Víðförli - 15.11.1987, Blaðsíða 13

Við byggingu Bústaðakirkju
dvalarleyfinu og þá var ég matarlaus
fyrstu fimm dagana í landinu, þar til
ég komst í Mercedes skrifstofuvéla-
verksmiðjurnar þar sem ég fór á
námssamning. Að loknu námi fór ég
að vinna á þeirra vegum og var verk-
stjóri í viðgerðadeildunum til 1944
og bjó þá i Dresden. Þetta var auð-
vitað skelfilegur tími, bæði aðdrag-
andi stríðsins og meðan á því stóð.
En við sem unnum hin hversdagslegu
störf, reyndum einfaldlega að kom-
ast af í erfiðleikum hversdagsins. Ég
fann mjög fyrir hungrinu, vegna
linnulausra ferðalaga, gat ég síður
tryggt mér matföng, en þegar maður
býr fast á sama stað. En ég var þrek-
skrokkur og þoldi þetta. Ég strauk
svo til Danmerkur vegna djúpstæðs
ágreinings við vinnuveitendur.
En margt lærði ég í Þýskalandi,
m.a. að fara varlega í pólitík. Þeir
voru auðvitað að verja sitt land og þá
er nú skynsemin ekki alltaf í fyrir-
rúmi, eins og við þekkjum t.d. úr
okkar þorskastríðum.
Þjóðverjar eru stálheiðarlegir,
vinnusamir og eiga þjónustuanda
sem víða skortir. En margt gekk
mjög nærri mér í þýsku lífi, þótt ég
væri hlédrægur og blandaðist Iítið.
Sárast var að sjá meðferðina á Pól-
verjunum, það var ekki komið fram
við þá sem þjóð, þetta gáfaða, glæsi-
lega hæfileikafólk.
í Danmörku var ég fram til 1946
við nám og störf og kom svo heim.
— Hvenær kom IBMinn í líf þitt?
Ég stofnaði strax Skrifstofuvélar
h.f. og vann þar til ársloka 1949. Þá
fór ég til IBM í Svíþjóð og lærði
þeirra fræði, kom heim og setti upp
fyrstu gagnavinnsluvélarnar í Hag-
stofu íslands. Svíðþjóðardvölin var
ægilega erfið. Ég var tæknimaður en
gengið var út frá mikilli kunnáttu í
raftækni auk þess sem allar bækur
voru á ensku sem ég kunni þá lítið í.
En þetta hafðistlÉg kom svo heim og
hélt áfram með fyrirtækið sem óx
hratt. Árið 1967 skipti ég því til
helminga, seldi annan hlutan IBM
og varð forstjóri þess, en hélt eignar-
hlut í hinum og réði sérstakan for-
stjóra.
IBM á íslandi var þá eina fyrir-
tækið hérlendis sem var alfarið í eigu
erlends aðila og njá þeim starfaði ég
til 1981 er ég var rétt rúmlega sextug-
ur.
— Þá varstu á góðum aldri. Hvers
vegna hættirðu?
Mér leið mjög vel hjá IBM, fyrir-
tækið gekk vel og naut trausts. En ég
hef aldrei efast um að þetta var hár-
rétt ákvörðun.
Ég var í fullu fjöri, jú, en ég óttað-
ist að ef ég héldi áfram starfi hefði ég
ekki dómgreind til að skynja það síð-
ar að ég ætti að hætta. Því vildi ég
hætta í tíma. Enda er þróun í tölvu-
málum mjög ör og eins gott að ungir
menn taki við. Nei, þetta var ekki
gert umhugsunarlaust.
— Hvenær hófust afskipti þín af
kirkjumálum?
Ég var alinn upp við kristna trú og
kirkjugöngur, og ekki síður Gyða
konan mín, en við erum bæði frá
Sauðárkróki. Þegar við fluttumst
inn í Bústaðahverfi um 1960 fórum
við með börnin í messur í Réttar-
holtsskólann. Þar var Axel L. Sveins
mikill drifkraftur og fékk mig inn í
sóknarnefndina þegar Bústaðasókn
var stofnuð. Þar hef ég verið safnað-
arfulltrúi síðan.
Við fórum svo að byggja Bústaða-
kirkju sem tók 5 ár. Það var mikill
handleggur. Við slógum undan og
naglhreinsuðum í sjálfboðavinnu
allan þann vetur. Þá var maður oft
þreyttur, en það er gott að takast á
við líkamlega vinnu í frítíma þegar
maður er bundinn við skrifborð á
daginn. Það er mikil hvíld frá stjórn-
unarvafstrinu. Það var stórkostlegur
dagur þegar kirkjan var vígð.
— Hvernig leit fólk á stórforstjór-
ann í þessu puði?
Öll vinna er góð, ef hún er heiðar-
leg. Samheldni safnaðarins er mjög
traust. Til allrar hamingju finnst
heldur engum það skrítið á íslandi
þótt forstjórar t.d. raði stólum.
En þessi sjálfboðavinna mín í
þágu kirkjunnar, hvort sem það er
líkamlegt puð eða nefndarstörf,
skapast af þvi að mér þykir óskap--
lega vænt um mína þjóð. Ég veit að
ekkert er þjóð minni jafn nauðsyn-
legt eins og þekkja kærleiksboðskap
kristninnar. Það hefur rekið mig
áfram ef ég mætti verða að liði til
þess að þjóðin verði meðvituð um
hið kristilega siðgæði, því að þá mun
henni vel farnast.
VÍÐFÖRLI — 13