Morgunblaðið - 23.11.2020, Blaðsíða 19

þeim hjónum og voru hún og vin-
konur hennar oft með ýmsar
uppákomur sem yfirleitt var vel
tekið. Eitt sinn hafði Grétar lánað
Unni og Ingu vinkonu hennar 200
kr., sem var mikill peningur þá og
þóttust þær sniðugar þegar þær
settu peningana í póstkassann
ásamt bréfi þar sem greiðinn var
þakkaður. Eftir einhvern tíma
fékk Inga ábyrgðarbréf sem
þurfti að sækja á pósthús. Í um-
slaginu voru 200 krónurnar ásamt
bréfi sem hófst á þessum orðum:
„Þið uppþornuðu piparjónkur“
(við vorum ca. 19 ára). Í bréfinu
var okkur var tjáð að hann hefði
aldrei gert okkur „greiða“ og
myndi aldrei gera. Einnig er okk-
ur minnisstætt þegar Júlíana
dóttir Unnar var ein heima hjá sér
og hringdi í Grétar til að vita hvað
hún ætti að gera. Mamma hennar
var ekki komin heim og hana vant-
aði nærbuxur. Grétar bauðst strax
til að senda henni nærbuxur af sér
og bauð hann Júlíönu nærbuxur
lengi vel eftir það þegar hann hitti
hana eða heyrði í henni. Já margs
er að minnast en látum staðar
numið. Sérstakar kveðjur eru frá
Dæju, Júlíönu og Tomma með
þökkum fyrir góðar og skemmti-
legar stundir. Sendum Auði, börn-
um, tengdabörnum og barnabörn-
um innilegar samúðarkveðjur.
Þökkum af alhug samveruna.
Unnur og Alda
Baldursdætur.
Þá er genginn góður maður og
ég get ekki látið hjá líða að minn-
ast vinar míns með stuttum og fá-
tæklegum orðum eftir að hafa
starfað með honum í lögreglunni
allt frá árinu 1968, en þá vorum við
saman í umferðardeild lögregl-
unnar í Reykjavík er hægri um-
ferðin tók gildi. Síðan lágu leiðir
okkar saman rúmum áratug
seinna, hjá Rannsóknarlögreglu
ríkisins (RLR) og þá í rannsókn-
ardeild lögreglunnar í Kópavogi
til starfsloka. Hægt væri að rifja
upp marga minnisstæða atburði í
samvinnu við Grétar á þessum
tíma, en hann tók öll verkefni, stór
sem smá, mjög alvarlega og innti
þau vel af hendi svo eftir var tekið.
Dómstólar minntust á góð vinnu-
brögð hans. Alltaf fór sama orðið
af honum, hæglátur, öðlingur,
sanngjarn, lét lítið yfir sér og átti
auðvelt með að ná tengslum við
aðra. Það var mér mikill heiður að
hafa kynnst honum og ég fylgdist
með baráttu hans við veikindin,
sem hann tók með æðruleysi alveg
til hins síðasta og votta ég að-
standendum samúð mína.
Þórir Steingrímsson.
var elst fjögurra systkina og var
oft glatt á hjalla á heimilinu. Við
brölluðum margt saman á æsku-
árunum og leigðum meðal ann-
ars saman íbúð í miðbæ Reykja-
víkur, ungar konur, fullar
eftirvæntingar um hvað fram-
tíðin bæri í skauti sér. Þegar
Tóta eignaðist dótturina Þóru
fannst mér ég eiga hluta í henni
og þegar ég eignaðist mína dótt-
ur þremur árum seinna um-
gengumst við mikið og Hjördís
reyndist dóttur minni eins og
besta amma.
Það hefur alltaf verið mikill
samgangur á milli heimila okk-
ar, við hjónin höfum litið á Þóru
sem fósturdóttur og glaðst með
Tótu þegar hún eignaðist dótt-
urdætur sínar sem hún var svo
stolt af.
Tótu var margt til lista lagt,
hún var vel gefin og glæsileg,
listfengur fagurkeri og matgæð-
ingur, hún var traust og góð
vinkona. Um tvítugt fór hún að
finna fyrir liðagigt sem versnaði
með hverju árinu, að lokum var
hún orðin svo illa farin að hún
þurfti að notast við hjólastól. Ég
dáðist oft að æðruleysi hennar
gagnvart þessum þungbæra
sjúkdómi sem litaði líf hennar
og tilveru mörg síðustu ár.
Blessuð sé minning góðrar
vinkonu.
Sigurlín Scheving.
MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 23. NÓVEMBER 2020
✝ Sigurður Jó-hannes Nordal
Ingólfsson fæddist
á Ólafsfirði 19.
september 1933.
Hann lést á Land-
spítala Fossvogi
10. nóvember 2020.
Hann var sonur
hjónanna sr. Ing-
ólfs Þorvaldssonar
prests á Ólafsfirði,
f. 20.7. 1896, d.
15.9. 1968, og Önnu Nordal
húsfrúar, f. 21.11. 1897, d. 4.1.
1986. Bræður Sigurðar voru
Vilhjálmur, f. 1922, d. 1993, og
Ragnar, f. 1925, d. 1997.
Eiginkona Sigurðar var Jó-
hanna Guðmundsdóttir, f. 9.12.
1939, d. 29.10. 2001, þau gengu
í hjónaband 27.12. 1957. For-
eldrar Jóhönnu voru Guð-
mundur Jóhannesson bóndi, f.
13.6. 1908, d. 5.5. 1997, og Ólöf
Pétursdóttir húsmóðir, f. 28.2.
1919, d. 17.5. 2009.
Synir Sigurðar og Jóhanna
eru: 1) Þorsteinn V., f. 29.12.
1959. Eiginkona hans er
Hrefna G. Magnúsdóttir, f.
30.9. 1966. Börn Þorsteins frá
fyrra hjónabandi með Hansínu
S. Steingrímsdóttur eru a) Sig-
ríður Þóra, f. 2.8. 1980, eigin-
firði en fluttist til Reykjavíkur
17 ára að aldri og kom sér á
námssamning í gullsmíði. Það
nám átti ekki við hann og hóf
hann því eftir það nám í húsa-
málun hjá bróður sínum Vil-
hjálmi málarameistara en lauk
náminu hjá Bjarna Karlssyni
málarameistara. Sigurður hóf
fljótlega sinn eigin rekstur í
húsamálun. Sigurður útskrifaði
marga menn af námssamningi
og viðhélt hann þannig faginu
með góðum fagmönnum. Sig-
urður rak sitt fyrirtæki allt
fram til ársins 2000 er hann
ákvað að tímabært væri að
lækka flugið í vinnu eftir meira
en 40 ár í rekstri. Sigurður tók
virkan þátt í störfum Mál-
arameistarafélagsins, gegndi
þar mörgum trúnaðarstörfum,
var í stjórn félagsins í fjölda
ára og formaður þess í þrjú ár.
Hann var heiðursfélagi Mál-
arameistarafélagsins. Sigurður
gekk til liðs við Oddfellowregl-
una 1976 er hann vígðist inn í
stúkuna nr. 11 Þorgeir og
gegndi hann þar ýmsum trún-
aðarstörfum.
Útför Sigurðar fer fram frá
Fella- og Hólakirkju í dag, 23.
nóvember 2020, klukkan 13.
Henni verður streymt á slóð-
inni: https://www.sonik.is/
sigurdur/. Einnig er hægt að
nálgast streymið á: https://
www.mbl.is/andlat/. Vegna að-
stæðna í þjóðfélaginu verða
einungis nánustu aðstandendur
viðstaddir útförina.
maður hennar er
Pétur Þór Guð-
jónsson, f. 6.9.
1976, börn þeirra
eru Kristófer Ar-
nes, sambýliskona
Helga Sif, Sunneva
Sjöfn, Pétur Arnar
og Natalía. b)
Fanney Rut, f.
17.5. 1984, sam-
býlismaður hennar
er Bjarki Heiðar
Sveinsson f. 5.8. 1982, börn
þeirra eru Tristan Adriano,
Eva Natalía og Logi Baltasar.
Börn Hrefnu frá fyrra hjóna-
bandi eru: a) Rakel Ósk Jóels-
dóttir, f. 19.1. 1991, sambýlis-
maður hennar er Jónas Birgir
Jónasson, f. 20.12. 1988, börn
þeirra eru Viktoría Mjöll og
Lovísa Nótt. b) Magnús Hlífar
Jóelsson, f. 12.9. 1993. 2) Ing-
ólfur, f. 24.11. 1962, var kvænt-
ur Þuríði Ó. Valtýsdóttur, f.
12.6. 1963, börn þeirra eru: a)
Sólveig f. 13.7. 1980, börn
hennar eru Elín Ósk og Julie. b)
Berglind Ósk, f. 9.6. 1985, son-
ur hennar er Adam Berg. c)
Kristín Nordal, f. 29.4. 1988. d)
Ingibjörg, f. 19.3. 1992. e) Fre-
drik, f. 6.8. 1995.
Sigurður ólst upp á Ólafs-
Það er með sorg og trega sem
ég kveð nú föður minn en jafn-
framt þakklæti fyrir örlögin að
haga því þannig að ég fengi að
eiga foreldra eins og mína. Mér
var það snemma ljóst að þeirra
forgangur í lífinu var að greiða
götu okkar bræðra eins og þeim
var mögulega unnt án þess þó að
hlífa okkur við að þurfa að standa
á eigin fótum í lífinu. Pabbi sagði
stundum þegar uppeldismál bar á
góma að meginhlutverk foreldra
væri að sjá til þess að þegar barn-
ið væri sprottið úr grasi og orðið
fullorðinn einstaklingur þá gæti
það séð um sig sjálft, tekið sjálf-
stæðar ákvarðanir og kynni fót-
um sínum forráð. Þegar ég hugsa
til baka þá var svo margt sem
pabbi innrætti mér sem ég sé í
dag að renndi þeim stoðum undir
mig sem ég stend á í dag. Pabbi
mat heiðarleika og traust manna
ávallt mikils, fyrir honum var það
fastmælum bundið ef menn tók-
ust í hendur og orð skyldu standa,
það þurfti ekki undirritaðan
samning í þríriti eins og hann
sagði stundum. Pabbi var alla tíð
mjög sjálfstæður í hugsun, hafði
sterkar skoðanir á mönnum og
málefnum en reyndi ávallt að
vera sanngjarn og réttsýnn. Ég
var ekki nema 7-8 ára gamall þeg-
ar hann fór að láta mig hjálpa sér
að taka til á málningarlagernum
hans á Barónsstígnum, sameina
málningarafganga og henda því
sem ekki var hægt að nota, laun
voru greidd, kók og prins, sem ég
var hæstánægður með. Foreldrar
okkur byrjuðu snemma að inn-
prenta það í okkur bræðurna að
ef við ætluðum að afreka eitthvað
í lífinu þá þyrfti að hafa fyrir hlut-
unum, það væri ekki margt sem
gerðist án fyrirhafnar og af sjálfu
sér. Þetta hefur reynst mér gott
veganesti út í lífið. Þegar ég fór
að hugsa mér hvað ég ætlaði að
læra þá vildi ég læra húsamálun,
ég hafði unnið hjá pabba nokkur
sumur og kunni því vel, pabbi var
nú ekki alveg á því að taka mig á
samning þar sem hann vildi að ég
færi í eitthvað annað, en það end-
aði nú samt á því að hann gaf eft-
ir. Að vinna hjá föður mínum
kenndi mér margt og má kannski
segja að þar kynntist ég honum
almennilega, því eins og var á
þeim árum þegar ég var að alast
upp þá voru feður ekkert mikið
inni á heimilum því mikið þurfti
að leggja á sig til að sjá fyrir
heimilinu og oft var fyrirvinnan
bara ein. Það var mikið áfall þeg-
ar mamma lést langt fyrir aldur
fram, eitthvað sem þau hjónin
voru alls ekki búin að reikna með,
frekar á hinn veginn, pabbi var
því hálfvegalaus er hann skyndi-
lega var orðinn einn. Síðustu
nítján árin hefur pabbi búið á
neðri hæðinni hjá okkur hjónum
og hefur það verið góð tilfinning
að geta tryggt honum það öryggi
sem allir þurfa á að halda í ellinni.
Ég kveð pabba með þakklæti fyr-
ir allt sem hann hefur gert fyrir
mig og mína fjölskyldu. Minning
um góðan mann lifir í huga mér.
Þorsteinn V. Sigurðsson.
Tengdapabbi minn hefur nú
kvatt þennan heim. Hugur minn
reikar til okkar fyrstu kynna, ég
var 32 ára einstæð móðir með tvö
börn, 6 og 8 ára, þegar ég kom inn
í fjölskylduna. Fyrstu tvö árin var
tengdamóðir mín á lífi og var mín
tenging við nýja tengdaforeldra
nær eingöngu við hana, en
tengdapabbi var meira til hlés en
strax löðuðust börnin mín að hon-
um og voru þau farin að kalla
hann afa áður en ég vissi af. Son-
ur minn hafði vikið sér að honum
og spurt hvort hann væri ekki afi
hans og svaraði tengdapabbi því
til að hann væri það svo sannar-
lega, mikið sem móðurhjartað tók
kipp og vissi ég þá að þarna væri
góður maður. Tengdaforeldrar
mínir voru Oddfellowar og var ég
kynnt fyrir Oddfellowreglunni
fljótlega. Tengdamamma var
mjög upptekin á þessum tíma í
störfum sínum fyrir regluna enda
var hún yfirmeistari þegar hún
lést og einkenndist heimili þeirra
af Oddfellowstarfinu. Minnist ég
þess þegar hún bauð mér ásamt
tengdapabba á skemmtun í henn-
ar stúku niður í Oddfellowhús þar
sem tengdapabbi fór með mig í
sýningarferð um allt húsið og var
ég alveg heilluð af þessu virðu-
lega og mikla starfi sem þar fer
fram, leyndi sér ekki stolt hans og
virðing fyrir því öllu. Það var hon-
um hjartans mál að við hjónin
gengjum í regluna. Þegar
tengdamamma lést var það hans
ósk að við myndum kaupa hús
saman þar sem hann vildi ekki
búa einn. Kom það mér í opna
skjöldu þar sem við Steini vorum
í tiltölulega nýju sambandi, en
hann sannfærði okkur og úr varð
að við keyptum Fornastekkinn
saman. Við höfum búið undir
sama þaki í 19 ár, má því segja að
nær allt mitt hjónaband hafi
tengdapabbi verið mjög nálægur
í daglegu lífi okkar hjóna, verið
hjá okkur á öllum hátíðum og tek-
ið þátt í bæði gleði og sorg. Ég
minnist þeirra gleðistunda sem
við þrjú áttum saman á skemmt-
unum bæði hjá Oddfellow og
árshátíðum Málarameistara-
félagsins þar sem hann naut sín
vel. Það leyndi sér ekki stoltið hjá
honum þegar sonur hans gegndi
formennsku í Málarameistara-
félaginu enda hafði hann áður
staðið í þeim sömu sporum.
Tengdapabbi var mikil félagsvera
og hafði gaman af veislum enda
þekkti hann marga í gegnum lífið
og ræktaði samband við fólk.
Lýsandi fyrir hann var það þegar
hann ákvað að hætta að skrifa
jólakort og hringja frekar í vini
og ættingja. Áramót voru mikil
hátíð hjá honum, þá vildi hann
hafa svínabóg í matinn og til að
tryggja að svo yrði keypti hann
kjötið fljótlega í desember svo ég
færi nú ekki að breyta út af van-
anum, eftir miðnætti varð að vera
hlaðborð með harðfiski, ostum,
heitum réttum, snakki og hákarli.
Þetta elskuðu krakkarnir mínir,
enda þegar þau uxu úr grasi fóru
þau að bjóða vinum sínum að
koma. Ekki leiddist afa í neðra,
eins og hann kallaði sig, enda var
hann hrókur alls fagnaðar. Ég
minnist tengdapabba míns sem
manns sem var vandur að virð-
ingu sinni, snyrtimenni með
sterkar skoðanir á mönnum og
málefnum, kom hreint og fölskva-
laust fram án dómhörku með
mikla réttlætiskennd og húmor
að leiðarljósi. Blessuð sé minning
hans, hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín tengdadóttir,
Hrefna G. Magnúsdóttir.
Yndislegi afi minn og besti vin-
ur hefur nú kvatt þennan heim.
Það eru varla til orð sem geta
fyllilega lýst því hversu vænt mér
þótti um hann. Hann var einstak-
ur.
Þegar ég var lítil var ég mikil
ömmu- og afastelpa en við systur
vorum svo heppnar að fá að eyða
mörgum helgum og sumarfríum
hjá þeim. Það var gott að vakna
snemma og skríða upp í hlýja
rúmið til þeirra og kúra, alltaf
umvafðar skilyrðislausri ást og
umhyggju. Á daginn hlustuðum
við á plötur, fórum í göngutúra,
spiluðum ólsen og fylgdumst með
ömmu strauja, hún straujaði allt!
Á kvöldin fengum við okkur
kvöldsull, kex og te fyrir svefn-
inn, og á meðan lét ég móðan
mása og þau hlustuðu á hvert orð
eins og þau hefðu aldrei heyrt
neitt jafn mikið og merkilegt áð-
ur. Ég er svo þakklát að hafa átt
þennan tíma með þeim sem barn,
þá mynduðust sterk og órjúfan-
leg tengsl.
Tengsl okkar afa urðu dýpri
með árunum og þá sérstaklega
eftir að amma kvaddi árið 2001.
Eftir því sem ég varð eldri og erf-
iðleikar lífsins gerðu vart við sig
gat ég alltaf leitað til afa, hann gaf
mér góð ráð eða hlustaði bara og
faðmaði mig, stundum var það
það eina sem ég þurfti. Þegar
eitthvað bjátaði á var oftast mín
fyrsta hugsun sú að ég yrði að
komast til afa, til að núllstilla mig.
Ég var alltaf velkomin til hans og
þegar ég steig inn um dyrnar hjá
honum fékk ég alltaf að heyra
„mikið er gott að sjá þig“.
Afi sem ég þekkti var mjúkur
og hlýr maður með ákveðnar
skoðanir sem hann lá oftast ekki
á. Hann var mikill húmoristi og
það var oft sem við vorum bæði í
hláturskasti, yfirleitt eftir ein-
hverja skemmtilega athugasemd
frá honum, sem féll beint að okk-
ar einkahúmor.
Við brölluðum mikið saman við
afi, við nutum þess að fara á sin-
fóníutónleika, út að borða, helst
alltaf á Laugaás, og svo fórum við
saman nokkrum sinnum til Nor-
egs. Við gátum endalaust spjallað
um allt og ekkert og alltaf fannst
mér hann jafn merkilegur og
skemmtilegur.
Elsku afi minn, þó ég viti að
það hafi verið best fyrir þig að
fara get ég ekki annað en hugsað
um hversu sárt það er að heyra
aldrei í þér aftur, sjá þig aldrei
aftur, faðma þig aldrei framar, þú
varst svo stór partur af mínu lífi,
elsku besti afi, þú áttir engan
þinn líka og það getur enginn
komið í staðinn fyrir þig. Ég
hugga mig við það að þú sért
kominn í fangið á ömmu og ég
trúi því að þið vakið yfir og vernd-
ið okkur sem eftir lifum.
Ég kveð þig með sömu orðum
og í okkar síðasta símtali, daginn
áður en þú kvaddir. Ég elska þig,
þú ert bestur, bless í bili.
Þín afarós,
Sigríður Þóra.
Elsku yndislegi afi minn. Nú
kveðjum við þig í hinsta sinn,
mikið ofboðslega er það sárt og
erfitt.
Þið amma áttuð mikið í okkur
systrum, alltaf áttum við öruggt
athvarf hjá ykkur og eigum við
óteljandi margar minningar um
ykkur.
Ég var aldrei mikið fyrir að
gista annars staðar en heima hjá
mér þegar ég var lítil stelpa en að
koma til ykkar var eins og að
koma heim, sjaldan leið mér jafn
vel og hjá ykkur og með ykkur.
Þegar amma féll frá og þú
fluttir í Fornastekkinn breyttist
það ekki. Örugga athvarfið var
jafn öruggt því þar varst þú elsku
afi minn.
Að fara í te til afa var orðið
frægt, alltaf áttir þú til Melrose-
te og hvergi var betra að drekka
það en hjá þér. Endalaust var
hægt að sitja og spjalla um allt
milli himins og jarðar. Stundum
var jafnvel lítið talað, en alltaf gat
maður treyst á að fá einhver gull-
korn frá þér og ráð.
Börnin mín voru vön að kalla
þig gull-afa, einfaldlega vegna
þess að þú varst svo mikið gull.
Sjaldan hefur viðurnefni átt jafn
vel við.
Ég vil trúa því að þú sért kom-
inn til ömmu og er ákveðin hugg-
un í því. Nú hef ég ykkur bæði til
að passa upp á mig og mína, og
betri verndarengla er vart hægt
að hugsa sér.
Takk fyrir öll árin afi minn, all-
ar minningarnar, faðmlögin, ráð-
in og hláturinn.
Ég elska þig og við sjáumst
seinna.
Þó sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý,
því burt varst þú kallaður á örskammri
stundu
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga
og góða
svo fallegur, einlægur og hlýr
en örlög þín ráðin - mig setur hljóða
við hittumst ei aftur á ný.
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma
gæta að sorgmæddum, græða djúp sár
þó kominn sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Höf. ókunnur)
Þín afarós,
Fanney Rut.
Mikill sjarmör hefur yfirgefið
þessa jarðvist og farið á vit æv-
intýra í „sumarlandinu í efra“.
Á sama tíma og við félagarnir í
Múlakaffi syrgjum Sigga munu
miklu fleiri í himnaríki gleðjast að
hafa fengið til sín góðan dreng.
Kynni okkar Sigga hófust fyrir
mörgum áratugum er ég leitaði
að vandvirkasta málara sem hægt
væri að fá til að mála íbúð mína í
vandaðasta íbúðarhúsi borgar-
innar, Kanslarahöllinni við Víði-
mel.
Þegar menn vissu hvert verk-
efnið og kröfurnar mínar um
verkgæði voru, bentu allir sem
einn á Sigga. Mér varð strax ljóst
að þarna var kominn hæverskur,
listrænn fagurkeri og einstakt
snyrtimenni.
Í marga áratugi var hann síðan
„málarinn minn“ og alveg þar til
hann sagðist hættur – hefði lagt
pensilinn á hilluna. Ég hlustaði
ekki á það og síðasta verk hans
fyrir mig, þá löngu hættur, var að
mála skrifstofu mína í Heilsu-
verndarstöðinni. Þeir hafa ekki
átt sjö dagana sæla hjá mér eft-
irkomendur hans í málaravinnu.
Ég vil fá vinnubrögðin og efnin
sem Siggi notaði, segi ég er ég
sýni þeim vinnubrögðin hans.
„Það er ekki heiglum hent að fara
í buxurnar hans.“
Síðustu áratugina höfum við
verið félagar á borði 1 í Múlakaffi.
Sá félagsskapur gengur undir
nafninu „Múlakaffimafían“. Við,
„stofnfélagarnir“, erum farnir að
týna tölunni en þetta var öflugur
félagsskapur. Við nutum lífsins
saman, í allskonar gleðskap,
ferðalögum og heimsóknum hver
til annars. Alltaf bar Siggi af okk-
ur hinum. Siggi var besti kokk-
urinn, alltaf toppsnyrtilegur til
fara. Borðaði vínarbrauðin með
hnífapörum, – stýfði ekki úr
hnefa. Margt fleira gæti ég nefnt
um ágæti Sigga. Sérstaklega er
minnisstætt þegar við skelltum
okkur saman á dansleiki, þá stóð
maður eins og þvara á dansgólf-
inu meðan hann sveiflaði, algjör-
lega átakalaust, jafnvel þrem
glæsikonum kringum sig. Siggi
átti gólfið og auðvitað þar með
hylli kvennanna. Hvílíkur sjarm-
ör!
Siggi sýndi mér, óafvitandi og
óumbeðið, margháttaða um-
hyggju sem ekki kom í ljós fyrr
en löngu síðar, fylgdist með
heilsu minni, spurði lítils en las í
líðan mína. Í tvígang komst ég að
því að hann hafði beitt sér fyrir að
ég kæmist fram fyrir langa bið-
lista lækna, líklega hefur það ver-
ið oftar. Það læddist að Sigga
grunur um að ég yrði einn heima
á síðustu Þorláksmessu og fengi
þá ekki kæsta skötu og hnoðmör.
Hann linnti ekki látum, krafðist
þess að ég kæmi með sér og fjöl-
skyldu sinni niður í Oddfellow og
nyti matar, guðaveiga og sam-
veru þeirra. Fyrir allar ánægju-
stundir, umhyggju og þjónustu
Sigga við mig þakka ég nú. Siggi
var umhyggjusamur, hógvær
sómamaður.
Við Múlakaffifélagarnir sem
eftir lifum söknum hans sárt en
yljum okkur við að rifja upp gleði-
stundir og góðar endurminningar
í máli og myndum.
Öllum aðstandendum sendum
við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Múlakaffimafían,
Þorsteinn Steingrímsson.
Sigurður Jóhannes
Nordal Ingólfsson