum
gista.
Þú ert svo brosmild í minning-
unni og það er svo gott að faðma
þig og hlusta á allar sögurnar þín-
ar. Öngullinn sem festist í augn-
lokinu, nautið sem stakk þig í
gegnum kinnarnar og sveiflaði þér
í hringi, berjaferðirnar með vin-
konum og bræðrum þínum á Eski-
firði, leiðinlegi íbúðareigandinn
sem þið leigðuð af í Reykjavík,
þegar þið stálust út frá Als Hus-
holdningsskole, hvernig embætt-
ismennirnir reyndu að koma í veg
fyrir að þið byggðuð í Holtó og
endalausar aðrar. Allt fram á síð-
ustu samverustund komu fram
nýjar sögur sem ég hafði aldrei
heyrt áður.
Nú er liðnar næstum tvær vik-
ur frá því þú fékkst að fara. Sökn-
uðurinn er ólýsanlegur. Hvað ég
er þakklátur fyrir að hafa fengið
að kveðja þig en hvað ég hefði vilj-
að kveðja þig aftur. Hver ljúfsárt
það er að vita að þú sért komin á
vit forfeðra þinna. Hvenær fæ ég
aftur að finna fyrir svona hlýju og
kærleik?
Halldór Björnsson.
Guðbjörg
Jónsdóttir
✝ Jenný Júl-íusdóttir, hús-
móðir og bóndi í
Árhvammi í Öxna-
dal, fæddist á
Grund á Svalbarðs-
strönd 14. mars
1934. Hún lést á
Akureyri 9. sept-
ember 2020.
Hún var dóttir
hjónanna Júlíusar
Jóhannessonar, f.
1893, d. 1969, og Herdísar Þor-
bergsdóttur, f. 1891, d. 1965.
Jenný giftist Guðmundi Heið-
mann Jósavinssyni, f. 8. maí
1931, þann 7. desember 1967.
Foreldrar hans voru Jósavin
Guðmundsson, f. 1888, d. 1938,
og Hlíf Jónsdóttir, f. 1897, d.
1972. Börn Jennýjar og Guð-
mundar eru: 1) Heiðar Karl, f.
þeirra eru Hákon, Herdís og
Herborg. 6) Júlíus Geir, f. 1965,
kvæntur Selmu Vigfúsdóttur, f.
1967, börn þeirra eru Heiðar
Geir, Vigfús Geir og Jenný. 7)
Guðmundur Arnar, f. 1971,
kvæntur Ingibjörgu Þórð-
ardóttur, f. 1972, börn þeirra
eru Anna Margrét og Þórður,
áður átti hann Júlíus Fannar.
Systkini Jennýjar eru Auður,
f. 1919, d. 2013, Heiður, f. 1921,
d. 2012, Ingvi, f. 1923, d. 1995,
Hlynur, f. 1925, d. 2004, Gunn-
ur, f. 1927, d. 1984, Haddur, f.
1928, d. 2011, Þrúður, f. 1930.
Útför Jennýjar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 18. sept-
ember 2020, klukkan 10.30.
Streymt verður frá útförinni
á Facebook, Jarðarfarir í Ak-
ureyrarkirkju-Beinar útsend-
ingar – https://www.facebo-
ok.com/utfariraakureyri/.
Virkan hlekk á streymi má
finna á https://www.mbl.is/
andlat/.
1952, kvæntur
Unni Elvu Halls-
dóttur, f. 1959,
börn þeirra eru
Hallur Geir, Jenný
Dögg og Sigur-
björg. 2) Hlíf, f.
1954, gift Jóni Þóri
Óskarssyni, f.
1954, barn þeirra
er Guðmundur
Örn. 3) Þórarinn, f.
1955, kvæntur Sig-
ríði Jónu Gísladóttur, f. 1954,
börn þeirra eru Reynir Davíð,
d. 2005, Eva Rakel, Valur
Smári og Sindri Heiðmann. 4)
Ingvi Rúnar, f. 1957, kvæntur
Rannveigu Björgu Árnadóttur,
f. 1958, börn þeirra eru Heiðdís
Ösp, Inga Jenný og Atli Þór. 5)
Ólöf, f. 1962, gift Sveinbirni
Guðmundssyni, f. 1960, börn
Í uppskriftabókinni minni
stendur: Randalína – Jenný.
Þetta er uppskrift að bestu ran-
dalínu sem ég hef bragðað og
hana fékk ég aðeins í Árhvammi.
Er ég fór í Hússtjórnarskólann á
Hallormsstað tók ég þessa upp-
skrift með mér og ætlaði heldur
betur að læra að baka randalín-
una hennar Jennýjar. Baksturinn
mistókst auðvitað, ég gleymdi að
taka inn í myndina að þessa ran-
dalínu gerði enginn eins vel og
Jenný. Fyrir þrjátíu árum,
kynntist ég þeim eðalhjónum
Jennýju og Guðmundi í Ár-
hvammi. Þar með eignaðist ég
ekki aðeins tengdaforeldra,
reyndar til skamms tíma, heldur
hófst þá dýrmæt vinátta sem ríkt
hefur ætíð síðan.
Árlega barst mér jólakort úr
Árhvammi sem mikil tilhlökkun
var að opna og lesa. Er við hitt-
umst á förnum vegi var heldur
betur gleði. Ætíð hlýr faðmur,
vináttan og hlýhugurinn skein úr
augum þeirra hjóna og mikið
hlegið. Þau voru áhugasöm um
mína fjölskylduhagi og velferð,
spurðu ávallt um syni mína og
fylgdust vel með okkur sem mér
þótti afar vænt um. Nú skilja
leiðir. Ég votta Guðmundi og
Heiðari, Hlíf, Þórarni, Ingva,
Ólöfu, Júlíusi, Arnari og fjöl-
skyldum þeirra mína dýpstu
samúð. Megi góður Guð fylgja
ykkur og styrkja. Far þú í friði,
elsku Jenný, og takk fyrir allt.
Blessuð sé minning þín.
Sigrún Björnsdóttir.
Jenný Júlíusdóttir