Víðförli - 15.11.1987, Blaðsíða 9

Þröstur
Eiríksson
Þetta var mjög ánægjulegt og
hefði mátt vera lengra til þess að
komast betur inn í takt kyrrðarinnar.
Þetta var samsettur hópur, sem gat
þagað saman. Þögnin er dásamlegt
fyrirbæri. Menn fá kyrrð og ró á
hugann til íhugunar bæna og lestrar.
Sigurbjörn talaði beint um aðstæður
okkar og við hlutum að takast á við
spurningar. Hver er manneskjan
andspænis Guði? Hvað vil ég með líf
mitt? Við verðum að halda þessu
áfram.
Kristjún
Þorgeirsson
Ég kveið þögninni, en ég var hins
vegar ekki tilbúinn að rjúfa hana í
lokin. Það felst mikil fullnægja í
slíkri þagnar samveru.
Ég vissi ekkert hvað beið mín, var
í öðru hissa á mér að fara á kyrrðar-
dagana. En þetta varð mér dýrmæt-
ur tími. Það er lykilatriði að fara vel
inní þögnina en ekki síður að koma
mjúklega inn í hljóðið aftur og inni
í þann gráa hversdag sem við lifum í.
Það er mikið frelsi í þögninni,
ekkert áreiti eða krafa, ekki ráðist
inn á mann. Hinsvegar hugleiðingar
Sigurbjarnar og orð Biblíunnar með
sinn boðskap til okkar. Mér verður
ákaflega minnisstæð fyrsta samver-
an í kirkjunni, náttsöngur. Að lokn-
um hugleiðingum færðist kyrrðin yf-
ir og í hugsýn sá ég gamla konu
koma upp á baðstofuloftið heima í
Dýrafirði, kveikti ljós í glugga í
rökkrinu og las versin hans Hall-
gríms okkur öllum til blessunar. Ég
lifði blæ þeirra bernsku stunda aftur
í Skálholti og kom ríkari heim.
Ég hef einu sinni áður tekið þátt í
kyrrðardögum og þá sem hluta af
djáknanámi mínu. Ég var þá með
hóp sem ég þekkti. Þess vegna hélt ég
fyrir fram að það yrði erfitt að finna
ró í hóp með flestum ókunnugum í
Skálholti. En svo var ekki. Þessi
hópur var mjög samstilltur í kyrrð-
inni og þögninni og enginn vildi vera
fyrri til að trufla hinn. Þessir dagar
voru tími fárra áreita og slíka daga
upplifir maður sjaldan í sínu venju-
lega lífi sem er fullt af alls konar
áreitum sem auðveldlega valda
streitu. Áður en ég fór úr bænum
fann ég til hræðslu við að ég myndi
óvænt rjúfa þögnina vegna einhvers
óvænts atburðar eða hugdettu. Slíkt
kom ekki fyrir og andrúmsloftið það
afspennt að ég held að þessi ótti hafi
verið ástæðulaus.
Regluleg bænagjörð og hugleið-
ingar voru fastir liðir og þannig fyllt-
ist þögnin af íhugun og tilbeiðslu.
Sigurbjörn biskup hjálpaði okkur
mjög mikið og minnti okkur meðal
annars á Jesúbænina sem mér fannst
ég fá mikla ró við að biðja. Að biðja
Jesúbænina er að segja „Sonur
Guðs, Jesús Kristur,“ um leið og
maður andar að sér. Á útönduninni
segir maður svo „vertu mér syndug-
um líknsamur“. Að sitja í Skálholts-
dómkirkju, biðja Jesúbænina og
horfa á Kristsmyndina er upplifun
sem ég get lifað lengi af. Maður sér
Krist en sér hann þó ekki. En hann er
nálægur.
Báðir dagarnir byrjuðu með
messu. Það var gott að byrja daginn
með því að neyta altarissakramentis-
ins, maður fær svo sjaldan tækifæri
til að koma að borði Drottins fast-
andi. Margt kemur upp í hugann í
næðinu og manni gefst tími til að
vinna úr atburðum liðinna daga. En
það er ekki bara það sem er nálægt
í tímanum sem skýtur upp kollinum
heldur líka hið löngu liðna.
Ég hafði hugsað mér að taka með
mér vatnsliti en gleymdi þeim svo
heima. En ég fann einmitt þörf til að
tjá mig á annan hátt en með orðum.
Ég tók með mér prjóna en fann mig
ekki í þeirri sköpun eða framleiðslu.
Hins vegar las ég dálítið og rakst á
sænskt ljóð og áður en ég vissi af
hafði það fengið á sig íslenska mynd.
Ragnheiður Sverrisdóttir
Gleði þín léttir brún mína.
Ég lifi í kærleika þínum
hvert sem ég fer.
Úr öllum áttum
nálgast þú mig.
Friður þinn er æðri
skilningi mínum,
hann skýtur rótum
í undirmeðvitund minni.
Réttlæting þín fær mig
til að rétta úr bakinu
og hún þurrkar burtu
skuggann af sekt minni.
Gleði þín Iéttir brún mína
og fyllir lungu mín með fögnuði.
Nú lifi ég ekki Iengur
ekki ég.
En þú lifir í mér
og þess vegna lifi ég sjálf,
loksins,
raunverulega.
VÍÐFÖRLI — 9