Morgunblaðið - 18.09.2020, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. SEPTEMBER 2020
✝ Margrét Jóns-dóttir, alltaf
kölluð Gréta, fædd-
ist í Höfðabrekku í
Kelduhverfi 18. jan-
úar 1957. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Mörk 4. september
2020.
Foreldrar henn-
ar voru Ingibjörg
Indriðadóttir, f. 19.
apríl 1929, d. 15.
maí 1998, og Jón G. Stefánsson.
f. 16. maí 1925, bændur í Höfða-
brekku í Kelduhverfi.
Systkini Grétu eru: 1. Kristín
Erla, f. 1951, maki Garðar Tyrf-
ingsson, f. 1953. Þau eiga tvo
syni og fjögur barnbörn. 2. Ari
Þór, f. 7. janúar 1969, maki
Ragnheiður Helgadóttir, f. 1972
og eiga þau tvö börn.
Sonur Grétu er Jón Björgvin
Kolbeinsson, f. 15. nóvember
1995. Sambýliskona hans er
Dagný Kristjánsdóttir, f. 13.
ágúst 1995. Barn þeirra og
þroskaþjálfi hér heima á Íslandi,
lengst af sem deildarstjóri á vist-
heimilinu Sólborg á Akureyri
frá 1982-1988 og einnig í Svíþjóð
á árunum 1988-1996.
Á Svíþjóðarárunum var Gréta
virk í félagsstarfi Íslendinga-
félagsins í Gautaborg og starfaði
m.a. við útvarp Íslendinga-
félagsins í Gautaborg um sex ára
skeið. Þar aflaði hún sér einnig
framhaldsmenntunar á sviði
kennslu. Í Gautaborg kynntist
hún sambýlismanni sínum og
barnsföður, Kolbeini. Þau hófu
sambúð, bjuggu bæði í Malmö og
Lundi þar sem sonur þeirra Jón
Björgvin fæddist. Þau fluttu bú-
ferlum til Íslands árið 1997 og
bjuggu í Grafarvoginum. Þau
slitu samvistum 1999.
Gréta festi kaup á íbúð í Spóa-
hólum í Breiðholti í Reykjavík
og bjó þar með syni sínum til
ársins 2014.
Sökum heilsubrests flutti hún
á hjúkrunarheimilið Mörk við
Suðurlandsbraut og bjó þar til
dauðadags.
Útför Margrétar fer fram frá
Laugarneskirkju í dag, 18. sept-
ember 2020, kl. 13.
barnabarn Mar-
grétar er Fannar
Leó, f. 14. júní
2019.
Fyrrverandi
sambýlismaður og
barnsfaðir Grétu er
Kolbeinn Björg-
vinsson, f. 1964.
Gréta ólst upp
með fjölskyldu
sinni í Höfða-
brekku. Hún gekk í
barnaskóla sveitarinnar og lauk
gagnfræðaprófi frá Héraðsskól-
anum í Reykholti í Borgarfirði.
Þaðan lá leið hennar í fram-
haldsnám við Lindargötu- og Ár-
múlaskóla.
Árið 1978 hóf Gréta nám við
Þroskaþjálfaskóla Íslands og út-
skrifaðist þaðan vorið 1981.
Í sveitinni sinni í Kelduhverfi
vann Gréta hefðbundin sveita-
störf ásamt öðrum sumarstörf-
um sem buðust í nágrenninu.
Eftir útskrift úr Þroskaþjálfa-
skólanum vann Gréta sem
Elsku nafna.
Eins og þú hef ég alltaf reynt
að horfa eingöngu á það bjarta og
skemmtilega í lífinu. Ég reyni að
útiloka allt neikvætt og held ég að
það geri lífið mikið skemmtilegra.
Langar mig að stikla á nokkrum
skemmtilegum minningum sem
ég á um þig í þessari minningar-
grein.
Nú ertu búin að kveðja okkur í
bili og komin til ömmu. Ég veit að
amma hefði helst ekki viljað taka
á móti þér strax en þessu ráðum
við því miður ekki og hlýja ég mér
við þær hugsanir að þið sitjið
saman á himninum.
Þú varst viðstödd fæðingu
mína og fékk ég að bera sama
nafn og þú og man ég að við vor-
um bæði mjög stolt að vera nafni
eða nafna. Þú varst mín besta
frænka og var alltaf mikil til-
hlökkun þegar þú varst að koma
heim frá Svíþjóð á sumrin og á
jólunum. Ég beið alltaf spenntur
við glerið í flugstöðinni bíðandi
eftir að sjá þig koma niður rúllu-
stigann sem þá var.
Alltaf færðirðu okkur bræðr-
um eitthvað gott úr Fríhöfninni
og stundum gátum við laumað til
þín óskalista í gegnum litla rifu á
glerinu.
Á sumrin fór ég margoft með
þér í sveitina góðu til ömmu og
afa. Þá varst þú komin heim í
sumarfrí og ég náttúrlega í fríi í
skólanum. Þessi sumur eru mér
einstaklega minnisstæð og var yf-
irleitt frekar lítið um reglur í
Höfðabrekku í þá daga.
Í minni fyrstu útlandaferð fór
ég í heimsókn til þín til Gauta-
borgar þá 10 ára gamall með
mömmu og afa. Þessi ferð var
hreint út sagt stórkostleg. Fór ég
í fyrsta skipti í tívolí, á McDon-
alds og fékk að upplifa margt í
stórborg sem ég hafði ekki gert
áður. Árið eftir fékk ég svo að
fara aftur til þín, einn í þetta
skiptið. Það var ekki síðri ferð.
Þegar Jón Björgvin fæddist fór
ég eins og svo oft áður með þér í
sveitina og var ég meðal annars
barnapía það sumarið. Mér þótti
mjög gaman að leika við litla
frænda. Ári seinna var hann kom-
inn með meira vit og var þá hægt
að brasa enn meira en áður, t.d.
að leika sér í hjólastólnum hjá
ömmu.
Þú afrekaðir margt á þinni ævi
og ásamt því að vera besta
frænka mín náðir þú að verða
amma. Mikið vildi ég óska þess að
Fannar Leó hefði fengið meiri
tíma með þér og þú með honum.
Ég mun sakna þín nafna en á
sama tíma veit ég að þú ert komin
á friðsælan og góðan stað.
Kær kveðja,
Grétar.
Mig langar með örfáum orðum
að minnast Grétu, Margrétar
Jónsdóttur, frænku minnar frá
Höfðabrekku í Kelduhverfi, en
hún yfirgaf okkur föstudaginn 4.
september síðastliðinn. Mínar
fyrstu minningar um Grétu eru
frá sauðburði í Höfðabrekku fyrir
meira en 40 árum, þar sem hún og
Erla voru að dekra við okkur Ara
með nammi og kók meðan við
vöktum yfir ánum á fallegum vor-
nóttum. Góðmennskan og kær-
leikurinn geislaði alltaf af henni
Grétu og fyrir mig, ungan
stráklinginn, höfðu þessar stund-
ir, og samveran almennt, sterk og
mótandi áhrif. Hún hafði alltaf
tíma fyrir okkur unga fólkið og
var sérstaklega dugleg að kynna
okkur það nýjasta í tónlist á hverj-
um tíma. Hennar uppáhalds-
tónlistarmenn á þessum tíma voru
Tina Turner og David Bowie og
enn í dag hugsa ég til Grétu þegar
ég hlusta á þessa frábæru lista-
menn.
Gréta var gullfalleg, alltaf glöð
og jákvæð og vildi öllum vel. Hún
átti ekki langt að sækja sína góðu
kosti þar sem foreldrar hennar,
Lilla og Jonni, voru einstök hjón
og maður var vafinn hlýju, góð-
mennsku, kærleik og ekki síst
léttleika allar stundir í Höfða-
brekkunni. Síðari ár hef ég oft
hugsað til þessara stunda og ég er
þessu fólki öllu svo afskaplega
þakklátur.
Mér þótti mjög merkilegt að
Gréta hefði búið í Svíþjóð og talaði
reiprennandi sænsku. Henni
fannst Skandinavía í heild sinni
frábær heimur og þarna væru
lönd sem Ísland gæti lært af.
Þetta hefur trúlega haft djúp
áhrif á mig því síðar meir bjó ég 13
ár í Noregi. Að sama skapi höfðu
kynni mín af Grétu þau áhrif að ég
fór á tónleika með Tinu Turner er-
lendis. Síðast en ekki síst þá höfðu
mín kynni af Grétu mótandi áhrif
á það að vera góð manneskja og
reyna að sjá það besta í öllu fólki.
Jafnvel eftir að Gréta veiktist sá
ég hana alltaf eins og í gamla
daga, það er, sem sterka, flotta,
ákveðna og góða manneskju sem
lýsti upp heiminn hvar sem hún
var. Stelpa sem ég leit upp til og
var öllum til fyrirmyndar.
Ég ætla að hafa þetta stutt.
Vildi bara þakka þér, elsku
frænka, fyrir allt með þessum fá-
tæklegu orðum. Þó samskipti
okkar væru almennt ekki mikil,
sérstaklega ekki síðustu ár, þá
höfðu okkar gæðastundir mikil og
jákvæð áhrif á mig og fyrir það er
ég endalaust þakklátur. Eitt af
lögmálum þessa heims er að orka
getur ekki eyðst, hún getur bara
umbreyst. Ég hef því trú á að við
eigum eftir að hittast aftur, opna
ískalda kók í gleri, skella Bowie á
fóninn og taka gott spjall – meðan
við vökum yfir ánum.
Um leið og ég kveð elsku
frænku mína, Grétu frá Höfða-
brekku, votta ég og mín fjöl-
skylda Jóni Björgvini og fjöl-
skyldu, Jonna, Ara, Erlu og
öðrum aðstandendum dýpstu
samúð. Blessuð sé minning Grétu
frænku minnar.
Þröstur frá Valhöll.
Elsku Nabbus mín.
Ég veit ekki alveg hvar ég á að
byrja, það eru svo margar minn-
ingarnar sem ég á um Grétu.
Vináttan hófst þegar við vorum
stelpur og kynntumst í barna-
skólanum í Skúlagarði í Keldu-
hverfi. Ef ég man rétt þá vorum
við eitthvað að gantast og þú
sagðir að ég væri montin og ég
sagði að þú væri feit, og þar með
vorum við orðnar vinkonur fyrir
lífstíð. Við vorum báðar bókaorm-
ar og lásum mikið sem krakkar,
en mér blöskraði þegar þú í gagn-
fræðaskólanum í Lundi last bæk-
ur Guðrúnar frá Lundi þér til
skemmtunar. Þess á milli lastu
minningargreinar, ekki merkileg
lesning að mínu mati, en núna
þegar ég hugsa til baka þá segir
það hversu sjálfstæð þú varst og
lést ekki aðra hafa áhrif á þig.
Seinna þegar við bjuggum saman
í Reykjavík gastu gert mig brjál-
aða á morgnana því þú varst svo
hress, talaðir út í eitt og upplýstir
mig um helstu fréttir úr heimin-
um, en ég vildi fá frið og drekka
kaffið mitt. Leiðir okkar skildi, ég
fór til Bandaríkjanna og þú til
Svíþjóðar, en við hringdum hvor í
aðra á afmælum okkar og skrif-
uðumst á eins og fólk gerði á þeim
tíma. Þú komst til Íslands á jólum
og öll sumur til að annast mömmu
þína þar til hún lést, en hún
stríddi við sömu veikindi og þú
seinna í lífinu. Þegar þú varst al-
komin til Íslands hittumst við allt-
af þegar ég kom til Íslands og þið
Signý heimsóttuð mig í New York
og við áttum skemmtilega tíma
saman. Nú þegar þú ert farin í
hinstu ferð mun ég halda í góðu
minningarnar og þakka þér fyrir
samfylgdina og vináttuna. Ég vil
þakka starfsfólkinu á Mörk fyrir
hversu vel það hugsaði um þig
eftir að þú fluttist þangað. Þá vil
ég einnig þakka öllum vinum þín-
um en þú áttir marga trygga vini
sem heimsóttu þig og önnuðust
þig eftir að þú varðst veik. Inni-
legar samúðarkveðjur til Jóns
Björgvins og fjölskyldu hans og
systkina þinna og þeirra fjöl-
skyldna.
Hvíldu í friði, Nabbus mín, og
takk fyrir mig.
Gréta Ólafsdóttir,
New York.
Kær skólasystir okkar, Mar-
grét Jónsdóttir, Gréta, er nú fall-
in frá eftir löng og erfið veikindi.
Við hófum nám í Þroskaþjálfa-
skóla Íslands haustið 1978. Við
bekkjarfélagarnir komum víða að
og aldursbilið var breitt. Þrátt
fyrir það varð til samheldinn hóp-
ur sem myndaði traust vináttu-
bönd. Gréta tók strax forustu sem
umsjónarmaður bekkjarins enda
framtakssöm, félagslynd og
skemmtileg. Hún stundaði námið
vel og sá hlutina frá ólíkum sjón-
arhornum, sem er mikilvægt fyrir
þroskaþjálfa. Að námi loknu vorið
1981 áttum við yndislegan út-
skriftardag í Norræna húsinu þar
sem Gréta flutti útskriftarræð-
una. Þar á eftir var farið í náms-
ferð til Kaupmannahafnar þar
sem við skoðuðum ýmsa staði
tengda fólki með fötlun um leið og
gleðin og tilhlökkun yfir tækifær-
unum sem biðu okkar á næstu
grösum réð ríkjum. Gréta starf-
aði lengst af sem þroskaþjálfi,
m.a. á heimilum fólks með fötlun, í
sérskóla, á starfsbraut í fram-
haldsskóla og sem stjórnandi á
Sólborg á Akureyri sem þá var
sólarhringsstofnun. Gréta var
farsæl í störfum sínum, áræðin og
samviskusöm. Það eru liðin tæp
fjörutíu ár síðan við útskrifuð-
umst sem þroskaþjálfar. Við höf-
um haldið saman alla tíð, hist
reglulega, sem Gréta hvatti oftar
en ekki til. Gæfa Grétu, auk þess
að eignast Jón Björgvin og litla
ömmustrákinn sem hún var enda-
laust stolt af, var yndisleg fjöl-
skylda og traustir vinir. Með sorg
í hjarta og þakklæti fyrir góða
samfylgd kveðjum við kæra vin-
konu og skólasystur og sendum
hennar nánustu okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
F.h. útskriftarhóps þroska-
þjálfa 1981,
Halldór G. Bjarnason.
Margrét Jónsdóttir
Annan grundvöll
getur enginn lagt en
þann sem lagður er
sem er Jesús Krist-
ur (1. Kor 3.11).
Eftir fjölsótta helgistund í
Hafnarfjarðarkirkju 12. septem-
ber 1992 var gengið eftir kelt-
neskum göngukrossi suður fyrir
kirkjuna þar sem safnaðarheimili
hennar átti að rísa og áfastur því
tónlistarskóli Hafnarfjarðar. Þeg-
ar byggingarsvæðið hafði verið
blessað tóku Sveinn Guðbjartsson
sóknarnefndarformaður og ferm-
ingarstúlka vorsins fyrstu skóflu-
stungur að heimilinu sem síðar
fékk nafnið Strandberg. Sveinn
var fulltrúi kirkjunnar í dómnefnd
er valdi úr 30 teikningum í arki-
tektasamkeppni og hafði sitt að
segja um úrslitin og að byggt var
eftir 1. verðlaunatillögu. Á for-
mannstíð sinni horfði Sveinn í trú
og bæn ásamt sóknarnefnd og
prestum kirkjunnar til þessarar
stundar og fyrirheita hennar og
hann gladdist að sjá fagurt sam-
spil trúar og listar birtast í bygg-
ingunum er risu enda talist með
þeim fegurstu hér á landi og verið
Sveinn Þ.
Guðbjartsson
✝ Sveinn Þ. Guð-bjartsson fædd-
ist 28. janúar 1938.
Hann lést 1. sept-
ember 2020.
Útförin fór fram
17. september
2020.
lofaðar í fagtímarit-
um. Sveinn studdi
mig til að verða
sóknarprestur
Hafnarfjarðar-
kirkju. Hann var þá
heilbrigðisfulltrúi
Hafnarfjarðar en
varð síðar forstjóri
Sólvangs. Þá jukust
samskiptin enda
mat hann þjónustu
presta á hjúkrunar-
heimilinu og vildi að himneskir
geislar skinu þar og lét koma þar
fyrir kapellu er fékk nafnið Geisli.
Sveinn bætti aðstöðu heimilis- og
starfsfólks og fylgdist vel með
nýjungum á sínu sviði og hagnýtti
þær. Gott þótti að dveljast á Sól-
vangi og ljúka lífsgöngu sinni þar í
Guðsfriði. Sveinn tók því vel að
setjast í sóknarnefnd Hafnar-
fjarðarkirkju og verða svo for-
maður hennar. Hann hafði víða
látið um sig muna í félagsmálum,
var m.a. landsforseti JC, stofn-
félagi Kiwanis á Íslandi og virkur
Frímúrari. Honum þótti miklu
skipta að þjóð og kirkja ættu far-
sæla samleið til mannræktar og
heilla og vildi efla þjónustu og
starf kirkju sinnar. Sveins er enda
vel getið í kirkjusöguritinu, Helgi-
staðir við Hafnarfjörð. Er farinn
var úr sóknarnefnd fylgdist
Sveinn grannt með framkvæmd-
um við kirkjuna og fagnaði hverj-
um áfanga og hátíðarstundum er
vörðuðu leið. Sveinn naut sín vel á
fundum og var t.d. fjörlegur
veislustjóri með forystufólki þjóð-
kirkjunnar í Frímúrarahúsinu í
Hafnarfirði að lokinni presta-
stefnu í Strandbergi vorið 1998.
Það var þá ekki fullgert en varð
það um haustið með blessun Há-
sala þess. Ánægjulegt þótti okkur
Þórhildi að koma á heimili Sveins
og Svanhildar sem var málverk-
um prýtt og listilegum útskurð-
arverkum Sveins er hafði glöggt
auga fyrir list og ljósmyndun
enda af þekktum ljósmyndurum
kominn. Þau hjónin lifðu síðustu
árin sín á Hrafnistu í Hafnarfirði
og bjuggu þar vel um sig og út-
skurðarmyndir Sveins hrifu þar
sem fyrr. Ég heimsótti þau á síð-
asta giftingardegi þeirra sem þau
áttu saman hér í heimi. Svanhild-
ur var þá farin að heilsu og lést
skömmu síðar, mjög var líka af
Sveini dregið. Þau höfðu reynst
hvort öðru góðir lífsförunautar og
fáum mánuðum síðar er Sveinn
líka horfinn úr heimi. Er grafið
var fyrir grunni nýbygginganna
við Hafnarfjarðarkirkju kom í ljós
hellubjarg frá Hamrinum þar fyr-
ir ofan. Það minnti á Frelsarann
sem lífsgrunninn trausta sem
best er að byggja lífið á. Við Þór-
hildur þökkum gefandi samleið á
hans vegum og biðjum hann að
blessa minningu Sveins og Svan-
hildar og fullkomna líf þeirra í
upprisubjarma sínum og lýsa
Katrínu dóttur þeirra, fjölskyldu
og ástvinum veginn fram.
Gunnþór Ingason.
„Sæll vinur minn og bróðir í
Kristi.“ Þannig hljómaði ávallt
ávarp Sveins en ekki lengur.
Ávarpið lifir í minningunni um
þennan kæra vin og bróður. Leið-
ir okkar lágu saman í frímúrara-
stúkunni Hamri fyrir um 10 árum.
Strax tókst með okkur vinátta og
bróðurþel og áttum við ljósmynd-
un að sameiginlegu áhugamáli og
horfðum oft á samtíðarfólk í gegn-
um ljósmyndalinsur. Sveinn var
iðinn við að taka góðar myndir og
þá aðallega af samferðafólki og
ekki óalgeng sjón að sjá hann
mynda við ýmis tækifæri af mikilli
innlifun, iðni og listfengi. Listin
var honum í blóð borin og var ein-
stakt að koma heim til þeirra
hjóna Sveins og Svönu þar sem
húsið var hlaðið sérstökum list-
munum af ýmsu tagi ásamt þeim
sem Sveinn hafði sjálfur tálgað í
tré eða skapað á annan hátt.
Sveinn hafði víða komið við og
komið ótrúlega mörgu í verk á leið
sinni í gegnum lífið. Hann hafði
frá mörgu að segja og sagði ein-
staklega skemmtilega frá þannig
að stundum var óþarfi að trufla
frásagnargleðina nema með ein-
staka brandara sem hann hafði
gaman af enda átti hann stafla af
brandarabókum í bílskúrnum
sem var ævintýraveröld á sinn
hátt. Hans létta lund, lífsgleði og
hlátur hefur óyggjandi létt honum
viðureign við ýmis veikindi sem
sóttu á.
Sveinn breiddi út meðal okkar
jákvæðni og lífsgleði með sínum
brosandi hlátri og geislandi
augnaráði. Vinur sem strax er
saknað, en glaðvær hlátur og
brosið bjarta tilheyrir nú minn-
ingum. Mörgum eftirminnilegum
og einstaklega ljúfum minningum
sem munu lifa með okkur.
Ég og frímúrarabræður kveðj-
um þau hjón Svönu og Svein í
söknuði og biðjum þeim velfarn-
aðar á þeim leiðum sem þau nú
hafa lagt út á. Katrínu og fjöl-
skyldu sendum við hugheilar sam-
úðaróskir. Vertu sæll vinur og
bróðir í Kristi.
Katrín og Ólafur Magnússon.
Sveinn Guðbjartsson er nú all-
ur. Þar með er fallinn frá lífsglað-
ur félagi, fagurkeri og kúnstner,
fyrrverandi forstjóri Sólvangs í
Hafnarfirði og einn af frumkvöðl-
um uppbyggingar og endurskipu-
lagningar heilsugæslu í Hafnar-
firði, Álftanesi og Garðabæ.
Árið 1973 höfðu bæjarstjórn og
Sjúkrasamlag Hafnarfjarðar
frumkvæði að því að skapa starf-
andi heimilislæknum í Hafnarfirði
sameiginlega starfsaðstöðu á
Strandgötu 8-10. Þar var einnig
skipulögð síma- og ritaraþjón-
usta, heilbrigðiseftirlit, bæjar-
hjúkrun og aðstaða meinatæknis.
Þar með varð til fyrsti vísir að
læknamiðstöð í Hafnarfirði, sem
hlaut nafnið Heilsugæzla Hafnar-
fjarðar. Sveinn var framkvæmda-
stjóri frá stofnun hennar 1975 til
1982.
Kvöld eitt, árið 1980, fékk ég
símhringingu frá Sveini, en ég bjó
þá í Gautaborg og var að ljúka
sérnámi í heimilislækningum.
Erindið var að hvetja mig til að
gerast heimilislæknir í Hafnar-
firði og það sem fyrst. Það varð úr
ári síðar. Á þessum tíma hafði rík-
isstjórnin á stefnu sinni að fram-
fylgja lögum um heilsugæslu-
stöðvar frá 1974 og færa þar með
rekstur heilsugæslunnar og laun
lækna til ríkisins. Það var ekki
mikill pólitískur vilji á þessari til-
högun hjá bæjarstjórn Hafnar-
fjarðar. Sem héraðslæknir
Reykjaneshéraðs frá 1982 fékk
ég síðan það hlutverk að vinna að
þessari áætlun ríkisstjórnarinnar
og koma Hafnarfirði inn í kerfið.
Sveinn lenti þar á milli steins og
sleggju. Hann var mér dyggur
stuðningsmaður, en átti undir
högg að sækja hjá samflokks-
mönnum sínum í bæjarstjórn. Á
næstu árum störfuðum við Sveinn
þétt saman að því að vinna traust
bæjaryfirvalda á stefnu ríkisins
og einkum að telja forseta bæj-
arstjórnar hughvarf. Það verður
að viðurkennast að þar fórum við
eftir óformlegum, en kannski
hefðbundnum leiðum - fagleg mál
voru rædd með félagslegu ívafi.
Mjög ánægjulegar og árangurs-
ríkar samverustundir.
Þá var framlag Sveins við
hönnun og byggingu nýju Heilsu-
gæslustöðvarinnar að Sólvangi
umtalsvert, en nýbyggingin var
vígð 1988.
Sveinn var mikill klúbbamað-
ur. Ég var svo lánsamur að vera
samtímamaður hans í einum slík-
um, „Gufuklúbburinn sér allt og
heyrir allt“. Klúbbnum var síðar
breytt í gönguklúbb og þar með
komu makarnir með. Ég og
Edda, þáverandi kona mín, eigum
góðar minningar með Sveini og
Svönu frá þeim tíma. Einkum er
vínsmökkunarferð klúbbsins í
Móseldalinn afar minnisstæð.
Það varð ekki langt á milli
þeirra ágætu hjóna Sveins og
Svönu, enda afar samrýnd. Við
sem eftir sitjum minnumst þeirra
með gleði og söknuði í senn. Ég
sendi dóttur þeirra Katrínu,
Kristjáni Rúnari og fjölskyldu
þeirra hugheilar samúðarkveðj-
ur.
Jóhann Ág. Sigurðsson.