Víðförli - 15.12.1989, Blaðsíða 4

Karl Sigurbjörnsson
Gengið í Guðs hús
á aðventunni
Um aðventu og jól leggja margir
leið sína til kirkju, snortnir af hríf-
andi tónlist og helginni, sem tengist
þessum árstíma umfram aðra.
Svo verður og væntanlega um
þann helgidóm, sem hér er mynd af.
Ekki lætur hann mikið yfir sér, en er
þó í alfaraleið. Þetta er ein smæsta
kirkjan í borginni, en vafalaust kem-
ur þar þó dags daglega fleira fólk en
í margar kirkjur. Þetta er Kapella
Kvennadeildar Landspítalans í
Reykjavik. Þar eru fjölmörg börn
borin til skírnar alla daga ársins. En
það, sem meira er og mikilvægara, er
að þar er griðastaður margra, sem
þar finna frið og hlé í ágjöfum og
ólögum sem á dynja. Þangað leitar
fólk athvarfs til að biðjast fyrir eða
láta uppbyggjast í einrúmi helgi-
dómsins. Slíkir griðastaðir eru gulls
ígildi á angistar- og streituöld.
Ekki eru nein aðventukvöld hald-
in í Kapellu Kvennadeildar. En þar er
e.t.v. merking orðsins aðventa ljósari
en víðast annarsstaðar. í mínum
huga er orðið svo nátengt orðunum
von og vænting. Við segjum að
þunguð kona „eigi von á sér,“ og
„vænti sín“. Og aðventa er tími
óþreyju og eftirvæntingar. Það
þekkjum við öll, sem erum í nám-
unda við börn. En það, sem aðvent-
an boðar, er það sem gerist þegar
„fylling tímans“ er komin, þegar
fæðingahríðum sköpunarinnar linn-
ir, og þrá Iífs og tilveru allrar er sval-
að, þegar HANN birtist, sem er
mark og mið lífs og heims.
Orðið aðventa er auðvitað úr lat-
ínu og merkir „koma“ og á við komu
Krists í þennan heim, komu hans
sem við fögnum á jólum, og sérhver
jólagjöf og jólakveðja, og jólaljós
boðar og vitnar um. Komu hans er
minnst, vegna þess, að hann kemur
enn. Hann kemur til þeirra, sem
ákalla hann, hann kemur í orði sínu
og sakramentum, og hann kemur í
þeim, sem hann kallar sína minnstu
bræður, þeim þjáðu og snauðu hér í
heimi. Og hann mun koma um síðir,
þá verður hann ekki hulinn eins og
nú, heldur öllum augljós og opinber,
þá verður ekki um að villast hver það
er, sem allt vald er gefið á himni og
ájörðuog hefursíðastaorðið. Það er
JESÚS, Guðs sonur, lausnarinn.
Aðventan beinir sjónum til hans,
sjónum eftirvæntingar og óþreyju til
hans, sem uppfyllir alla dýpstu þrá
og fegurstu drauma jarðarbarna.
Leysir viðjar, læknar mein, þerrar
tárin öll.
Kirkja, helgidómurinn, hvort sem
hann er smár eða stór, nýr eða gam-
all, er tákn. Hann er samfundastað-
ur kirkjunnar, þess fólks, sem helgað
er Kristi, og táknar návist Guðs í lífi
okkar og örlögum. Hann minnir á
þann, sem er „ljós það og líf, sem að
lyftir oss duftinu frá,“ eins og segir
svo fallega í þjóðsöngnum okkar, ís-
lendinga. Hann minnir á, að Guð er
ekki einhver óræður, æðri máttur,
alvaldur í alheimsgeimi, heldur lýtur
ofan til mannsins á jörðu til að
bjarga og blessa, lýsa og leiða. Um
það undur syngjum við á jólum í
sálmunum, sem engan láta ósnort-
inn. En það er ekki bara hugljúft æv-
intýri, og eins og gjarna er um ævin-
týri bernskunnar, of gott til að geta
verið satt. Það er satt, sannleikurinn,
og um það vitnar kirkjan með tilveru
sinni og öllu sínu lífi og kallar okkur
saman til að fagna yfir þeirri stað-
reynd, frammi fyrir Drottni í helgi-
dómi hans. Það gerist ekki aðeins á
helgum hátíðum, heldur árið um
kring, hvern fyrsta dag vikunnar, og
á krossgötum ævinnar.
Kapella Kvennadeildar talar sínu
hljóðláta máli um þessa staðreynd,
eins og allar kirkjur.
Þegar kirkjulegt starf hófst í Hall-
grímssókn í Reykjavík, í ársbyrjun
1941, byrjuðu prestar hins unga safn-
aðar, þeir séra Jakob Jónsson og
séra Sigurbjörn Einarsson, reglu-
bundið guðsþjónustuhald og prests-
þjónustu á Landspítalanum. Var það
æ síðan hluti af þjónustu sóknar-
presta Hallgrímskirkju, ólaunaðri,
þar til allra síðustu árin. Lengst af
var messa á göngum spítalans, og svo
er enn, hvern sunnudag. Nú er
prestsþjónusta á Landspítalanum í
höndum tveggja sjúkrahúspresta í
fullu starfi, og er það vissulega gleði-
legt.
Þegar hafist var handa um undir-
búning að byggingu Kvennadeildar
Landspítalans á sínum tíma, var
fljótt óskað eftir því að kapella yrði
þar í byggingunni. Frumkvöðull og
ötull talsmaður þeirrar hugmyndar
var Þórunn Þorsteinsdóttir, deildar-
hjúkrunarkona, sem lét ekkert tæki-
færi ónotað til að hamra á því við
arkitekta og byggingarnefnd og
hverja þá, sem málum réðu, að
þarna yrði að vera kapella. Og kap-
ellan komst á blað. Síðan tóku
nokkrir af starfsliði fæðingardeildar
sig saman og mynduðu Kapellu-
nefnd til að halda málinu vakandi og
afla fjár til kapellunnar. Landspítal-
inn er stór stofnun, og þar er barist
um hvern krók og kima, og það veitti
sannarlega ekki af að minna á tilveru
kapellunnar og nauðsyn. Gaman var
og mikil gleði að hafa sainskipti við
þetta góða fólk. Þegar Ljósmæðra-
félag Reykjavíkur afréð að gefa
glugga og skírnarfont í kapelluna,
var það að ráði að hjónunum Leifi
Breiðfjörð, glerlistamanni, og Sig-
ríði Jóhannsdóttur, veflistakonu,
var falið að annast alla hönnun og
gerð kapellunnar og allra muna
hennar og búnaðar. Unnu þau það
verk af mikilli prýði, svo sem engum
dylst sem þar kemur. Nú tóku gjafir
4 — VÍÐFÖRLI