Víðförli - 15.12.1989, Blaðsíða 5

að streyma til kapellunnar. Starfs-
fólk stofnunarinnar safnaði fé, fyrir-
heit voru gefin um minningagjafir
um látið samstarfsfólk. Kapellan var
svo vígð á skírdag 8. apríl 1982. Kap-
ellan er afar látlaus og hrífandi í öll-
um sínum einfaldleika. Hún er öll í
hvítum litum, utan glugginn stóri,
sem yfirgnæfir, og varpar hlýrri
birtu og litum inn í rúmið. Stefin í
myndbyggingu gluggans ganga síðan
gegnum alla hluti og búnað kapell-
unnar.
í glugganum má sjá rauðan kross
á bláum grunni. Krossinn er tákn
endurlausnarinnar, rautt er litur
kærleikans: „Svo elskaði Guð heim-
inn, að hann gaf son sinn . . .“
Krossinn er á bláum grunni. Blátt er
litur himinsins, guðdómsins. Fyrir
ofan má sjá hvíta dúfu á gullnum
fleti. Dúfan er tákn heilags anda og
gullni liturinn minnir á dýrð Guðs —
„Guðs míns ástar birtu bjarta . . .“
Stundum finnst manni dúfan líkjast
fremur blómi en dúfu, og er það eng-
in tilviljun. Þegar andi Guðs opnar
augu manns fyrir dýrð Guðs, sjáum
við þyrna þjáninganna springa út
sem blóm.
Skírnarfonturinn er af marmara,
hringlaga, með silfurhúðaðri skál.
Hringurinn merkir eilífðina. í skírn-
inni erum við endurfædd til þess lífs,
sem eilíft er. Að skírnarfonturinn er
úr steini, minnir á klettinn í eyði-
mörkinni, sem Móse sló, svo úr rann
ferskt og svalandi vatn.
Altarið er borð. Það er dúkað, eins
og til veislu. Þannig á það ætíð að
vera. Altari á aldrei að vera dúklaust,
nema ef vera skyldi einn dag á ári, á
föstudeginum langa. Dúkurinn
minnir á klæði Krists, reifarnar, sem
hann var vafinn í Betlehem, líkklæð-
in, sem hann var sveipaður á Gol-
gata. Það er þá tákn mennsku Jesú,
sem „gerðist hold til hjálpar oss.“
Þessi dúkur er damaskofinn í hvítum
hör, mikill kjörgripur. í honum má
finna mörg tákn, krossinn, fanga-
mark Krists, vínþrúgurnar, sem er
tákn friðþægingardauða Krists á
krossinum. Þrúguklasinn er hjarta-
lagaður, sem minnir á kærleikann.
Aldrei ættu að vera plastdúkar á
ölturum. Fremur ætti þá að nota
hlífðardúka, sem auðvelt er að þvo
og strauja. Gerviefni eiga ekki heima
á altari. Það á einnig við um ljós og
blóm altarisins og annan búnað.
Altarið er umfram allt tákn návist-
ar Drottins. Hann lét okkur ekki eft-
ir helgimynd til að tilbiðja og íhuga.
Hann bauð okkur að hafa máltíð um
hönd, fábrotna máltíð, brauðmola
og dropa víns, og gaf okkur það sem
pant nálægðar sinnar. Síðan er altar-
ið, borðið hans, miðdepill og þunga-
miðja hverrar kirkju og kapellu. Að
því beinist bæn okkar og tilbeiðsla,
og þaðan hljómar orðið, sem sefar
og huggar og blessar. Fagnaðarer-
indi kallast það. Gleðiboðskapur,
gleðifréttir, lausnarorð fyrirgefning-
. ar, vonar og gleði. Máltíðin við altar-
ið er forsmekkur guðsríkis. Guðsríki
er það svið, sá veruleiki, þar sem vilji
Guðs er og ræður. Jesús líkir því í
dæmisögum sínum við veislu, brúð-
kaup konungssonar, dýrðlegan fagn-
að. Sérhver guðsþjónusta kirkjunnar
er aðventa þeirrar hátíðar.
Við prýðum veisluborð með kerta-
ljósum. En ljós altarisins hafa dýpri
merkingu. Logandi kertaljósið er
mynd og tákn hins upprisna Drott-
ins, sem er í nánd, nálægur þeim,
sem hans leita og á hann trúa. Kertið
minnir á orð Jesú um sjálfan sig: „Ég
er Ijós heimsins. Sá sem fylgir mér,
mun ekki ganga í myrkrinu heldur
hafa ljós lífsins. “ Og hann segir líka
um þá, sem á hann trúa og honum
fylgja: „Þér eruð ljós heimsins . . .
Þannig lýsi Ijós yðar meðal mann-
anna, að þeir sjái góðverk yðar og
vegsami föður yðar, sem er á himn-
um.“
Blómin á altarinu bera líka sinn
boðskap. Þau prýða og fegra veislu-
borðið, og minna í senn á forgengi-
leikann ( — „Allt eins og blómstrið
eina . . .“) og upprisuvonina, og hið
eilífa vor. Það á því alls ekki við að
hafa plast- eða silkiblóm á altari.
Aðventa. Tími óþreyju og eftir-
væntingar. Við tendrum aðventu-
ljós, setjum ljós og stjörnur út í
glugga. Við fegrum og prýðum hús
og híbýli, bökum og undirbúum jól-
in. Varðveitum aðventuna. Látum
ekki jólin kefja hana og kaffæra.
Við þurfum að rækta og hlúa að
væntingunni, tilhlökkuninni. Þáð er
hún sem gefur gleðinni meiri dýpt og
tærari hljóm. Aðventan á svo mörg
yndisleg stef, sem ekki mega gleym-
ast. Án undirbúnings aðventunnar
verða jólin líka miklu snauðari en
ella, og jólaþreytan og streitan á
næsta leyti. Hvað sem allri kaup-
mennsku og auglýsingaófriði líður,
þá skulum við ekki láta jólin byrja
fyrr en eins og íslenska hefðin hefur
lengst af verið, við náttmál, kl. 18 á
aðfangadagskvöld. En höldum þau
þá lika allt til þrettánda.
Aðventa. Skuggarnir þéttast á
landinu kalda. Dagarnir verða stöð-
ugt styttri og dimmri. En við tendr-
um aðventuljós, eitt af öðru, eins og
til að storka þessu myrkri. Já, og til
að vitna um það sem framundan er.
Því meir sem myrkrið er, þeim mun
nær er dögunin, því skemmri sem
dagarnir verða þeim mun nær færist
hátíðin. Sjálf jólahátíðin er aðeins
endurómur þeirrar hátíðar, flökt-
andi endurskin hátíðarinnar þegar
Jesús Kristur kemur og ríki hans,
þegar vilji hans verður og lífið hans
lýsir og ríkir — jólagleðin sú, sem
tekur aldrei enda.
VÍÐFÖRLI — 5