Víðförli - 15.12.1989, Blaðsíða 23

— Það eru margir strákar til, sem
eiga engan bíl.
— Ha?
— Já. Og geta aldrei eignast
neinn.
— Af hverju?
— Pabbarnir þeirra eiga enga
peninga. Kannski eiga þeir engan
pabba.
— Hún Beta í hinu húsinu á eng-
an pabba.
— Er pabbi hennar dáinn?
— Nei, hann er bara farinn. Hann
á víst nýja konu núna, segir Beta.
líann kemur aldrei heim til hennar.
Já og Bubbi segir að mamma sín sé
svo mikið veik, hún er á spítalanum.
Hún var líka veik á jólunum í fyrra.
— Það eiga margir bágt, sagði
afi.
Enn fór bíllinn í gang á gólfinu.
— Viltu gefa mér þennan bíl?
sagði afi.
— Þú átt bíl.
— Það er satt. Og ég kann ekki að
aka svona bíl. En ef ég væri nú lítill
drengur eins og þú og ætti engan bíl
til að leika mér að, mundirðu þá gefa
mér bílinn þinn?
— Nei.
— Ég mundi ekki tíma að gefa
bílinn minn. Við erum báðir eins
með það.
Afi stóð upp, gekk um gólf litla
stund, settist síðan hjá snáða á gólf-
inu.
— Veistu það, að aðventan heitir
líka jólafasta.
— Af hverju?
— Það er kallað fasta, þegar við
neitum okkur um eitthvað.
— Neitum okkur...??
— Nú til dæmis gæti ég hugsað
mér að fá mér aukasopa af kaffi.
Eða þá vindil að reykja. En ég neita
mér um það af því ég veit að það er
ekkert hollt. Og ef mig langar að
gleðja einhvern, sem er fátækari en
ég, þá þarf ég kannski að neita mér
um að kaupa eitthvað, sem mig lang-
ar í, til að geta glatt hann, gefið hon-
um eitthvað, sem hann þarf. Maður
þarf að geta sagt nei við sjálfan sig,
annars verður maður aldrei sterkur
og stór. Ef við gerum aldrei annað en
það, sem okkur langar til þá og þá
stundina, hættum við að stækka og
einn góðan veðurdag finnum við að
okkur þykir ekki lengur gaman að
neinu.
— Mamma segir að ég sé að
stækka svo mikið, þú stækkar strax
upp úr öllum fötum, segir hún.
— Já, þú náðir hingað á mér í
fyrra, nú nærðu hingað. Þú hefur
nóg að borða, Guði sé lof. Það hafa
ekki allir. Ég þekkti gamla konu,
þegar ég var lítill. Hún hætti að
stækka, þegar hún var þriggja ára.
Pabbi hennar þurfti að fara langt í
burtu um miðjan vetur til þess að
komast út á sjó að fiska. Það var
kallað að fara í útver. Þegar hann
kom heim um vorið brá honum,
stúlkan hans var hætt að geta gengið.
Það var svo lítið til að borða á bæn-
um. Hún náði sér, þegar hann kom
með fiskinn heim. Svona fátækt var
sumt fólk hér á landi einu sinni. Og
núna er margt fólk í öðrum löndum,
sem er svona fátækt.
— Af hverju?
— Þú skalt reyna að finna svar
við þvi, þegar þú ert orðinn stærri.
Kannski er bað að einhverju leyti af
því, að við viljum eiga of marga bíla
og margt annað, sem við höfum van-
ið okkur á. Og borðum meira en við
þurfum eða höfum gott af. Og
skemmum og eyðileggjum ógrynni
af mat og öðru.
— Ekki við?
— Ég er ekki bara að tala um
okkur tvo. Þegar ég segi „við“, meina
ég allt ríka fólkið á jörðinni, okkur
hér á íslandi og aðra. Við gleymum
hinu fólkinu, sem á bágt. Að fasta er
að minna sig á. Og hlusta á Guð. Og
reyna að stækka þannig, að maður
verði betri, þyki vænna um Guð og
aðra menn. Kirkjan safnar pening-
um á jólaföstu til þess að hjálpa ein-
hverjum af þeim, sem eru fátækastir
af öllum. Ef við neitum okkur um að
borða nammi fram að jólum getum
við kannski sparað peninga til þess
að kaupa fyrir mat handa einhverj-
um á þinum aldri, sem getur ekki
stækkað af því að hann fær svo lítið
að borða. Og í staðinn fyrir að biðja
um dýra jólagjöf handa okkur sjálf-
um getum við beðið um að fá að gefa
þá peninga, sem gjöfin kostar, fá að
senda þá til einhvers pabba og
mömmu, sem eiga hvorki mat né föt
handa barninu sínu. Það eru svoleið-
is jólagjafir, sem Jesús er glaðastur
yfir. Þá erum við að gefa honum, því
hann finnur svo mikið til með öllum,
sem eiga bágt.
I fréttum
Skírnarkveðja
Ákaflega fallegur bæklingur er
kominn út hjá útgáfunni Skálholti
og er ætlaður foreldrum skírnar-
barna. Þar er greint frá inntaki og
eðli skírnarinnar, leiðbeiningar um
trúarlegt uppeldi barna og kynnt
kirkjulegt starf meðal barna. Bækl-
ingurinn hefur fengið mjög góðar
undirtektir enda ítrekað verið beðið
um aukna fræðslu fyrir foreldra
skírnarbarna.
Víða í söfnuðum afhendir fulltrúi
safnaðarins foreldrum bæklinginn
að gjöf frá söfnuðinum til áréttingar
að heimili og söfnuður vinna saman
að trúarlegu uppeldi barnsins.
Leikmannastefnan 1990 að
Löngumýri
Hin þriðja Leikmannastefna
kirkjunnar verður haldin að Löngu-
mýri í Skagafirðj dagana 24.—25.
mars. Hinar fyrri voru haldnar í
Reykjavík og Garðabæ.
Stefnuna sækja tveir fulltrúar úr
hverju kirkjuþingskjördæmi en fjór-
ir úr Reykjavík.
Stefnan fjallar um mál sem vísað
er til hennar frá t.d. Kirkjuþingi, auk
mála sem þingmenn leggja fyrir.
Þriggja manna leikmannaráð
annast framkvæmdir leikmanna-
stefnu milli þinga. Formaður þess er
Helgi Hjálmsson forstjóri Tollvöru-
geymslunnar í Reykjavík.
Ráðgjafahópur um
forskólastarf
Skipaður hefur verið starfshópur
innan fræðsludeildar til að stuðla að
tengslum kirkju og dagvistarstofn-
ana á sem breiðustum grunni. Hóp-
inn skipa Unnur Halldórsdóttir
djákni, Hellen Helgadóttir kennari,
Málfríður Jóhannsdóttir fóstra, sr.
Ólafur Jóhannsson aðstoðarprestur
og Sæmundur Hafsteinsson sál-
fræðingur Barnaverndarráðs.
Fyrsta verkefni nefndarinnar var
að vinna að námskeiði fyrir fóstru-
nema um jólaundirbúning á barna-
heimilum. Mjög gott samstarf héfur
tekist við Fósturskólann í þessu efni.
VÍÐFÖRLI — 23